Michelle Gurevich – Exciting Times

Γεννημένη και μεγαλωμένη στο Τορόντο του Καναδά από Ρώσους μετανάστες, η Michelle Gurevich ή όπως έγινε αρχικά γνωστή Chinawoman, άφησε την ενασχόλησή της με τον κινηματογράφο και γύρω στο 2005 αποφάσισε να ασχοληθεί με το τραγούδι, που της φάνηκε τελικώς ευκολότερο και επιπλέον είχε μεγαλύτερη απόδοση για την ίδια.

Την αρχή της έκανε επίσημα το 2007 με το Party Girl, του οποίου ομώνυμο τραγούδι έγινε και single κι έπειτα ακολούθησαν άλλα τέσσερα πολύ καλά άλμπουμ, με το τελευταίο, "Exciting Times", να κυκλοφορεί τον περασμένο Νοέμβριο. Η μουσική της έχει επηρεαστεί από διάφορους καλλιτέχνες όπως τους Adriano Celentano, Charles Aznavour και Yoko Ono, που συνδυαστικά με την ρωσική κουλτούρα της καταλήγει να είναι μια μίξη rock, lo-fi, pop και folk στοιχείων, πιστεύω όμως ότι η μουσική της Michelle δεν χρειάζεται κατηγοριοποίηση. Δεν είναι η ταμπέλα αυτή που ψάχνεις, σου αρκεί η αίσθηση που σου μένει μετά από κάθε ακρόαση κάποιου μουσικού της προϊόντος.

Όπως και στα προηγούμενά της άλμπουμ, έτσι και στο "Exciting Times" κυριαρχούν ο ρομαντισμός και η μελαγχολία στην πιο μποέμ εκδοχή τους. Μετά την παρακμή ("New Decadence", 2016) αρχίζει μια περίοδος επαναπροσδιορισμού και ανάκαμψης, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.
Ξεκινάει λοιπόν με την βαθιά και μπάσα φωνή της να σου εξηγεί ότι το φαινομενικά όμορφο δεν αρκεί για να κερδίσει κάποιον (Way You Write). Η έλξη μπορεί να βρεθεί σε άλλα πράγματα εκτός από τα “good looks”, όπως στις λέξεις που επιλέγει κάποιος για να εκφραστεί, στις συνθέσεις που κάνει το μυαλό και γενικότερα στη δύναμη που έχει η ευφυΐα στο να κεντρίσει το ενδιαφέρον.

Συνεχίζει με το Fatalist Love, που δεν ξεφεύγει απ’ το μουσικό της ταπεραμέντο. Βραχνοί αναστεναγμοί διαδέχονται γυναικεία ειρωνικά και αυτάρεσκα γέλια, συνοδεία άλλοτε ταχύρρυθμων ήχων κι άλλοτε αργών μελωδιών. Αυστηρή και επιεικής ταυτόχρονα. Το προηγούμενο ενδιαφέρον της έχει περάσει και στη μουσική της με το κινηματογραφικό στοιχείο να είναι αναπόσπαστο από κάθε της σχεδόν κομμάτι, που κρύβει από πίσω του μια ιστορία.

Έτσι φαίνεται και στο Something Has Changed. Γλυκόπικρο, αισθαντικό και με μια απλή μελωδία της κιθάρας της σου πετάει στο μυαλό διάφορες εικόνες. Απογοητεύσεις, ανεκπλήρωτες επιθυμίες, βαριές ίσως συνειδητοποιήσεις, άδοξα τέλη, όμορφα χαμόγελα και συγκινήσεις.

Οι συναισθηματικές διαβαθμίσεις της είναι χαρακτηριστικές. Εκεί που μένεις με ένα μουδιασμένο χαμόγελο, σε ρίχνει στα πατώματα. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στη χροιά της, που είναι βαθιά μελαγχολική ή στους στίχους της, που είναι τόσο ειλικρινείς και στενάχωρα αληθινοί. Σου βγάζει μια ανεπιτήδευτη ματαιότητα, η οποία σε κυριεύει καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου.

Το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ ίσως να μην ξεχωρίζει με το πρώτο άκουσμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι απ’ τα πιο δυνατά της κομμάτια, αλλά είναι ίσως ένα απ’ τα πιο σκοτεινά της, εμπλουτισμένο με μπόλικη αγωνία, άγχος και φόβο για το καινούριο ενδεχομένως, που δε φοβάται όμως να εκφράσει. Συνεχίζει ωστόσο να εστιάζει στο βάθος και την ποιότητα των ανθρώπων με το αυτοσαρκαστικό και βιογραφικό - φαντάζομαι - Music Gets You Girls. Λίγο η αγάπη για την τέχνη, λίγο το μυαλό και θα καταφέρεις να έχεις τα επιθυμητά αποτελέσματα, ανεξαρτήτως εμφάνισης, σύμφωνα με την Michelle. Με ντέφι, κιθάρα και απομακρυσμένες φωνές να συνοδεύουν την δική της επανέρχεται ο δυναμισμός που χάθηκε προηγουμένως και συνεχίζει με χορευτική διάθεση.

Ισορροπεί την απαισιοδοξία των στίχων της με παιχνιδιάρικες μελωδίες, ή τουλάχιστον προσπαθεί. Σκοτεινά λόγια, μαύρες σκέψεις που όμως δεν ξεφεύγουν απ’ την πραγματικότητα. Λογική ματαιότητα με εκλάμψεις αισιοδοξίας και όπως λέει η ίδια “the void is sweeter in good company”. Για το τέλος άφησε το καλύτερο και ίσως πιο χαρακτηριστικό της κομμάτι. Έχει συνδυάσει όλο της τον ερωτισμό, την τσαλακωμένη σοβαρότητά της και τις ενδόμυχες σκέψεις της τόσο αρμονικά και περίτεχνα, που σε βυθίζει ασυναίσθητα σε αυτά τα σκοτεινά και μεθυστικά ηχοτοπία, που δημιουργεί σε κάθε της δισκογραφική δουλειά.

Η αλήθεια είναι ότι η μουσική της δεν είναι ιδιαίτερα καινοτόμα ή πολύπλοκη, αλλά δε νομίζω ότι είναι αυτό που θέλει η ίδια απ’ τη μουσική της ή αυτό που περιμένει κανείς από εκείνη. Άλλωστε από συνεντεύξεις της έχει δηλώσει χαρακτηριστικά ότι “I may actually be writing the same song over and over”.

Περιμένεις την ταραχή που σου προκαλεί η φωνή της, περιμένεις να ακούσεις λίγη ακόμα Michelle Gurevich. Κάθε της τραγούδι είναι ένας καταιγισμός συναισθημάτων και νομίζω αυτό θέλει κανείς απ’ τη μουσική. Δεν γνωρίζω αν τα τραγούδια της αποτελούν ένα μέσο εξομολόγησης ή καταγραφής δικών της βιωμάτων και δε νομίζω ότι έχει και σημασία δηλαδή, αλλά οποιοσδήποτε μπορεί να ταυτιστεί, να συγκινηθεί και να παρασυρθεί με αυτά και αυτό είναι που τελικά μετράει για έναν καλλιτέχνη.

Η Michelle Gurevich έρχεται στις 17 Μαΐου στην Αθήνα από το Plisskën Festival και σίγουρα προτείνω μια ακρόαση του νέου της δίσκου πριν την δείτε για δεύτερη φορά στη χώρα μας.

Self release, 09.12.2018