Forest Swords - Compassion

Μια ίσως από τις πιο σημαντικές κατακτήσεις ενός παραγωγού είναι όταν καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ηχητικό στίγμα, μια δυνατή μουσική σφραγίδα που του δίνει το δικαίωμα εκτός από το να κερδίσει μια, κάποια αναγνωρισιμότητα, να εγκατασταθεί στο μουσικό στερέωμα και να χτίσει πάνω της. Ο Matthew Barnes επέλεξε, ως ανερχόμενο ταλέντο ακόμα, να στηρίξει τη μουσική του πορεία σε δύο βασικούς πυλώνες: την έρευνα στην τεχνολογία της επικοινωνίας μεταξύ κοινού και παραγωγού, και την υψηλή αισθητική στην παρουσίαση του, εκμεταλλευόμενος ίσως το γεγονός του background του στο graphic design.

Σχεδόν ένα χρόνο πριν, λίγο πριν εμφανιστεί στο Plissken 2016 (διαβάστε εδώ), στην σύντομη κουβέντα που είχαμε μαζί του (διαβάστε εδώ), είχε επιμείνει στο ότι “προσεγγίζω τα πάντα οπτικά, ακόμα και την ίδια μουσική: για μένα είναι ένα δημιούργημα επιπέδων, χρωμάτων και στρωμάτων”. Για πολλούς μια τέτοια δήλωση ακούγεται επιτηδευμένη, όμως παρακολουθώντας την πορεία του όπου με πολύ προσπάθεια έστηνε το πρώτο show στο Boiler Room, με έναν χορευτή αντί για το κλασικό “decks-κοινό από πίσω”, ή ακόμα και για την προώθηση των promo EP στην αρχή της χρονιάς όπου μοίρασε κομμάτια μέσω του WhatsApp (!), καταλαβαίνει κανείς ότι ο παραγωγός από το Merseyside παίρνει τη δουλειά του εξαιρετικά σοβαρά.

Μόλις στο δεύτερο LP release του o Swords μετακομίζει στην Ninja Tune και μας χαρίζει το “Compassion”, πετυχαίνοντας ακριβώς αυτό, να κερδίσει δηλαδή το δικαίωμα ο ήχος του στο μέλλον πολύ πιθανόν να χαρακτηριστεί “κλασικός”.
Προσπαθώντας να περιγράψει κανείς τον ήχο του δίσκου η αλήθεια είναι ότι βρίσκει λίγο σε τοίχο. Όπως και πολύ δύσκολο είναι να ξεχωρίσει και ένα ή δύο αγαπημένα tracks. Και ο απλός λόγος είναι ότι έχει σχεδιαστεί για να ακούγεται σαν ένα σύνολο, μια ιστορία που σου δίνει τη δικαιολογία να την ακούς στο repeat ανακαλύπτοντας καινούργια στοιχεία που ευθύνονται για το ισχυρό δέσιμό της. Μια ίσως φυσική μετεξέλιξη του dubstep με λίγο από το σκοτάδι του Kode 9 και των πρώτων βημάτων της Hyperdub, αλλά και πάλι ίσως αυτή η περιγραφή δεν είναι ακριβής.

Σε πολλά σημεία του δίσκου γίνεται επίσης ένα εξαιρετικό πάντρεμα φυσικών οργάνων (που ο Barnes παραδέχτηκε ότι τα “έβγαλε” στα πλήκτρα) και ηλεκτρονικής ατμόσφαιρας, η οποία διακόπτεται για να παραχωρήσει τη θέση της σε ένα cut με σκουριασμένες μελωδίες και πνιχτά samples (σαν το "μοιρολόι" του "Panic" που σου κολλάει στο μυαλό και το μουρμουράς για μέρες). Όπως επίσης αξίζει να αναφερθεί πως οι ρυθμοί του Compassion εκφράζονται με μια εμφατική τελετουργία και ακόμα και αν ανήκουν, επί το πλείστον, στο downtempo σύμπαν καταφέρνουν σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο του δίσκου να τραβάνε αμέσως την προσοχή. Όμως σημασία δεν έχει τόσο η επιμέρους ανάλυση από κομμάτι σε κομμάτι παρά το γεγονός ότι ο Swords βάζει τη μουσική του πλέον σε σημαντικά ποιοτικά πλαίσια και μας κάνει περίεργους για το τι θα ακολουθήσει (και χαρούμενους που η Ninja Tune επιτέλους κλείνει το μάτι στις ρίζες της).

Το “Compassion” είναι στα δικά μου αυτιά, με κατεβασμένα χέρια, η κυκλοφορία της χρονιάς μέχρι στιγμή.

Ninja Tune, 05.05.2017

*Ο Forest Swords θα επισκεφθεί ξανά την Αθήνα τον Οκτώβρη στο six d.o.g.s σε μια παραγωγή της plisskenlab του Plissken Festival.