The Raveonettes @ Gagarin 205, Athens

Δύο χρόνια και κάτι από την τελευταία τους εμφάνιση στο Κύτταρο, είχαμε την τύχη να ξαναδούμε τους Raveonettes σε ένα γεμάτο, ευτυχώς όχι ασφυκτικά, Gagarin. Οι εντυπώσεις μας; Οι καλύτερες. Live που μας δικαίωσε και ξεχάσαμε από τα πρώτα λεπτά την κούραση όλης της εβδομάδας. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

 

 

10:00 - Η support μπάντα Cyanna Mercury ανεβαίνει στη σκηνή. Psych rock ήχος με κορυφαία, σπαρακτικά φωνητικά. Κάποια τεχνικά προβλήματα τους "φρενάρουν" κάπου μετά από δύο κομμάτια αλλά δεν πτοούνται καθόλου. Συνεχίζουν δυνατά και ψυχεδελικά περίπου μέχρι τις 11:00.

Μεταξύ άλλων, ακούσαμε τα Dirty Things και Ode to the Absent Father και μας άρεσαν πολύ.

 

 

11 και κάτι και στη σκηνή ανεβαίνουν οι Raveonettes, το δανέζικο δίδυμο που μετρά περίπου 13 χρόνια στην indie rock/shoegaze/garage σκηνή και 7 αξιολογότατους δίσκους.

 

 

Ανοίγουν το live μαζί με τον ντράμερ τους με το θορυβώδες, λίγο surf και, κατά την άποψή μου, πολύ ταξιδιάρικο Endless Sleeper από τον καινούργιο τους δίσκο "Pe'ahi".

 

 

Το σκηνικό είναι λιτό, τα strobe lights δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα, ενώ σχεδόν δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε από τους καπνούς. Συνεχίζουν με το Sisters, ενδιαφέρον καινούριο κομμάτι, που κινείται στο ίδιο ύφος με την πρώτη τους επιλογή. Ακολουθεί το Killers In The Streets δημιουργώντας μια πιο ποπ διάθεση και εδώ όλοι πια ακολουθούμε χορευτικά το ρυθμό τους.

 

 

Άλλο ένα κομμάτι από τον καινούργιο τους δίσκο και ακολουθούν τα παλιά γνώριμα, μεταξύ άλλων τα Hallucinations, Dead Sound, Black White. Και φυσικά, όπως ήταν αναμενόμενο, το πιο δυνατό χειροκρότημα απέσπασε το πασίγνωστo Love In A Trashcan.

 

 

Με ρυθμικά χειροκροτήματα τους συνοδεύσαμε σε επόμενα κομμάτια, μεταξύ των οποίων, το καταπληκτικό κατ’ εμέ, Summer Ends. Για πρώτη φορά, πριν το encore, μας αποχαιρέτησαν με το When Night Is Almost Done.

 

 

Ακολουθεί το encore με τρία κομμάτια που θεωρώ ότι απογείωσαν το live. Όλη η μαγεία ήταν κρυμμένη εδώ, για την ακρίβεια μέσα στα δύο τελευταία κομμάτια, το Kill! από τον δίσκο "Pe'ahi" και το Aly, Walk With Me από το "Lust, Lust, Lust". Psych διάθεση και ηλεκτρονικός θόρυβος άψογα συνδυασμένα για το απόλυτο φινάλε.

 

 

Φύγαμε τόσο γεμάτοι που δεν κάναμε τον κόπο να ζητήσουμε δεύτερο encore. Σίγουρα θα επιλέξουμε να τους ξαναδούμε σε κάποιο επόμενο live τους ή σε κάποιο φεστιβάλ αφού, χωρίς το interaction τους με το κοινό να είναι ιδιαίτερο, δημιουργούν μια αμεσότητα και θετική uptempo διάθεση που λίγοι την πετυχαίνουν ακόμη κι αν το προσπαθήσουν πολύ.