The Sonics – Live @ Gagarin 205, Athens

Σάββατο 29 Απριλίου οι Sonics εμφανίστηκαν για τέταρτη φορά στη χώρα μας. Μία συναυλία που προσωπικά περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσής της.

Θυμάμαι ακόμα τις τρεις προηγούμενες φορές στο Gagarin 205 που αποφάσισα να μην παρευρεθώ. Σε μία κατάσταση άρνησης για το πιθανό θέαμα μιας μπάντας που αγαπάει κανείς πολύ. Γιατί οι Sonics είναι το συγκρότημα που στο μυαλό μου πάντα αιωρούνταν ως ο θρύλος μερικών (πέντε για την ακρίβεια) teenagers που καθόρισαν όλη την πορεία της ροκ μουσικής. Με την, κατά τύχη ίσως (ή ίσως όχι), βρομιά τους. Και την επιθετικότητά τους. Μέχρι την πλήρη εξαφάνισή τους 2 άλμπουμ αργότερα.

«Απόλυτη Αλητεία!» είπε ένας φίλος, όταν του δώρισα το πρώτο του άκουσμα βινυλίου Sonics. Και ο φόβος ήταν ακριβώς αυτός. Μήπως η προχωρημένη ηλικία κάλυπτε την αλητεία τoυ παρελθόντος.

Θυμάμαι όμως και και αυτή τη νύχτα που αποφάσισα τελικά να τους δω. Έξω από το Roxy, στη Sunset Strip. Χωρίς εισιτήριο, περιμένοντας μήπως και... Sold Out...Out…

Μέχρι και τις 29 Απριλίου. Με το πιο χαρούμενο αλλά αυστηρό βλέμμα φορεμένο από το πρωί, φτάσαμε στο Gagarin 205 κατά τις 9:30, απολαμβάνοντας τους 60s ήχους του Chris B. I. των Last Drive. Μισή ώρα αργότερα βγαίνουν στη σκηνή οι 7 Odds, , μία μπάντα που δεν είχα ξανακούσει, αλλά θα έχω σίγoυρα υπόψη μου από εδώ και πέρα. Ατόφιο rock από πέντε άτομα, στη φωνή, τα τύμπανα, κιθάρα, μπάσο και πλήκτρα. Εμφανώς επηρεασμένος ο ήχος τους από τους headliners της βραδιάς, αλλά και σε σημεία από μπάντες όπως πχ οι Monster Magnet. Πολύ καλές συνθέσεις που αποδίδονταν από 5 μουσικούς, οι οποίοι χωρίς προσπάθεια μετέφεραν σε όλους μας απίστευτη ενέργεια, κάνοντας φανερές τις υψηλές τους ικανότητες και έντονες προσωπικότητες επί σκηνής. Η φωνή είχε αρκετή βραχνάδα, πολύ καλή τεχνική συνδυασμένη όμως με δυναμική και συναίσθημα. Οι διάλογοι τη κιθάρας με τα πλήκτρα στα solo ειδικά αποτελούν ίσως το πιο έντονο στοιχείο τους, διασφαλίζοντας την απερίσπαστη προσοχή του κοινού κάθε στιγμή. Μια μπάντα που θα θέλαμε σίγουρα να ξαναδούμε.

 

 

 

Με πάνω από μισή ώρα κενό, όλα ήταν έτοιμα πια για τους Sonics.

Η μπάντα βγαίνει στη σκηνή και η πρώτη διαπίστωση ήταν οτι μόνο ένας μέλος της αυθεντικής σύνθεσης είναι on stage. Ο σαξοφωνίστας Rob Lind, καθώς ο Gerry Roslie (πλήκτρα, φωνή) και ο Larry Parypa (κιθάρα, φωνή) φαντάζομαι δεν μπορούν πλέον να ακολουθήσουν ένα touring πρόγραμμα.

 

 

Παρ’ όλα αυτά όμως, η μπάντα πιάνει τα όργανα και με τις πρώτες νότες του Cinderella διαλύουν κάθε πιθανή σκέψη που μπορεί να συνεχίσει να κάνει κανείς. Βρομιά, επιθετικότητα, ωμό rock n roll!! Δεύτερη επίθεση με το Shot Down και ύστερα με την ανελέητη διασκευή του C’ mon Everybody. Ο Freddie Dennis με πάθος μανιακού τραγουδούσε με εντυπωσιακή δύναμη, ενώ οι χαρακτηριστικές Sonics στριγγλιές είμαι σίγουρος οτι έφταναν μερικά τετράγωνα μακριά από το Gagarin 205.

 

 

Στη συνέχεια το Sugaree το οποίο έδωσε τη θέση του σε ένα από τα γνωστότερα κομμάτια τους, το Have Love Will Travel. Όλο το κοινό έγινε ένα, τραγουδώντας πολύ δυνατά τους στίχους, με τους τέσσερις παππούδες (συν τον μικρότερο σε ηλικία Evan Foster) να χαμογελούν και να παίρνουν ακόμα περισσότερη ενέργεια. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναφέρουμε οτι ο Foster αποτελεί προφανή επιλογή αντικατάστασης στο tour του Parypa, έχοντας παραπλήσιο στυλ, καταπληκτική τεχνική και απίστευτη τρέλα! Σε κάποιο σημείο, αφού πήρε το OK από τον Lind, επέκτεινε ένα από τα solos του υπό τις επευφημίες όλου του κοινού. Όπως και ο πολύ έμπειρος Dusty Watson στα τύμπανα, ο οποίος μας κατέπληξε με την ακρίβειά του, τα δύναμη των χτυπημάτων και τις αντοχές του, σε αυτήν την ηλικία.

Ο Lind, ο οποίος όπως ήταν λογικό ήταν αυτός που μιλούσε ανάμεσα στα κομμάτια, με το ύφος του αγαπημένου μας παππού, έλεγε οτι γράφανε κομμάτια όταν ήταν νέοι για αυτά που ενδιαφέρουν έναν teenager (κορίτσια, αμάξια), οτι η Αθήνα και το Gagarin είναι το αγαπημένο τους μέρος να παίζουν σε όλο τον κόσμο, και αυτό είναι κάτι το οποίο έχουν δηλώσει ακόμα και σε συνεντεύξεις σε ξένα μέσα, μας εξηγούσε για το πώς έγραψαν κάποια άλλα κομμάτια κτλ. Το όλο ύφος του, και των υπολοίπων, μας έδινε την εντύπωση μιας μάζωξης μερικών old-timers για να παίξουν τα κομμάτια «της ηλικίας τους». Αλλά για κάποιο λόγο μόλις αρπάζουν τα όργανα και τα μικρόφωνα, θέλοντας και μη, το αποτέλεσμα είναι ωμή βρόμικη παράνοια!

 

 

Το live περιελάμβανε συνολικά 18 κομμάτια στην κανονική του διάρκεια, τελειώνοντας με το καταπληκτικό psycho, ενώ για το encore μας επιφύλασσαν τα I Don’t Need No Doctor (του Ray Charles), φυσικά το Strychnine και για το κλείσιμο το πρώτο που έγραψαν, The Witch. Το οποίο είναι από τα πιο βαριά κομμάτια που έχουμε ακούσει ζωντανά.

Ο συναυλία-ανεμοστρόβιλος τελείωσε και εμείς είχαμε την ίδια σκέψη με φίλους. Πώς είναι δυνατόν πέντε teenagers να έγραψαν το 1963-64 κομμάτια τα οποία εν έτη 2017 να ακούγονται ακόμα τόσο δυνατά και επιθετικά, πιο πολύ από σχεδόν οτιδήποτε άλλο έχουμε ακούσει. Δεν έχω την απάντηση. Το Σάββατο εκείνο όμως στο Gagarin οι Sonics μας δίδαξαν τι σημαίνει ατόφιο garage rock n roll!

 

 

 

*Να αναφέρουμε επίσης οτι η διοργάνωση ήταν τέλεια, χωρίς ίχνος ταλαιπωρίας και τήρηση του ωραρίου που είχε ανακοινωθεί. 

Venue: Gagarin 205, Athens

Date: 29.04.2017