Primavera Sound Festival, Day 2
Δεύτερη μέρα του Primavera Festival χθές, και αφού κάναμε τον απαραίτητο τουρισμό στην πόλη, αποφασίσαμε να μπούμε μέσα στο φεστιβάλ την ώρα που άρχισαν οι πρώτες ψιχάλες.
Υπό τις συνήθεις, για Ευρωπαικό φεστιβάλ, συνθήκες λοιπόν κατευθύνθηκα προς την Ray Ban Stage για τους Drive-By Truckers, μία από τις κορυφαίες σύγχρονες southern rock μπάντες κατά τη γνώμη μου. Ενώ έπαιξαν πολύ καλά, βλέποντάς τους σκεφτόμουν πόσο πολύ σχέση έχει ένα τέτοιου είδους συγκρότημα σε ένα τέτοιο φεστιβάλ. Φαντάζομαι το ίδιο μπορεί να σκέφτονταν και οι ίδιοι, μπροστά στο λιγοστό κοινό. Την ίδια στιγμή έπαιζε σε άλλη σκηνή ο John Grant, τον οποίο και είδε η συνεργάτιδα του ClockSound, Stella Tavella.
Η συνέχεια ήταν με τους Loop, μία μπάντα με την οποία ποτέ δεν είχα ασχοληθεί. Λάθος μου! Πολύ καλό shoegaze με αρκετά χαμηλά, για το είδος, κουρδίσματα. Κάποια σημεία θα μπορούσαν να παίζονταν και από sludge συγκροτήματα. Ήταν μία πολύ ευχάριστη έκπληξη. Σίγουρα όμως δεν θα ήταν ευχάριστη η έκπληξη του drummer όταν του ανακοίνωσαν πως η μπάντα ξαναφτιάχνεται! Ενώ έπαιζε καλά, στα πιο γρήγορα σημεία τον λυπήθηκε η ψυχή μου. Αγκομαχούσε...
Ύστερα απογασίσαμε να δούμε την Kim Gordon και τους Body/Head στο κλειστό αμφιθέατρο του Primavera. Το άλμπουμ τους δεν μας άρεσε καθόλου (δείτε εδώ την κριτική), αλλά μια τόσο μεγάλη μουσικός όπως η Gordon δεν θα μπορούσε να μας απογοητεύσει ζωντανά. Έτσι σκεφτόμασταν τουλάχιστον. Και πόσο λάθος κάναμε! Ανούσιος θόριβος χωρίς καμία δομή και ατμόσφαιρα. Δε αντέξαμε και φύγαμε μετά από λίγα λεπτά.
Ύστερα, μία στάση από την FKA Twigs ήταν αρκετή για να μας αποδείξει πόσο καλή φωνή έχει και πόσο αυθεντική καλλιτέχνης είναι. Ήταν ωραία στιγμή όταν εξομολογήθηκε πως είναι το μεγαλύτερο live που έχει κάνει ποτέ και πως φοβόταν οτι δεν θα πάει κανείς να την δει. Κάτι που δεν έγινε βέβαια, καθώς μαζεύτηκε πολύς κόσμος. Το οποίο ομολογώ οτι δεν περίμενα, με τους Slowdive να παίζουν εκείνη την ώρα σε μία από τις δύο mainstages. Και εμείς είναι η αλήθεια εκεί έπρεπε να ήμασταν αλλά με τον Lee Ranaldo, των αγαπημένων μας Sonic Youth, να ετοιμάζεται στη Vice Stage δεν είχαμε άλλη επιλογή. Και μας δικαίωσε πλήρως! Πολύ μεγάλος μουσικός. Ο Steve Shelley στα drums απέδειξε πόσο καλός είναι, χτυπώντας τα τύμπανα με μανία. Οι επιρροές από Grateful Dead είναι παραπάνω από εμφανείς και έχουν πάει τον Ranaldo σε νέα μονοπάτια, περασμένα βέβαια από τις γνώριμες noise αισθητικές του. Περάσαμε τέλεια, αν και κατά βάθος είχαμε μία ελπίδα να δούμε και την Kim Gordon επί σκηνής, και να ακούσουμε κομμάτι Sonic Youth από τα 3/4 της μπάντας. Δεν έγινε αυτό όμως, αλλά δεν πειράζει.
Συνέχεια είχαν οι War On Drugs. Με το τελευταίο τους άλμπουμ να είναι ένα από τα αγαπημένα μας (κριτική εδώ) μας δικαίωσαν απόλυτα. Η φωνή του Adam Granduciel ακούγονταν ακριβώς όπως και στο δίσκο. Το setlist αποτελούνταν ως επί το πλείστον από κομμάτια του Lost In The Dream, κάτι που ήταν αναμενόμενο. Πάρα πολύ ωραίοι, αλλά το γεγονός οτι θα βλέπαμε τους National αμέσως μετά, μας έκανε να σκεφτόμαστε αυτούς και όχι αυτό που βλέπαμε μπροστά μας.
12:20 η ώρα λοιπόν και οι National ξεκινούν. Η τελευταία φορά που τους είχα δει ήταν πριν αρκετά χρόνια στο Καραισκάκη. Σε αντίθεση με τον συνεργάτης μας YZ που τους βλέπει πιο συχνά και από ότι βλέπει εμάς. Από τότε λοιπόν τα χρόνια πέρασαν και οι National μεταλλάχθηκαν σε μία από τις καλλίτερες live μπάντες! Ο Matt Berninger είναι σίγουρα από τους κορυφαίους performers αυτής της γενιάς. Χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής. Η εκφραστικότητά του είναι εντυπωσιακή. Καταλαβαίνει κανείς οτι δεν κάνει τίποτα που να μην το νιώθει απόλυτα, όντας χαμένος εντελώς στα συναισθήματά του. Πάνω στη σκηνή δεν έχει κανένα όριο. Με 1 χιλιόμετρο καλώδιο στο μικρόφωνό του, κάποια στιγμή έφυγε και έκανε βόλτες στο κοινό, ενώ οι υπόλοιποι National συνέχιζαν να παίζουν όχι απλά τεχνικά άρτια αλλά και πολύ εκφραστικά. Ο καθένας κατάφερνε να περάσει τα συναισθήματα που ήθελε μέσα από το παίξιμο του. Η μεγάλη έκπληξη της βραδυάς ήταν η παρουσία του Justin Vernon (Bon Iver, Volcano Choir), τον οποίο θα δούμε σήμερα, στο κομμάτι Slow Show. Αλλά και των Hamilton Leithauser και Paul Maroon των Walkmen στο Mr. November. Στο τελευταίο ο Matt έφυγε πάλι από τη σκηνή και έκανε βόλτες στο κοινό. Όταν δε το μικρόφωνό του χάλασε από τα τραβίγματα των φαν, το πέταξε και άρχισε να τραγουδάει αγκαλιασμένος με το κοινό χωρίς μικρόφωνο σε μία από τις καλύτερες στιγμές που έχουμε ζήσει σε συναυλία. Είναι εντυπωσιακό το πόσο πολύ έχουν εξελιχθεί οι National. Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες πλέον μπάντες που έχουμε αυτή τη στιγμή στη μουσική που αγαπάμε!
Μετά πήγαμε να δούμε τους Jesu του Justin Broadrick των Godflesh. Ενώ μου αρέσουν πολύ (ειδικά ο πρώτος τους δίσκος είναι καταπληκτικός), στο live αυτό δεν κατάφεραν να με συνεπάρουν. Πιστεύω οτι αυτή τη μπάντα πρέπει κάποιος να την δει σε κάποιο κλειστό χώρο, μόνους τους, και όχι ως μέρος ενός φεστιβάλ. Ύστερα κατευθυνθήκαμε στους διασκεδαστικούς Jagwar Ma και τέλος στους Wolf Eyes. Τους τελευταίους τους είχα αφήσει στο καλό και λυσσασμένο Human Animal και καθώς πήγαινα να τους δω σκεφτόμουν πως έχω κουραστεί από τέτοιου είδους παρανοικό πειραματισμό. Αλλά από ότι αποδείχθηκε έτσι νιώθουν και οι ίδιοι! Ξεπερνώντας την κάπως γελεία εμφάνισή τους (ο τραγουδιστής ήταν σαν ο Γιώργος Κωνσταντίνου να πρωταγωνιστούσε στην ελληνική ταινία Χούλιγκανς), η μουσική τους ήταν απίστευτη! Noise φυσικά, αλλά με αρκετά χαμηλωμένους ρυθμούς και με κάποια επιρροή από Suicide. Τους είδαμε όλους και σκεφτόμασταν οτι είναι από τις καλύτερες μπάντες αυτού του, ιδιαίτερου και δύσκολου, είδους μουσικής.
Η συνέχεια σήμερα περιλαμβάνει Volcano Choir, Nine Inch Nails, Foals, Spoon, Television, Godspeed You! Black Emperor, Ty Segall, Cloud Nothings, Buzzcocks και πολλούς ακόμα.