The War On Drugs - Live @ The O2 Arena, London
Με νωπές τις μνήμες από το Primavera Sound τον περασμένο Μάιο στη Βαρκελώνη βρεθήκαμε εκ νέου στο Λονδίνο και το περίφημο O2 για να δούμε αν οι The War On Drugs αξίζουν «και από πιο κοντά» τον «θόρυβο» που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομά τους. Η ανάγκη να ζήσουμε μια βραδιά με ένα πλήρες σετ της μπάντας από τη Φιλαδέλφεια μας έκανε να αφιερώσουμε το «μισό» μας ταξίδι σε αυτούς (σ.σ. 3 βραδιές μετά είδαμε και τον Paul McCartney) και τελικά δικαιωθήκαμε πλήρως.
Το καλοκαίρι στη γεμάτη 2η κεντρική σκηνή του Primavera, σε σχετικά μεγάλη απόσταση από τη σκηνή και με ήχο σε όχι ιδιαίτερα υψηλή ένταση μας άφησε με μια μέτρια γεύση, από μια εκ των κορυφαίων σχημάτων στον κόσμο αυτή τη στιγμή. (Οι εντυπώσεις μας από την 1η ημέρα του φεστιβάλ εδώ).
Στο O2 του Λονδίνου και έχοντας εξασφαλίσει θέση στους όρθιους και κάτω από τη σκηνή, η φοβερή παρέα του Adam Granduciel μας έδωσε αυτό που περιμέναμε στο έπακρο. Το O2, μετά και την εμπειρία του Paul McCartney από τις μακρινές θέσεις καθημένων, διαπιστώσαμε ότι αποτελεί ένα σύγχρονο multi-purpose venue στο North Greenwich, στο οποίο όμως σωστό live experience μπορεί να προσφερθεί μόνο όταν κανείς μπορεί να δει από κοντά και όρθιος τον οποιοδήποτε καλλιτέχνη. Σε μπάντες που έχουν ξεπεράσει συγκεκριμένο πήχη δημοφιλίας αποτελεί ένα αναγκαίο ίσως«κακό», το οποίο έχει τη λύση του βέβαια αφού οι LCD SoundSystem, NIN, The XX, Bon Iver έχουν πρόσφατα κάνει πολλαπλά λαιβ σε μικρότερα venues έτσι ώστε να βελτιώσουν την εμπειρία του κοινού.
Παραφράζοντας τον τίτλο του τελευταίου άλμπουμ τους (διαβάστε εδώ), με μια πρόταση θα χαρακτήριζα την εμφάνισή τους “A Deeper Live Understanding” για κάθε φαν τους, αλλά και γενικότερα για το κοινό της alt rock.
Παίζοντας γύρω στις 2 ώρες, κάλυψαν όλο το ιστορικό τους με μια πλήρη setlist που έδωσε έμφαση στο κορυφαίο τους - κατά τον γράφοντα - τελευταίο άλμπουμ τους.
Photo by Bradley Maule
Με ένα εντυπωσιακό σετ φωτισμού και εξαιρετικό ήχο, από τη θέση που τουλάχιστον βρισκόμασταν, ζήσαμε το λαιβ που ακριβώς περιμέναμε και που εμπεριείχε ότι «έλειπε» από τη φεστιβαλική τους καλοκαιρινή εμφάνιση.
Το αξιοσημείωτο των εμφανίσεων τους είναι ότι με το μοναδικό και χαρακτηριστικό καθαριστικό τέμπο που διατηρούν σε κρατάνε σε μια μοναδική εγρήγορση κατά τη διάρκεια των λαιβ τους. Ειδικά με τον τελευταίο τους δίσκο τελειοποίησαν το «κτίσιμο» των songs-in-a-song και το κάθε κομμάτι ξεχωριστά σε ταξιδεύει σε διαφορικά επίπεδα εσωτερικά και επιπλέον σε κάθε άκουσμα ανακαλύπτεις ένα διακριτικό riff, από τη σχεδόν υποδειγματική ενορχήστρωσή του.
Photo by Bradley Maule
Το συναίσθημα που προσωπικά έζησα ήταν σα να πήρα μια βαθιά ανάσα καθόλη τη διάρκεια του λαιβ, την οποία η ίδια η μπάντα με ανάγκασε να πάρω και να αφήσω στη λήξη της βραδιάς. Μια βαθιά ανάσα γεμάτη από συγκλονιστικούς ήχους και ενίοτε υποβλητικές παράλληλες εικόνες μιας εξαιρετικά στημένης σκηνής και φωτισμού.
Η κορυφαία στιγμή της συναυλίας στο In Chains με το οποίο έκλεισε η μπάντα, συνοδευόμενο από τα Up All Night, Under The Pressure, Pain, Holding On, Strangest Thing και Nothing To Find.
Photo by Bradley Maule
Οι The War On Drugs αποτελούν μια ακόμα μπάντα, την οποία με τα τωρινά δεδομένα δύσκολα κάποιος promoter θα έφερνε στην Ελλάδα, για την οποία στα 90’s θα υπήρχε και η ανάλογη αγορά να στηρίξει ένα τέτοιο λαιβ.
Βρίσκονται σε εξαιρετική φόρμα τόσο δισκογραφικά όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις τους και θα συνιστούσαμε να τους δείτε κάποια στιγμή. Ο Adam Granduciel μου δίνει γενικά την εντύπωση ότι ακολουθεί τα βήματα του Bruce Springsteen και ίσως σε ένα μακρινό μέλλον να αρχίσει και αυτός να μας παραδίδει 3-ωρα και 4-ωρα λαιβ όπως κάνει τον τελευταίο καιρό το Αφεντικό.
Photo by Bradley Maule
Photo by Bradley Maule