Ty Segall and The Muggers @ Primavera Sound, Barcelona
Το ClockSound ήταν παρόν και στο φετινό Primavera Sound Festival. Με τόσα σπουδαία ονόματα ήταν αδύνατο να μην αποτελέσει μία από τις φετινές μας φεστιβαλικές επιλογές. Η συνολική εμπειρία μας από το φεστιβάλ καθώς και οι εντυπώσεις μας από σπουδαία ονόματα που είδαμε (όπως PJ Harvey, LCD Soundsystem, Sigur Ros, Savages, Radiohead και πολλά πολλά άλλα) θα αναφερθούν σε αντίστοιχο άρθρο τις προσεχείς ημέρες.
Στο μεταξύ όμως επιλέξαμε να γράψουμε ξεχωριστά για το live του Ty Segall και των Muggers. Όχι μόνο λόγω της τρέλας που έχω προσωπικά με αυτόν τον καλλιτέχνη αλλά κυρίως για να περιγράψουμε όσα ιδιαίτερα και ασυνήθιστα συνέβησαν σε αυτή τη συναυλία.
Η ώρα ήταν 1 το βράδυ και οδεύσαμε προς την Pitchfork σκηνή για τους Parquet Courts. Μία μπάντα η οποία δίνει πολύ δυνατά live. Μετά από τρία κομμάτια όμως κάτι μας εμπόδιζε στο να τους απολαύσουμε. Ήταν η ανάγκη να φύγουμε γρήγορα και να στηθούμε για μια καλή θέση στον Ty.
Φτάνοντας βλέπουμε στην Primavera σκηνή ήδη τον ίδιο, τον King Tuff, τον Mikal Cronin και τους υπόλοιπους muggers να στήνουν. Ποιος χρειάζεται roadies όταν έχει να κάνει με ωμό αυθεντικό garage?
Στις 1:45 η σκηνή αδειάζει και πέντε λεπτά αργότερα η μπάντα κάνει την επανεμφάνισή της. Θόρυβος, φαζαριστά βρόμικα riff από δύο κιθάρες, μπάσο, τύμπανα και πλήκτρα και το ομώνυμο κομμάτι αρχίζει να μας πολτοποιεί το μυαλό. Ο Ty Segall βγαίνει στη σκηνή ως διεστραμμένο μωρό με εργατική φόρμα. “This is disturbing”είπε μια φίλη χαμογελώντας και χορεύοντας και είχε απόλυτο δίκιο!
Το, αποδεδειγμένα πλέον, απολύτως ξενέρωτο κοινό του Primavera φοράει τα punk ρούχα του και επιδίδεται σε ένα πρωτοφανές mosh!
Η συνέχεια ήταν καταιγιστική με κομμάτια κυρίως από το Emotional Mugger. Ο Ty σε κατάσταση τρέλας δεν σταματούσε τα απανωτά stage diving, κατά τα οποία την περισσότερη ώρα κρέμονταν ανάποδα. Το κεφάλι κάτω, τα πόδια πάνω και το μικρόφωνο να αρμενίζει από το στόμα του στα στόματα των οπαδών γύρω του. Ξανά πίσω στη σκήνη και ξανά stage diving. Το κοινό να θυμίζει εποχές αμερικάνικου punk των 80s οδηγώντας στις απαραίτητες παρεξηγήσεις:
Οι πρώτοι που ξαφνικά θελήσαν από το τέλος να έρθουν τόσο μπροστά ώστε να πιάσουν μπάρα βρήκαν αντιμέτωπους μερικούς από εμάς. Λίγο αργότερα ο δεύτερος τελικά έφαγε ξύλο από 5 κοπέλες δίπλα μας και γύρισε πίσω! Ο τρίτος έφαγε ξύλο από έναν Άγγλο και έφυγε και αυτός. Και εμείς να μην μπορούμε παρά να γελάμε και να χορεύουμε, μην έχοντας ζήσει κάτι τέτοιο ίσως από ένα live του Jello Biafra πολλά χρόνια πριν. Και φυσικά ήταν αναπόφευκτο το αίσθημα της νοσταλγίας για τέτοιου είδους αυθεντικού χαοτικού punk/RnR/Garage.
Συνεχίζοντας με τα τεκταινόμενα, σε μία από τις επιστροφές του ο Ty στη σκηνή, γύρισε με έναν οπαδό! Τον ανέβασε πάνω, του έδωσε το μικρόφωνο να τραγουδήσει και έφυγε ξανά για το κοινό! Ο τύπος δεν κόλλησε στιγμή και άρχισε να τραγουδάει, να φωνάζει, να στριγγλίζει, να χτυπιέται με την μπάντα να τον συνοδεύει. Ο Segall επιστρέφει, του παίρνει το μικρόφωνο για λίγο και λέει το ρεφρέν. Ξανά stage diving, ξανά performance από τον ισπανό τύπο, ενώ οι Muggers έπαιζαν και γελούσαν για το πόσο καλά κάνει τη δουλειά αυτός ο τύπος. Και ναι. Ήταν όντως καλός! Μετά από κάποια ώρα γύρισε ο Ty του πήρε για τελευταία φορά το μικρόφωνο και τον ευχαρίστησε. Πολύ αξιοπρεπώς και χωρίς να μας σπάσει τα νεύρα (όπως κάνουν άλλοι σε τέτοιες περιπτώσεις) ο τύπος γύρισε στην μπάντα, είπε ένα μεγάλο ευχαριστώ για την εμπειρία που του προσφέραν, έκανε μια βαθεία υπόκλιση και αμέσως κατέβηκε κάτω! Τέλεια στιγμή και μπράβο του...
Το live έφτασε στο τέλος με το καταπληκτικό Feel από το Manipulator. Ένα ευχαριστώ σε μας από την μπάντα και εξαφανίζονται στα παρασκήνια. Τρεις μέρες στο φεστιβάλ αυτό, και κάμποσες ακόμα τα προηγούμενα χρόνια, όταν γίνεται αυτό όλοι σπεύδουν να φύγουν να προλάβουν το επόμενο act σε κάποια άλλη σκηνή. Όχι όμως στο live του Ty Segall...Όλοι μείναμε εκεί ακίνητοι να φωνάζουμε σαν τρελοί. Δεν γινόταν. Έπρεπε να έχουμε λίγο ακόμα. Όντας πρώτη σειρά είδα τον stage manager του φεστιβάλ να κάνει τη χαρακτηριστική κίνηση με το δάχτυλο οριζόντια στο λαιμό οτι τέλος! Δεν μπορούν να τους αφήσουν να παίξουν άλλο. Πέντε λεπτά αργότερα, και ενώ οι φωνές συνεχίζονταν αμείωτες, ο Ty Segall εμφανίζεται και ζητάει ένα τεράστιο συγγνώμη λέγοντας οτι δεν έχουν άδεια να παίξουν άλλο. Μας καληνυχτίζει και εξαφανίζεται.
Το κοινό όμως παρέμεινε εκεί! Να φωνάζει ακόμα πιο δυνατά, ώσπου οι διοργανωτές λύγισαν και είπαν στην μπάντα αν θέλει να ανέβει ξανά στη σκηνή. Φυσικά και το έκαναν...
“Θα παίξουμε κάτι πάρα πολύ σύντομο γιατί δεν μας επιτρέπεται παραπάνω”είπε και φυσικά έλεγε ψέματα. Επέλεξαν το Finger από το Melted του 2010 το οποία διαρκεί λιγότερο από τρία λεπτά. Αδιαφορώντας για την πίεση του χρόνου, τράβηξαν το κομμάτι σε τουλάχιστον διπλάσια διάρκεια.
Το live τελειώνει και εμείς σκεφτόμασταν οτι αξίζει απόλυτα να θεωρείται ο εκφραστής του californian neo-garage ήχου. Οτι αυτό που είδαμε ήταν αυθεντικό, με όλη τη σημασία της λέξης, rock n roll. Οτι ήταν η μόνη μπάντα που έκανε τους διοργανωτές να σπάσουν τους αυστηρούς κανόνες τους, λόγω απαίτησης του κοινού. Οτι ο Ty πλέον μεγάλωσε και έχει την άνεση του “δεν έχω να αποδείξω τίποτα”. Το γεγονός τον κάνει να είναι απόλυτα ελεύθερος στη σκηνή και να ροκάρει χωρίς όρια.
Τον ευχαριστούμε και αναμένουμε την επόμενη συνάντηση.
