Γιάννης Αγγελάκας & 100°C w/ Τεφλόν - Live @ Fuzz Club, Athens

"Πάντα υπάρχει λόγος να δεις ένα live του Γιάννη Αγγελάκα"

 

Τεφλον

Eίμαι biased με τους τεφλόν για προσωπικούς λόγους οπότε δε γνωρίζω αν είμαι απολύτως αντικειμενικός – αλλά κάνω το καλύτερο που μπορώ.

Η μπάντα αυτή έχει το πολύ σημαντικό στοιχείο της σταθερής εξέλιξης – δισκογραφικά, εκτελεστικά, από πλευράς ήχου, σε όλα γενικώς τα επίπεδα. Έτσι κάθε φορά που τους βλέπω live έχω την αίσθηση πως είναι το καλύτερο τους.

Ο ήχος ίσως ήθελε λίγο πιο δυνατά, υπήρχε και ένα μικρό κενό στα χαμηλομεσαία αλλά γενικώς σε καλό επίπεδο. Πάντως η πρόκληση των μπάσων φωνητικών μέσα στον ορυμαγδό συχνοτήτων σε κοντινή περιοχή βγήκε αξιοσημείωτα καλά.

 

 

Αν εξαιρέσει κανείς το (αναγκαστικό) στρίμωγμα των εγχόρδων στο stage που περιόριζε την οπτική δυναμική ελαφρώς – ειδικώς βλέποντας κανείς από τον εξώστη μία τεράστια σκηνή να απλώνεται προς τα πίσω, το live ήταν πολύ ατμοσφαιρικό (πολύ προσεγμένα τα φώτα), σφιχτό και γεμάτο ενέργεια.

Highlights τα «Επίσκεψη» από τον επερχόμενο δίσκο και το post - Pink Floyd «Ακρογιάλι» ως ιδανικό κλείσιμο.

 

 

Γιάννης Αγγελάκας & 100°C

Και με τον Αγγελάκα είμαι biased, μόνο κάποια live των Tρύπες στο Ρόδον να θυμηθώ – ή στην Ικαρία έκσταση στις 4.00 πμ. Αλλά και τι δεν είναι biased στη μουσική;

Μου ήρθε στο μυαλό περπατώντας στην Πειραιώς πριν το live να είμαι στο Λονδίνο στα τέλη του ‘90 και να βλέπω σε μια τυχαία σελίδα του Time Οut πως παίζουν σε ένα κλαμπ οι Radiohead. Σα να μη συμβαίνει κάτι το ιδιαίτερο. Έτσι κάπως είναι τηρουμένων των αναλογιών ένα live του Αγγελάκα Παρασκευοσάββατο του Απρίλη στο Fuzz. Να αναγνωρίζουμε οι Αθηναίοι και τα καλά της πόλεως πέρα από τα σκουπίδια και τα διαλυμένα πεζοδρόμια.

 

 

Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι - ξεπερνώ συνοπτικά το ότι με έψηνε ο ήχος των Επισκεπτών πολύ περισσότερο και προσγειώνομαι στο 2019 όπου οι 100°C είναι σαφώς καλύτεροι από πέρσι. Στην αρχή ελαφρώς υποτονικοί αλλά με το πέρας της ώρας το μόνιμο vibration του Αγγελάκα και του κόσμου σε πολύ καλό ρυθμό.

Ο ήχος εξαιρετικός αλλά μου λείπει έντονα η ζεστασιά του ηλεκτρικού μπάσου. Πάντως από πλευράς γκρουβ το μπλιμπλικι μπάσο μαζί με την (πολύ καλή) ακουστική κιθάρα σε βάζουν σε κίνηση σίγουρα.

 

 

Ο Αγγελάκας είναι χαλαρός, κεφάτος χωρίς να δείχνει πως προσπαθεί ιδιαίτερα. Περνάει εύκολα και με ωραία ροή κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο και από την δισκογραφία της τελευταίας δεκαπεντετίας.

Κάποια κομμάτια από το "Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια" μου προκαλούν αίσθηση κοιλιάς - αλλά αυτό μου συμβαίνει ακούγοντας το δίσκο και δεν έχει σχέση με την ποιότητα του περφόρμανς. Όταν χαράζει Αμοργός σε τρομερή εκτέλεση με υπέροχα πνευστά, διονυσιακό τσίρκο το είμαι τυχερός, ο χαμένος τα παίρνει όλα χορεύει και ο εξώστης όλος, καπνογόνο μέσα στη νύχτα των άλλων, το σετ από ένα σημείο και μετά είναι ακαταμάχητο.

 

 

Υπάρχει και ο μόνιμος κόσμος που τραγουδάει και περιμένει ακούω την αγάπη και ωεινωραιαστομπαραδεισο μεταξύ των κομματιών. Είναι κάποιο έθιμο που μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά (δεν είναι οι ίδιοι του 2000 πιστεύω) και αυτό δείχνει πως ο Αγγελάκας έχει πάντοτε ένα, σημαντικό, κοινό έτοιμο να τον ακολουθήσει από γιορτή σε γιορτή. Τόσο με κομμάτια που έχουν περάσει στο πάνθεον του πολιτισμού μας αλλά και με καινούρια.

 

 

Είναι τέτοια η δύναμη των τραγουδιών και της ενέργειας του Αγγελάκα που υπάρχει πάντοτε λόγος να τον δεις. Ακόμα και αν πας να πιείς μια μπύρα και να πεις δύο κουβέντες. Και μόνο για την υπενθύμιση πως υπάρχουν άνθρωποι που πράττουν συνεπέστατα την καύλα τους χωρίς υπεκφυγές κ υπονοούμενα - με ακριβώς όση τρέλα θέλουν. Κάπου εκεί υποψιάζομαι πως κρύβεται και η μαγεία των live του Αγγελάκα.

Και σημαντικό επίσης - άλλο ένα live στο Fuzz με ήχο ξεκούραστο που δε χρειάστηκα ωτοασπίδες και που ήταν ακριβώς στην ώρα του.