Η συνάντησή μας με τον Lapalux στο Six D.o.g.s.

Όταν είσαι ένας από τους πλέον ανερχόμενους παραγωγούς, ακόμα και ο χρόνος μπορεί να τεθεί κάτω από τις διαταγές σου. Ο Lapalux, κατά κόσμο Stuart Howard κατέφθασε στην Αθήνα μόλις μία ώρα πριν από την εμφάνισή του στα πλαίσια του Plissken Festival και αμέσως αφού κατέβηκε από την σκηνή του six d.o.g.s. , απτόητος από την κούραση, ο καλλιτέχνης της Brainfeeder παραχώρησε την παρακάτω συνέντευξη στο ClockSound. Να τι μας είπε πριν καν ακόμη στεγνώσει από το μέτωπό του ο ιδρώτας από ένα live όπου το κοινό ζητωκραύγαζε συνεχώς.

Anna Lefka: Το stage name σου, δηλαδή το Lapalux, είναι συντόμευση για το Lap of Luxury. Γιατί διάλεξες αυτό το όνομα και πόσο αντιπροσωπευτικό είναι του ποιος είσαι σήμερα και της μουσικής που φτιάχνεις;

Lapalux: Οι φίλοι μου μου λένε ότι δεν είναι έτσι ακριβώς, αλλά πιστεύω ότι το συγκεκριμένο όνομα προέκυψε ένα βράδυ που κάπνισα πάρα πολύ χόρτο με έναν από τους φίλους μου και το όνομα απλά βγήκε από μέσα μου. Μάλλον το έγραψα στο τηλέφωνό μου ή απλά το θυμήθηκα όταν ξύπνησα το επόμενο πρωί και σκέφτηκα “χμ, αυτό είναι ένα καλό όνομα για να ονομάσω το project μου”.

Είχα πολλά διαφορετικά ονόματα κάτω από τα οποία δούλευα πριν από αυτό αλλά αυτό με κάποιον τρόπο “κόλλησε”. Στο παρελθόν έφτιαχνα μουσική που ήταν πιο χαλαρή, πράγματα που ήταν πιο soulful. Τώρα έχω εξελίξει τον ήχο μου προς πιο τραχιά πράγματα. Αλλά το όνομα παραμένει σχετικό με αυτό που είμαι και την μουσική που φτιάχνω σήμερα.

 

A.L.: Όταν κυκλοφόρησε το “Ruinism” άκουσα τους προηγούμενούς σου δίσκους σε αντίστροφη σειρά. Φαίνεται ότι η ένταση και η αμεσότητα με την οποία εκφράζεις το συναίσθημα που μεταφέρει η μουσική σου έχουν αλλάξει δραματικά κατά την διάρκεια των τελευταίων χρόνων. Τι συνέβη αυτά τα χρόνια λοιπόν;

L: (Γελάει) Νομίζω ότι έχει να κάνει κυρίως με την διαδικασία του να μεγαλώνεις και να συγκεντρώνεσαι περισσότερο στην μουσική ως εργαλείο και όχι απλά ως ένα όμορφο τραγούδι. Παλιότερα με απασχολούσε πολύ το να φτιάξω το πιο όμορφο πράγμα που θα μπορούσα να φτιάξω μουσικά. Τώρα με ενδιαφέρει περισσότερο το να συγκεντρώνω υφές και ήχους από πολλά διαφορετικά μέρη και να τα συγχωνεύω με έναν πιο ακραίο τρόπο. Οι φορές που μπορείς να φτιάξεις το ίδιο τραγούδι είναι άλλωστε πεπερασμένες.

Επίσης, πολλές από τις επιρροές μου έχουν αλλάξει. Αυτές τις μέρες ακούω πολλή περισσότερη art scene music, Andy Stott, και άλλα παρόμοια πράγματα και νομίζω ότι αυτό έχει εξελίξει τον ήχο μου. Στο δεύτερο album υπήρχε αρκετή πίεση να συνεχίσω στο ίδιο ύφος με το πρώτο album.

Το τρίτο album για μένα είχε περισσότερο να κάνει με την προσωπική μου απελευθέρωση από αυτό που περιμένει ο κόσμος από μένα και με το να σπρώξω τα όρια και να δω αν το κοινό μπορεί να δεχτεί από μένα το να κάνω κάτι πιο πειραματικό και πιο επικεντρωμένο σε έναν περισσότερο καλλιτεχνικό ήχο και έναν ήχο που παραπέμπει σε ταινίες. Όλη αυτή η κουλτούρα βρήκε τον τρόπο να εισχωρήσει στη μουσική.

 

A.L.: Ακούγοντας το “Ruinism” είχα αυτή την αίσθηση του angst, της υπαρξιακής αναζήτησης, του άγχους. Ήταν το “Ruinism” για σένα ένα είδος υπαρξιακής εξερεύνησης;

L: Οπωσδήποτε. Στην πραγματικότητα όλο το album πήρε μορφή μέσα από μια επί πληρωμή δουλειά που είχα αναλάβει για μία θεατρική εταιρεία. Το σκηνικό του έργου ήταν ένα νεκροταφείο και η ιδέα πίσω από το σενάριο ήταν αυτή της ζωής και του θανάτου και των στάδιων που υπάρχουν στο ενδιάμεσο.

Η δουλειά μου ήταν να φτιάξω την μουσική για τον χορό και τις ερμηνείες. Όλη αυτή η δουλειά με ακολούθησε και στο “Ruinism” και του έδωσε ώθηση. Αυτή η αίσθηση της μελαγχολίας και της ζωής και του θανάτου και όλων όσων συμβαίνουν στο ενδιάμεσο. Νομίζω ότι αυτός είναι ο τρόπος που γεννήθηκε το “Ruinism”.

 

A.L.: Είσαι στην Brainfeeder, την εταιρεία του Flying Lotus. O Flying Lotus είναι γνωστός για την εμμονή του με τον θάνατο και το προηγούμενο σου album, τo “Lustmore” είχε να κάνει με την υπναγωγία, την μεταβατική κατάσταση της συνείδησης ανάμεσα στον ύπνο και τον ξύπνιο. Είναι η ενασχόληση με τον θάνατο κάτι που μοιράζεστε από κοινού με τον Flying Lotus;

L: Ναι, αυτό είναι ένα ενδιαφέρον σημείο. Πιστεύω ότι ίσως υπάρχει κάποια σύνδεση. Νομίζω ότι υπάρχει ένα όριο σε ότι μπορείς να εξερευνήσεις νοητικά σε σχέση με το πόσο μακριά μπορείς να πας. Υπάρχουν τόσα πράγματα που μπορείς να εκφράσεις με την μουσική που δεν είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα και δεν υπάρχει κάποιος ανθρώπινος τρόπος για να τα εξηγήσεις ή να τα εκφράσεις. Χρησιμοποιώ τον όρο “Θάνατος” με την ευρεία του έννοια.

Αυτός δεν είναι ένας δίσκος για τις ενδιάμεσες στην ζωή και στον θάνατο καταστάσεις. Έχει να κάνει περισσότερο με τον φόβο για τα όσα συμβαίνουν αυτή την στιγμή στον κόσμο. Υπάρχει πολύς θάνατος, δεν αναφέρομαι στον πραγματικό, φυσικό θάνατο, αλλά στην κουλτούρα του θανάτου. Οι διαδικασίες αυτοματοποιούνται όλο και περισσότερο, άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους. Ο θάνατος κρέμεται πάνω από όλα, όχι μόνο την ανθρώπινη ζωή. Πάνω σε αυτό ήθελα περισσότερο να επεκταθώ, παρά στην προσωποποίηση του ανθρώπινου θανάτου. Υπάρχουν ομοιότητες. Το τελευταίο album του Steve [Ellison], το “Υοu’re Dead!” έχει να κάνει πολύ με αυτήν την ιδέα και αυτό σίγουρα με επηρέασε από αυτή την άποψη.

 

A.L.: Είχα σκοπό να σε ρωτήσω ποια είναι τα πράγματα από τα οποία αντλείς την έμπνευσή σου και αν η πολιτική, με την ευρεία έννοια του όρου, είναι ένα από αυτά. Από ότι φαίνεται από την απάντηση που μου έδωσες στην προηγούμενη ερώτηση θα έλεγα ότι αυτό ισχύει. Είναι όντως έτσι;

L: Προσπαθώ να αποστασιοποιούμαι από πολλές καταστάσεις, για παράδειγμα προσπαθώ να μην ακούω πολύ μουσική όταν φτιάχνω εγώ ο ίδιος μουσική γιατί πιστεύω ότι τότε η μουσική που φτιάχνεις γίνεται κατά κάποιο τρόπο μη αυθεντική. Θεωρώ ότι αναπόφευκτα με κάποιον τρόπο υποσυνείδητα αντιγράφεις αυτά που ακούς. Πιστεύω ότι οφείλει να υπάρχει ένας ποιοτικός διαχωρισμός ανάμεσα στα μέσα από τα οποία αντλείς έμπνευση και σε αυτό που δημιουργείς. Οπότε ένα μεγάλο μέρος της έμπνευσής μου έρχεται από τέχνες οι οποίες είναι οπτικές, για παράδειγμα .

Η πολιτική, ναι, σίγουρα, είναι επίσης ένα μέσο έμπνευσης. Υπάρχει ένα πολύ έντονο συναίσθημα αυτή τη στιγμή ότι τα πάντα είναι ρευστά. Στην μεγάλη Βρετανία έχουμε το Brexit. Πολλά πράγματα πρόκειται να αλλάξουν μέσα στα επόμενα χρόνια. Υπάρχει όλη αυτή η πίεση και αυτό το συναίσθημα όταν ξυπνάς κάθε μέρα, ότι “ο κόσμος έχει γαμηθεί”. Και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κάνεις για αυτό. Έχω την εντύπωση ότι τελικά όλο αυτό βρίσκει τον τρόπο να εισχωρήσει στην μουσική.

 

A.L.: Ανέφερες πριν ότι βλέπεις πολλή τέχνη όταν φτιάχνεις μουσική. Σε προηγούμενες συνεντεύξεις σου έχεις επίσης αναφέρει ότι σε ενδιαφέρει πολύ το να γράψεις ακόμα περισσότερη μουσική για ταινίες. Πόσο οπτική είναι η δική σου μουσική τελικά;

L: Χρησιμοποιώ ένα οπτικό αρχικό ερέθισμα πολλές φορές. Αν για παράδειγμα πάω σε μια γκαλερί ή σε μια έκθεση τέχνης και δω κάτι που να με εμπνέει, που με κάνει να σκεφτώ κάτι άλλο ή να νιώσω με ένα συγκεκριμένο τρόπο, τότε μου αρέσει να το χρησιμοποιώ ώς την αρχική πηγή έμπνευσης μου. Πολλές φορές περιδιαβαίνω σε γκαλερί και τραβάω φωτογραφίες τους πίνακες, πράγματα που δεν έχω ξαναδεί, παλιά ή καινούρια, μετά πηγαίνω σπίτι, τα εκτυπώνω, κολλάω τις φωτογραφίες πάνω από τον υπολογιστή μου και προσπαθώ να φτιάξω μουσική που να ταιριάζει με το πως νιώθω για αυτό το συγκεκριμένο οπτικό ερέθισμα.

Το ίδιο δουλεύει και αντίστροφα, πιστεύω ότι πολλή από την μουσική που φτιάχνω έχει μια οπτική διάσταση. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι ταξιδεύω μέσα σε έναν λαβύρινθο χωρίς να ξέρω που θα καταλήξω. Μου αρέσει αυτή η ιδέα, το πως η μουσική μπορεί να σε μεταφέρει κάπου αλλού. Βοηθά επίσης το να ακούς αυτά που φτιάχνεις και το να κοιτάς το που αλλού μπορείς να πας μέσα σε αυτό τον λαβύρινθο. Πολλές φορές επίσης μπορεί να έχεις μια εικόνα στο μυαλό σου και αυτή να εξελιχθεί σε ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα. Επίσης μπορεί να σημαίνει πολλά διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικούς ανθρώπους. Μπορεί να είναι αρκετά υποκειμενικό.

 

A.L.: Αν το “Ruinism” ήταν ταινία, ποια ταινία θα ήταν;

L: Κάτι σαν το “Paris, Texas”, ο ρυθμός του “Paris, Texas”, αναμειγμένο με το “Under Your Skin” και όλο αυτό μαζί με ένα ασαφές στοιχείο. Είναι μια παράξενη ιδέα στην πραγματικότητα.

 

A.L.: Και μια τελευταία ερώτηση: Υπάρχει ένα κομμάτι στο “Ruinism” το οποίο ξεχωρίζει όσον αφορά την συναισθηματική χροιά από τα υπόλοιπα κομμάτια στον δίσκο, έχει ένα πολύ πιο παιχνιδιάρικο και αισιόδοξο ήχο. Το έχεις ονομάσει “Essex Is Burning”. Για τι πράγμα μιλάει και γιατί το ονόμασες έτσι;

L: Λοιπόν, κατ’ αρχήν η καταγωγή μου είναι από το Essex. Είναι κατά βάση ένα παιχνιδιάρικο κομμάτι. Άκουγα πολύ Roy of the Ravers εκείνη την περίοδο, συγκεκριμένα ένα κομμάτι που λέγεται Emotinium και έχει ένα acid vibe. Αυτό το κομμάτι με επηρέασε πολύ στο συγκεκριμένο track. To όνομα δεν είναι παρά ένα παιχνίδι. Υπάρχει αυτό το παιδικό ποιηματάκι που λέγεται “ Londonis burning”, ένα χαζούλι πράγμα στην πραγματικότητα. Υπάρχει παρ’ όλα αυτά βάθος στο κομμάτι, αλλά είναι ένα από τα πιο ελαφριά στον δίσκο. Υπάρχουν πολλά μοτίβα στο album που είναι πιο μελαγχολικά, “βρώμικα” και αργά και ήθελα να το ελαφρύνω λίγο ώστε το κοινό να μην χαθεί στο αφηρημένο. Να πάρω λίγη διασκέδαση και λίγο τζαμάρισμα και να τα κολλήσω εκεί μέσα μαζί με όλα τα υπόλοιπα.

 

*Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τη Victoria από την Ninja Tune και τον Alex καθώς και τον Στέφανο από το Plissken Festival για τη συνεργασία τους για να καταστήσουν δυνατή αυτή τη συνάντηση.

 

 

English Version:

When you are one of the world’s up and coming producers, even time can be set under your command. Lapalux, a.k.a. Stuart Howard arrived in Athens just an hour before he went up on the stage of 6 d.o.g.s. in order to perform for the local audience as a guest of Plissken Festival. After he delivered his flawless live set, he still had time to answer some questions for ClockSound. This is what he had to tell us before even the sweat on his forehead had dried up and the enthusiastic cheers of the crowd were silenced.

 

Anna Lefka: Your stage name, Lapalux, is short for Lap of Luxury. Why did you choose that name and how representative is it of who you are today and what you do?

Lapalux: My mates tell me it’s different but I think that the name came to me when I smoked a lot of weed one night with one of my mates and it just sort of slipped out. I think I wrote it in my phone or I just remembered it and I woke up the next morning and thought “that is a good name to name myself”. I had various different names before that and then that kind of stuck. Back in the past I was making a bit more relaxed music, a bit more soulful stuff. Now I have developed my sound going into more abrasive sounds. But the name is still relevant for this and what I do.

 

A.L.: When Ruinism came out I listened to all of your albums in a reversed order. Seems like the intensity and how straightforwardly you express the feelings that your music conveys have changed a lot during these years. So what happened during these years?

L: (Laughs) I think mainly it has to do with getting older and focusing more on music as a sort of device rather than it being just a nice song. I used to very focused on making the nicest thing I could make, now I want to get textures and sounds from various places and smash them together in a more extreme way. There is only so many times I can make the same song.
A lot of my influences have changed. I listen to a lot more art scene music, Andy Stott, things like that, and this has developed my sound. On the second album there was a lot of pressure on me to keep up with the first album.
The third album for me was about me breaking free from what people expect from me and pushing the boundaries to see if I can get away with doing something more experimental and focused on art sounding stuff and film. This culture moved itself into the music.

 

A.L.: Listening to Ruinism I had this sense of angst, anxiety and existential questioning. Was Ruinism an existential quest for you?

L: Definitely. The whole album actually materialized out of a commission piece I was doing for a theatre company. The play was set in a graveyard and the idea behind the play was that of life and death and the limbo state in between. I had to make the music for the dancing and performance. All of that came into Ruinism and pushed it forward. That kind of melancholy idea and that of life and death and what happens in between. That is how “Ruinism” came about really.

 

A.L.: You are on Brainfeeder, Flying Lotus’s label. Flying Lotus is known for his fascination with death and your previous album “Lustmore” was about hypnogogia, the transitional state of consciousness between wake and sleep. Is the preoccupation with death something you share in common with Flying Lotus?

L: Yes, it is an interesting thing. I think maybe there is a connection. I think there is only so much you can explore mentally with how far you can go. There is so many things that I want to express through music that is not a human feeling and there is no human way of expressing it or explaining it. I use the term death as a loose term. This is not an album about the in between life and death states. It is more about fearing of what is going on in the world at the moment, there is a lot of death happening, not actual physical death, but a lot of death culture. Things are being automated and people are losing their jobs , there is death of everything, not just human life. That is what I wanted to expand on rather than being personified as human death. There are similarities. I know Steve’s last album was about that idea and in a certain way it has influenced me from that perspective.

 

A.L.: I was going to ask you where you get your inspiration from and if any of it comes from politics, in the broader sense of the term. From the answer you just gave me it seems like this is the case, is that true?

L: I try to take myself away from a lot of situations, for example I try not to listen to a lot of music when I am making music because I think your music then becomes sort of inauthentic. It seems to me it is inevitable that you subconsciously copy what you just heard. I believe that there has to be a separation between what you do and what you take in as inspiration so I take a lot of inspiration from art that is visual, I look at a lot of paintings. Politics, yes, for sure, is also a source of inspiration. There is a lot of an overwhelming feeling right now that everything is uncertain. We have Brexit in the UK. A lot of things are going to change over the next few years, there is all this pressure and this feeling you have when you wake up everyday, you know like “the world is fucked”.And we can’t really do anything about it. I guess all of that does reach into the music.

 

A.L.: You mentioned before that you look into a lot of visual art when you are making music. You’ve also mentioned in some of your previous interviews that you would like to focus on making music for films and making soundtracks. How visual is your music?

L: I use a visual cue a lot of the time. If I go to a gallery or an art exhibition and I see something that inspires me, that makes me thing about something and that makes me feel in a certain way I like to use that as initial inspiration. A lot of time I walk around galleries taking pictures of paintings, things I have not really seen before, both old and new, I get home, I print them out, and stick the photo above my computer and try to make music that fits how I feel about this certain visual thing. It works both ways as well, I think a lot of the stuff that I make have a very visual aspect to them. I like to think like I am going on a journey in a labyrinth where I don’t really know where I am going to end up. I like that idea, that music can take you somewhere else. It helps listening to the stuff that I make and see where it is going to go next in this maze. A lot of times you might picture something in your mind and then it comes out as a completely different thing. It also means so many different things to different people. It can become very subjective.

 

A.L.: If Ruinism was a film, which film would it be?

L: Something like “Paris Texas”, the pace of “Paris Texas” mixed with “Under the skin” and then an element of something vague. It’s a weird idea really.

 

A.L.: One more question. You have a song on Ruinism that stands out emotionally from the other songs on the album, it has quite of a more playful and optimistic sound. You’ve named that song “Essex is burning”. What is it with that and why did you chose that title?

L: Well, firstly, I am originally from Essex. It is kind of a playful song. I was listening to a lot of Roy of the Ravers, there is this track called “Emotinium” and it has that acid vibe to it. I took a lot of influence from that song, put it into “Essex is burning”. The name is really just a playful thing. There is a rhyme “London is burning” . It’s just a silly kind of thing. There is still depth to the track but it is a lighter one on the album. There are a lot of motifs on the album that are kind of melancholic, slaggy and slow and I kind of wanted to lighten it up a bit so that people don’t get lost in the abstract. Get some fun and jam and stick it in there.

 

*We'd like to thank Victoria from Ninja Tune and Alex as well as Stefanos from Plissken Festival for their co-operation to make this meeting possible.