ClockSound.gr | Top 10 Albums of 2018

Λίγες μέρες πριν δημοσιεύσαμε την λίστα με τα καλύτερα 10 κομμάτια της χρονιάς που πέρασε, σύμφωνα με την ψηφοφορία των συντακτών του ClockSound. Μπορείτε εδώ να δείτε όχι μόνο τη λίστα αλλά και την διαδικασία που ακολουθεί η ομάδα μας για τη δημιουργία της.

Και ενώ η διαδικασία αυτή παραμένει η ίδια και για τα Top 10 Albums του 2018, η συνολική νοοτροπία επιλογής φυσικά διαφέρει σημαντικά. Σε μία εποχή όπου η αυξανόμενη χρήση του Spotify (ή λοιπών πλατφόρμων) ως βασικό μέσο μουσικής ακρόασης και ενημέρωσης οδηγεί στην επίσης αυξανόμενη προσοχή του κοινού σε μεμονωμένα κομμάτια, αντί για ολοκληρωμένα άλμπουμ, η έννοια του δίσκου θα παραμένει πάντα ξεχωριστή στην καρδιά ενός αγνού μουσικόφιλου αλλά και ενός πραγματικού καλλιτέχνη. Η ροή ενός άλμπουμ, η σταδιακή αποκάλυψη ενός ολοκληρωμένου μουσικού οράματος έχει πάντα ιδιαίτερη αξία. Σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί και το μοναδικό όχημα για την πλήρη κατανόηση των μεμονωμένων κομματιών. Ή σε άλλες ένα σύνολο από πολύ καλά singles μπορεί να συνθέσουν ένα μέτριο, αταίριαστο, χωρίς ροή, άλμπουμ.

Για αυτό ακόμα και αν πιάνουμε τους εαυτούς μας όλο και περισσότερο να ακούμε online λίστες (Discover Weekly, Release Radar, Artist Radios κτλ), πάντα θα βρίσκουμε χρόνο να απολαύσουμε ή να ανακαλύψουμε ένα συνολικό δίσκο. Και πάντα μία end of year Best Albums λίστα θα αποτελεί μία ξεχωριστή στιγμή με συχνά απροσδόκητα αποτελέσματα, ακόμα και για τον καθένα από εμάς που συνέβαλε στην δημιουργία της.

Αυτά είναι λοιπόν τα 10 καλύτερα άλμπουμ, όπως τα επέλεξε η ομάδα του ClockSound.

 

10. Ty Segall - Freedom's Goblin

Είχαμε γράψει εδώ για το “Freedom's Goblin”:

“Το άλμπουμ διαθέτει ιδέες, δεξιοτεχνία, τόλμη, πολυσυλλεκτικότητα αλλά και συνεκτικότητα και πάνω από όλα, είναι διασκεδαστικό, όπως πρέπει να είναι ένα τερατάκι που ξαμολιέται ελεύθερο. Η φρεσκάδα του απορρέει από την τόλμη του να συμπεριλάβει σε αυτόν στοιχεία από το garage, το psychedelic rock, το glam και space rock, το punk, το heavy metal, το prog rock και να τα ενσωματώσει αναίσχυντα, θρασύτατα και με πλήρη επιτυχία σε ένα συνεκτικό αποτέλεσμα. Και το rock θέλει πάντα θράσος και ελευθερία.”

 

(Anna Lefka)

 

9. Odd Couple - Yada Yada

Είχαμε γράψει εδώ για το “Yada Yada”:

“Ένα ταξίδι 42 λεπτών, στη διάρκεια των οποίων δεν υπάρχει μέτρια στιγμή, με τους Odd Couple να μας μεταφέρουν σε τόσα διαφορετικά είδη, ηχοχρώματα, συναισθήματα. Παίρνοντας την πολύτιμη μουσική κληρονομιά που γεννήθηκε στη χώρα τους (Γερμανία) και αναμιγνύοντάς την με πολλές ακόμα επιρροές, συνθέτουν κάτι σύγχρονο και εξαιρετικά ποιοτικό.”

 

(V)

 

8. Zeal & Ardor - Stranger Fruit

Το “Stranger Fruit” αποτελεί ένα πολύ υψηλού επιπέδου μουσικό έργο. Διατηρώντας ως βασικά στοιχεία τα blues, dark ambient και black metal, ο Manuel Gagneux ωριμάζει και μας προσφέρει ένα πολυδιάστατο κολάζ από ζοφερές εικόνες του βαθύ Αμερικάνικου Νότου.

Δανειζόμενοι την έκφραση Strange Fruit, η οποία περιγράφει τους απαγχονισμένους Αφρικανούς (ή Αφροαμερικάνους) που κρέμονταν από τα δένδρα για μέρες, οι Zeal & Ardor εμπνέονται το “Stranger Fruit”. Καταπιάνονται με συναφή θέματα, δημιουργούν μία αποπνικτική, αλλά απόλυτα ταιριαστή με τη θεματολογία, ατμόσφαιρα. Αφήνουν ελάχιστο χώρο για συναισθήματα συμπόνιας, κατακλύζοντας τον ακροατή με τον τρόμο, τη λύπη, την ανάγκη για κάθαρση, αλλά και την επανάσταση, τη βία, την δολοφονία, τον θάνατο.

Όλα ντυμένα με εμπνευσμένα spiritual blues και gospel. Η φωνή του Gagneux είναι πιο εκφραστική από ποτέ, πατώντας πάνω σε αξιομνημόνευτες μελωδικές γραμμές, συνθέτοντας ένα άλμπουμ που όσες φορές και να ακουστεί, ποτέ δεν σταματά να αιχμαλωτίζει τον ακροατή.

 

(V)

 

7. Big Red Machine - Big Red Machine

Είχαμε γράψει εδώ για το “Big Red Machine”:

Οι Aaron Dessner (The National) και Justin Vernon (Bon Iver) κατάφεραν να βρουν μια πολύ καλή ευκαιρία να συνεργαστούν και να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ οριακά διαφοροποιημένο από τις επιμέρους δουλειές τους.

Δύο μουσικοί που άλλωστε να "συναντήθηκαν" μέσα στα χρόνια εκ των ουκ άνευ, αφού μοιράζονται, πέραν του ταλέντου τους για τη μουσική, παρόμοιες ανησυχίες για τους γύρω τους, δουλεύοντας συνεχώς σε διαφορετικά project και διοργανώσεις με απώτερο στόχο να βελτιωθούν οι ίδιοι αλλά και να εκπροσωπήσουν με τον καλύτερο τρόπο το είδος μουσικής που πρεσβεύουν.

Το “Big Red Machine” αποτελεί περισσότερο ένα παζλ πολύ καλών κομματιών, που σίγουρα δούλευαν οι δύο τους από καιρό, και βρήκαν το κατάλληλο timing να κοινοποιήσουν.

 

(YZ) 

 

6. Idles - Joy As An Act of Resistance

Ένα χρόνο μετά το ντεμπούτο τους, οι IDLES κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους, “Joy as an Act of Resistance”, το οποίο δε χρειάζεται περισσότερο από ένα άκουσμα για να καταλάβει κανείς ότι είναι ένας από τους δίσκους της χρονιάς και θα αποτελέσει σημείο αναφοράς στο μέλλον.

Τραχιά φωνητικά, αλουστράριστος ήχος, ανελέητος ρυθμός, βρόμικες κιθάρες και καυστικοί στίχοι είναι τα κύρια συστατικά.

Με κομματάρες όπως το αριστουργηματικό Colossus, το Mother και το Danny Nedelko, οι IDLES μας παρέδωσαν έναν δίσκο ορόσημο για τoν punk – post hardcore ήχο, ο οποίος αποτελεί μία όαση ανθρωπιάς και ευαισθησίας στην έρημο της σύγχρονης κοινωνίας.

Μία απόλυτη επίδειξη δύναμης.

 

(Alexis Karahalios)

 

5. Unknown Mortal Orchestra - 1C-01 Hanoi

Οι Unknown Mortal Orchestra μας συστήθηκαν με την πολύ ποιοτική ψυχεδελική pop τους, πριν αποφασίσουν να δοκιμάσουν την τύχη τους σε πιο ευρύ ακροατήρια με πολύ πιο «εξευγενισμένη» απλουστευμένη pop. Τελικά η επιπλέον αναγνώριση ήρθε μόνο μερικώς αλλά συνδυάστηκε με την απομάκρυνση μέρους των αρχικών οπαδών της μπάντας.

Σε μι κίνηση εντελώς απροσδόκητη στρατολογούν τον Βιετναμέζο Minh Nguyen αλλά και τον Chris Nielson, πατέρα του ηγέτη της μπάντας Ruban Nielson, και κυκλοφορούν το “1C-01 Hanoi”. Ένα μισάωρο instrumental πειραματικής fusion jazz, με δυσαρμονικά solo κιθάρας και σαξοφώνου, αγχωτική διάθεση, φαινομενικά αταίριαστα σε στιγμές αλλά και ασυνήθιστα μετρήματα στα τύμπανα, περάσματα με ανατολίτικες μελωδίες, συνθέτοντας ένα σύνολο το οποίο εντυπωσιάζει.

 

(V)

 

4. Ólafur Arnalds - re:member

Είχαμε γράψει εδώ για το "re:member":

"Ο Ólafur Arnalds διαθέτει ένα εξαιρετικά εκλεπτυσμένο δημιουργικό ταλέντο, το οποίο ίσως αρχικά να ακούγεται σαν στενάχωρο και μελαγχολικό, μετατρέπεται όμως σε αισιόδοξες αρμονίες ελπίδας και περιπλάνησης. Σε έναν τόσο όλο και πιο χαοτικό και ταραγμένο κόσμο, αυτά τα τραγούδια είναι οι εξισορροπητικές δυνάμεις που όλοι θέλουμε να ακούσουμε και να βιώσουμε. Λαμβάνουν χώρα πάνω από την αβεβαιότητα και την αμφιβολία με μια ανακούφιση που καθησυχάζει ότι όλα θα είναι εντάξει. 

We will be safe. We are going to be alright."

 

(Christo Downs)

 

3. Beak> - >>>

Οι Beak> του Geoff Barrow των Portishead επέστρεψαν το 2018 με τον τρίτο full length δίσκο τους “>>>”, 6 χρόνια μετά το “>>”. Έχοντας κάνει μία στάση το 2016 γράφοντας μουσική για την ταινία Couple In A Hole, στην οποία εξερεύνησαν instrumental post rock μονοπάτια.

Στο “>>>” επιστρέφουν στο γνώριμο και αγαπημένο τους krautrock ως βάση, λοξοκοιτούν προς το progressive rock της σχολής Eloy αλλά και σε πρώιμα new age διαμάντια των αρχών των 70's και δημιουργούν ένα άλμπουμ το οποίο καλεί τον ακροατή σε απαραίτητα πολλαπλά ακούσματα για την σταδιακή αποκάλυψη ενός αριστουργήματος.

Η ιδιοφυΐα του Barrow είναι αδιαμφισβήτητη. Η ικανότητά του στα drums, τα samples, την παραγωγή, αλλά και η πολύ ιδιαίτερη αντίληψη της μουσικής που έχει αποτελούν μια πρόκληση ακόμα και για τους Billy Fuller και Will Young (οι δύο λοιποί Beak), οι οποίοι παραδίδουν πανέμορφες μελωδίες, μυστηριώδη θέματα, ζωγραφίζοντας γραφικότατα ηχητικά τοπία υπό την καθοδήγηση του ταλαντούχου μαέστρου τους.

 

(V)

 

2. Tim Hecker - Konoyo

Ο καναδός μουσικός και μάγος Tim Hecker κυκλοφόρησε το 9ο full length άλμπουμ του “Konoyo” από την Kranky τον περασμένο Σεπτέμβριο. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε σε ένα ιαπωνικό ναό με μέλη του gagaku συγκροτήματος Tokyo Gakuso.

Το “Konoyo”, το οποίο μεταφράζεται ως «ο κόσμος εδώ», εμπνεύστηκε από τις συνομιλίες του με έναν νεκρό πλέον φίλο για τον αρνητικό χώρο και την αίσθηση της όλο και πιο κοινής ουσίας της μουσικής. Αυτή η μεγαλοπρεπής όπερα είναι το αποτέλεσμα της παλαιότερης μορφής της κλασικής μουσικής στην Ιαπωνία, το Gagaku, διαμέσου της καταπληκτικής ηχητικής χειραγώγησης του Hecker δημιουργώντας μια αίσθηση συναισθηματικών τελετουργιών, σκοτεινές υφές, μνημειώδεις wall of sound από ανεξερεύνητα ηχητικά τοπία.

 

(M. Stella Tavella)

 

1. Yves Tumor - Safe in the Hands of Love

Σε μια χρονιά που ο αιώνια μεταβαλλόμενος ρους της μουσικής φάνηκε να αλλάζει και πάλι, με την ηλεκτρονική μουσική να σαρώνει σαν κύμα, ο Yves Tumor κατάφερε να δημιουργήσει ένα album που, ενσωματώνοντας σε ηλεκτρονικό πλαίσιο στοιχεία από πολλά μουσικά είδη, ακούγεται άχρονο. Και αν η ηλεκτρονική μουσική πολλές φορές στο παρελθόν είχε κατηγορηθεί για απουσία συναισθήματος, ο δίσκος του Yves Tumor όχι μόνο διαθέτει συναίσθημα, αλλά αποτυπώνει πολλές διαφορετικές διαθέσεις που συνυπάρχουν στο ίδιο άτομο, με τα κομμάτια που διαδέχονται το ένα μετά το άλλο να μας φέρνουν σε επικοινωνία με έναν ολοκληρωμένο οργανισμό.

Ένας δίσκος που κοιτάζει με όλα του τα μάτια συνεχώς και ταυτόχρονα το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον,  κατορθώνοντας να αποτυπώσει εντέλει την σημερινή πραγματικότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρόκειται για μια εντελώς προσωπική δουλειά. Εξάλλου αυτός είναι ο μόνος τρόπος να κατορθώσεις να φτάσεις το συνολικό, βυθιζόμενος μέσα στον εαυτό σου χωρίς να τον αφήσεις να σε καταπιεί.

Ο Yves Tumor ξέρει ότι ζούμε σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται, καταστρέφεται και αναγεννάται συνεχώς, με ολοένα αυξανόμενη ταχύτητα. Δεν προσπαθεί να ερμηνεύσει τίποτα, δεν προσπαθεί καν να καταλάβει κάτι. Παρατηρεί και αποτυπώνει, με όλο το βασανιστήριο που ενυπάρχει σε αυτή τη διαδικασία. Σίγουρα όμως παίρνει θέση με σαφήνεια σε περισσότερα του ενός επίπεδα και αυτό είναι που κάνει έναν άνθρωπο καλλιτέχνη και το αντίθετο. Ο τίτλος, “Safe In The Hands of Love”, είναι ένα παράδοξο από μόνος του, καθώς η αγάπη είναι το μόνο μέρος όπου μπορούμε να νιώσουμε απόλυτα ασφαλής, άλλα και το μόνο μέρος όπου είμαστε απόλυτα ευάλωτοι, καθώς η αγάπη είναι το μόνο που πραγματικά έχει κανείς να χάσει. Ο ίδιος ρισκάρει σίγουρα με αυτή του τη δουλειά, όπως ρισκάρουμε και όταν αφηνόμαστε στην αγάπη κάθε είδους. Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει.  Άχρονο σίγουρα, το διαχρονικό αναμένεται να το δείξει το μέλλον, ωστόσο αναμφίβολα το “Safe In The Hands of Love” είναι ο δίσκος της χρονιάς.

 

(Anna Lefka)