Electric Litany, Melentini @ Gagarin, Athens

Έχει περάσει μόλις λίγη ώρα από το τέλος του live των Electric Litany στο Gagarin. Το τελευταίο από την μίνι περιοδεία τεσσάρων εμφανίσεων στην Ελλάδα. Ο λόγος που γράφεται η κριτική τόσο σύντομα, είναι η ανάγκη να κρατηθεί ζωντανή στο μυαλό για λίγο ακόμα η εμπειρία που ζήσαμε χθές. Καθώς δεν ήταν μία απλά πολύ καλή συναυλία. Ήταν μια ολοκληρωμένη μυσταγωγική εμπειρία.

Ας μην προτρέχουμε όμως.

Στην σκήνη ανέβηκε πρώτα η Melentini με το σχήμα The Running Blue Trio, έχοντας δύο επιπλέον μουσικούς επί σκηνής στο φαγκότο και το τσέλο. Ιδανικό σχήμα για να πλαισιώσει την φωνή και τα πλήκτρα της ίδιας. Μία φωνή πολύ όμορφη πραγματικά. Η ίδια έχει μία καταπληκτική ικανότητα να διαχειρίζεται τις προφανείς φωνητικές της ικανότητες. Το ξεκίνημά της μας κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον. Το οποίο όμως δυστυχώς χάθηκε γρήγορα. Προσωπικά δεν είχα κάποια προηγούμενη επαφή με την μουσική της και ακούγοντας τις συνθέσεις για πρώτη φορά θεώρησα ότι ήταν μονοδιάστατες και κατώτερες από το ταλέντο που έχει η ίδια. Με ενδιαφέρον θα ακούσουμε την επόμενή της δουλειά και θα χαρούμε αν αναγκαστούμε να αναθεωρήσουμε την άποψη μας.

 

 

Λίγη ώρα μετά, βγήκαν στη σκηνή οι Electric Litany.

Το πρώτο που σκεφτήκαμε ήταν ο εντυπωσιακά καλός ήχος που είχαν! Όλα τα όργανα ακούγονταν τέλεια και ξεκάθαρα, με τη σωστή ένταση. Χωρίς το ένα να καλύπτει το άλλο ή τη φωνή, χωρίς να παραμορφώνεται κάποιος ήχος, όλα βρίσκονταν σε πλήρη αρμονία. Και αυτά σε ένα χώρο που έχουμε ακούσει τόσες πολλές φορές κακό ήχο (και από πολύ μεγάλες μπάντες) που θα μπορούσε κανείς να πιστέψει ότι φταίει το ίδιο Gagarin. Οι τοίχοι, το μπαρ και ότι άλλο μπορεί να σκαρφιστεί κανείς και να κατηγορήσει. Η αλήθεια είναι όμως ότι ένας κακός ήχος προέρχεται από τη μπάντα, τον ηχολήπτη και από πολλούς άλλους λόγους, κάτι που δεν απασχολεί το κοινό που απαιτεί το αυτονόητο. Και αυτό το είχε την Κυριακή το βράδυ!

 

 

Η φωνή του Αλέξανδρου Μίαρη ήταν καταπληκτική. Ήταν από τις λίγες φορές που κανείς μπορεί να πει με σιγουριά ότι ακουγόταν καλύτερη από τις στούντιο ηχογραφήσεις! Η ένταση, η ζεστασιά της και η τεχνική προσέδιδαν μία αμεσότητα. Γέμιζαν απόλυτα τον χώρο οι μελωδίες της, συμπαρασύροντάς μας στα χρώματα και τα συναισθήματα που εξέφραζε ο ίδιος. Ο ρόλος των φωνητικών ήταν ένα βασικό μουσικό όργανο σε αυτή την κατανυκτική ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι Electric Litany, η οποία ολοκληρώνονταν με τη συνοδεία της μουσικής τους.

 

 

Είναι φανερό το γεγονός ότι πρόκειται για τέσσερεις εξαιρετικά καλούς μουσικούς. Τα μουσικά θέματα στο μπάσο, τα ντραμς, τα πλήκτρα, την δεύτερη κιθάρα ανάγκαζαν τον ακροατή να έχει την πλήρη προσοχή του συνεχώς. Εντύπωση έκανε η συνεχής ενασχόληση του Μίαρη με την κιθάρα, τα πλήκτρα, το σαντούρι. Θεωρώ εύστοχη την παρομοίωση ενός φίλου με τον Matt Bellamy. Όχι ότι έχει κάποια σχέση με την μουσική ή το ύφος των Muse, αλλά υπό την έννοια του multi-instrumentalist και τραγουδιστή που τα κάνει όλα τόσο καλά.

 

 

Συνολικά ακούστηκαν κομμάτια και από τους δύο δίσκους φυσικά, αλλά δυστυχώς ήταν αδύνατο να αφήσει κανείς το ταξίδι στο οποίο μας είχαν παρασύρει για να σημειώσει το setlist. Συνολικά το live διήρκησε περίπου δύο ώρες. Σε όλο το εύρος του, οι Electric Litany διατήρησαν μία σκοτεινή, εκκλησιαστική και αρκετά πιο πειραματική (σε σχέση με τα άλμπουμ) ατμόσφαιρα. Προς το τέλος, παρόλο που δεν τραγουδούν ποτέ στα ελληνικά, όπως είπαν, έκαναν μια εξαίρεση και διασκεύασαν το Νύχτωσε Χωρίς Φεγγάρι του Απόστολού Καλδάρα προς τιμήν του έγκλειστου Νίκου Ρωμανού. Το κομμάτι είχε γραφτεί το 1945 και, πριν λογοκριθεί, αφορούσε τους τότε συλληφθέντες στην φυλακή του Επταπυργίου. Μία διασκευή μη αναμενόμενη και πολύ ιδιαίτερη, περασμένη μέσα από το λιτανικό ύφος της μπάντας. Πολύ θα θέλαμε να κυκλοφορήσει κάποια στιγμή.

 

 

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στα τελευταία 15 λεπτά του live κατά τη διάρκεια των οποίων η μπάντα έντυσε με αρκετούς επιπλέον πειραματισμούς τη μουσική της. Η ένταση, η ησυχία, ο θόρυβος διαδέχονταν το ένα το άλλο με καταπληκτική αρμονία πηγαίνοντας το ταξίδι τους (ταξίδι μας) προς τον τελικό προορισμό. Δεν είναι καθόλου υπερβολή το γεγονός ότι αυτό που ακούγαμε στα τελευταία αυτά λεπτά ήταν κοντά σε ύφος αλλά αρκετά ανώτερο από οτιδήποτε έχουμε ακούσει από τους (κατά τα άλλα τεράστιους) Swans από την επανένωσή τους και μετά το 2010.

Το live τελείωσε και όσο και αν θα θέλαμε να κρατήσει άλλο τόσο, κανένας δεν μπορούσε να το εκφράσει. Θα νιώθαμε αγνώμονες αν το κάναμε σε σχέση την εμπειρία αυτή που ζήσαμε.

 

 

Τελικά, στην μουσική, και στην τέχνη γενικώς, αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να βάζει κανείς ψυχή στα δημιουργήματά του. Πολύ σημαντικότερο από την τεχνική. Όταν βέβαια μία μπάντα συνδυάζει και τα δύο, το αποτέλεσμα είναι αναπόφευκτα καταπληκτικό. Και το συναντάει κανείς τόσο σπάνια πλέον.

Όπως λέγαμε και στην κριτική του Enduring Days You Will Overcome (δείτε την εδώ), θεωρώ αδικία για τους ίδιους και αποτυχία της μουσικής βιομηχανίας το γεγονός ότι δεν έχουν ακόμα λάβει τη θέση που τους αξίζει στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη. Όπως είχε πει και ο Alan Parsons, «είναι μία τέλεια ευκαιρία για την μπάντα να ταιριάξει μέσα σε ένα μουσικό χώρο ο οποίος πεινάει για κάτι καινούργιο. Οι Electric Litany αποτελούν μία κατηγορία από μόνοι τους και δεν μοιάζουν με κανέναν άλλον». Και θα συμφωνήσουμε, απόλυτα.