Nick Waterhouse - Live @ Fuzz Club, Athens

George Zervos

Να πω ότι δεν το περίμενα. Και γι' αυτό θα είμαι σχετικώς αυστηρός.
Έφτασα στο τρίτο κομμάτι του σετ. Φοβέρα τυπικό το Fuzz στην ώρα και μπράβο.

Rock 'n' roll καθαρό από τον Γιώργο Ζερβό. Κατευθείαν μου κάνουν εντύπωση οι πολύ δουλεμένες τετραφωνίες οι καλές μεσαίες και ψηλές συχνότητες αλλά και η έλλειψη punch στα χαμηλά του ήχου γεγονός που αποδυνάμωσε βέβαια την χορευτική διάσταση της μουσικής.

Ο Ζερβός είναι δυνατός περφόρμερ – καλή φωνή, εκφραστικός, σχετικά αδύναμος στα χαμηλά (αυτό όμως πιθανά είναι θέμα πάντα δύσκολων συνθηκών στο monitoring ειδικώς όταν παίζεις support). Σε όλο το λάηβ είχα μία αίσθηση πως κάτι λείπει, η ενέργεια από τον Ζερβό που θα ξεσηκώσει τον κόσμο, ειδικά στο κομμάτι της κινησιολογίας. Ένα ας πούμε μεγαλύτερο ποζεριλίκι που οπωσδήποτε του πάει – ίσως να έφταιγε και η στιλιστική επιλογή του παντελονιού που ήταν πολύ συντηρητικό σε σχέση με το -αν-με κοιτάξεις- πολύ-τυφλώνεσαι – πουκάμισο και που από επιστημονικές μελέτες δε βοηθά στο να γκρεμίσεις το stage.

 

 

Προς το τέλος του σετ , όπου και χαλάρωσε, έδειξε ο Ζερβός πως το έχει – και εισέπραξε και τη θέρμη του κοινού για τα καλά – όχι πολύ εύκολο απέναντι σε κόσμο που έχει έρθει να δει κυρίως κάποιον άλλο. Το σετ τελείωσε με τα πολύ ενδιαφέροντα νέα single από τον επερχόμενο δίσκο – Μy Life In Your Hands & Babe I Like It.

Αν το live ξεκίναγε από εκεί θα ήταν απογειωτικό – άρα γίνεται. Και αν ισχύει η αμοιβαία εκτίμηση μεταξύ Waterhouse και Zervos – που εκφράστηκε από αμφότερους – ένα σαπόρτ τουρ με απανωτές εμφανίσεις θα πάει το πράγμα σε άλλο επίπεδο.

 

 

 

Nick Waterhouse

Mε 4 δευτερόλπετα καθυστέρηση ξεκίνησε ο Waterhouse από την προγραμματισμένη ώρα (εύγε ξανά στη διοργάνωση) στο full house πλέον Fuzz. Έχω μία περιέργεια αν αυτό οφείλεται στο hype ή αν πραγματικά γουστάρουν οι Αθηναίοι τόσο το rhythm n' blues.

Άνετος o Watethouse, σαν στο σαλόνι του, επικοινωνιακός και μαζί εσωστρεφής: δεν κρύβεται η μακρά πορεία στη σκηνή. Ο ήχος στρογγυλός, ζεστός, η ένταση ιδανική, ακουστική στον πάνω κάτω όροφο στο fuzz με μικρή διακύμανση στην ποιότητα - όλα στη θέση τους.

Η κιθάρα του Waterhouse κόβει τόσο όσο – ξύπνια θέματα και ένα αριστερό χέρι χειρουργού. Το rhythm section ρετρό nouveau, ενδιαφέρον (ωραίο punch το πενάτο μπάσο), τα πλήκτρα με εξαιρετικές δυναμικές, το σαξ χμμ ένσταση (χάνεις το groove στο kaatchi? Απολύεσαι). Βacking vocals άριστα και αποκάλυψη ο πληκτράς με φωνή νέγρας, τρομερή συνοδεία στη backing vocalist.

 

 

Και η φωνή του Waterhouse.. Λοιπόν εδώ είναι η ιδιαιτερότητα όλου το live, ειδικά για ένα τύπο που δηλώνει σαφώς φαν του στούντιο παρά του ζωντανού περφόρμανς. Το live set θα μπορούσε να ηχογραφηθεί και να κυκλοφορήσει ως έχει ακριβώς. Χωρίς καμία περεταίρω επεξεργασία – ούτε στην τονικότητα ούτε στις δυναμικές αλλά ούτε, το κυριότερο, στο feel.

Το εξαιρετικό φυσικό drive του Waterhouse, ακριβώς στα σημεία που πρέπει – βγαίνει εντελώς αβίαστα. Ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο. Υποδειγματική οικονομία, καμία αλαζονεία, απειροελάχιστος λυρισμός - εκεί που χρειάζεται - ανεπαίσθητο χιούμορ σε δόσεις, όλα κουμπωμένα στην υπηρεσία του κάθε κομματιού.

 

 

Πραγματικός εργάτης της τέχνης του, γεγονός που αντικατοπτρίζει τον καθολικό σεβασμό – σε βαθμό ευλάβειας - στη συγκεκριμένη μουσική. Εξου και η εμμονή, εξου και βέβαια η επιτυχία. Δεν είναι τυχαίο πως το νέο άλμπουμ “Nick Waterhouse” που μόλις κυκλοφόρησε είναι sold out στην Ευρώπη - δεν πωλείτο καν στο Fuzz.

Το έπαιξαν σχεδόν όλο (δεν έπαιξαν το thought & act, το καλύτερο από το δίσκο κατ’ εμέ, που βέβαια είναι πιο πολύ για σαλόνι παρά για κατάσταση live) καθώς και επιλογές από τους 3 προηγούμενους δίσκους. Το κοινό, πέραν πηγαδιών που χόρευαν γνωρίζοντας τα κομμάτια, απλώς λικνιζόταν, σα να μην ήταν σωματικά εκεί, γεγονός που μου ενίσχυσε την αίσθηση πως πολύς κόσμος ήταν εκεί γιατί «έπρεπε». Να πω την αλήθεια πάντως είδα αρκετό κόσμο να φλερτάρει πολύ, οπότε πιθανώς αυτό είναι μία άλλη οπτική της μουσικής του Waterhouse, ειδικώς σε ένα τόσο γεμάτο χώρο που δεν άφηνε και μεγάλο περιθώριο για κίνηση.

Από τα μέσα του σετ - I Feel An Urge - το σετ αρχίζει και γκρουβάρει έντονα, ενώ σε κάθε μα κάθε κομμάτι είναι αφοπλιστική η απλότητα των φινάλε, η μουσική απλά όπως προχωράει τελειώνει. Είναι σαφές ότι ο Waterhouse δεν το «πουλάει» , δεν υπάρχει κάτι το εντυπωσιακό, το σαγηνευτικό, το επιτηδευμένο. Είναι rhythm and blues με θρησκευτική αφοσίωση, ο Μάρκος Βαμβακάρης μου ήρθε στο μυαλό.

 

 

Είναι σαφές πως ο Waterhouse έχει μία προσωπική αποστολή με το είδος αυτό. Το οποίο μάλιστα έχει κάνει τόσο προσωπικό που ενώ θυμίζει τα πάντα δε μοιάζει με τίποτα - έχει γίνει με ένα μυστήριο τρόπο προσωπικό και σύγχρονο. Το αν αυτό συγκινεί είναι μία άλλη, καθαρά προσωπική αλληλεπίδρασή με τον καθένα. Ο ίδιος πάντως είναι «εκεί», το οποίο ανεξαρτήτως στυλ τείνει να δημιουργήσει από μόνος του μία σχέση – και σημειωτέων, όχι, δεν είναι ο κανόνας στη μουσική. Επίσης από τις πολύ λίγες φορές που έχω δει one man show στην ουσία όπου ο σταρ αναφέρει από 4 φορές το κάθε μέλος της μπάντας, γεγονός που λέει πολλά πράγματα για το πώς αντιμετωπίζει ο ίδιος αυτό που έχει στήσει.

Συμπερασματικά:

1. Θα ήθελα να δω αυτό το λάηβ σε πιο άδειο και μικρότερο χώρο με τραπέζια και με πίστα που θα «δίνει» περισσότερο στην ατμόσφαιρα και με τον ίδιο καλό ήχο.

2. Δε θα ξαναπήγαινα σε live του Waterhouse εκτός αν στον επόμενο δίσκο κάνει τομή στο rhythm and blues του.

3. Θα ακούσω ξανά τον τελευταίο δίσκο όταν βρω το βινύλιο, όπως πρέπει, με bourbon στα διπλά Quad.

4. Όχι, θα ξαναπήγαινα σε live του, σε δέκα χρόνια και τομή να μην έχει κάνει. Να δω αν μπορεί να το εξελίξει κι άλλο. Μπορεί και να μπορεί. Δεν τον κόβω πάντως αγχωμένο περί αυτού.

5. It was just fine.