Arca - Arca

Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου νιώθοντας ανήμπορος να περιγράψω το μεγαλείο της τελευταίας δουλειάς του Arca. Ο Alejandro Ghersi (Arca), επέστρεψε με ένα νέο άλμπουμ, το οποίο αποτελεί μία επίδειξη καλλιτεχνικής δύναμης, ένα συγκλονιστικό tour de force, ξεγυμνώνοντας την ψυχή του μπροστά μας. Ο ήχος του παραμένει απρόβλεπτος, ρευστός και πειραματικός, ακροβατώντας με δεξιοτεχνία σε ένα μείγμα γκροτέσκου και avant garde ηλεκτρονικής μουσικής, ντυμένης όμως αυτήν τη φορά με τη σπαρακτική φωνή του.

Από το Piel, το πρώτο κομμάτι του δίσκου, ο καλλιτέχνης από τη Βενεζουέλα ξανασυστήνεται με τη μαγευτική φωνή του, βάζοντάς μας μέσα στο δικό του σύμπαν, το οποίο αυτήν την περίοδο προφανέστατα σημαδεύεται από συναισθηματική πτώση και απώλεια. «Πάρε το δέρμα μου από το χθες» είναι οι πρώτοι στίχοι του δίσκου. Το κομμάτι μεταδίδει το πάθος του καλλιτέχνη που παίρνει χαρακτήρα ιερό και τυλίγεται με ζέση από τη φωνή του.

Το Anoche είναι μία μπαλάντα με βάση το πιάνο, η οποία στοιχειώνεται τόσο από τη φωνή και τους στίχους του Arca, όσο και από τη ρευστά σκοτεινή μουσική που τον χαρακτηρίζει. Ένα μοναδικό πάντρεμα μουσικής δωματίου με στοιχεία όπερας. Είναι τέτοια η δύναμή του, που αγγίζει τον ακροατή ακόμα και αν αυτός δεν καταλαβαίνει τους ισπανικούς στίχους. Όμως αυτή δεν είναι η δύναμη ενός πραγματικά μεγάλου έργου τέχνης, από όπου και αν προέρχεται; Να προκαλεί και να μεταφέρει συναισθήματα, χωρίς περιττές επεξηγήσεις. Ο δίσκος συνεχίζει με τα υπέροχα Saunter, Urchin και Reverie, που μας μεταδίδουν μία υποβλητική αίσθηση μουσικής λιτανείας σε καθεδρικό ναό.

Ανάμεσα από τις στιγμές που ακούμε τον Ghersi να τραγουδάει, ακούμε ήχους και samples που μας θυμίζουν στιγμές από το "Mutant" (2015), όμως εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο ανθρώπινα. Το σκοτεινό σύμπαν παραμένει, αλλά όχι ως κάτι ασαφές και απροσδιόριστο. Έχει σχήμα, ψυχή και όνομα: Arca. Γι’ αυτό και το όνομα του άλμπουμ φέρει το όνομα του καλλιτέχνη. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο ίδιος του ο εαυτός, τουλάχιστον αυτήν τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Είναι ο γυμνός και ηττημένος matador που προσπαθεί να κρατηθεί όρθιος, αλλά στο τέλος καταρρέει, όπως εμφανίστηκε στο βίντεο του Reverie.

Το Whip είναι ένα ηλεκτρονικό μαστίγωμα και μαζί με το Castration τραβάνε διαρκώς το χαλί κάτω από τα πόδια του ακροατή, βάζοντάς τον βίαια στο διαταραγμένο συναισθηματικά σύμπαν του Arca. Αυτό εξισορροπείται από κομμάτια με ξεγυμνωμένη τρυφερότητα, όπως το Coraje, όπου ο Ghersi φτάνει στα υψηλότερα φωνητικά επίπεδα, πάνω σε μία απόμακρη μελωδία και το μοναδικό Sin Rumbo. Ίσως το κορυφαίο κομμάτι του δίσκου, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Εδώ, η φωνή του εναλλάσσεται ανάμεσα από αποσιωπημένους και μυστικούς ψιθύρους και δυνατές, κοφτερές εκφράσεις πόνου και λυρισμού. Οι στιγμές των μουσικών σιωπών είναι τοποθετημένες έτσι, ώστε να τονιστεί ακόμα περισσότερο ο πόνος, αλλά και οι μουσικές κορυφώσεις που τις ακολουθούν. Απίστευτη δεξιοτεχνία!

Καθώς το άλμπουμ φτάνει στην κορύφωση, το Desafio προβάλει ως μία σύνθεση αντικρουόμενων συναισθημάτων, σε μία προσπάθεια να βρούνε πραγματική αρμονία. Πρόκειται για ένα ευφυές μουσικό εκκρεμές, το οποίο ταλαντεύεται ανάμεσα από το μεγαλείο της φωνής του Arca και από μίας avant -pop αισθητικής.

Έτσι οδηγούμαστε στο σπαρακτικό Fugaces, πριν φτάσουμε στην σταδιακή ηρεμία που προμηνύει το τέλος του δίσκου και την αρχή της αποδοχής του πόνου. Όπως λέει και στο Sin Rumbo

Αλλά από απόσταση

Από απόσταση

Σε λαχταρώ

Περπατώ άσκοπα

Περπατώ άσκοπα

Αλλά περπατώ

Ακόμα περπατώ…

Τα κομμάτια από την τελευταία δουλειά του Alejandro Ghersi ακούγονται πολύ προχωρημένα και πιο "μπροστά" από το σήμερα, ταυτόχρονα όμως μας ταξιδεύουν στη Βενεζουέλα, με την αυθεντική, άξεστα παθιασμένη και περιπετειώδη ψυχή της και την απλή μουσική της, τόσο όμορφη και αξέχαστη.

Το "Arca" είναι το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα μίας συναισθηματικής αιματοχυσίας για τον Ghersi. Ένας δίσκος-κάθαρση, που με την αμεσότητά του σπάει όλα τα μουσικά όρια και θα αναγνωριστεί ως ένα σπουδαίο έργο τέχνης, το οποίο θα βάλει τον Ghersi στην ελίτ των μουσικών παραγωγών που θα καθορίσουν τον ηλεκτρονικό ήχο του αύριο. Ένα αριστούργημα!

Κομμάτια που ξεχώρισα: Sin Rumbo, Anoche, Piel, Desafio, Saunter