Bonobo - Migration

Με την κυκλοφορία του "Animal Magic" στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας (2000), ο - "άγουρος" τότε - Simon Green είχε εντυπωσιάσει με την όμορφη απλοϊκότητα του ήχου του, που έκρυβε μια εξαιρετική μελωδικότητα η οποία δανειζόταν στοιχεία από το trip hop αλλά και το funk / broken beat σύμπαν, εκμεταλλευόμενη την δυναμική του label της γενέτειρας του Brighton στο οποίο ανήκε (Τru Thoughts) που εκείνη τη περίοδο έδινε τροφή σε πολυάριθμα playlists.

Στην μετάβαση του στην Νinja Tune κατάφερε να γίνει γνωστός στο ευρύ κοινό με το "Days To Come" (2006) πειραματιζόμενος αρκετά με το live παίξιμο παρά την πιο ηλεκτρονικής κατεύθυνσης παραγωγή, ενώ στα "Black Sands" (2010) και "North Borders" (2013) φλέρταρε αρκετά με το mainstream. Το τελευταίο ενώ προσπάθησε να επαναφέρει τις πρώιμες downtempo δομές ακούστηκε στα αυτιά των κριτικών σαν ένας δίσκος που έχανε πολλές φορές την ουσία σε αυτό που ήθελε να μεταφέρει παρόλο που το βασικό του promo single Cirrus έκανε μια βόλτα από τα περισσότερα dancefloors την ίδια χρονιά.

Στο "Migration" παρ' όλα αυτά ο Bonobo φαίνεται να κάνει μια στροφή σε όλο του το μουσικό παρελθόν διαλέγοντας προσεχτικά τα στοιχεία που τον έκαναν αγαπητό σε όλες τις μουσικές φυλές που συνέλεξε στην πορεία του σαν παραγωγός.

Ξεκινώντας από την υποδοχή του δίσκου με το ομώνυμο track που ξεκάθαρα μαζί τα Grains και Second Sun δανείζονται τη γαλήνη και ατμόσφαιρα των πρώτων δίσκων και συνεχίζοντας με τα Kerala και Outlier με πιο clubbing κατευθύνσεις (προκαλώντας ίσως για ένα πιο long edited remix?) το σύνολο των ήχων αποκαλύπτει έναν Bonobo διατεθειμένο να κοιτάξει πίσω χωρίς διάθεση νοσταλγίας και να επιλέξει ακριβώς αυτό που ο μέσος ακροατής του θα περίμενε.

Ειδικά το Kerala, χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό επιλέχτηκε έξυπνα ως promo track του album αφού λειτουργεί σαν άριστος συνδετικός κρίκος με το Νοrth Borders. Το Bambro Koyo Ganda με την ηλεκτρονική afrobeat αισθητική μοιάζει να συνεχίζει την εξαιρετική προσπάθεια του James Holden στο Marhaba (επίσης εκλιπαρώντας για μια μακροσκελέστερη έκδοση).

Η κορύφωση του album βέβαια, κατά τη ταπεινή μας γνώμη, έρχεται στο Ontario που έρχεται σε απόλυτο παραλληλισμό με ένα επίσης πανέμορφο παλαιότερο b-side το Scuba που με το ανατολίτικο sample του δένει την σύσταση του δίσκου με τα επίσης burial-esque ατμοσφαιρικά 7th Heaven και Figures.

Ακούγοντας το δίσκο την δεύτερη και τρίτη φορά καταλαβαίνει σχετικά εύκολα κανείς πως ο Bonobο δεν έχει διάθεση απλά να συνεχίσει αυτό που τον έκανε ηχητικά συμπαθητικό (και κομματάκι εύπεπτο) αλλά και είναι ικανός να γεμίσει ασφυκτικά το Alexandra Palace του Λονδίνου, όχι όμως και να το γκρεμίσει.

Καταφέρνει να περάσει και να εμπνευστεί έξυπνα από τις εποχές που έγραφε ήχους για “βροχερές ημέρες” (κατά ένα φίλο) και να τις παντρέψει με κομμάτια που μπορεί παίξουν άνετα σε clubs αποδεικνύοντας το πόσο ικανός και συνεπής παραγωγός είναι. Σίγουρα όχι ο καλύτερος δίσκος του αλλά κατά τη γνώμη μας ο πιο ώριμος και πολυσυλλεκτικός.

Ninja Tune, 13.01.2017