ClockSound.gr | Top 10 Tracks of 2018

Το ξεκίνημα της νέας χρονιάς βρίσκει την ομάδα του ClockSound, όπως πάντα, να προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει την προηγούμενη, ξεχωρίζοντας τις καλύτερες μουσικές στιγμές. Ή έστω αυτές που για κάποιο λόγο παρέμειναν στο playlist μας περισσότερο χρόνο. Με τον κάθε συντάκτη μας να κάνει τις δικές του προτάσεις, και όλη την ομάδα ύστερα να ψηφίζει για όλα τα προτεινόμενα, δόθηκε η δυνατότητα στον καθένα να ανακαλύψει ένα πολυδιάστατο σύνολο από άλμπουμ ή κομμάτια, πολλές φορές εκτός των κύριων ενδιαφερόντων του καθενός, κάνοντας ακόμα πιο σαφές το τι είχε να μας προσφέρει τελικά το 2018.

Μία χρονιά κατά τη διάρκεια της οποίας η κιθαριστική μουσική συνέχισε να υποχωρεί. Όχι τόσο σε συνολική ποσότητα αλλά σε ποιοτική. Όπως και σε δημοφιλία. Και ενώ ο ηλεκτρονικός χώρος συνέχισε να συνθέτει πολύ ενδιαφέροντα μουσικά τοπία, αναμφισβήτητα τη σκυτάλη έκλεψε το hip hop. Ή έστω αυτό που για κάποιο λόγο αποκαλείται ακόμα hip hop. Με τη δημοφιλία του να έχει πλέον απογειωθεί, είδαμε τη mainstream πλευρά του να αφήνει πίσω της αναρίθμητα σκουπίδια (τα οποία θα χρειαστούν χρόνια για να αποσυντεθούν) αλλά και κάποιες ποιοτικές στιγμές.

Την ίδια στιγμή, από την ίδια πλατφόρμα αναδύεται όλο και περισσότερο μια εναλλακτική σκηνή με απόλυτο λόγο ύπαρξης στα μουσικά (και όχι μόνο) δρώμενα της εποχής μας, καθιστώντας σαφές οτι θα συνεχίσουμε και στο μέλλον να (κρυφο)κοιτάμε προς την πλευρά τους.

Αυτά λοιπόν είναι τα καλύτερα κομμάτια του 2018, όπως ψηφίστηκαν από την ομάδα του ClockSound.

 

10. Yves Tumor – Noid

Ο τραγουδιστής/παραγωγός από το Τενεσί κυκλοφόρησε φέτος τον τρίτο του δίσκο “Safe In The Hands Of Love” στρέφοντας δικαίως πολλά βλέμματα πάνω του. Ένας ικανότατος μουσικός, μαεστρικά αναμειγνύει πολλές επιρροές του, με βασική όπως έχει ο ίδιος πει τους Throbbing Gristle! Στο Noid χρησιμοποιεί ως βάση Νεουορκέζικο 70's funk και jazz τύμπανα και ντύνει τις φωνητικές του μελωδίες σε ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα.

 

(V)

 

 

9. Jon Hopkins - Luminous Beings

Σε μια χρονιά που ο Jon Hopkins αποφάσισε να απευθυνθεί σε φεστιβάλ και αρένες κυκλοφόρησε έναν από τους κορυφαίους δίσκους, ο οποίος φυσικά εμπεριείχε διαμαντάκια, μεταξύ των οποίων, το κορυφαίο ίσως, Luminous Beings. Το κομμάτι που ακούστηκε στο προσωπικό μου στέρεο τις περισσότερες φορές φέτος και με έκανε να δακρύσω δύο φορές, στο Primavera Sound στη Βαρκελώνη και στο Columbiahalle στο Βερολίνο, παρουσίασε ο ίδιος με λεπτομέρεια στο παρακάτω ηχητικό:

 

 

Ακούστε το μεγάλο μεταφορικά και κυριολεκτικά (Spotify 11:51 version)  κομμάτι, ενός από τους μουσικούς που επηρεάζει έντονα τους ήχους του σήμερα. Μπορείτε εδώ να διαβάσετε την κριτική μας για το “Singularity”.

 

(Υ.Ζ.)

 

 

8. Beak> - Brean Down

Οι Beak> του Geoff Barrow των Portishead επέστρεψαν το 2018 με τον τρίτο δίσκο τους “>>>”. Το δεύτερο κομμάτι του άλμπουμ Brean Down πραγματικά ξεχωρίζει. Κοιτώντας προκλητικά στους Can και στο Faust IV, τα krautrock τύμπανα και μπάσο, τα μονότονα κιθαριστικά περάσματα και το μοναδικό αυτό ρεφρέν, είναι όλα στοιχεία ενός κομματιού που θα ακούμε για καιρό ακόμα.

 

(V)

 

 

7. Young Fathers – Toy

Τι να πούμε για αυτό το κομμάτι? Οι Young Fathers μας απέδειξαν οτι μπορούν να φτάσουν σε πολύ υψηλά μουσικά επίπεδα με το νέο άλμπουμ τους. Η εμφάνισή τους στον Jools Holland όμως με το Toy (studio version) αποτελεί ίσως την καλύτερη τηλεοπτική μουσική στιγμή της χρονιάς. Μανιασμένα φωνητικά, αγχωτική ατμόσφαιρα και μια πραγματική τελετουργία επί σκηνής, βγαλμένη από τα βάθη της Αφρικής. Αριστούργημα.

 

(V)

 

 

6. Ólafur Arnalds - Undir

Η φετινή χρονιά αποτελεί ορόσημο για την ευρύτερη εμπορικοποίηση της νεοκλασσικής μουσικής. Κορυφαίοι εκπρόσωποι του είδους όπως ο Ólafur Arnalds και Nils Frahm κυκλοφόρησαν εξαιρετικούς δίσκους και πήγαν το είδος ένα βήμα παρακάτω, κοινοποιώντας το σε ένα ευρύτερο κοινό.

Κατά την άποψή μας ο Ólafur με το re:member (διαβάστε εδώ την κριτική μας) το πήγε ένα βήμα παραπέρα και δημιούργησε έναν αριστουργηματικό δίσκο, εισάγωντας ακόμα και τυχαίους ήχους (!) μέσω custom-made λογισμικού σε συνεργασία με τον Halldór Eldjárn.

Το undir αποθεώνει το βιολί, το εισαγάγει στη σημερινή ποπ κουλτούρα με έναν διαφορετικό και υποδειγματικό τρόπο, αποτελώντας ένα κομμάτι που έχει τις εναλλαγές και την ποιότητα που χρειάζονται για βρεθεί στην κορυφή των φετινών επιλογών μας.

 

(Y.Z. & Chrtsyo Downs)

 

 

5. Grimes - We Appreciate Power

H cyber princess της pop επιστρέφει με το single-προπομπό του πέμπτου, ατιτλοφόρητου ακόμα, album της. Κ-pop, emo και nü metal αναφορές τόσο ηχητικά, όσο και οπτικά στο video που συνοδεύει το track, μιας και η Grimes εξαρχής σύστησε το project της στο κοινό ως μια συνολική αισθητική εμπειρία.

Μπορεί ο ήχος στο We Appreciate Power να απέχει κατά πολύ από τις lo-fi, synth-based αρχικές παραγωγές της, με την κιθάρα τώρα να κυριαρχεί και την παραγωγή να είναι άψογη, κάτι για το οποίο η καναδή μας προετοίμαζε ήδη από το "Art Angels" (η κριτική μας εδώ), ωστόσο, το ρέτρο-φουτουριστικό ύφος-υπογραφή της καλλιτέχνιδας παραμένει, ξεκαθαρίζοντας ότι η Grimes είναι η αδιαφιλονίκητη μεγάλη σταρ της pop της εποχής μας.

 

(Anna Lefka)

 

 

4. Zeal & Ardor - Gravedigger's Chant

Οι Zeal & Ardor στον δεύτερο δίσκο τους “Stranger Fruit” τελειοποιούν το ύφος με το οποίο μας συστήθηκαν το 2017, συνδυάζοντας blues, dark ambient και black metal. Στο Gravedigger’s Chant, οι μελωδίες και η απόγνωση στη φωνή του Manuel Gagneux μας μεταφέρουν στο σκοτεινό Αμερικάνικο Νότο τη δεκαετία του ’20. Σε ένα αχνοφωτισμένο ιδρωμένο μπαρ, όπου οι «πρώην» σκλάβοι τραγουδούν spiritual παραδοσιακές πένθιμες ψαλμωδίες πάνω σε ένα φθαρμένο πιάνο, αποσκοπώντας στην ψυχική κάθαρση.

Η ικανότητα, ψυχή και έκφραση του Gagneux καταφέρνουν και ζωγραφίζουν ένα μοναδικά αυθεντικό τοπίο μπροστά μας, με το Gravedigger’s Chant να αποτελεί το τέλειο παράδειγμα.

 

(V)

 

 

3. Thom Yorke – Suspirium

Το κομμάτι που έγραψε ο Thom Yorke για το remake της θρυλικής ταινίας τρόμου Suspiria, με την μουσική να είναι εμπνευσμένη, όπως είπε ο ίδιος, από το “Blade Runner” του Βαγγέλη Παπαθανασίου.

Τα αιθέρια φωνητικά του Yorke πατάνε πάνω σε υπέροχες μελωδίες με βάση το πιάνο, παραδίδοντάς μας ένα κομμάτι αντάξιο των προσδοκιών μας, αποδεικνύοντας για ακόμα μία φορά πόσο σπουδαία μουσική μπορεί να γράψει ο frontman των Radiohead.

 

(Alexis Karahalios)

 

 

2. Unknown Mortal Orchestra - Hanoi 6

Αφήνοντας πίσω την ευπρέπεια της lo-fi sugar pop του "Sex & Food", οι Unknown Mortal Orchestra επιστρέφουν με το "1C-01 Hanoi". Αντλώντας έμπνευση από το “Bitches Brew” και έχοντας τη βοήθεια του Βιετναμέζου μουσικού Minh Nguyen αλλά και του Chris Nielson, πατέρα του ηγέτη της μπάντας Ruban Nielson, η μπάντα από τη Νέα Ζηλανδία παραδίδει μία φρέσκια και ψυχεδελική οδύσσεια. Το Hanoi 6 λούζει το μυαλό με ασταθή solo σαξόφωνου και acid αναδρομές σε πυρετώδη όνειρα.

 

(Thomas James)

 

 

1. IDLES – Colossus

Ο σχεδόν 6-λεπτός punk ύμνος, Colossus, των Idles ψηφίστηκε ως το κορυφαίο κομμάτι του 2018, από τους συντάκτες του ClockSound. Το αριστουργηματικό κομμάτι καυτηριάζει το πρότυπο του «πραγματικού άνδρα», όπως αυτό προβάλλεται στην κοινωνία μας, σε μία εξαιρετικά εμπνευσμένη σύνθεση.

Χωρισμένο σε δύο μέρη, το Colossus ξεκινάει ως μία ιδιαίτερη, σαρκαστική punk εξομολόγηση όπως αυτή θα πραγματοποιούταν μέσα σε ένα εξομολογητήριο. Το κομμάτι δομείται αργά και υπομονετικά και μετά το προειδοποιητικό “It’s coming, It’s coming…” έχουμε ένα οργασμικό ξέσπασμα σε μία ατόφια και ακατέργαστη punk καταιγίδα, η οποία σαρώνει τα πάντα στο διάβα της.

Οι Idles, με το Colossus, είναι συναρπαστικοί, ενοχλητικοί, κοινωνικά ανήσυχοι, χωρίς όμως να πέφτουν στην παγίδα των εύκολων καταγγελιών και κοινότοπων κλισέ, καταφέρνοντας έτσι να μεταφέρουν το moshpit στην καρδιά της σύγχρονης βαλτωμένης κοινωνίας, ταρακουνώντας μας για τα καλά. 

 

(Alexis Karahalios)