Primavera Sound 2018 | Björk, The War On Drugs, Nick Cave, Four Tet, etc (Day 1)
Τέλη του Μάη, αρχές Ιούνη, ούτε λίγο ούτε πολύ, βρεθήκαμε 6 άτομα στην Βαρκελώνη, όπου διοργανώνεται ίσως το κορυφαίο φεστιβάλ στον κόσμο μεγάλης κλίμακας, όσον αφορά κυρίως το line-up, τη διοργάνωση, την εξυπηρέτηση και το χώρο.
Και μιλώντας για το line-up είναι από τα λίγα που ξεφεύγουν από την κλασικά και πολύ συχνά παρόμοια line-ups που βλέπει κανείς να σχηματίζονται σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Στο Primavera κανείς εκ του αποτελέσματος βλέπει ότι η ομάδα που κάνει τα bookings, κάθε χρόνο, καταφέρνει να κάνει τη διαφορά και να παρουσιάζει την καλύτερη συλλογή καλλιτεχνών στις σκηνές του φεστιβάλ.
Ήταν η πρώτη φορά όπου το ClockSound είχε την τιμή να καλύψει επίσημα τη διοργάνωση, γεγονός που αύξησε και την ευθύνη ώστε να καλύψουμε με τον καλύτερο τρόπο τα live που είδαμε και όχι μόνο.
Μιλήσαμε εκτενώς για τα της διοργάνωσης στην αναλυτική μας προεπισκόπηση, και όλα όσα περιμέναμε τα επιβεβαιώσαμε, για μια ακόμα χρονιά, δια ζώσης.
Πλέον το πιο ενδιαφέρον απ' όλα είναι οι αυτές ζωντανές εμφανίσεις για τις οποίες 3 συντάκτες μας προσπάθησαν να μεταφέρουν ότι πρόλαβαν να δουν.
Warpaint
H εμπειρία που μας χάρισαν οι Warpaint ήταν ομολογουμένως ατμοσφαιρική.
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά στη σκηνή μετέδωσαν αυτή τη μελαγχολική γλύκα της μουσικής τους που με ταξίδεψε και το 2011, όταν τις είδα για πρώτη φορά στη σκοτεινή κλειστή σκηνή του Rock Werchter, στο Βέλγιο και κόλλησα με το υπέροχο Burgundy που δυστυχώς όμως δεν συμπεριέλαβαν στο set list τους.
Οι Warpaint είναι μια γυναικεία υπόθεση που αποτελεί τον ορισμό της ήρεμης δύναμης. Με αφετηρία το Λος Άντζελες, μετράνε (από το 2004) αρκετά χρόνια στη δημιουργία μουσικής. Το τρίτο τους άλμπουμ “Heads Up” κυκλοφόρησε το 2016.
Photo by Sergio Albert
Το σκηνικό με τον ήλιο να δύει πίσω από τα ψηλά κτίρια της Βαρκελώνης και το αεράκι της θάλασσας να μας δροσίζει μετά από το ζεστό απόγευμα της πρώτης μέρας του φεστιβάλ σε συνδυασμό με τη μουσική επένδυση ακουσμάτων όπως τα Love Is To Die, Elephants, New Song μας άφησαν με ένα χαμόγελο και μια αίσθηση πληρότητας.
Photo by Sergio Albert
Photo by Sergio Albert
(author: Dimitra Malainou)
The War On Drugs
Οι The War On Drugs ξεκίνησαν την εμφάνισή τους αργά το απόγευμα, αμέσως μετά τις Warpaint, με μια βαρύγδουπη δήλωση:
«Welcome to the best festival in the world», που έκανε το πλήθος να ουρλιάξει!
Δεν ξέρω αν το Primavera κατέχει όντως αυτόν τον τίτλο, αλλά σίγουρα οι The War On Drugs ήταν από τις καλύτερες συναυλίες που είδαμε στα πλαίσια της φετινής έκδοσής του.
Photo by Eric Pàmies
Η αμερικάνικη indie rock μπάντα απέδειξε ότι έχει τεράστιο εκτόπισμα και μπορεί εύκολα να κινηθεί με αέρα headliner στην κεντρική σκηνή. Τα ασπρόμαυρα πλάνα στις οθόνες που πλαισίωναν τη σκηνή προσδίδαν έναν τόνο επισημότητας που πιστεύω ότι τους ταίριαζε απόλυτα.
Photo by Eric Pàmies
Αφιέρωσαν μεγάλο μέρος του setlist τους για να παρουσιάσουν την καινούρια τους δουλειά “A Deeper Understanding” (2017) από όπου ακούσαμε τα Pain, Nothing To Find και Knocked Down.
Δυναμική εμφάνιση από την αρχή μέχρι το τέλος με το αριστουργηματικό Under The Pressure, που σίγουρα κέρδισε ακόμα και όσους δεν ακολουθούν φανατικά τον ήχο τους.
Photo by Eric Pàmies
(author: Dimitra Malainou)
Delorean
Οι Βάσκοι Delorean έπαιξαν νωρίς την 1η ημέρα του φεστιβάλ, γύρω στις 16:00, στο κλειστό χώρο του Auditori Rockdelux. Τη μπάντα από την Χώρα των Βάσκων είχα την ευκαιρία να δω ζωντανά πριν 5 χρόνια στο ίδιο φεστιβάλ, με μια τελείως όμως διαφορετική προσέγγιση στην ζωντανή τους παρουσία.
Ήταν η περίοδος που κυκλοφόρησαν το "Apar" και ο ήχος τους ήταν πιο indie rock με ηλεκτρονικά πάντα στοιχεία. Πλέον και μετά την κυκλοφορία του "Musik" (2016) άλλαξαν ρώτα, υιοθετώντας μια ακόμα πιο ηλεκτρονική κατεύθυνση με τη σκηνική τους παρουσία να είναι πιο διακριτική, χωρίς σχεδόν φωνητικά, και όλοι τους ήταν περισσότερο εστιασμένοι στα όργανά τους.
Photo by Alba Ruperez
Το live είχε μερικές καλές στιγμές, αλλά ως φαν της προγενέστερης έκδοσής τους, πρέπει να παραδεχθώ ότι το live δε με εντυπωσίασε. Η μπάντα στο μεταξύ τις λίγες φορές που αποτάθηκε στο κοινό μιλούσε μόνο Ισπανικά, γεγονός που θα το χαρακτήριζα αγενές τη στιγμή που συμμετείχαν σε ένα διεθνές φεστιβάλ με κοινό από όλο τον κόσμο. Έπαιξαν συνολικά 1 ώρα.
Photo by Alba Ruperez
(author: YZ)
CHVRCHES
Οι CHVRCHES λίγα χρόνια πριν, μέχρι και το 2ο άλμπουμ τους αποτελούσαν μια μπάντα που είχε εμφανιστεί στα πιο εναλλακτικά φεστιβάλ στον κόσμο (Eurosonic Noorderslag, κ.α.) και αποτελούσαν μια μπάντα που χωρίς να έχει επανεφεύρει κάτι στη μουσική, είχε δημιουργήσει κάτι ξεχωριστό, αναμειγνύοντας τον ήχο των 80's με αυτόν της τρέχουσας δεκαετίας με τρόπο αρμονικό και αρκετά ενδιαφέροντα. Προσωπικά άκουγα πάντα κάθε νέα τους κυκλοφορία με αυξημένο ενδιαφέρον, μέχρι το 2ο άλμπουμ τους. Από το καινούριο τους 3ο "Love Is Dead" και μετά αποτελούν μια μια μπάντα πλέον που ο κύριος της στόχος είναι να μεγαλώσει πέραν και από τα όρια της "εναλλακτικής κοινότητας".
Photo by Sergio Albert
Η εμφάνισή τους στο Primavera έγινε στην κεντρική σκηνή, μετά από αυτήν της Björk, γεγονός που δείχνει οτι πλέον καταλαμβάνουν τα σημαντικότερα slots στα φεστιβάλ που παίζουν.
Τους έβλεπα για πρώτη φορά, γι' αυτό και τους επέλεξα έναντι των Nils Frahm και Zeal & Ardor (ναι, τέτοια είναι τα διλήμματα στο Primavera!). Ήξερα ότι δεν περίμενα πολλά, αλλά η περιέργεια με κέρδισε. Έπαιξαν μια ακριβώς ώρα, και από κοντά επιβεβαίωσα τους φόβους μου: Ένα electro-pop set το οποίο κινήθηκε στα ποιοτικά επίπεδα της Lorde, την οποία αν και δεν κατάφερα να δω στο Primavera, είχα την ευκαιρία να δω στο περσινό Coachella. Ένα σετ από hits, με μια αξιόλογη front-woman, τη Lauren Mayberry, η οποία προσπαθεί χωρίς όμως να καταφέρνει να "γεμίσει" μια κεντρική σκηνή. Οι CHVRCHES είναι μια μπάντα που θα απέδιδε πολύ πιο καλά σε μικρότερες σκηνές ή κλειστούς χώρους.
Photo by Sergio Albert
Έπαιξαν γνωστά παλαιότερα κομμάτια τους (Leave a Trace, Clearest Blue, The Mother We Share), όπως και μερικά πιο καινούρια από το νέο τους άλμπουμ "Love Is Dead" (setlist). Μια "ευθεία" γραμμή όλο το live, χωρίς ξεχωριστές στιγμές, πέραν του ότι προσωπικά άκουσα ζωντανά μερικές μελωδίες που καιρό άκουγα στο στερεοφωνικό μου.
Η μπάντα έχει περάσει πλέον σε ένα επίπεδο πιο πάνω στο star system και έχει αρχίσει να συμπεριφέρεται, τόσο από δημιουργικής πλευράς, όσο και από ζωντανής εμφάνισης, με ανάλογο τρόπο.
Photo by Sergio Albert
(author: YZ)
Björk
Αν και με μια μικρή καθυστέρηση για κάποιους από εμάς, η έναρξη της βραδιάς – στο κεντρικό SEAT stage - ήταν πολυαναμενόμενη και τουλάχιστον θεαματική. Δεν θα περιμέναμε τίποτα λιγότερο εξάλλου, μιλώντας για το φαντασμαγορικό και απόκοσμο show της Ισλανδής ιέρειας. Δεν έχει σημασία το κατά πόσο ένα τέτοιο set εναρμονίζεται με τον χώρο, τον χρόνο και τη διάθεση των παρευρισκόμενων. Καμία απολύτως. Η Björk μοιάζει να ανήκει στο δικό της παράλληλο σύμπαν, το οποίο δημιούργησε η ίδια εδώ και αρκετούς δίσκους και το οποίο μοιράζεται μόνο με όποιον είναι άνευ όρων διατεθειμένος να περιπλανηθεί σε αυτό. Και εκείνο το βράδυ της Πέμπτης, δεν ήταν λίγοι οι συνοδοιπόροι μας, και σίγουρα πολύ περισσότεροι από τους «σκληροπυρηνικούς» θαυμαστές της.
Photo by Santiago Felipe
Το live στο σύνολό του ήταν φυσικά μια πραγματική οπτικοακουστική ουτοπία, σε αρμονία με τον ομώνυμο δίσκο ("Utopia", 2017), από τον οποίο προερχόταν και το μεγαλύτερο μέρος του setlist. Αυτό που αντικρίσαμε πάνω στη σκηνή αλλά και αυτό που διαδραματίστηκε κατά τη διάρκεια της συναυλίας, είναι δύσκολο να περιγραφεί με λέξεις. Ένας ονειρικός, ολάνθιστος παράδεισος γεμάτος χρώμα πλαισίωνε την Björk και τους μουσικούς της – έντονη η γυναικεία παρουσία, με το σεπτέτο Viibra να κυριαρχεί με τον ήχο των φλάουτων αλλά και την αρπίστα Katie Buckley σε εξίσου πρωταγωνιστικό ρόλο.
Photo by Santiago Felipe
Η έναρξη με το Arisen My Senses προμήνυε αυτό ακριβώς που επρόκειτο να συμβεί: οι μελωδίες και οι εικόνες που ακολούθησαν κατά την επόμενη μιάμιση ώρα κατάφεραν να διεγείρουν τις αισθήσεις όλων όσων συμμετείχαν στο ψυχεδελικό ταξίδι. The Gate, Utopia και Blissing Me για τη συνέχεια, ενώ η Björk, με μια περίτεχνη αμφίεση που θύμιζε ανθρωπόμορφη ορχιδέα και το πρόσωπο κρυμμένο πίσω από μια αντίστοιχα εντυπωσιακή μάσκα, συνέχισε να μας υπνωτίζει με τις ιδιαίτερες κινήσεις της επί σκηνής.
Photo by Santiago Felipe
Παρόλο που το set στο σύνολό του εστίασε προφανώς στο μουσικό παρόν της καλλιτέχνιδας, δεν έλειψαν και οι αναφορές στις παλιότερες δουλειές τις, με τις εξαιρετικές εκτελέσεις των Isobel, Human Behaviour και Wanderlust, το τελευταίο συνοδευμένο από ένα πραγματικά υποβλητικό βίντεο.
Και για το κλείσιμο, ένα συναισθηματικά φορτισμένο Notget μας αποχαιρέτισε καθώς επιστρέφαμε στην πραγματικότητα. Ή τουλάχιστον καθώς περνούσαμε στην επόμενη «παράλληλη πραγματικότητα», αυτή που μας περίμενε μερικά μέτρα πιο πέρα (Nick Cave).
Το πολύβουο σκηνικό πλάι στη θάλασσα, η ακατάπαυστη κίνηση και ο καταιγιστικός ρυθμός της βαρκελωνέζικης νύχτας – εν μέσω μάλιστα και της γενικότερης πολιτικής αναταραχής των ημερών – ίσως να μην συνιστούσαν το ιδανικό φόντο για την μεθυστική ουτοπία της Björk. Ίσως πάλι να ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν, ακριβώς για τους ίδιους λόγους.
Photo by Santiago Felipe
(author: Katerina Soumani)
Sylvan Esso
Η μπάντα από το Wisconsin έδωσε με τη τελευταία της δουλεία "What Now" (2017) μια ενδιαφέρουσα τροπή στον indie alternative σύγχρονο ήχο. Κυκλοφόρησαν ένα από τους αγαπημένους μου δίσκους πέρσι και ανυπομονούσα να τους δω και από κοντά πρώτη φορά. Έπαιξαν στις 12:30 το βράδυ στην σκηνή του Pitchfork, παράλληλα με τον Nick Cave. Όχι μόνο σε αυτό το live όμως, αλλά και σε άλλα που είδα στη συγκεκριμένη σκηνή, ο ήχος ήταν ρυθμισμένος σε χαμηλή σχετικά ένταση μην αφήνοντας του καλλιτέχνες να περάσουν την "ένταση" της εμφάνισής τους στον κόσμο.
Photo by Garbiñe Irizar
Έπαιξαν το εξαιρετικό εναρκτήριο κομμάτι του τελευταίου δίσκου τους Sound και τα υπόλοιπα εννέα που ακολούθησαν δεν κατάφεραν να μας κερδίσουν σε καμία στιγμή. Ακόμα και σε κάποιες πολύ καλές κορυφώσεις σε κομμάτια όπως το Die Young, δε νιώσαμε καμία ανάταση, αν και φαν του σχήματος.
Πιστεύουμε ότι κατά το ήμισυ ήταν ευθύνη των ηχητικών συστημάτων για το αποτέλεσμα που τελικά είδαμε. Μακάρι κάποια στιγμή να τους δούμε και σε κάποιο κλειστό χώρο.
Photo by Garbiñe Irizar
Photo by Garbiñe Irizar
(author: YZ)
Nick Cave & The Bad Seeds
Οι αδυναμίες δεν κρύβονται, ειδικά όταν πρόκειται για διαχρονικές μουσικές αξίες. Έτσι, αν και σίγουρα θα μπορούσαμε να είχαμε επιλέξει κάποιο άλλο stage από τα περισσότερα από 10 που είχαμε στην διάθεσή μας για τη συνέχεια της πρώτης φεστιβαλικής βραδιάς – μιλώντας για τον χώρο του Parc Fórum πάντα – μισή ώρα μετά τις 11, το κεντρικό Mango Stage μας τράβηξε σαν μαγνήτης. Το ραντεβού με τους Nick Cave & The Bad Seeds ήταν μάλιστα επετειακό, μιας και ακριβώς 3 χρόνια (και 11 μέρες!) πριν, είχαμε παρευρεθεί στην συναυλία τους στην Μαδρίτη. Για μία ακόμη φορά, δεν μας απογοήτευσαν – το να επισημάνουμε εδώ για χιλιοστή φορά τους λόγους θα ήταν μάλλον περιττολογία – αλλά το setlist που είχαν ετοιμάσει μάλλον μας εξέπληξε λιγάκι, πολύ ευχάριστα, ομολογουμένως.
Ο Cave, αναμφίβολα καθηλωτικός, και η εκλεκτή παρέα του επέλεξαν να προσφέρουν στο κοινό ένα live κομμένο και ραμμένο για την περίσταση, στο οποίο οι φαν είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Και ενώ θα μπορούσε κάλλιστα το όλο θέαμα να έπαιρνε την μορφή «διεκπεραίωσης», ο χαρισματικός performer και η μπάντα του μας έπεισαν για τις αγνές προθέσεις τους – με τον αναμενόμενο επαγγελματισμό, φυσικά.
Photo by Eric Pàmies
Παθιασμένες εκτελέσεις κατά τις οποίες όμως η συναισθηματική φόρτιση κάλυψε ένα φάσμα ευρύτερο από αυτό της σκοτεινής μελαγχολίας που κυριαρχεί ίσως στο "Skeleton Tree" (2016), από το οποίο ακούσαμε μόνο τα Jesus Alone, στο ξεκίνημα, Girl In Amber και Distant Sky, με την «εικονική» συμμετοχή της Else Torp στην γιγάντια οθόνη.
Το υπόλοιπο setlist ήταν μια αδιάκοπη αλληλουχία κορυφαίων μουσικών στιγμών από ένα ούτως ή άλλως εκλεκτό, στο σύνολό του, ρεπερτόριο: From Her To Eternity, The Mercy Seat – με την απαραίτητη επίσκεψη στο πιάνο - The Ship Song, Red Right Hand, και, ναι, τα αγαπημένα και εξαιρετικά σπάνια Loverman και Come Into My Sleep, ενώ το κρεσέντο του Jubilee Street σήμανε την έναρξη της τελικής ευθείας, κατά την οποία όμως ο Cave αποκάλυψε τις πραγματικές του προθέσεις για τη βραδιά. Και ενώ καθ’όλη την διάρκεια του set δεν έπαψε στιγμή κινείται από τη μια μεριά στην άλλη και να επικοινωνεί με το κοινό, υπό τους ήχους του Stagger Lee άρχισε να προσκαλεί τους τυχερούς της πρώτης σειράς να τον συνοδεύσουν πάνω στη σκηνή. Κανείς δεν αρνήθηκε φυσικά την πρόσκληση και σε λίγο τα μέλη της μπάντας φαίνονταν να έχουν πολλαπλασιαστεί.
Photo by Eric Pàmies
Δύσκολο να περιγραφούν με λέξεις τα κοντινά πλάνα των υπνωτισμένων προσώπων των «επίτιμων» Bad Seeds πάνω στις οθόνες. Λιγάκι παρατραβηγμένες μήπως οι αντιδράσεις τους και τα βλέμματα τους προς τον λατρεμένο «Μεσσία»; Ίσως. Πάντως, ο άλλοτε κάπως αλαζονικός και απόμακρος Cave φάνηκε διαφορετικός, πιο προσιτός αυτή τη φορά.
Για την καθαρτική αποφώνηση, όλοι μας με μια φωνή: “You’ve got to keep on pushing it...keep on pushing it...push the sky away”. Όπερ και εγένετο. Ό,τι κι αν σήμαινε αυτό για τον καθένα μας.
Photo by Eric Pàmies
(author: Katerina Soumani)
Nils Frahm
Τον Nils Frahm είχα την τύχη να δω στο Barbican Hall του Λονδίνου τον περασμένο Φλεβάρη. Στο live του στο Primavera with Apple Music stage κατάφερα να περάσω μόλις τα τελευταία 10-15 λεπτά. Αυτά μου ήταν όμως αρκετά για ακούσω στην ολότητά του το τελευταίο κομμάτι του Says και να καταλάβω ότι η εμφάνισή του με το ηχητικό setup αυτής της σκηνής προσέδωσε αυτό που "έλειπε" από το Barbican. Και αυτό ήταν απλά η μεγαλύτερη ένταση, η οποία στον κλειστό χώρο του ωδείου δεν έδωσε την αίσθηση που ακροθιγώς έξησα στο Primavera.
Με τις δύο γιγαντοοθόνες να είναι καρφωμένες πάνω στα 2 Π που σχηματίζει ο custom made σε πολλά μέρη εξοπλισμός του, έδωσαν μια εξαιρετική αντίληψη στους θεατές για το ότι έκανε επί σκηνής μόνος του πάντα - ο φοβερός Frahm.
Αν και σύντομο το πέρασμα, αυτό το τέταρτο μένει ως εκ των highlight του φεστιβάλ.
Photo by Eric Pàmies
Photo by Eric Pàmies
(author: YZ)
Fever Ray
Την Fever Ray είχαμε την ευκαιρία να δούμε στην καλύτερη ομώνυμη σκηνή του Primavera with Apple Music. Ο ήχος σε αυτό ειδικά το stage ήταν αξεπέραστος και αυτό επιβεβαιώθηκε και από άλλα live όπως των Mogwai, Nils Frahm, Ty Segall.
H Σουηδή μουσικός των The Knife επέστρεψε στην ίδια ακριβώς σκηνή που είχαν εμφανιστεί οι The Knife το 2013 και είχαμε την ευκαιρία να δούμε επίσης.
Τόσο από το ρεπερτόριό της όσο και την στοχευμένα καυστική σκηνική της παρουσία, μαζί με τα μέλη της μπάντας της, αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες εμφανίσεις του φεστιβάλ.
Στο πρόγραμμά της κυριάρχησε το τελευταίο της εξαιρετικό άλμπουμ "Plunge" (2017), με το "To the Moon and Back" να αποτελεί εκ των κορυφαίων στιγμών της βραδιάς. Με έναν φίλο από την Ολλανδία που έτυχε να παρακολουθούμε μαζί το live, συμφωνήσαμε σε όλα τα παραπάνω... Ο ήχος για μια ακόμα φορά τέλειος στην Primavera Stage.
Photo by Paco Amate
Mια γλυκιά στιγμή κατά τη διάρκεια του απολαυστικού live της Fever Ray:
Photo by Paco Amate
(author: YZ)
Zeal & Ardor
Και ενώ η μετάβαση από το SEAT stage στο γειτονικό του Mango ήταν παιχνιδάκι, το επόμενο live μαρκαρισμένο στην ατζέντα μας απαιτούσε λίγη περισσότερη προσπάθεια και... αναζήτηση! Στο αρκετά μακρινό και σαφώς μικρότερο Adidas Originals stage μας περίμενε μια από τις «μπάντες -αποκάλυψη» της περσινής χρονιάς. Και αν η ομολογουμένως πρωτότυπη καλλιτεχνική πρόταση που σμίγει μουσικά είδη τόσο διαφορετικά όσο το black metal με τα delta blues, πετώντας μέσα και κάτι από chain-gang gospel και electronica και δένοντας το όλο μείγμα με avant garde πειραματισμούς, κάθε άλλο παρά εγγυάται ένα αρμονικό αποτέλεσμα, ο Manuel Gagneux και η παρέα του πετυχαίνουν χωρίς αμφιβολία τον στόχο τους: να μας ταρακουνήσουν, να μας υπνωτίσουν και να μας μεταφέρουν σε μια πνιγηρή ατμόσφαιρα, προσφέροντάς μας ταυτόχρονα έντονες στιγμές εκτόνωσης ως αντίδοτο.
Αυτό περιμέναμε και αυτό είδαμε στη σκηνή του φετινού Primavera, όπου μάλιστα είχαμε την τύχη να ακούσουμε και κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο τους "Stranger Fruit" (Fire of Motion και We Can’t Be Found) που έχει πλέον κυκλοφορήσει.
Και φυσικά, το υποβλητικό και ταυτόχρονα παραδόξως ξεσηκωτικό Devil is Fine, μέσω του οποίου εξάλλου η μπάντα μας είχε συστηθεί λίγο καιρό πριν. Το live τους σε καμία περίπτωση δεν απογοήτευσε το κοινό και ελπίζουμε να έχουμε την ευκαιρία να τους ξαναδούμε σύντομα και σε κλειστό χώρο.
(author: Katerina Soumani)
Four Tet
Το Primavera είναι ένα από τα λίγα φεστιβάλ στον κόσμο που καταφέρνει με βέλτιστο κατά την άποψή μας τρόπο να διαλέγει μουσικούς από διαφορετικά είδη, την κατάλληλη στιγμή που πρέπει να ακουστούν.
Έχει λοιπόν πλέον δίπλα στην αμμουδιά δημιουργήσει τις σκηνές του Primavera Bits, όπως την Xiringuito Aperol και Bacardi Live όπου ονόματα της ηλεκτρονικής που προκαλούν ίλιγγο (Jon Hopkins, Four Tet, James Holden, Oneohtrix Point Never, κ.α.) εμφανίστηκαν δημιουργώντας ένα μίνι φεστιβάλ σε πιο "bit" κατευθύνσεις.
Την πρώτη μέρα και μοναδική που βρέθηκα στην Xiringuito Aperol έπαιζε ο φοβερός και τρομερός Four Tet dj set, κλείνοντας ένα 6-ωρο (!) πρόγραμμα στο οποίο είχαν συμμετάσχει οι Daphni, Caribou, Champion, Josey Rebelle. Έπαιξε την τελευταία ώρα και στην αρχή του "δικού μου" φεστιβάλ με έκανε να μη μπορώ να σταθώ ούτε λεπτό με το παζλ των ήχων του.
Photo by Dani Canto
Χρειάστηκαν 10 περίπου ώρες για να τον ξαναδούμε στη live έκδοσή του στη RayBan σκηνή του φεστιβάλ. Εκεί που μας ξύπνησε μνήμες Φλεβάρη και Underground, σε μια βραδιά που ίσως είδαμε το ηλεκτρονικό live της ζωής μας.
Στο Primavera το σετ του κυμάνθηκε σε ανάλογη setlist, αλλά με μια μεγάλη διαφορά: ήχος, φωτισμός και δυνατότητα για αλλαγές που "χρειάζονται το χρόνο τους" για να γίνουν σωστά, δεν ήταν κατάλληλα.
Photo by Sergio Albert
Σε μια ώρα Four Tet δεν κατάφερε να περάσει στο κοινό ότι μπόρεσε στα αντίστοιχα σετ του Χειμώνα. Και αναμενόμενο. Από την άλλη η οπτικοακουστική εμπειρία που έφτιαξε στα indoor shows του ήταν τόσο τέλεια που σε μια σκηνή που απλά είναι "περαστικός" ήταν αδύνατο να την δούμε.
Δε μπορούμε να πούμε ότι δεν ήταν καλό το live του, αλλά σχεδόν σε καμιά στιγμή δε ζήσαμε όπως μας είχε "κακομάθει".
Συνεπώς ψηφίσαμε Aperol Spritz και παραλία, εκεί όπου με το dj set μεν, μας απογείωσε δε!
Viva!
Photo by Sergio Albert
(author: YZ)
Festival: Primavera Sound, Barcelona
Venue: Parc del Fòrum
Date: 31.05.2018
Hosted by Primavera Sound
