Son Lux - Live @ Six D.o.g.s., Athens

Οι Son Lux είναι μία πειραματική μπάντα από την Αμερική. Κατά καιρούς τους έχουν αποδοθεί διάφοροι τίτλοι για το τι παίζουν (post rock, electronica κ.α.), αλλά τελευταία, κριτικοί και κοινό έχουν αποφασίσει πως το τρίο (πλέον – αρχικά ξεκίνησε ως σόλο πρότζεκτ του Ryan Lott/vox+keys), είναι ο δημιουργός του είδους της μουσικής τους.

 

Photo by Pinelopi Gerasimou

 

Τα 3 πρώτα άλμπουμ λοιπόν, ήταν δημιούργημα του κεντρικού ήρωα ("At War with Walls & Mazes", "We Are Rising", "Lanterns") ενώ τα δύο τελευταία, full band (trio με τους Rafiq Bhatia στην κιθάρα και τον Ian Chang στα τύμπανα ): "Bones" (2015) και "Brighter Wounds" (2018), συν το EP "Stranger Forms and Remedy".



 

Photo by Pinelopi Gerasimou

 

Konstadis

To six d.o.g.s ήταν γεμάτο από νωρίς. Με πάνω από 200 άτομα κοινό, παρακολουθήσαμε το opening act του one-man-band Konstadis, ένα συμπαθέστατο μικροκαμωμένο παιδί, με εντυπωσιακά ατημέλητο μαλλί, και πολύ ωραίo look, που ανέλαβε να προετοιμάσει, και πολύ ταιριαστά μάλιστα, τον κόσμο. Με looper και synths και όλα τα καλά, σε ένα σετ που κράτησε γύρω στη μισή ώρα και όχι παραπάνω, με πάρα πολύ καλό ήχο (αν μην τι άλλο, αν το six d.o.g.s δεν «αποδώσει» στα ηλεκτρονικά, ε, αλίμονο!), ύφανε ένα όμορφο καλειδοσκόπιο, σχεδόν σαουντρακικό, με ωραία buildup και ξεκάθαρη σαφήνεια του τι κάνει.

 

Photo by Pinelopi Gerasimou

 

Ένα παράπονο (ίσως?): εγώ, ή γράφουσα, θα εκτιμούσα, άπαξ και μπαίνουμε σε κλίμα ρυθμού που αρχίζει και φλερτάρει με την dance υπόσταση, αυτό να εξελιχθεί και να διατηρηθεί λίγο παραπάνω, έως ότου σε παρασύρει και σε γεμίσει. Έμοιαζε σαν να είδαμε ένα λίγο-από-όλα αλλά όχι αρκετά από το καθένα. Αλλά, και πάλι, γλυκύτατος και σαν περσόνα και σαν performance και πολύ τίμια προσπάθεια, πολύ ωραία δουλεία. 



 

Photo by Pinelopi Gerasimou

 

Photo by Pinelopi Gerasimou

 

Son Lux

Οι Son Lux μας κρατήσαν σε αναμονή μέχρι τις 11. Ενώ το change over φάνηκε να μην διήρκεσε πάνω από δέκα λεπτά, μείναμε να λικνιζόμαστε σε low beat ήχους, μέχρι που το venue ήταν πλέον ασφυκτικά γεμάτο, και άρχισε να ακούγεται για ένα περίπου λεπτό, ένας μπάσος βόμβος, που έλεγε: "εντάξει, τώρα ξεκινάμε, σε λίγο θα έρθουμε στην σκηνή".

Όπερ και εγένετο - με ενθουσιώδες κοινό να χειροκροτά και να φωνασκεί – πράγμα που εντάθηκε ακόμα περισσότερο, όταν πολύ νωρίς στο σετ τους εμφανίστηκαν γνώριμα κομμάτια όπως το Easy, και το Stolen. Εντυπωσιακή και η στιγμή του You Don't Know Me. 



 

Son Lux - Easy

 

Αν δεν έχετε ακούσει τους Son Lux, να σπεύσετε – αλλά μιας και είμαστε εδώ, να, κάποια πράγματα να σας προϊδεάσουν: οι Son Lux είναι ένα μείγμα από κιθάρες εμπνευσμένες τουλάχιστον από τον Prince, και ξε-κά-θα-ρα από ευρωπαϊκή τζαζ, από ενορχηστρώσεις Bjork, από φωνές Anthony and the Johnsons, Radiohead (in Raibows) από ρυθμικά παλαβά Kendrick Lamar στυλ, ναι, από την ποστ μουσική, από την καινούρια και φρέσκια r’n’b και τα ρυθμικά της jungle + hip hop, και από όλη την σκηνή των 00's που ερωτεύτηκε το looper και τα νέας γενιάς συνθεσάιζερ.

 

Photo by Pinelopi Gerasimou

 

Όσο εντυπωσιακοί κι αν φαίνονται από τις δημοσιευμένες τους δουλείες όμως, τίποτα δεν σε προϊδεάζει για το πόσο πολύ καλύτεροι είναι, λάιβ. Φωνή με τεχνική που πηγαινοέρχεται από falsetto σε χαμηλές περιοχές του τενόρου α-ψε-γα-δια-στα και αβίαστα, εντυπωσιακότατος έλεγχος, και πόσο μάλλον όταν χειρίζεται παράλληλα πληθώρα πληκτροφόρων – ξεκάθαρη άρθρωση, που να καταλαβαίνεις την πάσα λέξη, και χωρίς ένα τόνο reverb (ουφ!) – ερμηνεία με διαύγεια και χωρίς προσπάθειες εντυπωσιασμού, και ευγένεια, ξεκάθαρή ευγένεια, και γενναιοδωρία, να σου δίνει την εντύπωση ότι τα κομμάτια τα φτιάχνει, εκεί, τώρα, για απόψε, γιατί έτσι νιώθει με το κοινό αυτό από κάτω του.

 

Photo by Pinelopi Gerasimou

 

For the record, του τελευταίου δίσκου η θεματολογία αφορά στην γέννηση του πρώτου παιδιού του Ryan (μια μέρα μετά την εκλογή του πορτοκαλομάλλη πλανητάρχη), στην απώλεια ενός φίλου του από καρκίνο, άλλα και στο τέλος του έρωτα. 

Να 'ναι καλά ο θεός των in ear, γιατί η μπάντα κατάφερνε να διαχειρίζεται την απόλυτη σιωπή της παύσης με σοκαριστική μαεστρία, και έπαιζε το κοινό στα δάχτυλα, καθώς από το τίποτα ξεπετιόντουσαν κραυγές και οργισμένες κιθάρες.

Κιθάρες ευφάνταστες, τόσο στα σόλο του, που θύμιζαν ολλανδική τζαζ των 90ς, με τα πεταλάκια του Johnny Greenwood, τόσο στα ριφ και στις ατμόσφαιρές που δημιουργούσε. Κι ο Ian Chang… τι ήταν αυτό? Breaks σε υποδιαιρέσεις του ρυθμού των κομματιών που δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι υπάρχουν, σφιχτά και καλοκουρδισμένα δέρματα και φαντασία, τόση φαντασία, και ακρίβεια, τόση ακρίβεια που μέχρι χθες μου έμοιαζε αδιανόητο να γίνεται λάιβ, χωρίς το ψαλιδάκι του ηχολήπτη/παραγωγού να το σώζει. 



 

Photo by Pinelopi Gerasimou

 

Είμαι πανευτυχής που σε ένα κατάμεστο six d.o.g.s μία μπαντάρα, ήρθε κι έπαιξε δύσκολη μουσική (σοβαρά τώρα) για απαιτητικό αυτί και γνώστες, αλλά με την ελαφριά διάθεση του urban ξέρω-ποιος-είμαι-και-που-βρίσκομαι, με στοιχεία που την βάφτιζαν γνώριμη ακόμα και για τον πιο άσχετο (που ίσως ήρθε για το hype και στην πραγματικότητα ακούει Μποφίλιου) και ο κόσμος περνούσε καλά! Αντιδρούσε! Χειροκροτούσε στα τελειώματα, και ακόμα και στα σόλο! ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ! ΟΛΟ ΤΟ live! Κι όταν ο Ryan μας ζήτησε να τραγουδήσουμε για να τον βοηθούμε με backing vocals, πιστέψτε με, τραγούδησαν όλοι! Κι όσοι ντρεπόντουσαν, χαμογελούσαν, γιατί όταν η μπάντα άρχισε να χορεύει πάνω από την αρμονία των πάντων, ήξερες ότι παίρνεις κι εσύ ο ένας, μέρος σε αυτό το όμορφο, το πηχτό και αληθινό.

 

Photo by Pinelopi Gerasimou

 

Ένα πραγματικά υπέροχο βράδυ, με ωραίο κόσμο, πολύ ωραία διάθεση από όλους, όλα τα φώτα (και τα λέιζερ) του six d.o.g.s σε εντυπωσιακά τεχνάσματα, και last, but not least, ηχάρα, είχε ηχάρα, και σε φυσιολογικές, ανθρώπινες εντάσεις (ούτε την παραμικρή εμβοή, δεν, σήμερα). Εύγε!


 Αν δεν τους έχετε δει, δείτε έστω τα βίντεό τους, είναι τρομερές δουλειές, όλα. Δείτε το πρόσφατο λάιβ τους στο Μontreux, με τον Woodkid. Ανακαλύψτε τους, τέλος πάντων, για τω θεώ!