Le Guess Who? Festival 2018 (part 1 | gr)
Έφτασε ο Νοέμβριος και αυτό για το ClockSound σημαίνει οτι ήρθε η ώρα να απολαύσουμε το εκθαμβωτικό και θαυμάσια προγραμματισμένο Le Guess Who? για 4η συνεχόμενη χρονιά (διαβάστε εδώ και εδώ τις εντυπώσεις μας από την περσινή έκδοση του φεστιβάλ).
Για 4 ημέρες η πόλη της Ουτρέχτης μετατρέπεται, όπως παρατηρεί κανείς, στο μουσικό κέντρο της Ευρώπης. Με επισκέπτες που ταξιδεύουν από όλη την ήπειρο ή και από όλο τον κόσμο. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι για πολλά συνεχή χρόνια το φεστιβάλ καταφέρνει να ξεπεράσει ακόμα και τις πιο τρελές φαντασιώσεις για το τι μπορεί να σημαίνει ζωντανή μουσική. Πέρα από τις πολυάριθμες τοποθεσίες, στις οποίες μπορείτε να απολαύσετε ποικίλα μουσικά είδη και παραστάσεις, το φεστιβάλ διαθέτει επίσης μια απίστευτη ποσότητα "δορυφορικών δραστηριοτήτων", όπως τις ονομάζουν οι διοργανωτές, με ταινίες, έργα τέχνης, εκθέσεις, ποίηση κ.α. Κάθε μέρα του φεστιβάλ είναι ένα αισθητικό δώρο.
Curated By:
Devendra Banhart
Shabaka Hutchings
Moor Mother
Όπως συμβαίνει σε αυτό το φεστιβάλ κάθε χρόνο, η διοργάνωση είναι σχολαστικότατη με τις λεπτομέρειες και και πολύ φιλόξενη σε όλους τους επισκέπτες. Ίσως είναι το μοναδικό φεστιβάλ στο οποίο θα μπορούσα να περιγράψω τους άντρες και τις γυναίκες πίσω από τις σκηνές ως μια μεγάλη γιγαντιαία οικογένεια, που αγαπά την καλή μουσική, την τέχνη, το νόστιμο φαγητό και έχει μεράκι για το συνολικό design. Το Tivoli Vredenburg προσφέρεται και πάλι ως ο κεντρικός χώρος, με venues όπως τα De Helling, Ekko και Janskerk να λειτουργούν επίσης ως μικροί αλλά εντελώς λειτουργικοί πρεσβευτές του φεστιβάλ. Νέες προσθήκες σε αυτή τη χρονιά, τα κλαμπ Basis και WAS για αργά το βράδυ με ηλεκτρονική μουσική.
Επίσης, κάθε Σάββατο του LGW, η πόλη της Ουτρέχτης καλείται να φιλοξενήσει ένα αδελφικό φεστιβάλ με ελεύθερη είσοδο, που εύστοχα ονομάζεται "Le Mini Who". Σε αυτό, επερχόμενες ολλανδικές μπάντες μπορούν να αποδείξουν τις ικανότητές τους σε μουσικόφιλους που δεν ήταν αρκετά τυχεροί για να αγοράσουν εισιτήρια για το κύριο φεστιβάλ. Μην αφήνετε αυτό όμως να σας ξεγελάσει. Το μίνι φεστιβάλ, με το εκκεντρικό του lineup γεμάτο από συγκροτήματα, παραστάσεις, ομιλίες και εμφανίσεις από το WORM του Ρόττερνταμ είναι βέβαιο ότι ικανοποιεί όλους τους παρευρισκόμενους.
Συνολικά δεν μπορώ να τονίσω αρκετά το πόσο καλά οργανωμένο είναι αυτό το φεστιβάλ. Και όπως συμβαίνει συνήθως στα φεστιβάλ, αλλά ακόμα περισσότερο στο LGW, υπάρχουν τόσα πολλά που πρέπει να κάνει κάποιος που ποτέ δεν είναι δυνατό να τα προλάβει. Δεν μπορώ να περιμένω να επιστρέψω και την επόμενη χρονιά και να απολαύσω όλες τις εκπληκτικές (και όπως θα διαβάσετε σε λίγο, μερικές φορές παράξενες) παραστάσεις.
Now lets get on to the juicy stuff!
Emel Mathloumi – 3.5/5
Με το σκηνικό να αποτελείται από ένα ντράμερ και ένα κιμπορντίστα/programmer, η protest singer από την Τυνησία μου κίνησε την περιέργεια καθώς ανέβαινα τα σκαλιά του Cloud 9 (σημείωση: αυτό το φεστιβάλ έχει πολλές σκάλες. Συνιστώ προπονήσεις στα πόδια πριν πάει κάποιος στην Ουτρέχτη!). Η χρήση του vibrato και το ταλέντο της για μακρόχρονες νότες συνιστούν ένα στοιχειωτικό αλλά συνάμα θελκτικό ύφος, με κομμάτια τα οποία μιλούν για τα προβλήματα στη χώρα της και για αυτά που αντιμετωπίζει η ίδια. Η γοητεία και απαιτητική παρουσία της μου αρκούν για να με κάνουν να μείνω σε όλο το σετ. Μοναδική σημείωση, θα επιθυμούσα να πειραματιστεί με περισσότερα όργανα στη σκηνή, καθώς η εμφάνιση μετά από 40 λεπτά γίνεται λίγο κουραστική.
Vera Sola – 4.5/5
Αυτή ήταν μια από τις αγαπημένες μου εμφανίσεις σε ολόκληρο το φεστιβάλ. Η Vera Sola είναι μία ποιήτρια, τραγουδίστρια και multi-instrumentalist από το Σαιντ Λούις που με συντάραξε. Η προσωπική, θεατρική και σύγχρονη έκδοση της Americana κατά την στροφή του αιώνα (20ου, όχι 21ου) με αιχμαλώτισε από τη στιγμή που μπήκα στο Hertz. Φαινομενικά ντροπαλή, αλλά με επιβλητική παρουσία, μετατοπίζει το βλέμμα της σε κάθε άτομο στο ακροατήριο, μεταφέροντας όχι μόνο την έννοια των τραγουδιών της αλλά και της προσωπικότητάς της. Ο λυρισμός της και η ποιητική επιρροή μου θύμισαν έντονα - και αυτό προέρχεται από έναν πολύ μεγάλο fan- Leonard Cohen. Το ντεμπούτο της άλμπουμ λέγεται “Shades” και πρέπει να το ακούσετε, ενώ αξίζει αναμφισβήτητα να τη δει κανείς αν έχει την ευκαιρία.
Lydia Lunch’s Big Sexy Noise – 2/5
Big: Check
Sexy: Αν αυτές είναι οι προτιμήσεις σας...check
Noise: σίγουρα!
Η Lydia Lunch, μία βασική αντιπρόσωπος της east coast (post) punk σκηνής, έφερε την άγρια φωνή της στην Ουτρέχτη, σε μια παράσταση με κομμάτια από όλη την καριέρα της. Υποστηριζόμενη από έναν εκπληκτικό κιθαρίστα που εκμεταλλεύεται τα octave pedals στο μέγιστο και έναν πολύ δυνατό drummer, η Lydia Lunch τραγουδά για θέματα, όπως γκόμενοι που δεν πληρώνουν ενοίκιο, το γεγονός οτι δεν έχει οργασμό, οτι πίνει κρασί ένα πρωί του Σαββάτου. Κάπου στο βάθος βρίσκεται μία ειλικρινής εξέταση στο φεμινισμό, αλλά το αποτέλεσμα τελικά αδυνατεί να με αγγίξει. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν η έκφραση είναι ειλικρινής ή αν πρόκειται για μία πιο κωμική προσέγγιση.
Yonatan Gat & The Eastern Medicine Singers - 4/5
Μια μυστηριώδης δεύτερη σκηνή βρίσκεται στη μέση του Pandora, εξοπλισμένη με ενισχυτές και παραδοσιακά τύμπανα. Αντί να ξεκινήσει από εκεί, ο Yonatan Gat, ο ντράμερ και ο μπασίστας ανεβαίνουν στην κύρια σκηνή και βγάζουν αυτό που μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα επικό psychedelic jam. Ο Yonatan Gat είναι ένας βιρτουόζος της double SG κιθάρας του, χρησιμοποιώντας κάθε χορδή στο μάξιμουμ. Μία τέλεια αλληλεπίδραση αναδεικνύει τη δύναμη αυτού του θρύλου από το Τελ Αβίβ. Φρυγικά riffs, drum solos και ένα Wolfmother-like μπάσο δίνουν τη σειρά τους σε μία tribal υπνωτική εμπειρία όταν ο Yonatan Gat ενώνεται με τους EMS στη δεύτερη σκηνή για μισή ώρα υπερβατικής, κατευθείαν από την ψυχή, tribal ψυχεδέλειας.
Yves Tumor - 4/5
Μία από τις τελευταίες προσθήκες στη λίστα των venues του LGW ήταν το club Basis, στην αποβάθρα των καναλιών της Ουτρέχτης. Το βράδυ της Πέμπτης, το Base φιλοξένησε το show του Yves Tumor, ο οποίος χρησιμοποίησε τον μικρό αλλά ζεστό αυτό χώρο στο μέγιστο βαθμό για τον καλοφτιαγμένο ποπ θόρυβό του. Ο ήχος είναι εκκωφαντικός και, σε κάτι που μπορεί να περιγραφεί μόνο ως εγκεφαλική εμπειρία, ο μουσικός από το Τενεσί αποδίδει τέλεια το τελευταίο του άλμπουμ "Safe in the Hands of Love".
Shintaro Sakamoto - 2.5/5
Όντας στο προσκήνιο της ψυχεδελικής ροκ σκηνής του Τόκιο των '70s και '80s, ο 51χρονος αποσκοπούσε στο να κάνει το σόλο του έργο να λάμψει στο Ronda του Tivoli, αλλά τελικά το αποτέλεσμα ήταν κάτω των προσδοκιών. Μόνο δύο μουσικοί υποστηρίζουν τον Sakamoto: ένας μπασίστας και ένας ντράμερ. Παρόλο που είναι πολύ ικανοί, ο ήχος δεν ήταν αρκετός για να δώσει ζωή στην πλούσια και πολυδιάστατη υφή του έργου του Sakamoto. Κάποια εμφανή λάθη με εμπόδισαν ακόμα περισσότερο στο να απολαύσω αυτό το show, το οποίο διήρκησε παραπάνω από όσο θα έπρεπε.
Jacco Gardner - 1.5/5
Όντας μεγάλος οπαδός του προηγούμενου δίσκου του Jacco Gardner, ήμουν πολύ ενθουσιασμένος που θα τον έβλεπα να παίζει ολόκληρη τη νέα του κυκλοφορία. Καθώς κατευθυνόμουν στο Helling, αντίκρισα μία ακόμα B stage στη μέση του δωματίου, γεμάτη αναλογικά synths και δύο καρέκλες. Τα χαλιά και τα μαξιλάρια περιβάλλουν τη μίνι αυτή σκηνή, καλώντας το κοινό να καθίσει. Οφείλω να πω με ενδιαφέρον κάθισα καθώς ο Jacco Gardner ανέβηκε στη σκηνή με έναν ακόμα μουσικό. Χρειάστηκαν 10 ολόκληρα λεπτά για τον Jacco να προγραμματίσει το Ableton Live του και εκεί άρχισα να ανησυχώ για το είδος του show που θα έβλεπα. Τα επόμενα δέκα λεπτά αποτελούνταν από ambient synth τοπία, ενώ στη συνέχεια μπήκε ξαφνικά μια ολόκληρη μπάντα. Όχι όμως ζωντανά στη σκηνή, αλλά μέσω του προγραμματισμένου Ableton. Αυτό που ήλπιζα να ήταν μια εξαιρετική ζωντανή παράσταση μετατράπηκε σε μια “press-play” διαδικασία. Μετά από 30 λεπτά απόλυτης απογοήτευσης τελικά έφυγα. Το άλμπουμ ακούγεται αρκετά καλό, αλλά η ζωντανή παράσταση ήταν εξαιρετικά κάτω των προσδοκιών.
Negro Leo- 3.5/5
Έχοντας την ανάγκη για κάτι που θα μου ανεβάσει την όρεξη μετά το "Jacco Fiasco" κατευθύνθηκα στον Negro Leo, ένα Βραζιλιάνο τραγουδοποιό που συνδυάζει την παραδοσιακή βραζιλιάνικη μουσική με την free jazz, σε μία πολύ θετική έκπληξη. Το show ήταν διασκεδαστικό και σχετικά ανάλαφρο. Λάτρεψα το υψηλό wailing στη φωνή του και τον συνδυασμό της με την τρελή κιθάρα του. Όλοι στο ακροατήριο φάνηκε οτι περνούσαν καλά. Σπουδαία η ικανότητά του στην εγγραφή τραγουδιών, με τα διαφορετικά στοιχεία να συνθέτουν μια πολύ διασκεδαστική παράσταση που χάραξε το χαμόγελο στο πρόσωπό μου ξανά.
Blanck Mass – 4/5
Δεν έχω νιώσει το Glitch και το Noise τόσο καλά ποτέ ξανά. Τα πρώτα δέκα λεπτά του Blanck Mass προσέλκυαν τον ακροατή με την παράφρων ερωτική σχέση ανάμεσα στον πειραματικό θόρυβο και τα έντονα visuals. Καθώς τα πρίμα ξεθωριάζουν, χαοτικά break beats γεμίζουν το χαμηλό μέρος και το Ronda δεν ξέρει αν πρέπει να χορέψει ή να υπακούσει στον βασιλιά του θορύβου που ονομάζεται Blanck Mass.
JPEGMAFFIA – 4.5/5
"High off that Amsterdam Weed"! Ο αμερικανός βετεράνος που έγινε Rapper ξεκινά το σετ με την πρόσφατη συνεργασία του με τον Denzel Curry. Συνοδευόμενος μόνο από το laptop του με ένα iTunes playlist γεμάτο από υποστηρικτικά κομμάτια, εισάγει με άγριο τρόπο τις κραυγές του. Χρησιμοποιώντας κάθε εκατοστό του διαθέσιμου χώρου, χοροπηδά από την μία πλευρά στην άλλη σαν ένας hip-hop Ian Curtis, ξετυλίγοντας τις μπάρες του με σύντομες και ακριβείς εκρήξεις επιθετικότητας.
Bo Ningen – 5/5
Είμαι οπαδός αυτής της μπάντας από το Λονδίνο / Τόκιο για περίπου έξι χρόνια τώρα, όταν και τους είδα για τελευταία φορά ζωντανά. Και από τότε έχουν βελτιωθεί τόσο πολύ! Αυτό είναι ένα show που συστήνω σε όλους. Ολόκληρη η μπάντα λειτουργεί απλά τέλεια. Οι κιθάρες πηγαίνουν στα πιο τρελά μέρη και είναι μια απόλαυση στα αυτιά μας, ενώ το μπάσο διαμορφώνει το έδαφος, πότε παίζοντας μόνο μία νότα σε ολόκληρο το τραγούδι, πότε αναμιγνύοντας με παιχνιδιάρικο τρόπο οκτάβες με τα μπάσα και τα snare drums. Αγαπώ αυτή τη μπάντα, αγαπώ τα show τους, αγαπώ το look τους. Το νέο τους υλικό εισάγει επίσης κάποια ηλεκτρονικά στοιχεία που δίνουν μια επιπλέον διάσταση στους Bo Ningen. Τσεκάρετέ τους!
*Τις επόμενες μέρες θα ακολουθήσει το δεύτερο και τελευταίο μέρος των εντυπώσεών μας από το φετινό Le Guess Who Festival, με αρκετούς επιπλέον ιδιαίτερους καλλιτέχνες.
*Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τους διοργανωτές, και ιδιαίτερα τον Barry Spooren, και την Jessica Clark για την πρόσκλησή τους να καλύψουμε ξανά το Le Guess Who? Festival, αλλά και για την τέλεια φεστιβαλική εμπειρία που κατάφεραν να προσφέρουν σε εμάς και τους υπόλοιπους επισκέπτες.
*Ευχαριστούμε επίσης όλους τους φωτογράφους για το υλικό που πρόσφεραν και την καταπληκτική δουλειά που έκαναν. Για περισσότερες φωτογραφίες από το φεστιβαλ, πατήστε εδώ.
