Primavera Sound 2017 - Barcelona (Part 2)

Αυτό είναι το δεύτερο και τελευταίο μέρος του άρθρου με τις εντυπώσεις μας από το φετινό Primavera Sound Festival στη Βαρκελώνη. Στο πρώτο μέρος ασχοληθήκαμε με την διοργάνωση, το συστατικό που θεωρούμε οτι λείπει, σε ένα κατά τα άλλα άρτιο φεστιβάλ, και τις καλύτερες συναυλίες που παρακολουθήσαμε το τριήμερο. Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο μας εδώ.

Συνεχίζουμε λοιπόν, αναφέροντας λοιπές εμφανίσεις που ναι μεν μας άρεσαν, αλλά κάτι έλειπε ώστε να συμπεριληφθούν στις κορυφαίες:

 

*Photo by Garbine Irizar

 

Bon Iver

Ξεκινάμε με τους Bon Iver, την αγαπημένη μου προσωπικά μπάντα από το φετινό lineup και τον κύριο λόγο ίσως που αποφασίσαμε να πάμε ξανά εκεί. Έχοντας κυκλοφορήσει ένα αριστουργιματικό νέο άλμπουμ (το κορυφαίο της χρονιάς που μας πέρασε για το ClockSound) και διαβάζοντας τις εντυπώσεις του ΥΖ από το live τους στο The Joint του Las Vegas Hard Rock Hotel, περιμέναμε με ανυπομονησία την συγκεκριμένη εμφάνιση.

 

*Photo by Eric Pamies

 

Η σκηνή ήταν αρκετά γεμάτη από όλους τους μουσικούς και τα αρκετά φωτιστικά δαπέδου, με τον Vernon φυσικά στη μέση πάνω από την κονσόλα του. Το live ξεκίνησε με το 22 (Over Soon), με το κοινό από κάτω μαγεμένο από την καταπληκτική ατμόσφαιρα και την ιδιότυπη φωνή του ίδιου. Κρυστάλλινος ήχος, ταξίδευε σε κάθε σημείο καθαρά κάθε όργανο ή εφέ που έβγαινε από τα ηχεία. Η συνέχεια περιελάμβανε κομμάτια από το νέο άλμπουμ, και παρά την τελειότητα της εκτέλεσής τους, κάπου το αρχικό άκρατο ενδιαφέρον μειώθηκε. Έλειψε ο πλουραλισμός που θα έδινε μία πιο ισορροπημένη επιλογή στο setlist, μία πχ μίξη νέου με παλιό υλικό. Με εξαιρέσεις τα 29 #Strafford APTS και 8 (Circle) τα οποία ήταν μεγαλειώδη. Μισή ώρα πριν το τέλος, οι Bon Iver στράφηκαν σε παλιότερα κομμάτια με το Perth (το οποίο θα προτιμούσαμε να έκλεινε τη συναυλία) και μερικά ακόμα, μέχρι το τέλος με το Skinny Love.

 

*Photo by Eric Pamies

 

Συνολικά ήταν ένα live το οποίο απορροφά και ταξιδεύει τον ακροατή, κάνει την 1.5 ώρα να φαίνεται πολύ λίγη, αλλά μία διαφορετική σειρά στα κομμάτια και ο εμπλουτισμός του set με μερικά ακόμα παλιότερα, όπως For Emma ή Wolves θα το έκαναν αξέχαστο.

 

 

 

Kevin Morby

Πρώτο act για εμάς στο φεστιβάλ ήταν ο Kevin Morby. Πρώτη φορά που θα τον έβλεπα, μετά το fail που είχε γίνει στο One Night In Pandora στην Ουτρέχτη (δείτε εδώ τις εντυπώσεις από μία καταπληκτική μουσική μέρα). Παρόλο τον καυτό ήλιο και την ζέστη, ο Morby εμφανίζεται με το, τόσο kitsch που τελικά φαίνεται cool, άσπρο κουστούμι με ραμμένες πάνω του νότες και τα αρχικά του.

 

*Photo by Sergio Albert

 

Ο ίδιος είναι πολύ πιο έντονος επί σκηνής σε σχέση με τα άλμπουμ. Η μπάντα είναι σούπερ δεμένη και έτοιμη να ακολουθήσει με μαεστρία το κάθε σόλο του Morby ανά πάσα στιγμή. Το live είχε μία πολύ αρμονική ροή, γεμάτη ταξιδιάρικες στιγμές, όπως ακριβώς δίδαξαν οι Grateful Dead, με πολύ Southern feeling. Αλλά, ενώ σε κανένα σημείο δεν βαρεθήκαμε, την ίδια στιγμή έλειψε η απογείωση. Μία απογείωση η οποία περιμέναμε οτι θα συμβεί τουλάχιστον στο I Have Been To The Mountain, αλλά όχι. Η απουσία πνευστών και των background φωνητικών είναι εμφανέστατη, κάνοντας την ζωντανή εκτέλεση πολύ πιο επίπεδη από όσο περιμένει κανείς έχοντας ακούσει τους δίσκους του.

Εννιά κομμάτια έπαιξε συνολικά ο Morby, κλείνοντας με την διασκευή του Rock N Roll από τον Lou Reed, το οποίο το απολαύσαμε δεόντως!

 

The Growlers

 

*Photo by Eric Pamies

 

Τους Growlers του έχουμε δει αρκετές φορές στο παρελθόν, με την τελευταία τους επίσκεψη στη χώρα μας να είναι άκρως διασκεδαστική (διαβάστε εδώ τις εντυπώσεις μας). Στο νέο δίσκο, η μπάντα αφήνει την Beach Goth αισθητική προς πιο 80s ροκ ήχους, στο ύφος του Julian Casablancas, ο οποίος έκανε και την παραγωγή. Η μπάντα όμως βρίσκεται σε μία γενικότερη φάση αλλαγής και εξέλιξης.

 

*Photo by Eric Pamies

 

Όπως έγινε φανερό και επί σκηνής, οι Growlers αποφάσισαν να αφήσουν κατά μέρος τη μουσική απλότητα που προσέφεραν έως τώρα και να γίνουν πιο...μουσικοί! Προσέλαβαν ένα νέο κιθαρίστα ο οποίος έχει την ικανότητα να παίζει πιο πολύπλοκα θέματα, να τζαμάρει ευφάνταστα, τραβώντας όλη τη μπάντα στη νέα αυτή εποχή. Αυτός όμως ήταν και ο λόγος που το live τους μας μπέρδεψε κάπως. Τα εμπλουτισμένα κομμάτια, τα funky τζαμαρίσματα, μερικά μακρύτερα solos και αρμονικά περάσματα από το ένα κομμάτια στο άλλο όλα δούλεψαν καλά επί σκηνής. Αλλά όχι τόσο όσο να παρασύρουν το πλήθος του κοινού που μαζεύτηκε. Η μπάντα είναι ξεκάθαρα ακόμα στη μεταβατική φάση της πορείας που επέλεξε, και από την οποία δεν υπάρχει γυρισμός στην παρελθούσα μουσική απλότητα θεωρώ, και φάνηκε λίγο έξω από τα νερά της. Αναμένουμε το μέλλον τους με μεγάλο ενδιαφέρον...

 

 

 

Arcade Fire

Γράφαμε εδώ οτι οι Arcade Fire αρχίζουν και χάνουν το ευρηματικό τους ταλέντο του παρελθόντος. Αυτό όμως δεν σημαίνει οτι δεν παραμένουν μία από τις κορυφαίες μπάντες ζωντανά. Το απέδειξαν και στο Primavera, με ένα set συνολικά 19 κομματιών. Με απλή σκηνική παρουσία, χωρίς τα παιχνίδια της Reflektor περιοδείας, φάνηκαν πιο άμεσοι, έχοντας πλέον τον αέρα της μεγάλης και καθιερωμένης μπάντας. Η εκκίνηση με το Wake Up οδήγησε σε εκκωφαντικές φωνές από όλο το κοινό, σε σημείο κάπως εκνευριστικό, μέχρι την παύση τους κατά τη διάρκεια του νέου κομματιού, Everything Now.

 

*Photo by Sergio Albert

 

No Cars Go, Neon Bible, Suburbs, Reflektor, Rebellion (Lies) και πολλά ακόμα ακούστηκαν, με τη διάθεση της μπάντας να μην πέφτει ούτε λεπτό. Φυσικά πολύ δεμένη μπάντα, τέλειος ήχος και καταπληκτικά φωνητικά από τους Win Butler και Regine Chassagne. Αλλά γιατί το live αυτό δεν συμπεριλαμβάνεται στην αρχική κατηγορία με τα κορυφαία? Ίσως επειδή τους έχουμε δει πλέον αρκετές φορές, ίσως επειδή πέρα από τις πρώτες σειρές, το κοινό ήταν εντελώς ακίνητο δημιουργώντας ένα κλίμα σχετικά ανατρεπτικό για οποιαδήποτε απογείωση της συναυλίας.

 

Και επειδή το άρθρο αυτό πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει, αναφέρουμε επιγραμματικά κάποια άλλα acts:

Van Morrison: Καταπληκτικός ή εντελώς χάλια λέγαμε πριν τον δούμε. Τελικά το δεύτερο ήταν αλήθεια. Ανούσια bubblegum jazzy tunes επιπέδου country club, από έναν, κατά τα άλλα, τεράστιο καλλιτέχνη.

Zombies: Παρά την ηλικία, η εκτέλεση του Odessey And Oracle ήταν χορταστικότατη!

Angel Olsen: Καθόλου άσχημη η μουσική της ζωντανά, αλλά η συμπεριφορά 18άχρονης μέλος αδελφότητας σε κολλέγιο χαλάει το όλο κλίμα που προσπαθεί, εντελώς ανεπιτυχώς, να χτίσει.

Sleaford Mods: Αγγλικό αλήτικο ηλεκτρονικό ραπ. Αρκετά ενδιαφέρον. Προβλήματα στον ήχο, έβγαλαν τον Liam Gallagher που έχει ο τραγουδιστής μέσα του!

Slayer: War Ensemble, Seasons In The Abyss, South Of Heaven, Angel Of Death, Raining Blood. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω.

This Heat: Θρύλοι! Αλλά το jazz/experimental/post-punk τους δύσκολα δουλεύει υπό καυτό ήλιο. 

Swans: Οι εντάσεις τους κάλυψαν όλες τις υπόλοιπες σκηνές του Primavera. Μυστηριακοί και υπνωτικοί (με την καλή έννοια). 

Wand: Περισσότερη πολυπλοκότητα, λιγότερο feeling. Με διαφορά η χειρότερη εμφάνισή των Wand που έχουμε δει.

Afgan Whigs: Σταθερά καταπληκτικοί, με τις υψηλές εντάσεις να αναδυκνύουν ακόμα περισσότερο την φωνή και το πάθος του Greg Dulli on stage. 

 

Afghan Whigs: Photo by Nuria Rius 

 

Angel Olsen: Photo by Nuria Rius

 

Grace Jones: Photo by Eric Pamies

 

Slayer: Photo by Sergio Albert

 

The XX: Photo by Eric Pamies

 

Van Morrison: Photo by Eric Pamies

 

*Η φωτογραφία τίτλου του άρθρου ανήκει στον Eric Pamies