Top 10 Albums of 2015 | ClockSound.gr

Μετά την παρουσίαση των 10 κορυφαίων κομματιών για τη χρονιά που πέρασε, σύμφωνα με την ψηφοφορία των συντακτών του ClockSound, ήρθε η ώρα για μία ακόμα πιο σημαντική λίστα. Τα 10 κορυφαία άλμπουμ του 2015.

Σε μία εποχή όπου, δυστυχώς, τα singles καταλαμβάνουν ένα αρκετά σημαντικότερο ρόλο στον τρόπο που η πλειοψηφία ακούει μουσική, το προσεκτικό άκουσμα ενός ολόκληρου άλμπουμ παραμένει στο μυαλό μας αναγκαία συνθήκη για την κατανόηση του έργου που θέλει να προσφέρει ο κάθε καλλιτέχνης τη συγκεκριμένη στιγμή.

Σε γενικές γραμμές, το 2015, δεν μπορούμε να πούμε ότι ήταν και η καλύτερη χρονιά για τη μουσική. Μπορεί κανείς φυσικά να βρει αρκετές αξιόλογες κυκλοφορίες, αλλά ο αριθμός τους είναι μικρότερος σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Μεγάλες μπάντες απογοήτευσαν (Muse), μπάντες του παρελθόντος επέστρεψαν με καλές διαθέσεις (Belle & Sebastian) και άλλες απέκτησαν ξαφνικά ακατανόητη δημοφιλία (Tame Impala).

Υπήρξαν κάποιοι δίσκοι όμως που αξίζουν πραγματικά και πιστεύουμε οτι δεν θα ξεχαστούν εύκολα στο μέλλον. Οι 10 αγαπημένοι μας παρακάτω είναι μερικοί από αυτούς. Φυσικά υπήρχαν και κάποιοι άλλοι πολύ αξιόλογοι, οι οποίοι δεν κατάφεραν να μπουν στην δεκάδα, αλλά μας άρεσαν πολύ.

Μερικοί από αυτούς είναι το άλμπουμ του Kamasi Washington (δείτε εδώ το review μας από το live του στο φετινό Le Guess Who? Festival), των Foals, των Ολλανδών Rats On Rafts, του Gaz Coombes και άλλα.

Δείτε παρακάτω την κορυφαία δεκάδα, σύμφωνα με τους συντάκτες μας.

 

10. Faith No More - Sol Invictus

Είχαμε γράψει εδώ για το άλμπουμ αυτό: 

“Το νέο τους άλμπουμ Sol Invictus ακούγεται ως το επόμενο λογικό βήμα του Album Of The Year του 1997, το οποίο όμως οι ίδιοι ποτέ δεν θα έκαναν αν δεν είχαν περάσει όλα αυτά τα χρόνια!

Είναι ξεκάθαρα ένα Faith No More άλμπουμ. Συγχρόνως όμως ακούγεται τόσο φρέσκο, κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε αν τελικά αυτοί οι τύποι ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους τότε στα 90's.”

 

 

 

9. Thee Oh Sees - Mutilator Defeated At Last

Οι Thee Oh Sees μπορεί να κυκλοφορούν δίσκο κάθε 2 μέρες αλλά καταφέρνουν πάντα να κρατήσουν ένα υψηλό επίπεδο ποιότητας. Ενίοτε μας παραδίδουν κάτι το οποίο είναι καταπληκτικό.

Όπως το Floating Coffin του 2013 αλλά και το νέο τους άλμπουμ Mutilator Defeated At Last. Πρόκειται για ένα έξοχο δείγμα garage / rock ‘n’ roll, με ωμά riff και την χαρακτηριστική φωνή του πρωτεργάτη της συγκεκριμένης σκηνής του San Francisco John Dwyer. Μέρος του άλμπουμ το ακούσαμε ζωντανά στο One Night In Pandora festival στην Ουτρέχτη (δείτε το σχετικό άρθρο μας εδώ). Είχαμε γράψει, μεταξύ άλλων:

“Οι δύο drummer απόλυτα συγχρονισμένοι χτυπούν τα τύμπανα με μανία, ο μπασίστας γεμίζει το χώρο και ο Dwyer με την κιθάρα μέχρι το λαιμό και αμφίεση Angus Young δεν αφήνει σε κανένα περιθώριο να σκεφτεί τίποτα, παρά να χορέψει. Ο fuzz ήχος στα καλύτερά του!”

 

 

8. Arca - Mutant

Η δεύτερη full length κυκλοφορία του παραγωγού από τη Βενεζουέλα είναι ακόμα πιο τρελή και πειραματική. Ο Arca πολύ έξυπνα απορροφά την κληρονομιά του πρόσφατου παρελθόντος (Aphex Twin, Tim Hecker, Ben Frost κτλ), τα αναμειγμύει, προσθέτει περίσσεια προσωπική πινελιά και δημιουργεί κάτι το οποίο είναι συγχρόνως χαοτικό και μελωδικό.

 

 

7. Protomartyr - The Agent Intellect

Οι Protomartyr μας είχαν ήδη κάνει πολύ καλή εντύπωση με τον πρώτο τους δίσκο Under Color Of Official Right (αυτό ήταν το review μας) και τον Madrugada / Nick Cave ήχο τους. Στο The Agent Intellect εξερευνούν ακόμα περισσότερο την post-punk πλευρά τους, το οποίο αποδεικνύεται σωστό. Ο δεύτερος δίσκος έχει ακόμα καλύτερες συνθέσεις και πιο προσωπικό feeling. Τα άτεχνα φωνητικά ταιριάζουν τέλεια με το γενικότερο κλίμα, ενώ τα τύμπανα μας απασχολούν συνεχώς με τα πολύ ωραία μετρήματά τους. Ένας δίσκος που θα θέλαμε πολύ να ακούσουμε και live.

 

  

6. Jacco Gardner - Hypnophobia

Η Ολλανδική σκηνή είναι ίσως η πιο busy και ποιοτική σκηνή της Ευρώπης αυτή τη στιγμή, στον alternative και psych ήχο. Η καταπληκτική δουλειά της Excelsior Recordings (με κυκλοφορίες όπως ZZZ, Rats On Rafts, The Womb κτλ) έδωσε σημαντική ώθηση στην μουσική της χώρας. Οι Jacco Gardner είναι ένα έξοχο δείγμα αυτής. Για το νέο δίσκο Hypnophobia είχαμε γράψει εδώ:

“Οι Jacco Gardner αποτελούν μία ιδιαίτερη περίπτωση alternative μπάντας, με αρκετά folk στοιχεία. Ο τελευταίος δίσκος τους ονομάζεται Hypnophobia και τον προτείνουμε ανεπιφύλακτα. Προσωπικά, μετά από συνεχόμενα ακούσματα τους τελευταίους δύο μήνες, θεωρώ ότι δεν χάνει την μαγεία του, αποδεικνύοντας μία σπάνια πλέον καλλιτεχνική αξία.”

 

 

5. Bjork - Vulnicura

Είχαμε γράψει εδώ:

“Ακούγοντας το Vulnicura, γίνεται φανερό ότι πρόκειται για ένα πολύ προσωπικό άλμπουμ. Ίσως το πιο προσωπικό έργο της καριέρας της. Πάντοτε η Bjork πραγματευόταν με εσωτερικές σκέψεις και συναισθήματα. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό παρουσιάζονταν σε αντιπαραβολή με το γενικότερο περιβάλλον που βρίσκεται κανείς και βιώνει τα παραπάνω, είτε στη φύση, είτε στην πόλη. Στο Vulnicura ο κόσμος της όμως για πρώτη φορά συρρικνώνεται πολύ. Τόσο όσο να μην υπάρχει πια χώρος για τίποτα άλλο, παρά για εκείνη και τον (πρώην) σύντροφό της.

Η βασική διαφορά του Vulnicura είναι ότι ο συνδυασμός όλων αυτών των τυποποιημένων, αλλά και custom, μουσικών οργάνων οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα το οποίο είναι λιγότερο “ταξιδιάρικο”, αλλά περισσότερο σκοτεινό, δραματικό. Καταφέρνει και παρασύρει τον ακροατή όμως απόλυτα, περισσότερο από όσο τα δύο προηγούμενα άλμπουμ (Biophilia, Volta). Ανανεώνει το ενδιαφέρον μας για μία τόσο μεγάλη καλλιτέχνη και μας κάνει να ανυπομονούμε να την ξαναδούμε ζωντανά.”

 

 

4. Godspeed You! Black Empeeror - Asunder, Sweet & Other distress

Είχαμε γράψει εδώ:

“Έπρεπε να το περιμένουμε. Ιδίως μετά το έξοχο Allelujah! Don’t Bend! Ascend!, οι Godspeed You! Black Emperor κυκλοφόρησαν ίσως την καλύτερη τους δουλειά, το Asunder, Sweet And Other Distress. Οι Καναδοί postrockers, συνεχίζουν να ορίζουν τα μουσικά μονοπάτια και να είναι οι απόλυτοι εκφραστές του είδους παραμένοντας πάντα φρέσκοι και δημιουργικοί. Το τελευταίο τους άλμπουμ είναι ίσως  το αρτιότερο, όσον αφορά την παραγωγή και εντυπωσιάζει με το θάρρος του να μην ακολουθήσει την ευκολία της πεπατημένης οδού.”

 

 

3. Kendrick Lamar - To Pimp A Butterfly

Είχαμε γράψει εδώ:

“Πίσω ολοταχώς! Αυτό είναι το σύνθημα της «μαύρης» μουσικής τα τελευταία δύο χρόνια τουλάχιστον. Λιγότερη χρήση ηλεκτρονικών οργάνων, λιγότερο DJ-ing, sampling και scratching, τα οποία όμως αντικαθίσταται από φουλ μπάντα με ακουστικά ή ηλεκτρικά όργανα.

Τα φωνητικά του Kendrick είναι στην καλύτερη φόρμα που έχουμε ακούσει μέχρι τώρα, δένοντας τέλεια με τη «βαριεστημένη» φωνή του δασκάλου του George Clinton.

Ο Kendrick δεν ανακαλύπτει τον τροχό αλλά έχει μελετήσει ενδελεχώς κομμάτια όπως το Atomic Dog. Χρησιμοποιώντας αυτή τη γνώση δημιουργεί κάτι ξεχωριστό, κάτι δικό του, το οποία δεν μπορούμε να σταματήσουμε να ακούμε με τίποτα.”

 

 

2. Sufjan Stevens - Carrie & Lowell

Είχαμε γράψει εδώ:

"Ο δίσκος καταφέρνει με έναν μαγικά απλό ήχο να είναι τόσο πλήρης όσο και το αριστούργημά του Illinois (2005) με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο, γράφοντας μουσική στα 2010's όπως ο Leonard Cohen στα 1960's….

…Μια πραγματική κατάθεση ψυχής από έναν καλλιτέχνη που για πρώτη φορά στη δισκογραφία του δε μας εκπλήσσει με τις απρόσμενες και εντυπωσιακές αλλαγές μουσικών και διαθέσεων σε δίσκο, αλλά με έναν υπέροχα λιτό - μουσικά και λυρικά - τρόπο περιγράφει όλα τα συναισθήματα που έχουν απομείνει από την περίπλοκη σχέση με τους γονείς του. Ένας δίσκος απλά υπέροχος και ενδεχομένως να αποδειχθεί κλασσικός."

 

 

1. Jamie xx - In Colour

Είχαμε γράψει εδώ: 

“Ο ντροπαλός αυτός τύπος, που κρυβόταν πίσω από κουρτίνα των XX, τελικά παίρνει το μερίδιο που του αξίζει στην παγκόσμια μουσική και δη ηλεκτρονική σκηνή. Κανείς δεν θέλει αμφισβητήσει τη μουσική σημασία της πλήρους μπάντας των XX, αλλά ειλικρινά, η σόλο καριέρα του Jamie Smith είναι κάτι το μουσικά "συγκλονιστικό" για όλους μας.

Η δυναμική ολόκληρου του άλμπουμ έγκειται στη δυνατότητα του Jamie στο να μιξάρει τον ήχο του μαζί με καταπληκτικούς ρυθμούς κρουστών και με διαφορετικά φωνητικά (με τη μικρή πάντα βοήθεια των φίλων του από τους XX).

Η ψυχή του άλμπουμ είναι κάτι ανάμεσα σε dance-pop μουσική και chillwave, synthesizers, κιθάρες, arpeggiators, μια πανδαισία από samples και φωνητικών από διαφορετικές πηγές, με αποτέλεσμα μια μουσική που κλιμακώνεται και περνά από διάφορα στάδια μέσα σε κάθε τραγούδι ξεχωριστά.

Αυτό το άλμπουμ σου δίνει την αίσθηση ότι "επισκέπτεται" σιγά-σιγά κάθε μουσικό "τοπίο" που ο ακροατής έχει ανάγκη να ακούσει, εξερευνώντας κάθε δυνατή αίσθηση με ένα πολύ φυσικό και αρμονικό τρόπο.”