Electric Litany @ Fuzz Live Music Club, Athens

Γιατί το live των Electric Litany στο Fuzz είναι ένα από τα καλύτερα live που έχω δει.

Ας πάρουμε τα πράγματα από το τέλος. Όταν το live τελείωσε, όλα τα πρόσωπα γύρω μου ήταν ήρεμα, και χαμογελούσαν, μιλούσαν λίγο, και χαμηλόφωνα. Πάμε λίγο πιο πίσω. Τα χειροκροτήματα ήταν όλα ζεστά, με λίγες .. ζητωκραυγές, και συχνά, αργούσαν να ξεκινήσουν μετά το τέλος των κομματιών, λες και, δεν ήθελε κανείς να σκεπάσει τον απόηχο της μουσικής, που έδινε θέση στην λιγοστή αυτή σιωπή, λες και, περιμέναμε από τον frontman, να μας πει, it’s ok, now you can clap. Σχεδόν όπως, στις συναυλίες κλασικής μουσικής, που όλοι περιμένουν τον .. γνώστη να χειροκροτήσει πρώτος, μην τυχόν και διακόψουν (ω! τη ντροπή!) την ροή της συμφωνίας. Α, και ο κόσμος δεν έκανε πηγαδάκια, δεν κουτσομπόλευε, και παρακολουθούσε, την ώρα της συναυλίας. Ηλικίες 19-50+ (αλήθεια!) με πολύ 25something.

Αν οι μουσικοί και η μουσική είναι ο τρόπος αυτών που τη γητεύουν να καταλάβουν, να σχολιάσουν, και να αλλάξουν τον κόσμο, μία είναι η μαγιά: η ειλικρίνεια.

Και αυτό ήταν ένα από τα πιο ειλικρινή live που έχω δει, ποτέ.

α) Για το είδος της μουσικής που παίζουν οι Electric Litany, θα περίμενα να υπάρχουν πολλά προηχογραφημένα. Κι όμως, ότι άκουγες, γινόταν εκείνη την στιγμή. 4 νέοι, πολύ όμορφοι άνθρωποι, ευγενικά πρόσωπα, και αφοσιωμένα (πωρωμένα, ρε φίλε), στην τα μάλα δύσκολη δουλειά, του να παίζουν έστω και το παραμικρό οργανάκι, στην θέση του, live, η να προσθέτουν μία ακούραστη dark wave μπασογραμμή, ή να προλάβουν να παίξουν από πιάνο, κιθάρα, και πίσω πάλι. Αν άκουγες ένα γρύλισμα να συνοδεύει την κιθάρα, ήταν αυτό, γρύλιζε όταν έπαιζε κιθάρα. Αν άκουγες μία κιθάρα να εκρήγνυται, ήταν αυτό, τον έβλεπες να το παθαίνει μαζί της.

β. από τις καλησπέρες ως τις καληνύχτες, μέχρι και τον λόγο και τρόπο ύπαρξης του encore, μέχρι τις αναφορές σε κοινωνικό / πολιτικές στιγμές που έδωσαν γέννημα σε τραγούδια, μέχρι το «σκατά στους φασίστες» που ήταν η τελευταία ατάκα, επί μικροφώνου, αλλά και κάθε λέξη που τραγούδησε αυτός το άνθρωπος, την εννοούσε. Ακόμα και στην διασκευή του «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι». Δεν θέλεις κάτι άλλο από έναν singer / songwriter. Θες απλά να τον δεις να λέει αυτό που έζησε / ζει, ξανά, για σένα, με εσένα, στο τραγούδι του. Και όταν αυτός ο τραγουδιστής κάνει με την φωνή του, ότι, μα ότι θέλει, με αβίαστη τεχνική και γενναιόδωρη ερμηνεία, σε κάνει καλύτερο άνθρωπο - ω, μισό, σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος.

γ. χωρίς visuals, αλλά με εκπληκτικά φώτα, και κα-τα-πλη-κτι-κό ήχο, έπαιξαν ότι έχουν δισκογραφικά και EP, και παρουσίασαν κομμάτια, yet to be recorded.

Μουσικά οι Electric Litany πλέον κινούνται με περίσσια και ζηλευτή άνεση στα είδη που έχουν κραματοποιήσει, μία θάλασσα progressive, post, dark wave και το ώρες ευδιάκριτο, ώρες δυσδιάκριτο ελληνικό στοιχείο. Αγάπη και ειλικρίνεια, πολύ δουλειά, συνέπεια, και καθαρή, θετική, χειμαρρώδης ενέργεια κατακλύζει αυτούς on stage, και εσένα, και εμένα από κάτω. Γι’αυτό το live των Electric Litany στο Fuzz είναι ένα από τα καλύτερα live που έχω δει.