Bjork - Vulnicura

Στο τέλος του προηγούμενου έτους, η Bjork ολοκλήρωσε το νέο της, όγδοο κατά σειρά, στούντιο δίσκο της (εξαιρώντας τα δύο soundtracks). Η προγραμματισμένη κυκλοφορία του ήταν για τον Μάρτη του 2015, μέχρι που κάποιο ανυπόμονο παιδί αποφάσισε να τον κλέψει και να τον διοχετεύσει στο διαδύκτιο, όπως λέγαμε και εδώ. Κατά συνέπεια, η Bjork κυκλοφόρησε το άλμπουμ δύο μήνες πριν, μέσω iTunes, ενώ ο Μάρτης παρέμεινε ως ο μήνας της επίσημης κυκλοφορίας του cd και του βινυλίου.

Ακούγοντας το Vulnicura, γίνεται φανερό ότι πρόκειται για ένα πολύ προσωπικό άλμπουμ. Ίσως το πιο προσωπικό έργο της καριέρας της. Πάντοτε η Bjork πραγματευόταν με εσωτερικές σκέψεις και συναισθήματα. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό παρουσιάζονταν σε αντιπαραβολή με το γενικότερο περιβάλλον που βρίσκεται κανείς και βιώνει τα παραπάνω, είτε στη φύση, είτε στην πόλη. Στο Vulnicura ο κόσμος της όμως για πρώτη φορά συρρικνώνεται πολύ. Τόσο όσο να μην υπάρχει πια χώρος για τίποτα άλλο, παρά για εκείνη και τον (πρώην) σύντροφό της.

Όπως είπε και η ίδια, και όπως επιβεβαιώνεται και από τους ίδιους τους πολύ απλούς και άμεσους στίχους, έγραψε ένα εντελώς “heartbreak” άλμπουμ. Του οποίου η σειρά των κομματιών αντιστοιχεί και στην ακριβή συναισθηματική εξέλιξή της.

Η έναρξη γίνεται με το καταπληκτικό Stone Milket, στο οποίο η ίδια ζητεί συναισθηματικό σεβασμό, αναζητά της ευθύνες για το πώς η σχέση έφτασε ως εκεί. Με τα επόμενα δύο κομμάτια του άλμπουμ (Lion Song, History of Touches) φτάνει πλέον στον χωρισμό κι στη συνέχεια μας αφήνει να ζήσουμε μαζί της όλες τις καταστάσεις που ακολουθούν μία τόσο μεγάλη αλλαγή στη ζωή. Δεν θα αφηγηθούμε την ιστορία που μας καταθέτει, καθώς αυτό είναι μέρος της απόλαυσης κατά την ακρόαση αυτού του άλμπουμ.

Μουσικά, το Vulnicura δεν αποτελεί κάποια ιδιαίτερη έκπληξη για όσους παρακολουθούν την πορεία της Bjork όλα αυτά τα χρόνια. Αν εξαιρέσει κανείς το Volta του 2007, το οποίο η ίδια είχε περιγράψει ως την δική της εκδοχή της Pop μουσικής, το νέο αυτό άλμπουμ συνεχίζει στον δρόμο και την εξέλιξη που έχει χαράξει από το Homogenic (1997) και ύστερα. Θα λέγαμε απλά ότι τα έγχορδα έχουν εδώ ακόμα πιο σημαντικό ρόλο, ακόμα και από ότι στο Biophilia. Τα Beats τα λεχει αναλάβει ο Arca, ενώ την μίξη ο Robin Carolan, των The Haxan Cloak. 

Η βασική διαφορά του Vulnicura είναι ότι ο συνδυασμός όλων αυτών των τυποποιημένων, αλλά και custom, μουσικών οργάνων οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα το οποίο είναι λιγότερο “ταξιδιάρικο”, αλλά περισσότερο σκοτεινό, δραματικό. Καταφέρνει και παρασύρει τον ακροατή όμως απόλυτα, περισσότερο από όσο τα δύο προηγούμενα άλμπουμ (Biophilia, Volta). Ανανεώνει το ενδιαφέρον μας για μία τόσο μεγάλη καλλιτέχνη και μας κάνει να ανυπομονούμε να την ξαναδούμε ζωντανά, σε κάποιο ίσως Ευρωπαικό φεστιβάλ το καλοκαίρι.

Αγαπημένα κομμάτια: Stone Milket, Black Lake, Not Get

One Little Indian, 20.01.2015