Ο Justin Sullivan των New Model Army στο ClockSound.gr

Τον περασμένο Δεκέμβρη, ταξιδέψαμε στο Άμστερνταμ για να παρακολουθήσουμε ένα από τα 5 συνολικά «εορταστικά» live που αποφάσισαν να κάνουν οι New Model Army. Μία μοναδική εμπειρία, με τους ίδιους να βρίσκονται στη σκηνή για 3 ώρες, παίζοντας κομμάτια από όλη την καριέρα τους. Κομμάτια που δεν έχουν ακουστεί ζωντανά για πάρα πολλά χρόνια ή άλλα που περιλαμβάνονται συνήθως στο setlist να αποδίδονται αρκετά διαφορετικά. Μπορείτε εδώ να διαβάσετε όλες τις εντυπώσεις μας από εκείνη τη βραδιά.

Οι New Model Army δεν αποτελούν απλά μια αγάπη νοσταλγική. Είναι μια μπάντα ζωντανή που ποτέ δεν σταμάτησε να εξελίσσεται, έχοντας κυκλοφορήσει πολύ καλά άλμπουμ τα τελευταία χρόνια (“Between Dog And Wolf”, “Winter”). Μια μπάντα που θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και στην Ελλάδα, στο Street Mode Festival στη Θεσσαλονίκη στις 30 Αυγούστου και μία μέρα μετά στην Αθήνα και το Gagarin 205.

Έτσι δεν μπορούσαμε να χάσουμε την ευκαιρία και συναντηθήκαμε με τον Justin Sullivan μετά το live στο Melkweg. Μία συνέντευξη χορταστικότατη που διήρκεσε πολύ περισσότερο από ότι είχαμε κανονίσει. Με τον ίδιο σε πάρα πολύ καλή διάθεση, να μιλά για την αγάπη του για την Ελλάδα, να σχολιάζει την κοινωνικο-πολιτική κατάσταση, μας εξήγησε το πώς λειτουργεί η μπάντα αλλά και ποια είναι τα πλάνα τους για το μέλλον.

 

 

CS: Καλησπέρα!

JS: Καλησπέρα! Είσαι από Ελλάδα ε? Ερχόμαστε ξανά μέσα στη χρονιά!

CS: Ναι, στο Street Mode Festival και στην Αθήνα

JS: Δεν μπορώ να περιμένω να δω την Ελλάδα ξανά.

CS: Έχουν περάσει πέντε χρόνια από την τελευταία επίσκεψη.

JS: Ναι. Και νιώθω προσωπικά μία σύνδεση με τη χώρα. Η πρώτη φορά που ήρθα ήταν το 1970! Ήμουν στη Λίμνη στην Εύβοια και είχα μείνει 6 εβδομάδες. Μόλις 14 ετών και από την πρώτη στιγμή αποφάσισα οτι απλά αγαπώ την Ελλάδα. Και από τότε έχω επιστρέψει τόσες πολλές φορές, με την μπάντα ή και μόνος μου. Έχει κάτι αυτή η χώρα που με συνεπαίρνει. Τα έχει όλα, δάση, θάλασσα, βουνά, φαγητό. Και οι άνθρωποι. Ακόμα και όταν αναβλύζουν μία όμορφη μελαγχολία, μου αρέσει.

CS: Οπότε έχεις έρθει και απλά για διακοπές πολλές φορές.

JS: Ναι! Πάρα πολλές. Έχω πάει παντού. Η Κρήτη νομίζω είναι το αγαπημένο μου μέρος. Ειδικά τα Νότια παράλιά της.

Θυμάμαι όταν κάναμε τα anniversary shows το 2010. Ήμασταν στην Κωνσταντινούπολη για μία εβδομάδα και, ενώ μου αρέσει η Τουρκία, θυμάμαι πήραμε το αεροπλάνο για την Αθήνα και μόλις προσγειωθήκαμε και βγήκαμε έξω, στάθηκα και πήρα μια βαθιά ανάσα ανακούφισης! Πολλοί λένε οτι η Αθήνα είναι ένα τρελό μέρος, αλλά για μένα είναι μία πόλη που με χαλαρώνει.

CS: Ειδικά ερχόμενος από μία busy πόλη όπως η Κωνσταντινούπολη!

(μετά από λίγη ακόμα συζήτηση που ήταν πιο ταιριαστή σε travel magazine επανερχόμαστε στην τάξη)

CS: Καταπληκτική βραδιά σήμερα και πολύ ξεχωριστή! Πώς αποφασίσατε να κάνετε κάτι τέτοιο?

JS: Έχουμε τόσα πολλά κομμάτια, γύρω στα 240, και νιώσαμε οτι είναι κρίμα που παίζουμε μόνο 20. Οπότε για αυτά τα 5 live είπαμε αρχικά να προσθέσουμε ένα semi-acoustic set. Και μετά συζητούσαμε το τι γίνεται με όλα αυτά τα κομμάτια που έχουμε να παίξουμε τόσα χρόνια. Οπότε ο καθένας από την μπάντα έκανε την δική του πρόταση και έτσι διαμορφώθηκε αυτό το τεράστιο setlist.

CS: Ήταν δηλαδή μια συλλογική διαδικασία.

JS: Ναι, οι New Model Army είναι μια συλλογική μπάντα. Και μέσω συζητήσεων είπαμε επίσης σε πολλά κομμάτια να αλλάξει και το όλο arrangement σε κάποιο βαθμό. Κλειστήκαμε 2 βδομάδες σε ένα στούντιο για αυτό.

Και έχω να πω οτι αυτή η μορφή των NMA είναι και η αγαπημένη μου! Αυτοί οι 5 άνθρωποι. Είμαστε όλοι τόσο διαφορετικές προσωπικότητες και ηλικίες.

CS: Ναι και είστε κάποια χρόνια ήδη μαζί.

JS: Ο Ceri (μπάσο) είναι ο τελευταίος που μπήκε και είναι μαζί μας από το 2012. Και είμαστε τόσο καλά όλοι μαζί. Δεν υπάρχει κανενός είδους πολιτική, στρατηγική ή εγωισμός. Οκ, όλοι οι μουσικοί έχουν εγωισμό, αλλά όλοι είναι πάντα ανοιχτοί σε ιδέες και αυτό οδηγεί την δημιουργικότητα.

Και δεν συμφωνώ με τη λειτουργία μιας μπάντας σε αυστηρά δημοκρατικά πλαίσια. Ένα γκρουπ πρέπει να οδηγείται από ιδέες κοινής αποδοχής, οι οποίες μπορούν να προέλθουν από το οποιοδήποτε μέλος και έχουν τόσο πάθος που τελικά υπερισχύουν άλλων ιδεών.

CS: Αυτό σημαίνει επίσης οτι ο καθένας θα πρέπει να είναι δεκτικός και να είναι σε θέση να καταλάβει οτι μία διαφορετική ιδέα είναι πιθανώς καλύτερη της δικής του.

JS: Ακριβώς. Και οι άνθρωποι πιστεύουν οτι από πίσω είμαι μόνο εγώ, αλλά όλοι μας είμαστε ίσοι.

 

 

CS: Και έτσι δημιουργήθηκαν τα 3 τελευταία άλμπουμ, ή 2.5 καλύτερα. Τα οποία νιώθω οτι προκάλεσαν ένα νέο ρεύμα ενδιαφέροντος για τους New Model Army εκ μέρους των οπαδών. Πώς νιώθεις εσύ?

JS: Καταλαβαίνω τι λες. Μερικά πράγματα συνέβαλαν σε αυτό. Όταν κάναμε το “Today Is A Good Day” (2009) χάσαμε τον Tommy, τον manager μας και έπρεπε να ξεκινήσουμε πραγματικά να φροντίζουμε για πολλά επιπλέον πράγματα.

Δεύτερο, μία μεγάλη φωτιά κατέστρεψε όλο το αρχείο μας, ηχογραφήσεις, όργανα, πάρα πολλά. Και για μένα αυτό σηματοδότησε μια νέα αρχή. Ύστερα ο Nelson (πρώην μπασίστας) έφυγε. Και ο Ceri είναι νέος και πολύ ευέλικτός ως μουσικός, παρόλο που προέρχεται από metal υπόβαθρό.

Συζητούσαμε με τον Michael (drummer) για χρόνια να δημιουργήσουμε κάτι με πολλαπλά drum layers και να κάνουμε ένα δίσκο στουντιακό και όχι τόσο με την λογική των live. Και έτσι έγινε το “Between Dog And Wolf”, για τον οποίο είμαι πολύ περήφανος. Και αφού κάναμε αυτό, είπαμε ας κάνουμε το αντίθετο. Μία μπάντα να παίζει πολύ δυνατά σε ένα μικρό δωμάτιο.

Αυτό ήταν το “Winter” και από την πρώτη νότα καταλαβαίνει κανείς τι έρχεται. Ο θόρυβος, τα φωνητικά, χωρίς echo ή reverb, τίποτα. Και είμαι αρκετά σκοτεινός δίσκος, γιατί από το 2015 βλέπαμε τι έρχεται.

CS: Υπήρχαν ήδη τα σημάδια σε Αμερική και Αγγλία.

JS: Ναι, μόλις ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα για το Brexit είπα “Oh Fuck”. Τόσα πάνε στραβά σε αυτή τη χώρα. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, η μεσαία τάξη φτωχότερη και αυτοί οι γαμημένοι έξυπνα έπεισαν τον κόσμο οτι φταίει για όλα η ΕΕ. Αλλά τα προβλήματα είναι το αποτέλεσμα συνεχόμενων συντηρητικών κυβερνήσεων.

CS: Και το χειρότερο είναι το γεγονός οτι τόσο μεγάλο μέρος των πολιτών δεν κάνει πραγματική προσπάθεια να πληροφορηθεί, να κατανοήσει και να μπορεί να αποφασίσει σωστά. Ώστε να μην χειραγωγείται.

JS: Σωστό. Και πλέον έχουμε δει τόσα μέσα σε ένα χρόνο. Το Brexit, τον Trump, τα ακροδεξιά κινήματα. Και σε τέτοιες στιγμές, η μουσική που κατακρίνει έχει γίνει ξανά τόσο σημαντική. Οι άνθρωποι το δείχνουν οτι το χρειάζονται.

CS: Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν την ώρα που σας έβλεπα και προς το τέλος δεν ήξερα αν θα πρέπει να νιώθω χαρούμενος που είδα ένα τέτοιο live ή λυπημένος που κομμάτια που γράφτηκαν 20 και 30 χρόνια πριν είναι τόσο σχετικά με την εποχή μας. Πώς σε κάνει να αισθάνεσαι κάτι τέτοιο? Είναι κάπως διφορούμενη κατάσταση?

JS: Συμφωνώ! Υπάρχει ένα ποίημα του Edwin Muir το οποίο περιγράφει τη μάχη μεταξύ δύο πλασμάτων. Το ένα έχει πολύ επιθετικότητα, θυμό, δύναμη και το άλλο είναι πολύ ήρεμο αλλά γενναίο. Και το πρώτο, παρόλο το μένος, δεν μπορεί υπερισχύσει. Και αυτό είναι κάτι που πάντα υπάρχει στην κοινωνία μας. Πάντα θα υπάρχει η επιθετικότητα, η εδαφικότητα, αλλά και η καλοσύνη, η μέριμνα. Και όλα μπλέκονται μαζί. Και το περίεργο στις μέρες μας είναι οτι οι κεντρικές πολιτικές γραμμές έχουν εξευτελιστεί. Δεν μπορεί κανείς να τους εμπιστευτεί, μετά από τόσα χρόνια που ουσιαστικά προωθούσαν κυρίως τη μεταφορά δημόσιου χρήματος σε ιδιωτικά χέρια. Και αυτό περιγράφει το τι γίνονταν στην Αγγλία.

Και μετά στην Αμερική παρατηρεί κανείς ακροδεξιά κινήματα. Αλλά και το πετρέλαιο τελειώνει. Ότι και να κάνει ο Trump. Διάβαζα τις προάλλες μία άποψη που έλεγε μόλις ξοδέψαμε 4 τρις δολάρια στην προσπάθεια να πάρουμε τον έλεγχο σε πετρελαιοπηγές και βλέπουμε το μέλλον του να φθίνει! Επιτέλους βλέπουμε την πράσινη τεχνολογία να έρχεται, που θα έπρεπε να ήταν εδώ μαζικά 30 χρόνια πριν. Αλλά επιτέλους αποφάσεις παίρνονται. Βλέπουμε τον ωκεανό και σκεφτόμαστε «αυτό πρέπει να σταματήσει». Οπότε βλέπεις πολλά ακραία, θετικά και αρνητικά, πράγματα να συμβαίνουν τώρα. Περίεργοι καιροί.

CS: Και μέσα σε όλα αυτά και την τεράστια πόλωση. Σήμερα βλέποντας τόσο κόσμο να χαμογελά, να χορεύει, να τραγουδά όλους σας τους στίχους, νιώθεις οτι βρίσκεσαι σε ένα πάρτι μόνο με “free minded people”. Εσύ πώς το λαμβάνεις?

JS: Ξέρεις, πολλές φορές με έχουν ρωτήσει για το κοινό μας. Για μένα είναι απλά ένα σύνολο ξεχωριστών προσωπικοτήτων, με διαφορετική καταγωγή, ηλικία, τάξη, μόρφωση, ιστορία. Και ποτέ δεν λέμε «χειροκροτήστε». Ποτέ δεν θελήσαμε να τους κάνουμε ένα. Γίνονται όμως ένα κάπως, αλλά ποτέ δεν προσπαθήσαμε να το προκαλέσουμε εμείς. Δεν θέλω να ενώσω το κοινό. Αν κάποιος θέλει να τραγουδήσει τέλεια, να χορέψει τέλεια, να χειροκροτήσει ή να κάτσει σιωπηλός στη γωνία, αυτό είναι τέλειο επίσης.

CS: Κατάλαβα. Και τώρα έχετε ένα τελευταίο show και μετά?

JS: Ετοιμάζουμε κάτι πολύ ιδιαίτερο που θα ανακοινώσουμε σε λίγες μέρες και είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι. Θα γίνει τον Απρίλη στο Λονδίνο.

(εννοεί το Night Of A 1000 Voices, στο οποίο οι NMA και το κοινό θα τραγουδήσουν μαζί σε μία εκκλησία. Μπορείτε να βρείτε πληροφορίες εδώ)

CS: Και μία σειρά από solo shows

JS: Ναι, αλλά όποτε το είχα κάνει στο παρελθόν είχα και ένα ακόμα μουσικό μαζί μου. Αυτή τη φορά όμως θα είμαι μόνος μου. Είναι κάτι διαφορετικό που απολαμβάνω πολύ. Και πάντα σκεφτόμαστε επίσης το τι θα κάνουμε μετά.

CS: Αυτό σημαίνει οτι μόλις ηχογραφηθεί ένας δίσκος, αρχίζεις και σκέφτεσαι το επόμενο βήμα?

JS: Ναι, το τέλος ενός σημαίνει ώρα να ξεκινήσουμε κάτι νέο. Και ποτέ δε φαίνεται να ξεμένουμε από ιδέες. Είμαστε ανοιχτοί σε όλα.

CS: Και η διαδικασία πώς είναι? Οι ιδέες έρχονται κυρίως από σένα?

JS: Οι ιδέες έρχονται από όλους. Ίσως περισσότερο από εμένα αλλά όλοι συνεισφέρουν. Ξεκινάμε μαζεύοντας μουσικά θέματα. Συνήθως με τύμπανα. Ο Michael δημιουργεί 30 διαφορετικά drumbeats, τα οποία χτίζουμε σιγά σιγά. Και συγχρόνως έχω τις σημειώσεις μου, με τα θέματα για τα οποία θέλω να μιλήσω. Γενικά πάντα θέλουμε να έχουμε έτοιμες πάρα πολλές ιδέες (κιθάρες, μπάσο, μελωδίες). Αν μπούμε και προσπαθήσουμε να γράψουμε απευθείας στο στούντιο, θα είναι καταστροφή.

CS: Νιώθετε πολύ δεμένοι σε αυτή τη μορφή της μπάντας. Η σύνθεση των NMA έχει αλλάξει πολλές φορές στο παρελθόν όμως. Πώς το βλέπεις τώρα?

JS: Έχεις δίκιο. Είναι καλή η αλλαγή και προσπαθούμε να κάνουμε μία κάθε 10 χρόνια ίσως. Είναι μία πολύ οργανική κατάσταση. Ένα μόνο νέο πρόσωπο αλλάζει όλες τις δυναμικές. Και πάντα όταν φεύγει κάποιος διατηρούμε πολύ καλή σχέση.

(εκεί διακόπτουμε τη συνέντευξη για λίγο, με τον Ceri να μπαίνει μέσα και να λέει πόσο περιμένει να έρθει στην Ελλάδα το καλοκαίρι!)

CS: Την τελευταία φορά που σας είχα δει ήταν το 2013 σε ένα πραγματικά γεμάτο Gagarin.

JS: Ναι, καμιά φορά θα παίξουμε κάπου και νιώθω οτι το κοινό αδυνατεί να μας καταλάβει. Πχ είχαμε αυτό το πρόβλημα με μερικά live στην Ασία όπου αναρωτιόντουσαν τι είναι αυτό που ακούν. Punk, post punk, new wave, τι είναι? Γιατί αν ξέρουν τι είναι τότε θα ξέρουν πώς να αντιδράσουν. Αλλά σε άλλα μέρη, όπως στην Ελλάδα, βλέπουμε τους ανθρώπους να κατανοούν και να απολαμβάνουν τη μουσική μας. Αλλά μου αρέσει που δε μπορούμε να μπούμε σε στενά όρια ενός μουσικού είδους.

CS: Από που προέρχεται αυτό πιστεύεις?

JS: Από το γεγονός οτι όλοι μας έχουμε διαφορετικό μουσικό background. Ο Ceri από metal, ο Marshall (κιθάρα) από blues αλλά και 60s psychedelic.

CS: Και εσύ?

JS: Εγώ δεν θα έλεγα οτι μου άρεσε τόσο η ροκ μουσική. Ήμουν πάντα ένας Soul τύπος. Η soulτων 60s είναι η αγάπη μου και αν ακούσεις προσεκτικά θα δεις επιρροές στους NMA. Ακόμα και όταν ξεκινούσαμε.

CS: Τότε ήταν μία μεταβατική περίοδος για τη μουσική. Άρχισαν να εμφανίζονται μπάντες όπως οι Wire, οι Joy Division κτλ. Πώς αρχίσατε εσείς να παίζετε αυτό που παίξατε?

JS: Έχω κάποιο ταλέντο ως τραγουδοποιός και ήμουν πολύ τυχερός που γνώρισα τον Stuart, που ήταν συγκλονιστικός μπασίστας. Φυσικό θεόσταλτο ταλέντο. Ξεκινήσαμε και ύστερα ήρθε ο Robert, ένας φανταστικός drummer, αλλά επίσης φοβερός κιθαρίστας και μπασίστας. Και έτσι ξεκίνησε...

CS: Και μετά από τόσα χρόνια είστε και είμαστε εδώ. Σε ευχαριστούμε πολύ!