Royal Blood – How Did We Get So Dark?
Οι Royal Blood είναι μία από αυτές, τις λίγες, μπάντες που έγιναν πολύ δημοφιλείς αμέσως. Με την κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ, το 2014. Headlining περιοδείες, πολύ καλές θέσεις στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου και φαίνεται οτι το μόνο που τους έλειπε για να θεωρηθούν A Class μπάντα ήταν ένα άλμπουμ ακόμα. Ότι και να ήταν αυτό. Με την ανακοίνωση οτι επιστρέφουν, η περιοδεία που κλείστηκε περιλαμβάνει χώρους που θα βλέπαμε μπάντες όπως οι QOTSA ή οι Foo Fighters. Zenith στο Παρίσι, AFAS στο Άμστερνταμ, Manchester Arena, τρία συνεχόμενα live στο Alexandra Palace του Λονδίνου κτλ. Και η αλήθεια είναι οτι ίσως να το αξίζουν. Το πρώτο τους άλμπουμ ήταν ωμό, είχε αλητεία, έμπνευση, attitude, μόνο μέσα από φωνή, μπάσο και τύμπανα.
Τρια χρόνια μετά έρχεται το How Did We Get So Dark? στο οποίο οι Royal Blood, τουλάχιστον μουσικά, αδίκως αναρωτιούνται καθώς δεν έγιναν σε καμία περίπτωση πιο σκοτεινοί. Το αντίθετο. Ο νέος δίσκος είναι λιγότερο επιθετικός από τον πρώτο, αλλά προσφέρει μεγαλύτερο πλουραλισμό. Αλλαγές ύφους, μερικά πλήκτρα, μερικοί καθαρότεροι ήχοι, αριστοτεχνικά δεμένοι με την fuzz βρομιά τους, επιπλέον layers φωνητικών και πολύ περισσότερη παραγωγή. Συνήθως το τελευταίο είναι το συστατικό της αποτυχίας για μία μπάντα με τον ήχο των Royal Blood, αλλά στην περίπτωση αυτή το «πείραμα» δουλεύει 100%.
Το άλμπουμ ξεκινά με το ομώνυμο κομμάτι και αμέσως μας οδηγούν σε Supergrass μονοπάτια! Όχι τους χαρούμενους Supergrass του πρώτου άλμπουμ, αλλά τους άμεσους ζοφερούς και εμπνευσμένους του In It For The Money. Κολληματικό επαναλαμβανόμενο riff κάτω από τα φωνητικά, φαζαριστό μπάσο στο ρεφρέν, background φωνητικά σε υψηλές οκτάβες, όπως και στη γέφυρα μέχρι το κλείσιμο τα οποία επαναλαμβάνουν τον τίτλο του κομματιού.
Η συνέχεια με το πιο straight Lights Out, με γκαραζομέταλ ύφος δεμένο με τα πιο alternative φωνητικά του Mike Kerr και το Jack White σόλο. Live θα γίνει χαμός!
Το I Only Lie When I Love You ακολουθεί και κάνει ξεκάθαρο τον πλουραλισμό που αναφέραμε πιο πάνω. Τρίτο διαφορετικό ύφος. Μία dirty boogie αισθητική βασισμένη σε stoner rock riffs πριν περάσουμε στις slick funk (for a white guy!) πινελιές του She’s Creeping, ένα κομμάτι που θα πρέπει να ακούσουν οι Muse για να καταλάβουν τι πήγε στραβά στο 2nd Law (2012). Όπως και το Where Are You Now στο οποίο θα ένιωθαν περήφανοι για την επιρροή που είχε το Plug In Baby ή το Absolution.
Δύο κομμάτια όμως πιο κάτω πηγαίνουμε στο Hook, Line & Sinker. Ξεκάθαρο metal ξεκίνημα το οποίο στα 10’’ μεταμορφώνεται, με ένα ακόμα background riff λούπα να συνοδεύει το ευφάνταστο flow του Kerr και εμένα να σκέφτομαι οτι θα ήθελα να είμαι σε ένα υπόγειο rock club να χορέψω, αντί στον υπολογιστή να γράφω αυτό το review! Ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Ίσως το καλύτερο ροκ κομμάτι που έχω ακούσει φέτος!
Και συνολικά στο How Did We Get So Dark? δεν χάνεται το ενδιαφέρον ούτε λεπτό. Με συνεχείς αλλαγές ύφους, αλλά με τις καταπληκτικές φωνητικές μελωδίες, τα βρόμικα riff και τα δυνατά τύμπανα να είναι παρών σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Οι Royal Blood μόλις έγιναν πολύ μεγαλύτερη μπάντα, όχι μόνο από πλευράς δημοτικότητας λοιπόν, όπως λέγαμε στην αρχή, αλλά και αξίας!
Black Mammoth, 16.06.2017
