Primavera Sound Festival, Day 3

Σάββατο 31/05: Μόλις λίγες ώρες έχουν περάσει από τον θόρυβο των Wolf Eyes. Εμείς ξυπνάμε στο ξενοδοχείο νωρίς για να τραγουδίσουμε το Slow Show των National, το οποίο δεν έλεγε να σταματήσει να ακούγεται στα αυτιά μας. Σκεφτόμασταν την χθεσινή εμφάνιση του Justin Vernon με τους National και περιμέναμε με ακόμα μεγαλύτερη αγωνία να δούμε το βράδυ τους Volcano Choir. Το γεγονός πως ήταν η τελευταία μέρα του φεστιβάλ δημιουργούσε, όπως κάθε φορά, έναν ενθουσιασμό να τη ζήσουμε όσο πιο έντονα γίνεται, αλλά και μία αίσθηση πως κάτι πολύ ωραίο πλησιάζει στο τέλος. Ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλον “και του χρόνου σπίτια μας” και φύγαμε για μέσα.

 

 

Πρώτα περάσαμε μία βόλτα από την Ray Ban Stage. Αναγκαστικά δηλαδή, γιατί πρέπει να περάσει κανείς δίπλα της για να κατευθυνθεί στις περισσότερες από τις υπόλοιπες βασικές σκηνές.

Έπαιζαν οι Islands, οι οποίοι αποτέλεσαν μία καλή μουσική υπόκρουση στις κλασικές συζητήσεις για το πόσο καλός είναι ο καιρός μετά από την πρωινή βροχή, πόσο ωραίοι θα είναι σήμερα οι NIN κτλ.

Χωρίς να σπαταλήσουμε πολύ ώρα φύγαμε προς την SONY Stage να πάρουμε θέση για τους Television. Παίζουν φέτος όλο το Marque Moon, ένα άλμπουμ που αγαπάμε πολύ. Ήταν πολύ καλύτεροι από ότι περίμενα. Η φωνή του Tom Verlaine ήταν άσχημη βέβαια, αλλά αν το σκεφτεί κανείς ποτέ δεν ήταν τεχνικά σωστή. Έπαιξαν όμως πάρα πολύ καλά και τα solo της κιθάρας, ειδικά στο ομώνυμο κομμάτι, μας ταξίδεψαν.

 

 

Σειρά είχαν ακριβώς απέναντι οι Spoon, τους οποίους δεν είχα την τύχει να ξαναδώ, παρόλο που μου αρέσουν πολύ όλα τους τα άλμπουμ. Κλασικό alternative. Καλοπαιγμένο και απλό, χωρίς κάτι περιττό. Πολύ ωραία ρεφρέν τα οποία μας έφτιαξαν ακόμα περισσότερο τη διάθεση. Τη δική μας τουλάχιστον, γιατί οι Ισπανοί όπως πάντα βρίσκονταν ένα βήμα πριν την αγκύλωση από την ακινησία.

 

 

Φύγαμε ένα κομμάτι πριν το τέλος για να μπορέσουμε να βρούμε κάποια καλή θέση στη SONY για τους Volcano Choir. Στις 9:50 κλείνουν τα φώτα και ξεκινάει αυτό που τελικά αποδείχθηκε το καλύτερο live του τριημέρου, κατά την γνώμη μας. Ο Justin Vernon ήταν απλός πάνω στη σκηνή και απόλυτα συγκεντρωμένος στην φωνή του και την συνεχή παραμόρφωσή της. Μας ταξίδεψε τόσο πολύ που χάσαμε απολύτως την αίσθηση του χρόνου. Και του χώρου. Μας μετέφερε άλλοτε σε μέρη που δεν έχουμε δει ποτέ, άλλοτε σε μέρη που έχουμε μόνο μέσα στο μυαλό μας. Σε αγαπημένες αναμνήσεις. Η στιγμή του Comrade ήταν πραγματικά μαγική.

 

 

Στο τέλος του live είμασταν τόσο απορροφημένοι συζητώντας το τι ζήσαμε που πέρασε η ώρα και δεν είδαμε τους Godspeed You! Black Emperor. Τους έχουμε δει αρκετές φορές στο παρελθόν, αλλά ποτέ δεν είναι αρκετό. Δεν πειράζει.

Το ξεπεράσαμε γρήγορα και μετά από ένα 20άλεπτο πέρασμα από την Vice Stage και τους Cloud Nothings πήγαμε να πάρουμε θέση μάχης για τους headliners Nine Inch Nails.

Για το live τους έχω να πω οτι ήταν αυτό ακριβώς που θα περίμενε κανείς. Τεχνικά άρτιο. Ο ήχος τέλειος. Οι μουσικοί που περιτριγύριζαν τον Trent Reznor ήταν απίστευτοι. Ο ίδιος πάρα πολύ δυναμικός και μεγάλη προσωπικότητα. Αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας δεν κατάφεραν να με απορροφήσουν. Ο ήχος τους στην φετινή περιοδεία είναι πολύ περισσότερο ηλεκτρονικός από ότι σε προηγούμενα live που τους έχουμε δει. Πολλοί θεωρούν το γεγονός αυτό ως το δυνατό σημείο των NIN και τον βασικό λόγο που θεωρούνται ένα από τα καλύτερα live acts αυτή τη στιγμή. Εγώ από την άλλη τους προτιμώ με πιο πολύ ένταση και κιθάρες, με τα τελευταία κομμάτια να με αποζημιώνουν πλήρως (Closer To God, Wish, Head Like A Hole κτλ). Η καλύτερη στιγμή φυσικά ήταν το κλείσιμο με το Hurt.

 

 

Μόλις ακούσαμε και την τελευταία νότα φύγαμε για Foals. Οι οποίοι ήταν η αποκάλυψη του φεστιβάλ κατά τη γνώμη μου και το δεύτερο καλύτερο live που είδαμε το Σαββάτο. Ξέρω οτι είναι ιεροσυλία να θεωρώ την εμφάνισή τους καλύτερη από των NIN αλλά είναι η αλήθεια. Ο Yannis Philippakis είναι φοβερός performer με καταπληκτική φωνή. Κατέβαινε στο κοινό, έκανε βόλτες ανάμεσά μας, χόρευε ασταμάτητα και τραγουδούσε με πάρα πολύ πάθος. Το Spanish Sahara ήταν φυσικά εκπληκτικό, ενώ στα πιο γρήγορα κομμάτια τους έκαναν όλους τους ισπανους να χοροπηδάνε! Κατί που έπρεπε να πράσει όλο το τριήμερο σχεδόν για να το δω. Πάρα πολύ καλοί λοιπόν. Πρόκειται για μία μπάντα που σίγουρα θα κοιτάξουμε να τους ξαναδούμε κάπου.

Μετά από αυτό το live, και όλα τα άλλα που είχαμε δει τις προηγούμενες μέρες, οι αντοχές μας άρχισαν να μας εγκαταλείπουν. Πήγαμε στην ATP Stage όπου έπαιζαν οι Cut Copy με σκοπό να δούμε 5 λεπτά. Τελικά τους είδαμε όλους. Με πολλές επιρροές από New Order μας έδωσαν να καταλάβουμε γιατί έχουν κάνει τόση αίσθηση τον τελευταίο χρόνο. Πολύ ωραίος τρόπος να κλείσει κανείς ένα τέτοιο φεστιβάλ.

Και κάπου εκεί, γυρίσαμε λίγο προς την πλευρά της θάλασσας. Κοιτάξαμε για μία ακόμα φορά από ψηλά τον χώρο του Primavera και πήραμε σιγά σιγά τον δρόμο της επιστροφής.

 

...And The Circus Leaves Town (Kyuss)