Plissken Festival 2015, Athens

Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό, αφού τελείωσε το Plissken festival 2015, είναι «πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε στην Ελλάδα ένα τέτοιο φεστιβάλ, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχα μικρά φεστιβάλ του εξωτερικού!» Αναμφισβήτητα το μουσικό γεγονός της χρονιάς στην Ελλάδα. Μεγάλα συγκροτήματα (χωρίς συνταξιούχους της μουσικής που κάνουν την αρπαχτή τους), ανερχόμενοι καλλιτέχνες, σπουδαίοι dj, ενδιαφέρον  κόσμος, πανκιά, μέταλλα, ράπερ, hipsters, ροκάδες, όλοι εκεί.

Ξεκινάμε με τα πολλά θετικά της διοργάνωσης. Το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μου είναι ότι διόρθωσαν την περσινή σημαντικότατη αστοχία, αυτήν της μη τήρησης του ωραρίου. Φέτος το πρόγραμμα τηρήθηκε ευλαβικά, με εξαίρεση τις μικρές αποκλίσεις των 2-3 τελευταίων γκρουπ της κάθε μέρας. Έτσι ξέραμε ποιοι παίζουν σε κάθε stage, ανακαλύψαμε και άλλους μικρούς μουσικούς θησαυρούς και ο κόσμος μπορούσε να προγραμματίσει καλύτερα ποιους καλλιτέχνες θα έβλεπε. Είχαμε ένα σφιχτοδεμένο και συμπαγές πρόγραμμα, με πολύ μικρά διαλείμματα ανάμεσα από τις εμφανίσεις, χωρίς την ανία των ατέρμονων αναμονών ανάμεσα από τα συγκροτήματα.

Εύκολο πάρκινγκ και είσοδος στον χώρο του φεστιβάλ, ωραία μαγαζάκια, αρκετοί χώροι να ξεκουραστείς, να παίξεις πινγκ-πονγκ, να πιεις μια μπύρα, να γνωρίσεις κόσμο, ακόμα και να δεις τον τελικό του Champions League (respect στους διοργανωτές γι’ αυτό). Το βασικότερο μειονέκτημα ήταν αυτό των τιμών στα γύρω-γύρω. Χάθηκαν οι παλιές προσφορές με τις μπύρες, και το φαγητό ήταν ακριβό. Επίσης η αποπνικτική ατμόσφαιρα στη σκηνή του Τunnel stage με τον ελλιπέστατο (έως ανύπαρκτο) εξαερισμό να δοκιμάζει τις αντοχές του ανθρώπινου οργανισμού, ιδίως τις απογευματινές ώρες.

 

 

 

Πάμε τώρα στις σημαντικότερες στιγμές από τις εμφανίσεις των καλλιτεχνών ανά ημέρα:

 

Ημέρα 1η, Παρασκευή  5 Ιουνίου

Φθάσαμε λίγο πριν αρχίσουν οι Καναδοί εκφραστές του noise rock, Metz. Αν και την ώρα που έπαιξαν, ο κόσμος στην ουρά του μπαρ ήταν περισσότερος από το κοινό, οι Metz δε μάσησαν και αποτέλεσαν μια βόμβα ενέργειας στη σκηνή του Plissken! Ο Alex Edkins δε φάνηκε να επηρεάστηκε από το μικρό κοινό και πραγματοποίησε ένα από τα καλύτερα live του φεστιβάλ.

 

 

 

Μετά τους Metz έπαιξε ο σπουδαίος Tony Allen. O Allen είναι cool. Το ίδιο και η μπάντα του. Ένα ξεχωριστό  πάντρεμα afro-beat, funk, dub, “Prince”, reggae σε συνδυασμό με την ώρα που έπαιζε (άρχισε να πέφτει ο ήλιος) έκαναν τη συναυλία του μία από τις κορυφαίες του διημέρου. Ο Tony παρ’ όλα τα 74 χρόνια του δε φαίνεται να έχει χάσει καθόλου από την ενεργητικότητά του και τη διάθεση να παίξει μουσική. Ξενέρωσε που έπαιξε λίγο, ήθελε κι άλλο και το έδειξε! Και αφού χαιρέτησε το κοινό στην αρχή της εμφάνισής του, είπε μία από τις κορυφαίες ατάκες του 2ημέρου: "We don't wanna talk much 'cause we won't have much time to play. So let's just groove!"  Είπαμε ότι είναι ο Allen είναι cool;

 

 

 

Έπειτα ακολούθησαν ενδιαφέρουσες βόλτες στον χώρο, οι απαραίτητες μπύρες και μία γεύση από το ενδιαφέρον dj-set του beatboxer, Beardyman, στην κύρια σκηνή και της Aura στο δεύτερο stage του φεστιβάλ.

Ένα από τα συγκροτήματα που θέλαμε οπωσδήποτε να δούμε, ήταν οι θρυλικοί Mudhoney, οι οποίοι δεν απογοήτευσαν το κοινό τους. Κάποια μικρά προβληματάκια είχαν στην αρχή με τον ήχο, ο οποίος δεν ακουγόταν τόσο καθαρά, αλλά διορθώθηκε σύντομα. Εξ’ άλλου, όταν το συγκρότημα έρχεται τόσο αποφασισμένο να «τα σπάσει» και να βάλει φωτιά στη σκηνή, λίγους θα τους νοιάξει η τέλεια ποιότητα του ήχου. O frontman, Mark Arm, είχε καταπληκτική σκηνική παρουσία με ατελείωτο χορό, μεταδίδοντας την ενέργειά του στο κοινό.

 

 

Σε μια τελευταία βόλτα μετά τους Mudhoney, είδαμε στο Republic stage τους Νεοϋορκέζους ράπερ Ratking, οι οποίοι μας κέρδισαν με τη σκηνική τους παρουσία. Όμως λόγω του προγράμματος έπρεπε να επιλέξουμε. Και επιλέξαμε σωστά… Τις Savages!

Υπάρχουν κάποια live τα οποία όσα χρόνια και αν περάσουν τα συζητάς ξανά και ξανά. Μία τέτοια συναυλία ήταν και αυτή των Savages το βράδυ της Παρασκευής! Το post-punk συγκρότημα από το Λονδίνο πέρασε στην ιστορία με τις θρυλικές εμφανίσεις στην Ελλάδα. Σίγουρα την κορυφαία για φέτος. Μία πραγματική θύελλα που σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά της, κάνοντας τον κόσμο να παραληρεί! Η Jehnny Beth ήταν καταπληκτική. Με θεατρική “Don’t fuck with me” παρουσία, δυναμική, ενθουσιασμένη με το κοινό, βούτηξε πάνω του και συνέχισε το live κάνοντας crowdsurfing, ενώ η μπάντα σε πλήρη αρμονία ήταν ασταμάτητη! Μίλησε κάποιος για τον θηλυκό Iggy;

 

 

 

Μετά από όλο αυτό, ο κλήρος έλαχε στους Horrors… Αναπόφευκτα «χάθηκαν» αφού ο κόσμος «έπεσε» ξαφνικά. Και σα να μην έφτανε η ατυχής συγκυρία να βρεθούν πίσω από τις εκστασιασμένες Savages, προδόθηκαν άσχημα από τον κάκιστο ήχο τους. Μετά βίας άκουγες τον τραγουδιστή, ιδίως στα πρώτα κομμάτια. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να παίξουν πριν από τους Mudhoney.

 

 

Ημέρα 2η, Σάββατο  6 Ιουνίου

Τη δεύτερη μέρα βρεθήκαμε από νωρίς στο φεστιβάλ. Δυστυχώς δεν προλάβαμε την Waxahatchee, αλλά ήμαστε στην ώρα μας στο ραντεβού με τον Perfume Genius. Η απορία όλων όσων βρέθηκαν εκεί (και φυσικά δεν ήταν πολλοί στις 16.30) ήταν γιατί να κάψεις ένα τόσο σπουδαίο χαρτί. Ο ξεχωριστός αυτός καλλιτέχνης, κυκλοφόρησε έναν από τους σπουδαιότερους δίσκους του 2014 και είναι από τα κορυφαία ονόματα αυτήν τη στιγμή στο μουσικό στερέωμα. Δεν γίνεται να παίζει τόσο νωρίς. Ίσως η μεγαλύτερη φετινή αστοχία του φεστιβάλ. Όσον αφορά τη live εμφάνισή του, ο Perfume Genius ήταν καταπληκτικός, δημιουργώντας μία μυσταγωγική ατμόσφαιρα με την άρτια εκτέλεση των κομματιών του και την θεατρικότητα στην ερμηνεία τους. Σίγουρα στις κορυφαίες στιγμές του διημέρου.

 

 

 

Αμέσως μετά, στην κύρια σκηνή του φεστιβάλ, βγήκαν οι Liturgy. Η (artistic avant rock) black metal μπάντα από τη Νέα Υόρκη, έγινε ευρέως γνωστή μετά το πολύ δυνατό άλμπουμ Aesthetica και απέκτησε πολυάριθμους φαν σε όλον τον κόσμο. To live τους ήταν δεμένο, αναμενόμενα καλό με τον Greg Fox να ξεσπάει στα drums του και τον frontman Hunter Hunt-Hendrix να είναι εξαιρετικός  στα φωνητικά.

 

 

O ράπερ Pharoahe Monch δεν ήταν εντός των μουσικών μου γούστων και γρήγορα με έχασε. Στο λίγο που τον άκουσα, διέκρινα στους στίχους του μία καταιγίδα από “Fuck, Fuck, Fuck, Fuck…”. Ένας καλλιτέχνης που πιθανότατα δε διακρίνεται για τον πλούτο του λεξιλογίου του…  Fuck it Pharoahe, I’ll have a beer!

Βόλτα στα stages του Plissken, όπου δοκιμάζοντας τον εαυτό μου, έκανα νέο ρεκόρ παραμονής στο Tunnel stage, αντέχοντας εκεί μέσα 3 λεπτά. Επίσης είδαμε τους Morgan Delt, οι οποίοι αποτέλεσαν ένα πολύ ευχάριστο διάλειμμα από την κύρια σκηνή του φεστιβάλ και καταστρώσαμε τα σχέδια μας για το ποιους θα βλέπαμε στο υπόλοιπο της δεύτερης μέρας.

 

 

Οι Thee Oh Sees βγήκαν στη σκηνή στις 19.40 ξεσηκώνοντας τον κόσμο από τις πρώτες νότες. Η μπάντα που όρισε τη garage rock σκηνή του San Francisco, με δύο σετ ντραμς και μπροστάρη τον Dwyer, σήκωσε στο πόδι όλο το Plissken κάνοντάς μας να ιδρώσουμε από τον χορό.

 

 

Αμέσως μετά ακολούθησαν οι θρύλοι του doom metal, Electric Wizard. Αν και δεν είμαι φαν του είδους, φάνηκε ότι το κοινό τους  ενθουσιάστηκε μιλώντας με τα καλύτερα λόγια για την εμφάνισή τους. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας έπαιζαν εικόνες από σαδομαζοχιστικό σπλάτερ b-movie, ενώ τα μέλη του συγκροτήματος, φορώντας τα τζιν γιλέκα τους, έπαιζαν τα κομμάτια τους με τα μαλλιά να ανεμίζουν μπροστά στο πρόσωπό τους κάτω από τον σκοτεινό αθηναϊκό ουρανό… Κλισέ; Έπος για τους φίλους τους.

Στις 10 ακριβώς ξεκίνησε στο Aquarium Stage ο Andy Stott. Ο Βρετανός παραγωγός από το Manchester γέμισε το Aquarium και με ένα εκπληκτικό και υποβλητικό djset απέσπασε τα καλύτερα σχόλια. Συνήθως υπάρχει διάκριση ανάμεσα στον μουσικό παραγωγό και τον performer, αλλά ο Andy Stott τα συνδύασε περίφημα αλληλεπιδρώντας με το κοινό του και παρασύροντάς το σε έναν εκστατικό χορό, στα όρια του υπνωτισμού. Ο Stott ήταν ένα από τα κορυφαία ονόματα του φετινού Plissken, αφού ο τελευταίος του δίσκος, Faith in Strangers, απέσπασε εγκωμιαστικά σχόλια σε όλον τον κόσμο (η κριτική μας εδώ). 

 

 

 

Επιστροφή στο main stage με τον μουσικά «φλύαρο» στη σκηνή Ariel Pink, ο οποίος έπαιξε πολύ λίγο (λιγότερο από 40 λεπτά) και μας έδωσε μία ώθηση στο μπαρ… Στη βόλτα μας ακούσαμε για λίγο τους φρεσκότατους  και πολύ ορεξάτους Cult Of Youth, για την εμφάνιση των οποίων ακούστηκαν πολύ κολακευτικά σχόλια. Ένα μικρό πέρασμα από το Aquarium Stage, όπου ο Fort Romeau έπαιζε πολύ δυνατά μπροστά σε ένα ολιγομελές κοινό. Υπό άλλες συνθήκες, θα λιώναμε στον χορό. Όμως δεν ήταν η κατάλληλη ώρα.

Το τελευταίο live που είδαμε ήταν αυτό των θρυλικών Mogwai, οι οποίοι φέτος κλείνουν τα 20 χρόνια τους ως συγκρότημα. Οι δυνατές ηλεκτρικές τους συμφωνίες και τα (κυρίως) ορχηστρικά κομμάτια τους μας ταξίδεψαν και έκλεισαν με τον καλύτερο τρόπο το φετινό Plissken.

Στο τέλος κάθε βραδιάς είχε dj set μέχρι πολύ αργά, για τα οποία ακούσαμε καλά λόγια. Δεν ήμασταν όμως εκεί.

Το Plissken είναι εδώ για τα καλά και μπαίνει στο καλεντάρι των σημαντικών φεστιβάλ της Νότιας Ευρώπης. Κάθε χρόνο γίνεται και καλύτερο! Το σημαντικότερο που θα πρέπει να κοιτάξει είναι τη σειρά εμφάνισης των καλλιτεχνών. Κάτι που είμαστε σίγουροι ότι θα κάνει, κρίνοντας από τη σταθερά ανοδική πορεία που έχει στα λίγα χρόνια παρουσίας.

 

*Ευχαριστούμε τη Νάσια που μας άφησε να φωτογραφίσουμε με το φούξια(!) κινητό της. Ένα κινητό που θα ζήλευε και ο Perfume Genius!