Damon Albarn - Everyday Robots

Τα 90s ήταν μία πολύ έντονη δεκαετία για την μουσική. Η Αγγλική σκηνή μεσουρανούσε με καλλιτέχνες οι οποίοι έμειναν θρυλικοί, είτε επειδή το άξιζαν είτε για λόγους που δεν καταλάβαμε ποτέ. Ήταν όμως τόσο μεγάλο το στίγμα που άφησαν την εποχή εκείνη που τελικά δεν κατάφεραν ποτέ να προχωρήσουν και να έχουν λόγο ύπαρξης στα χρόνια που ακολούθησαν. Τα παραδείγματα είναι πολλά, όπως Ian Brown, Verve, Suede, Inspiral Carpets και άλλοι. Αντίθετα αποδείχθηκε πως για κάποιους μουσικούς, η δεκαετία αυτή αποτέλεσε μόνο μία στάση στη δημιουργική τους πορεία η οποία συνέχισε να εξελίσσεται προς διάφορα ενδιαφέροντα μονοπάτια.

Ένας από αυτούς είναι ο Thom Yorke. Ένα άλλος είναι ο Damon Albarn, ο οποίος μόλις κυκλοφόρησε το νέο του, και πρώτο προσωπικό ουσιαστικά, άλμπουμ Everyday Robots.

Η αλήθεια είναι πως ήμουν πολύ επιφυλακτικός με την νέα αυτή κυκλοφορία και σκεφτόμουν ότι θα την ξαναπατήσω όπως πριν 2 χρόνια με το Dr Dee. Η κακόμοιρη φάτσα που έχει ο ίδιος στο νέο εξώφυλλο σίγουρα δεν βοήθησε την κατάσταση.

Είχα άδικο όμως…

Πρόκειται για μία πολύ καλή δουλειά. Το άλμπουμ διακατέχεται από έντονα συναισθήματα, έχοντας μία μελαγχολική και νοσταλγική ατμόσφαιρα. Η μουσική στέκεται κάπως διακριτικά, ακροβατώντας μεταξύ του Eraser του Thom Yorke και του Vespertine της Bjork στο μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ. Όλα τα στοιχεία είναι όμως περασμένα μέσα από το γνωστό προσωπικό ύφος του Damon Albarn.

Η φωνή του ίδιου είναι ξεκάθαρα στο προσκήνιο, εξομολογητική, να μας διηγείται με κάποια δυσκολία ίσως γεγονότα της προσωπικής του ζωής. Ο ίδιος ο Albarn έχει πει πως η συγγραφή των στίχων ήταν το πιο δύσκολο μέρος του άλμπουμ αυτού. Δεν είναι δύσκολο να το πιστέψουμε ακούγοντάς τους, με τις εικόνες της αποξένωσης στην καθημερινότητα (Everyday Robots), της μοναξιάς (Lonely Press Play) ή του εθισμού στην ηρωίνη (You & Me). Στο τελευταίο ακούμε στίχους όπως "Blame me", "Some days I look at the morning trying to work out how I got here, cause the distance between us is the glamour’s cost". 

Το You & Me είναι ίσως και το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ. Σε αυτό συμμετέχει ο Brian Eno, όπως και στο Heavy Seas of Love. Επίσης, ξεχωρίζουμε τα Everyday Robots, Lonely Press Play και Hollow Ponds, ενώ η μόνη κάπως πιο αδύναμη στιγμή είναι το “gospel” Mr Tembo, ένα είδος τραγουδιού που πιστεύουμε πως ο Albarn μπορεί να γράψει πολύ εύκολα ακόμα και στο ημίχρονο ενός αγώνα της Chelsea.

Από την άλλη πλευρά όμως, ακούγοντας το Everyday Robots ξανά και ξανά γίνεται όλο και πιο εμφανής η έλλειψη κάποιας αλλαγής στην ατμόσφαιρά του και κάποιων εξάρσεων. Το γεγονός αυτό μπορεί να κουράσει τον ακροατή.

Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα καλό άλμπουμ, σίγουρα από ένα μεγάλο, όπως δείχνει ιστορία, καλλιτέχνη.

28.04.2014, XL Recordings