ClockSound.gr | Top 10 Albums of 2017

Λίγες μέρες πριν δημοσιεύσαμε την λίστα με τα καλύτερα 10 κομμάτια της χρονιάς που πέρασε, σύμφωνα με την ψηφοφορία των συντακτών του ClockSound. Μπορείτε να την δείτε εδώ.

Σε κάθε περίπτωση, η σύμπτυξη των καλύτερων στιγμών μιας ολόκληρης χρονιάς σε ένα κατάλογο 10 μόνο καταχωρήσεων είναι όχι μόνο αδύνατη, αλλά και κάπως άδικη. Πάντα η τελική κατάταξη, όσο και αν μας ικανοποιεί, δίνει την αίσθηση της μη πληρότητας. Έτσι και φέτος, αρκετά άλμπουμ που ακούσαμε επανειλημμένα στο ClockSound, τελικά έμειναν εκτός. Ενδεικτικά αναφέρουμε το “Drunk” του Thundercat (μπορείτε εδώ να δείτε τις εντυπώσεις μας από τη φετινή συναυλία του στη Μαδρίτη), το “The OOZ” του King Krule, το “Hot Thoughts” των πάντα απολαυστικών Spoon (εδώ η κριτική μας) ή το πολύ ιδιαίτερο, απαιτητικό και φιλόδοξο “50 Song Memoir” των Magnetic Fields (εδώ η κριτική μας). Και πολλά ακόμα...

Σε κάθε περίπτωση, θεωρούμε οτι η παρακάτω λίστα είναι αντιπροσωπευτική των πολυδιάστατων μουσικά απόψεων και ακουσμάτων της συντακτικής μας ομάδας κατά τη διάρκεια του 2017.

 

10. Kendrick Lamar – DAMN.

Είχαμε γράψει εδώ για το άλμπουμ:

«Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι το "DAMN." είναι ο χειρότερος δίσκος του Kendrick Lamar μέχρι τώρα. Είναι κακός; Σίγουρα όχι. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ καλύτερος από τις περισσότερες mainstream urban κυκλοφορίες της φετινής χρονιάς»

«...Aπό τα καθαρόαιμα club hits έως έναν πιο συναισθηματικό ήχο, το φάσμα αυτού του project είναι ευρύτατο (π.χ. DNA.,FEEL.). Η παραγωγή και η μίξη ποικίλλει ως προς την ποιότητα, κάτι πρωτόγνωρο για ένα album του Kung Fu Kenny.»

 

 

 

9. St. Vincent – MASSEDUCTION

Είχαμε γράψει εδώ για το άλμπουμ:

«Δεν ξέρουμε κατά πόσο το “Masseduction” θα πρέπει να μας προκαλέσει έκπληξη. Το σίγουρο είναι πάντως ότι αξίζει την προσοχή μας. Και την κερδίζει χωρίς πολλή προσπάθεια, πριν καλά καλά περάσουμε στο δια ταύτα.»

«Το εξώφυλλο αλλά και ο τίτλος αναπόφευκτα προϊδεάζουν για το περιεχόμενο. Το φανταχτερό artwork ακολουθεί κατά γράμμα τους κανόνες της pop αισθητικής με προφανή στοιχεία παρωδίας, όπως άλλωστε και τα βίντεο που αντιστοιχούν στα single του δίσκου, ενώ ο τίτλος πυροδοτεί μια σειρά φωνολογικών/σημασιολογικών συνειρμών (κάποιοι ίσως αυθαίρετοι): το massseduction, γίνεται εύκολα my seduction ή ακόμα και mass destruction.»

«...Και ναι, είναι pop, σε όλες σχεδόν τις πιθανές εκδοχές του, με το ταμπελάκι του «indie» μόνο να ξεθωριάζει, και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.»

Το ClockSound είχε την τύχη να παρακολούθήσει τη συναυλία της St. Vincent στο Παρίσι και το φεστιβάλ Day For Night του Χιούστον.

 

 

 

8. Black Angels – Death Song

Οι BlackAngels είναι αναμφίβολα μία από τις μπάντες που όχι απλώς αναβιώνουν την ψυχεδέλεια των ‘60s αλλά την πάνε και ένα βήμα παραπέρα, και ενώ θα έλεγε κανείς ότι το "Indigo Meadow" του 2013 ήταν το album που τους απογείωσε, έρχεται το "Death Song" και τους δίνει άλλο ένα γερό boost εδραιώνοντάς τους στην κορυφή των psych rock συγκροτημάτων.

Το "Death Song" γράφεται εν μέσω της χειρότερης ίσως προεκλογικής περιόδου των ΗΠΑ. Αυτή όμως η κακή συγκυρία όχι μόνο δεν επηρεάζει αρνητικά τη δουλειά των Black Angels, αλλά αντιθέτως την καθιστά την καλύτερή τους. Οι Black Angels γίνονται ακόμη πιο σκοτεινοί, προσφέρουν δυνατά riff, πολιτικοποιημένους στίχους (βλέπε Currency και Comanche Moon) και ακόμη πιο δυναμικά ντραμς. Οι Black Angels φαίνεται πως με το "Death Song" οριοθετούν τον ήχο τους και το ύφος τους. Οι επιρροές είναι πολλές και έκδηλες (Echo and the Bunnymen, Joy Division) και φυσικά φαίνεται η εμμονή τους με τους Velvet Underground, όμως όλα αυτά έρχονται και δένουν μοναδικά σε έναν προοδευτικό ήχο που αποδεικνύει ότι οι Black Angels δουλεύουν σκληρά και αξιοποιούν μοναδικά το πολυποίκιλο μουσικό τους υπόβαθρο μετουσιώνοντάς το στη δική τους μοναδική psych ταυτότητα.

Το ClockSound συνάντησε φέτος τους Black Angels, για μία συνέντευξη, την οποία μπορείτε να βρείτε εδώ. Δείτε επίσης τις εντυπώσεις μας από τις εμφανίσεις τους στην Αθήνα αλλά και στο Primavera Festival.

 

 

 

7. The War On Drugs - A Deeper Understanding

Είχαμε γράψει εδώ για το άλμπουμ:

«Η κεκτημένη ταχύτητα που είχαν απ΄ το 2014, δε θα μπορούσε παρά να βγάλει ένα ακόμα πολύ καλό δίσκο, στον οποίο ο Granduciel παραδέχεται, απ΄τον ίδιο του τον τίτλο, ότι αποτελεί για τον ίδιο μια βαθύτερη κατανόηση.»

«Για τον Adam Granduciel, το "A Deeper Understanding" είναι μια κλάση κάτω από "Lost In A Dream", αλλά ένα επίπεδο πιο ώριμο. Είναι τόσο κρυστάλλινοι οι ήχοι και οι μελωδίες, τόσο ξεκάθαρη η εικόνα του τι ήθελε να παρουσιάσει στο δίσκο του φέτος.»

 

 

 

6. Dalek - Endangered Philosophies

Είχαμε γράψει εδώ για το άλμπουμ:

«Το "Endangered Philosophies" είναι σαφώς πιο βατό για τον ακροατή, συγκριτικά με προηγούμενα albums του Dalek τα οποία περιείχαν δύσκολα, εκτενή τμήματα industrial θορύβου, όπως για παράδειγμα το "Abandoned Language". Εδώ ο θόρυβος έχει αντικατασταθεί σε πολλά κομμάτια από ονειρικές ατμόσφαιρες, και drones, χωρίς όμως αυτό να γίνεται αφενός εις βάρος της αιχμηρής και ώριμης κριτικής των στίχων και αφεταίρου της γενικότερης διάθεσης πειραματισμού του συγκροτήματος. Το "Endangered Philosophies" είναι ένα χορταστικό album με έντονο πολιτικό αλλά και μουσικό στίγμα που σίγουρα δεν απευθύνεται αποκλειστικά στο αμιγώς hip hop κοινό, αλλά σε κάθε ανοιχτόμυαλο μουσικόφιλο, χαρίζοντας ένα άλλοτε υπνωτικό και άλλοτε θορυβώδες ηχητικό και διανοητικό ταξίδι.»

 

 

 

5. Arca - Arca

Είχαμε γράψει εδώ για το άλμπουμ:

«Το "Arca" είναι το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα μίας συναισθηματικής αιματοχυσίας για τον Ghersi. Ένας δίσκος-κάθαρση, που με την αμεσότητά του σπάει όλα τα μουσικά όρια και θα αναγνωριστεί ως ένα σπουδαίο έργο τέχνης, το οποίο θα βάλει τον Ghersi στην ελίτ των μουσικών παραγωγών που θα καθορίσουν τον ηλεκτρονικό ήχο του αύριο. Ένα αριστούργημα!»

 

 

 

4. Godspeed You! Black Emperor - Luciferian Towers

Είχαμε γράψει εδώ για το άλμπουμ:

«Θεωρώ ότι το "Luciferian Towers" είναι ένα ακόμα βήμα μπροστά για τους GY!BE. Είναι ένα album μεστό, γεμάτο με υπέροχες μελωδίες και εξαιρετικές ενορχηστρώσεις και δίνει στον ακροατή την αίσθηση μίας άρτιας συνοχής. Όλα τα στοιχεία του album είναι απαραίτητα, τίποτα δεν μοιάζει τυχαίο και μας θυμίζει γιατί οι GY!BE καταφέρουν να μας ενθουσιάζουν και να μας εμπνέουν με τις όμορφες μουσικές τους.»

Την μπάντα είχαμε την τύχη να δούμε από κοντά στο Χιούστον του Τέξας, ενώ υπενθυμίζουμε οτι οι Godspeed θα βρεθούν στην Αθήνα για μια συναυλία στις 29 Απριλίου. Δείτε εδώ όλες τις λεπτομέρειες.

 

 

 

3. Forest Swords - Compassion

Είχαμε γράψει εδώ για το άλμπουμ:

«Μόλις στο δεύτερο LP του o Swords μετακομίζει στην Ninja Tune και μας χαρίζει το “Compassion”, πετυχαίνοντας ακριβώς αυτό, να κερδίσει δηλαδή το δικαίωμα ο ήχος του στο μέλλον πολύ πιθανόν να χαρακτηριστεί “κλασικός”.

Προσπαθώντας να περιγράψει κανείς τον ήχο του δίσκου η αλήθεια είναι ότι βρίσκει λίγο σε τοίχο. Όπως και πολύ δύσκολο είναι να ξεχωρίσει και ένα ή δύο αγαπημένα tracks. Και ο απλός λόγος είναι ότι έχει σχεδιαστεί για να ακούγεται σαν ένα σύνολο, μια ιστορία που σου δίνει τη δικαιολογία να την ακούς στο repeat ανακαλύπτοντας καινούργια στοιχεία που ευθύνονται για το ισχυρό δέσιμό της. Μια ίσως φυσική μετεξέλιξη του dubstep με λίγο από το σκοτάδι του Kode 9 και των πρώτων βημάτων της Hyperdub, αλλά και πάλι ίσως αυτή η περιγραφή δεν είναι ακριβής.»

Το ClockSound συνάντησε δύο φορές τον Forest Swords (διαβάστε εδώ και εδώ τις συνεντεύξεις μας), ενώ τον είδαμε 2 φορές σε Λονδίνο και την Αθήνα.

 

 

 

2. Thurston Moore - Rock n Roll Consciousness

Είχαμε γράψει εδώ για το άλμπουμ:

«Το μουσικό αποτέλεσμα έχει δικό του χαρακτήρα και καθώς φαίνεται ότι η χημεία μεταξύ των μελών του συγκροτήματος έχει λειτουργήσει, παρόλο που οποιοδήποτε project του Moore είναι δύσκολο να μην φέρει έντονα τα χαρακτηριστικά του ιδίου...»

«Το “Rock n Roll Consciousness” είναι ένα ολοκληρωμένο έργο, με μεγάλο βαθμό ηχητικής και αισθητικής συνεκτικότητας ανάμεσα στα κομμάτια, κάτι το οποίο δεν ίσχυε σε τόσο έντονο βαθμό σε όλες τις παλιότερες κυκλοφορίες του Thurston Moore. Ο ίδιος αποδεικνύει πως όσα χρόνια και να περάσουν όχι μόνο δε χάνει τη δημιουργικότητά του, αλλά συχνά καταφέρνει και μας παραδίδει έργα αντάξια των καλύτερων στιγμών της καριέρας του.»

Το ClockSound είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει τον Thurston Moore στο φετινό Le Guess Who Festival και στο «δικό μας» Fraternity Of Sound.

 

 

 

1. Zeal & Ardor – Devil Is Fine

Το μοναδικό πάντρεμα των delta blues με το black metal που δημιούργησε ο Manuel Gagneux όχι μόνο δουλεύει, αλλά έχει γίνει τόσο μαεστρικά που συνεπαίρνει τον ακροατή.

Το ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει τον δίσκο των Zeal & Ardor, δεν μας αποκαλύπτει ακριβώς τι θα ακολουθήσει αλλά βάζει τον ακροατή άμεσα στο ύφος και την ατμόσφαιρα του δίσκου. Τα βαθιά, υποβλητικά gospel φωνητικά ντύνονται με τον χτύπο της αλυσίδας στο υπόβαθρο συνθέτοντας ένα αληθινά αποπνικτικό τοπίο, με εικόνες του Νότου των αρχών του 20ου αιώνα.

Στη συνέχεια black metal βρόμικες θαμμένες κιθάρες συνοδεύουν μια μυστηριακή τελετουργία, ενώ στο Sacrilegium I, ηλεκτρονικοί (dubstep-influenced) ήχοι καταλήγουν σε μία ψαλμωδία. Και έτσι στα τρία πρώτα κομμάτια, ο Gagneaux παρουσιάζει στον ακροατή τα 3 βασικά στοιχεία του δίσκου.

Στη συνέχεια όλα αυτά δένονται μαζί, σε συνθέσεις η εξέλιξη των οποίων είναι απροσδόκητη αλλά συγχρόνως εκπλήσσει με την συμπαγή της συνέχεια. Το γεγονός προυποθέτει υψηλή μουσική ικανότητα την οποία οι Zeal & Ardor αποδεικνύουν οτι κατέχουν και με το παραπάνω. Όταν δε αυτή συνοδεύεται από αμέριστο πάθος στη φωνή και το παίξιμο, την δημιουργία έντονης ατμόσφαιρας αλλά και εικόνων μέσω του ήχου, το όλο αποτέλεσμα είναι αριστουργηματικό, αιχμαλωτίζοντάς μας σε κάθε ακρόαση.