Moderat - Live @ Gazi Music Hall, Athens, Greece

Τους Moderat, δύο χρόνια πριν, τους είδαμε Βουδαπέστη. Τον Ιούνιο ξανά στο Primavera Sound, και πριν λίγες ημέρες στο BIME Festival στο Μπιλμπάο όπου μιλήσαμε μαζί τους (διαβάστε εδώ).

Ας πάρουμε τα πράγματα από την μέση. Ο κόσμος ταχύτατα αλλάζει. Αυτό που εννοούμε λέγοντας “live” αλλάζει και αυτό. Εδώ και ένα χρόνο, όλο και πιο συχνά, έχει τύχη/τύχει να παρευρεθώ σε αρκετά “live” όπου το ζωντανό στοιχείο δεν είναι και τόσο ζωντανό, παρά μάλλον, προηχογραφημένο, προ-edited, προσχεδιασμένο.

Από τον Κ. Βήτα στον Asaf Avidan, στη Molly Nilson, τον Tricky, τους ΝΙΝ και δεν συμμαζεύεται, είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι, υπάρχουν πλέον πάρα, μα πάρα πολλά προ-ηχογραφημένα, για διάφορους λόγους. Έχω πολύ προβληματιστεί κατά καιρούς, αν θα με απασχολήσει αυτό και πόσο. 

 

 

 

Πάμε τώρα στο τέλος. Να μην το θεωρούμε δεδομένο όταν κάποιος έρχεται να παρουσιάσει την δουλειά του, σε ένα χώρο προδιαγραφών και το κάνει καταπληκτικά. Να το επικροτούμε. Όπως ακριβώς, να το αποδοκιμάζουμε όταν δεν συμβαίνει. Ο χώρος έχει αποδείξει ότι «το έχει» να φέρει εις πέρας τέτοια events, και να το χαιρόμαστε όταν οι τεχνικοί και τα ηχο/φωτό/συστήματα σέβονται εμάς που δώσαμε τον οβολό μας, και την ανυπομονησία μας για να απολαύσουμε την βραδιά.

 

 

 

Ξεκινώντας, λοιπόν, να αποτυπώσουμε εντυπώσεις για τους Moderat, ένα σχήμα που ποτέ δεν καταλάβαμε καλά-καλά πόσο αγαπητοί μας έγιναν, και να, που ήρθαν. Μαζευτήκαμε να μας χορέψουν, να μας ταξιδέψουν, να μας μαγέψουν, να μας πωρώσουν, και να φύγουμε όλοι υπερχαρούμενοι από κει. Μου άρεσε που προνόησαν να παίξουν έστω και λιγουλάκι κιθάρα, και λιγουλάκι μπάσο, έτσι για το θεαθήναι, σωστή η σκέψη και γλυκιά. Αυτό. Τίποτα παραπάνω.

 

 

 

Μου άρεσε που όταν άναψαν τα φώτα, και μας πρωτοείδαν πόσοι είμαστε, υπήρξε εκείνη η μικρή στιγμή έκπληξης και χαράς στα πρόσωπά τους. Μου άρεσε που έλεγαν τι έπαιξαν, που ευχαριστούσαν το κοινό, που ξαναβγήκαν και ξαναβγήκαν στην σκηνή.

Μου άρεσαν τα κενά μεταξύ των κομματιών, για να ηρεμήσουν τα αυτιά και τα μάτια μας από τα στρόμποφώτα, και μου άρεσε η διάρκεια της εμφάνισης.

 

 

 

Ήταν μία γλύκα, που σε πώρωσε, σε χόρεψε, σε έκανε να νιώθεις προύχοντας που ήσουν εκεί, και όποτε γύριζα το κεφάλι δεξιά και αριστερά, όλοι χαμογελούσαν και ήταν λιγο σαστισμένοι για το πόσο πραγματικά καλό είναι αυτό που συμβαίνει αυτή την στιγμή.

 

 

 

Και μία παραγραφούλα για γερούς λύτες. Για όσους ασχολούνται λίγο παραπάνω με την μουσική και δη την ηλεκτρονική, και διέκριναν κάτι τις παραπάνω από αναμμένα ledακια, άσπρα κόκκινα και μπλε, πάνω σε μμμ.. συνθεσάιζερ?, η ποσότητα του “live” στοιχείου, ήταν αρκετή, εκείνο το βράδυ.

 

 

Και έχοντας την τύχη να κάθομαι δίπλα, κυριολεκτικά, στον φωτιστή και τον χειριστή των βίντεο, και από κει, έπεφτε πολύς ιδρώτας. Να μην τα θεωρούμε εύκολα αυτά τα «ελα-μωρε-με-προηχογραφημένα-κι-εγω-βγαίνω-σουπερ» live.

Και τις στιγμές που .. χάθηκε κατά μισό όγδοο η λούπα της είχαν, και ένα δύο πραγματάκια δεν δούλεψαν και φάνηκε το στρες της στιγμής.

Το Σάββατο είδαμε, χορέψαμε, ακούσαμε ένα από τα πιο σοβαρά events που έχουν έρθει τελευταία, οι οποίοι ήταν τιμιότατοι, ευγενέστατοι, ζεστοί, υπερετοιμασμένοι, υπερεξοπλισμένοι, υπερηχάρα + υπερβιντεάρα, υπερσωστησειράτραγουδιών, όλα το λοιπόν, ήταν υπερβολικά καλά.

Αν δεν είναι έτσι ένα τέλειο live, πως είναι?

 

 

Ευχαριστούμε για μια ακόμα φορά την παραγωγή του Fuzz Live Music Club για την πρόσκληση τους να καλύψουμε το πιο σημαντικό ίσως indoor συναυλιακό γεγονός της χρονιάς.