Plisskën Winter Festival 2018 | ClockSound Review

Για μία ακόμα χρονιά, το ClockSound βρέθηκε στο Plisskën Festival, προκειμένου να καλύψει ένα από τα κορυφαία festivals που συμβαίνουν στην χώρα μας. Στο φετινό χειμερινό Plisskën, οι σκηνές ήταν δύο και το focus αποκλειστικά στην ηλεκτρονική μουσική.

Με προσκεκλημένους καταξιωμένους και ταυτόχρονα happening-now καλλιτέχνες, djs και παραγωγούς, σε ένα ear-candy line-up, αποτέλεσε για μία ακόμα φορά πόλο έλξη για τους φίλους του μουσικού genre. Οι προσδοκίες πολλές, μιας και το Plisskën Festival, στα χρόνια ζωής που μετρά, έχει θέσει πολύ ψηλά τον πήχυ.

Όταν στήνεις ένα festival εξάλλου, είσαι οικοδεσπότης σε μια γιορτή. Το στοίχημα είναι να συνδυάσεις party, ποιότητα και σεβασμό προς το κοινό και τους καλλιτέχνες. Το Plisskën είχε από την αρχή αυτήν την διάθεση, πλέον, μετά από σκληρή δουλειά, φαίνεται ότι έχει και το know-how να κάνει τα παραπάνω.

Κυρίες και κύριοι, χωρίς άλλη καθυστέρηση, επισκόπηση μας για το Winter Plisskën Festival 2018.

 

Main Stage

 

Object Blue

Στις 20.15 ακριβώς ανέβηκε στην κύρια σκηνή του Plisskën η Object Blue, η οποία για εμένα ήταν από τους καλλιτέχνες που περίμενα να δω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς θεωρείται ένα από τα κορυφαία ονόματα που πρέπει να δει κανείς σε live. 

Παρά τον πολύ λίγο κόσμο που ήταν μαζεμένος την ώρα που έπαιζε,  η Object Blue πραγματοποίησε μία από τις κορυφαίες και εγκεφαλικές εμφανίσεις της βραδιάς.  Η μουσική της κτίζεται πάνω σε πολλά επίπεδα και είναι ένα πολύ ενδιαφέρον κράμα πειραματικών ήχων και εφέ, πατώντας πάνω σε techno φόρμες. 

 

Photo by Alexandra Katsarou

 

Ο ήχος της ήταν ένας εκλεπτυσμένος συνδυασμός υπνωτιστικών και σκόπιμα παραμορφωμένων υφών, μαζί  με έντονα κύματα ενέργειας και αμείλικτου δυναμισμού. Σου έδινε την εντύπωση ότι η μουσική της μπορεί να πάρει οποιαδήποτε μορφή ανά πάσα στιγμή, παραμένοντας τόσο εύπλαστη όσο και δυναμική, χωρίς όμως να συντίθεται από άσκοπες φλυαρίες και φτηνούς εντυπωσιασμούς. 

Κορυφαία εμφάνιση, η καλύτερη του φεστιβάλ μαζί με αυτήν του Pantha du Prince και πλήρης δικαίωση των προσδοκιών μας! Κρίμα που την είδε τόσο λίγος κόσμος. (Alexis Karahalios)

 

Photo by Alexandra Katsarou

 

 

Nathan Fake

Αμέσως μετά την Object Blue ανέβηκε στη σκηνή ο Βρετανός παραγωγός Nathan Fake, ο οποίος μας παρέδωσε ένα άνισο live. Στο ξεκίνημα της εμφάνισής του μπήκε δυναμικά και με ξεκάθαρο στόχο να κάνει τον κόσμο να χορέψει, κάτι που κατάφερε με εύκολους Ibiza sounds που θύμιζαν μουσικές της προηγούμενης δεκαετίας. Αποτελεσματικός μεν, ανέμπνευστος δε, ωστόσο ο κόσμος διασκέδαζε και ο χορός ξεκίνησε. 

Εδώ τίθεται το κύριο ερώτημα κατά τη γνώμη μου. Αρκεί αυτό; Αρκεί σε ένα φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής να έχεις ως στόχο μόνο τον κόσμο να χορεύει, αναμασώντας τις ίδιες εύκολες λύσεις που ακούμε στα μαζικά club; Κατά τη γνώμη μου όχι, ζητάμε κάτι παραπάνω και αυτός είναι ο κύριος λόγος που δε με κέρδισε ο Fake στο πρώτο μισό της εμφάνισής του.

Στο δεύτερο μισό όμως, παρουσίασε ένα διαφορετικό πρόσωπο, άλλαξε τον ήχο του προσθέτοντας ambient και progressive ήχους. Ήταν ενεργητικός, αναμειγνύοντας διάφορα στυλ techno με κοφτά breaks, electronica με έμφαση σε μελωδικά synths  και πιο πλούσιες μελωδίες και όλα αυτά με τον κόσμο να συνεχίζει τον χορό. Τώρα μάλιστα! (Alexis Karahalios)

 

Photo by Alexandra Katsarou

 

 

Pantha Du Prince

Σε ένα όνειρο έχει δηλώσει ο Γερμανός παραγωγός ότι του αποκαλύφθηκε το όνομα που χρησιμοποιεί ως moniker. Σαν όνειρο ήταν το live που παρακολουθήσαμε στο Main Stage του Winter Plisskën Festival. Αρχικά οφείλω να αποδώσω τα εύσημα στην διοργάνωση (και) του φετινού Plisskën (μιας και μας έχει συνηθίσει στην εξαιρετική οργάνωση όλα τα χρόνια της ύπαρξης του, κάτι εξάλλου που το καθιέρωσε ως το κορυφαίο φεστιβάλ στην χώρα μας - αυτό δεν σημαίνει ότι το καλό δεν πρέπει πάντα να λέγεται και να επισημαίνεται).

Χωρίς την ποιότητα του ήχου, αλλά και των visuals, όσο και τις συναυλιακές προδιαγραφές που έχει θέσει το Plisskën όσον αφορά τον χώρο και τους χρόνους, δεν θα ήταν για εμάς το κοινό δυνατό να απολαύσουμε ένα live τόσο εκλεκτικό, ατμοσφαιρικό, ονειρικό και όμορφο, όσο αυτό του Γερμανού καλλιτέχνη με τον τρόπο που του άξίζε.

 

Photo by Babis Giannikakis

 

Το live του Hendrik Weber, aka Pantha Du Prince, δεν ήταν τίποτα λιγότερο από αυτό περιμένει κανείς ακούγοντας τους δίσκους του: ένα αστραφτερό, μινιμαλιστικό κομψοτέχνημα, που λάμπει σαν πολύτιμος λίθος κάτω από τον θερμό, αλλά όχι καυτό ήλιο, που δύει πίσω από την άμμο μιας ερήμου, λίγο προτού τα αστέρια εμφανιστούν σαν συμπαντικοί καθρέφτες του στον ουρανό. 

Ήχος μινιμαλιστικός, που όμως εξελίσσεται με όραμα και ακρίβεια για να προσομοιάσει στην πληρότητα και στην ελευθερία ενός ουράνιου αστερισμού. Ο Pantha Du Prince καταφέρνει κάτι που είναι δύσκολο για πολλούς καλλιτέχνες, ειδικά στην ηλεκτρονική μουσική: να συνδυάσει το αφηρημένο με το ολοκληρωμένο. Οι συνθέσεις του εξελίσσονται αβίαστα, γεμάτες εκπλήξεις, αλλά χωρίς τίποτα περιττό, τίποτα που να ακούγεται εκτός συνόλου για να καταλήξουν σε ένα αποτέλεσμα πλήρες και απόλυτο. Όλα είναι μέρος ενός γαλαξία όπου τα πάντα κινούνται στην απόλυτη αρμονία του χάους. Η ασυμμετρία στα στοιχεία που εισάγει ένα προς ένα ο Weber καταλήγει στην απόλυτη συμμετρία όταν κοιτάξει κανείς την ολοκληρωμένη εικόνα από απόσταση.

Το new age στοιχείο είναι κυρίαρχο στην μουσική του Pantha Du Prince και είναι εν τέλει αυτό που κάνει τo minimal techno, microhouse και ambient μίγμα του Weber να ακούγεται τόσο ανθρώπινο, αλλά ταυτόχρονα ουτοπικό, σαν να βρίσκεται ταυτόχρονα κανείς σε ένα δάσος, σε μια έρημο και σε έναν πλανήτη όπου οι νόμοι της βαρύτητας δεν υπάρχουν.

Ο ίδιος ο Pantha Du Prince, ως φυσική παρουσία, συμβάλει τα μέγιστα σε αυτό το αποτέλεσμα. Με μακριά μαλλιά και μούσια, λευκό ατσαλάκωτο πουκάμισο, μια φιγούρα ευγενικού δυτικού σαμάνου, με κινήσεις χεριών που καλούσαν το κοινό προς αυτόν ενώ την ίδια στιγμή η αποφασιστικότητα και η ακρίβειά τους διασφάλιζε την θέση του στον θρόνο του αρχιερέα, διήυθυνε μια παγανιστική γιορτή.

Τα σημεία στα οποία εισήγαγε φωνητικά ήταν καίρια και βοηθούσαν ακόμα περισσότερο τους συμμετέχοντες να συνδεθούν μαζί του νοητικά. Τα visuals τον περιέβαλλαν με στοργή (σύντομη παρένθετη σκέψη: όλα τα visuals που συνόδευαν όλους τους καλλιτέχνες στο φετινό Winter Plisskën καθιστούσαν δυνατόν να φανταστεί κανείς την μουσική που παίζει ο άνθρωπος που βρίσκεται επί σκηνής χωρίς καν να ακούει τις συνθέσεις, γεγονός που αποδεικνύει κάτι που όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες της ηλεκτρονικής μουσικής δηλώνουν στις συνεντεύξεις τους, ότι δηλαδή αντλούν έμπνευση ως επί το πλείστον από οπτικά ερεθίσματα).

Ένα εξαιρετικό live. (Anna Lefka)

 

Photo by Pinelopi Gerasimou

 

 

David August

Ένας από τους ευφυέστερους μουσικούς της ηλεκτρονικής μουσικής, με βαθιά γνώση της μουσικής και όρεξη να σπρώξει τη μουσική του σε νέα, απάτητα εδάφη είναι ο David August. Σε τόσο νεαρή ηλικία έχει ήδη πετύχει τόσα πολλά, έχοντας ήδη στο βιογραφικό του δύο ετερόκλητες, αλλά εξίσου σπουδαίες εμφανίσεις, μία αυτή του Boiler Room και μία με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Βερολίνου (ένα πραγματικό μνημείο της τέχνης για όσους δεν το έχουν δει). Έτσι, ήταν πραγματικά μεγάλη τύχη για το ελληνικό κοινό να τον δει στην κορυφή της καριέρας του και από μόνο του αποτελούσε λόγο σοβαρό για να μη χάσει κανείς το φετινό Plissken . 

Στις 23:10, όπως ήταν προγραμματισμένο έσβησαν  τα φώτα, εστιάζοντας μέσω ενός κατακόρυφου, χαμηλού φωτισμού προβολέα μόνο στον August και τον εξοπλισμό του. Ομιχλώδης η εικόνα και εμφανής η τάση να μην εστιάσουμε σε αυτήν, αλλά αποκλειστικά στη μουσική του. 

Το ατμοσφαιρικό ξεκίνημα ήταν φορτωμένο με πυκνούς ήχους από θορυβώδεις μελωδίες, συναισθηματικά φωνητικά και groove, τα οποία σύντομα οδήγησαν σε μία εμφάνιση κινούμενη σε πιο deep house μονοπάτια, λιγότερο ατμοσφαιρικά συγκρινόμενα με αυτά που έχουμε ακούσει στα sets του στο internet και στους δίσκους του. Ο ήχος ακούγεται καθαρότατα, επιτρέποντας στο κοινό να ακούσει όλα τα «πειράγματα» του August, όπως αυτό του κομματιού 33, το οποίο παρουσιάστηκε σε μία πιο εσωτερική και καθαρτική εκδοχή. 

 

Photo by Pinelopi Gerasimou

 

Παρόλα αυτά όμως, αν εξαιρέσουμε το υποβλητικό και εμπνευσμένο του ξεκίνημα, ένιωσα ότι ήταν μία «κουρασμένη» εμφάνιση χωρίς ιδιαίτερο χρώμα και έδινε την εντύπωση ότι ήθελε απλά να κάνει τον κόσμο να χορέψει. Δεν ξέρω αν ο ίδιος επηρεάστηκε από το κλίμα του φεστιβάλ, (ο ίδιος μας δήλωσε σε συνέντευξη που μας έδωσε μετά την εμφάνισή του ότι προτιμάει να εμφανίζεται μόνος, παρά σε φεστιβάλ), αν φταίνε οι υψηλές προσδοκίες που είχαμε λόγω του μεγάλου του καλλιτεχνικού εκτοπίσματος ή η καταπληκτική εμφάνιση του Pantha du Prince που προηγήθηκε, η αλήθεια όμως είναι ότι κάτι έλειπε. Ίσως αυτό ήταν η κομψή μελωδικότητα και τα εμπνευσμένα synths που χαρακτηρίζουν τον ήχο του. 

Αυτό δε σημαίνει ότι δε χορέψαμε και δεν περάσαμε ωραία. Το αντίθετο! Αντικειμενικά, ήταν μία σοβαρή, επαγγελματική εμφάνιση, από την οποία όμως ένιωσα ότι έλειπε η ψυχή και αυτό το ιδιαίτερο άγγιγμα που περιμένεις από έναν τέτοιο καλλιτέχνη.

Επίσης, δε σημαίνει ότι όταν ξαναέρθει Ελλάδα δε θα πάω τρέχοντας, καθώς είναι χαρακτηριστικό του γνώρισμα ότι η κάθε εμφάνισή του είναι τελείως διαφορετική από τις προηγούμενες. (Alexis Karahalios)

 

Photo by Pinelopi Gerasimou

Lindstrøm

Ο Lindstrøm πέραν του ότι θεωρείται ένας κορυφαίος παραγωγός, είναι γνωστός και για τα φοβερά και ξεσηκωτικά πάρτυ που στήνει στα live του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το Primavera τον επέλεξε για το closing set του φεστιβάλ, λαμβάνοντας εξαιρετικές κριτικές. Η σκέψη του Plisskën να επαναλάβει το ίδιο και να τον βάλει στο closing set του Main Stage του φεστιβάλ ήταν πολύ έξυπνη και καθοριστική για την εντύπωση που άφησε η κύρια σκηνή φέτος. 

Γεμάτος όρεξη και ενέργεια, ο Νορβηγός εκφραστής της space disco, έστησε στο λεπτό μία παρτάρα! Με κύριο όπλο του τον δυναμικό ήχο και τα μελωδικά synths που εισέβαλαν φωτεινά στο μελωδικό τοπίο που δημιούργησε, έκανε όλο το Plisskën να χορεύει ασταμάτητα, ενώ το κανόνι με τα κομφετί και οι τεράστιες μπάλες Plisskën έκαναν ακόμα πιο γιορτινή την ατμόσφαιρα! Ο ήχος του ποιοτικότατος, πολυεπίπεδος και εκλεπτυσμένος, ισορροπεί δεξιοτεχνικά ανάμεσα στον πειραματισμό και την πρακτικότητα ενός live set up. 

Ένα live που γέμισε τις μπαταρίες του κοινού, για να συνεχίσει μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Εντυπωσιακή εμφάνιση! (Alexis Karahalios)

 

Photo by Pinelopi Gerasimou

 

Photo by Pinelopi Gerasimou

 

 

 

 

 

 

 

Aquarium Stage

(Wave Athens)

 

Black Athena

Tην βραδιά για την σκηνή του Aquarium που φέτος φιλοξενούνταν στο Wave Athens άνοιξαν οι Black Athena. Ή μάλλον, το θηλυκό ήμισυ των Black Athena, αφού για όση ώρα του set παρέμεινα στον χώρο, η Tζο βρισκόταν πίσω από τα decks μόνη, χωρίς την συνοδεία του Kωστή (έφυγα κι εγώ για να προλάβω το τελευταίο κομμάτι του set του David August). Όχι εντελώς μόνη της όμως, αφού στο dj booth πηγαινοερχόταν η μικρή κόρη του ζευγαριού. Όταν δεν βοηθούσε την μαμά της στις επιλογές των δίσκων, η μικρή στροβιλιζόταν μανιασμένα στο dance stage. Ήταν ωστόσο η μοναδική παρουσία στον χώρο που χόρευε, όχι απαραίτητα οι υπόλοιποι δεν είχαν διάθεση για χορό, αλλά γιατί πολύ απλά οι υπόλοιποι δεν ξεπερνούσαμε τα δέκα με δεκαπέντε άτομα.

Η ώρα έναρξης του set των Black Athena προμήνυε ακριβώς αυτό σχετικά με την προσέλευση του κόσμου : 23:15, με “αντίπαλο” στο main stage τον David August, και με το κοινό να έχει πληρώσει εισιτήριο που περιλάμβανε και τους δύο καλλιτέχνες για το ίδιο αντίτιμο. Η επιλογή ήταν λοιπόν αναμενόμενη, όχι λόγω ποιότητας, αλλά λόγω επιλογής ανάμεσα στο να παρακολουθήσει κανείς έναν καλλιτέχνη που δεν επισκέπτεται κάθε μέρα την χώρα μας ή ένα εγχώριο δίδυμο που ίσως θα έχει κανείς σύντομα την ευκαιρία να ξανακούσει.

 

Photo by Pinelopi Gerasimou

 

Η Τζο έκανε το καλύτερο δυνατό για να “ζεστάνει” τον χώρο. Χάλκινη, ζεστή, soul και down-tempo funk, καθόλου όμως κατατονική, αλλά με disco χορευτικές πινελιές, ό,τι έπρεπε για έναρξη. Ίσως λίγο πιο retro από ότι χρειαζόταν ( μου θύμισε κάπως τις ένδοξες εποχές του Cloud Nine στην περιοχή του Ψυρρή, όταν το είδος αυτό στην πιο party εκδοχή του μεσουρανούσε στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας ), όμως σίγουρα κατάλληλο για την ώρα και την διάθεση, έκανε τον χώρο του Wave, που αρχικά μου φάνηκε εκτός αισθητικής Plisskën - αλλά περισσότερα για αυτό αργότερα - να φαίνεται φιλόξενος. Για την ώρα ας πούμε ότι η μικρή κόρη των Black Athena που χόρευε ασταμάτητα μόνη της, έδωσε το στίγμα για όλο το υπόλοιπο της βραδιάς στο Αquarium: μια βραδιά με δυνατή γυναικεία υπογραφή από την αρχή ως το τέλος. (Anna Lefka)

DEBONAIR

Με σύντομο διάλειμμα για μια γεύση από David August, επέστρεψα στο Aquarium όταν πίσω από το dj booth βρισκόταν η Βρετανή DEBONAIR. To σκηνικό όσον αφορά την προσέλευση του κόσμου δεν είχε αλλάξει καθόλου, με αποτέλεσμα η επιδραστική dj του ΝΤS να παίζει σε άδεια αίθουσα. Κάτι που δεν φάνηκε να την πτοεί ωστόσο καθόλου. Ούτε και τα τεχνικά προβλήματα που αντιμετώπισε και με την βοήθεια των τεχνικών του φεστιβάλ προσπαθούσε να λύσει στο πρώτο κομμάτι του set της την έκαναν να διστάσει σχετικά με την δυναμική του set της.

Με γρήγορο ρυθμό και house-disco επιλογές, τοποθετήθηκε εξαρχής σχετικά με την κατεύθυνση που θα έπαιρνε το set της: φωτεινό, εξωστρεφές, εορταστικό. Η DEBONAIR ξεκίνησε από την αρχή να στήνει ένα party. Oμολογώ ότι τα πρώτα λεπτά που βρέθηκα στον χώρο, με τον λιγοστό κόσμο και την αισθητική που με ξένισε ελαφρά, αναρωτήθηκα για το κατά πόσο αυτή την ώρα μπορεί αυτή η μουσική κατεύθυνση να “σταθεί” και να λειτουργήσει. Πολλές φορές έχω βρεθεί σε άδειους χώρους όπου η/ο εκάστοτε dj “κολλάει” σε ένα style ή σε μια ιδέα για την βραδιά που εν τέλει δεν εξελίσσεται, μοιάζει βεβιασμένη και απωθεί τον όποιο κόσμο παραβρίσκεται Όμως η DEBONAIR υποστήριξε με τόλμη και απαράμιλλο στιλ τις επιλογές της. Αποφασιστική, δίχως να δείχνει καθόλου να προβληματίζεται από την απουσία κόσμου, επέδειξε ένα εξόχως επαγγελματικό προφίλ, όντας ταυτόχρονα smooth όσο και δυναμική.

 

Photo by Pinelopi Gerasimou

 

Είναι η πρώτη φορά που βλέπω έναν dj να υποστηρίζει με τόση αυτοπεποίθηση την λογική του party σε ένα αρχικά άδειο dance stage. To αποτέλεσμα την δικαίωσε πλήρως. Όταν, και ενώ ακόμα το live του Lindstrøm ήταν σε εξέλιξη, το Wave γέμισε, η DEBONAIR είχε φτιάξει το party πριν καν ξεκινήσει. Ο επαγγελματισμός της αποδείχτηκε και από το γεγονός ότι παρέμεινε στα decks μία παραπάνω ώρα παίζοντας back to back με την Elena Colombi, προκειμένου να την βοηθήσει λόγω προβλημάτων που αντιμετώπισε η συνάδελφος της με τον εξοπλισμό και τα οποία οι τεχνικοί του φεστιβάλ παρά τις συνεχείς προσπάθειες δεν κατάφεραν να λύσουν έγκαιρα. (Anna Lefka)

 

Photo by Pinelopi Gerasimou

Elena Colombi

Kάθε συναυλία, κάθε performance που εξελίσσεται in real time, πόσο μάλλον τα festivals, στα οποία οι καλλιτέχνες εναλλάσσονται με γρήγορους ρυθμούς, κρύβει απρόοπτα και δυσκολίες. Πρόκειται όμως για ζωντανούς οργανισμούς, και έτσι ποτέ δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος για το πως αυτά τα απρόοπτα θα εξελιχτούν. Κάτι τέτοιο συνέβη με το set της Εlena Colombi. Ολόκληρη την πρώτη ώρα του set της πάλευαν μάταια οι τεχνικοί του Plisskën να λύσουν τα προβλήματα με το gear που ήταν στημένο για να χρησιμοποιήσει η Ιταλίδα.

Οι δύο παραγωγοί του ΝΤS αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να λύσουν το πρόβλημα παίζοντας back to back για μία ολόκληρη ώρα. Παρά το γεγονός ότι, καθώς είναι και οι δύο djs στον ίδιο ραδιοφωνικό σταθμό, γνωρίζονται καλλιτεχνικά, το να βρίσκεται κανείς σε μια κατάσταση, σε ένα μεγάλο festival στο οποίο ξαφνικά καλείται να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτά που είχε σχεδιάσει, ενδεχομένως να μην είναι ότι καλύτερο. Τα δύο κορίτσια όμως, απέδειξαν τόσο το τον επαγγελματισμό τους, όσο και το εύρος της μουσικής τους γκάμας. Η μεν DEBONAIR παρέμεινε συγκρατημένη και σοβαρή, καθώς αυτό είναι το στιλ που την εκφράζει και δουλεύει μια χαρά σε ότι με αφορά, η δε Colombi, δεν έχασε στιγμή το κέφι της. Χαμογελώντας και χορεύοντας επέλεξε κομμάτια εναλλάξ με την DEBONAIR ενώ ταυτόχρονα συνομιλούσε με τους ανθρώπους του festival για το τεχνικό πρόβλημα.

 

 

Το όλο πράγμα αποδείχτηκε ένα δώρο για εμάς, αφού είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε ένα extra dj-set, μεταξύ των δύο γυναικών, το οποίο έπαιρνε στοιχεία και από τις δύο, το περισσότερο ψυχρό ύφος της Colombi, συνδυασμένο με τα πιο ζεστά και party στοιχεία της DEBONAIR. Όταν τελικά το πρόβλημα λύθηκε, η Colombi, αφού ευχαρίστησε πολλές φορές την συνάδελφό της, ανέλαβε μόνη της τα decks, διατηρώντας την party ατμόσφαιρα, με πολλά synths εισάγοντας όμως πιο σκοτεινά στοιχεία, αντλώντας έμπνευση από το industrial και το cold wave, τραβώντας το σκοινί προς το techno. Μαθήματα ισορροπίας από τις δύο καλλιτέχνιδες και ίσως κάποια μαθήματα ελληνικών να έκανε η DEBONAIR, αφού κατεβαίνοντας από το booth και περνώντας μέσα από το κοινό, μας χαιρέτησε στα ελληνικά. (Anna Lefka)

Sama'

Oι Έλληνες αγαπούν την Παλαιστίνη. Ή τουλάχιστον, οι Έλληνες που ακούν techno αγαπούν την Παλαιστίνη. Ή έστω, αυτοί που παραβρέθηκαν στο φετινό Plisskën αγαπούν την Παλαιστίνη. Παρ’ όλο που η εκ Ραμάλας ορμώμενη Sama’, έχει ήδη αποκτήσει εμβληματικό status, δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι ήδη από την στιγμή που ανέβηκε στo booth η μικροσκοπική Παλαιστίνια, για να αρχίσει να προετοιμάζεται για το set της, προτού καν ξεκινήσει να παίζει, ο κόσμος άρχισε να ζητωκραυγάζει και να την επευφημεί. Αλλά και καθ’ όλη την ώρα που παρέμεινε “επί το έργον” η dj, το πλήθος δεν σταμάτησε να την αποθεώνει.

 

Photo by Ioannis Sclavos 

 

Σε ένα κατάμεστο WAVE Athens, η SAMA' εξαπέλυσε καταιγιστικούς ρυθμούς. Στο σημείο αυτό ήρθε η ώρα να αναφερθώ και πάλι στον χώρο που επέλεξε για την φετινή σκηνή του Αquarium η διοργάνωση του Winter Plisskën. Φτάνοντας νωρίτερα στον χώρο, μου είχε φανεί εκτός αισθητικής του festival, με το τεράστιο λευκό υπερυψωμένο dj booth να φαντάζει τόσο καλογυαλισμένο και μόνο στον άδειο χώρο. Είχα επίσης σοβαρές αμφιβολίες για το πόσο κατάλληλα θα μπορούσε να φιλοξενήσει ο σχετικά περιορισμένος χώρος το πολυάριθμο κοινό του Main Stage. Εν τέλει, καθώς το WAVE γέμισε, αποδείχτηκε ότι μπόρεσε να ανταπεξέλθει στις ανάγκες της βραδιάς, παρά τον συνωστισμό στο bar και το άγχος το οποίο είχαν ίσως οι εξυπηρετικότατες και ικανότατες εργαζόμενες, λόγω φόρτου εργασίας. Και αν και τελικά η ατμόσφαιρα στον χώρο αποδείχτηκε πολύ ζωντανή και όμορφη, για να αναφερθούμε και στο πρακτικό κομμάτι, η μοναδική γυναικεία τουαλέτα σίγουρα δεν ήταν αρκετή για ένα fest τέτοιου μεγέθους.

 

Photo by Pinelopi Gerasimou

 

Tο set της SAMA’ το παρακολούθησα από τον εξώστη, σημείο από το οποίο είχα την δυνατότητα να παρακολουθήσω άνετα και στο σύνολο τους τις αντιδράσεις του κόσμου που είχε γεμίσει ασφυκτικά το dancefloor. Με την SAMA’ στα decks, το party έμοιασε να φτάνει στο απόγειό του. Ο ήχος έγινε πιο σκληρός, με ολόκληρο το set να περιστρέφεται με την ομοιογένεια deep techno κυκλώνα του οποίου το μοτίβο έχει με ακρίβεια προβλεφθεί από μαθηματικά μοντέλα. Ο κόσμος που χόρευε ασταμάτητα, της συμπεριφέρθηκε σαν σε αληθινή star και η Sama’ ανταπέδωσε με ασυγκράτητο ενθουσιασμό και ενέργεια. Mια dj που μπορεί με πηγαίο τρόπο να ανταποκρίνεται στην αγάπη του κόσμου που έχει έρθει για να την ακούσει, σαν να είναι μία από εμάς, χωρίς ταυτόχρονα να σταματά να φροντίζει για την διασκέδασή μας. Οι underground καταβολές της εμφανείς και σίγουρα λειτουργούν μόνο υπέρ της. (Anna Lefka)

 

Lokier

Σε ένα venue γεμάτο με κόσμο, και με το κοινό να παραληρεί ακόμα από το μουσικό πέρασμα τη Sama', η Lokier εμφανίστηκε με άγριες διαθέσεις τις πρωινές ώρες. Σκληρό electro-techno συνδυασμένο με noise στοιχεία ήταν το opening της, οδήγησε το club κοινό σε στιγμές χορευτικής έξαρσης, με τα μαύρα μαλλιά της σε contrast με το φως των strobes και των μπάσων των ηχείων που τράνταζαν κυριολεκτικά ολόκληρο το χώρο.

Στην μία ώρα περίπου αφότου είχε ξεκινήσει το σέτ της, οι μουσικοί τόνοι γύρισαν σε πιο ήπια πεδία, πράγμα που όμως απλώς προιδέαζε για το τι θα επακολουθούσε για κλείσιμο.

Τα φώτα χαμήλωσαν μία και δύο φορές σε επιλεγμένα σημεία ενός προγράμματος το οποίο επέστρεψε τάχιστα στον ξέφρενο ρυθμό του κατευθύνοντας μας προς το οργιαστικό φινάλε όπου το beat, οι τραχιές ηλεκτρονικές "πλάτες" και μια σύνολη ατμόσφαιρα body music στα καλύτερα της, μας οδηγούσαν σε ένα ολοένα αυξανόμενο κρεσέντο techno ορίων.

Είναι ήδη πλέον μέρα όταν η Lokier κλείνει τα decks με τη συνοδεία χειροκροτημάτων, φωνών για άλλο ένα encore και επιφωνημάτων ευχαρίστησης. Βγαίνοντας στο φως του πρωινού νιώθουμε πως αυτή η εμφάνιση της Lokier ήταν ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει αυτή η ηλεκτρονική dance πανδαισία που δεν ήταν άλλη από το φετινό winter Plissken.(Yannis Raouzeos)

 

Photo by Alexandra Katsarou

Συνοψίζοντας τις εντυπώσεις από την σκηνή Aquarium του Winter Plisskën Festival 2018, θα ήθελα να καταχραστώ για μία φορά την φιλοξενία του ClockSound για να κάνω μία εντελώς προσωπική παρατήρηση. Όντας κάτοικος της Αθήνας και φίλη της ηλεκτρονικής μουσικής, είναι ελάχιστες οι φορές που έχω την δυνατότητα να παρακολουθήσω dj sets τόσο υψηλής αισθητικής, τόσο εκλεκτικά, αλλά ταυτόχρονα, διόλου ελιτιστικά, sets που είναι από την αρχή ως το τέλος party και δεν σε αφήνουν να πλήξεις λεπτό.

Θεωρώ ότι το αντίτιμο του Plisskën για μια τέτοια βραδιά είναι value for money, ακόμα και αν πάει κανείς μόνο στο second stage. Και μια δεύτερη παρατήρηση ας μου επιτραπεί παρακαλώ. Καθώς όλη η εξαιρετική βραδιά στήθηκε στους ώμους γυναικών καλλιτέχνιδων, των οποίων η εκπροσώπηση ήταν ελάχιστη και σε αυτήν την σκηνή τα προηγούμενα χρόνια (όπως παραμένει στις περισσότερες), είναι ίσως καιρός για κάποιους να ανοίξουν τους νοητικούς ορίζοντες τους and their ears will follow. Ίσως αρχίσουν να περνάνε και καλύτερα στα parties.

 

* Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε το τμήμα επικοινωνίας του Plisskën για την ευκαιρία που μας έδωσε προκειμένου να καλύψουμε επίσημα και τη φετινή διοργάνωση.