Fraternity of Sound Festival 2017: The Soft Moon, Nurse With Wound, Circle κ.α. (Day 1)
Μετά την επιτυχημένη βραδιά των opening rites του Fraternity of Sound Festival στο Temple, την Παρασκευή 27 Οκτώβρη ξεκίνησε ένας πραγματικός τριήμερος μαραθώνιος στο Fuzz Live Music Club, κύριο χώρο της διεξαγωγής του φεστιβάλ.
Το ClockSound βρέθηκε το απόγευμα της Παρασκευής, όπως και κάθε ημέρα, από νωρίς στον συναυλιακό χώρο, καλύπτοντας την πρώτη, επίσημα, ημέρα του φεστιβάλ, επονομαζόμενη και ως "white day".
Η σχετικά χαμηλή προσέλευση του κόσμου στον χώρο από νωρίς, μετατόπισε ελαφρώς χρονικά την εμφάνιση των Maggot Heart, οι οποίοι βρέθηκαν στην σκηνή του Fuzz γύρω στις 19:50.
Maggot Heart
Οι Maggot Heart είναι ουσιαστικά το συγκρότημα της Σουηδής Linnéa Olsson, η οποία είναι γνωστή από την συμμετοχή της ως κιθαρίστρια στους The Oath, καθώς και τους Grave Pleasures. Το σχήμα έχει σχετικά μικρή ιστορία, καθώς πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο του EP με τίτλο "City Girls", ενώ λίγες ημέρες πριν την εμφάνισή τους στο Fraternity Of Sound Festival, κυκλοφόρησε το νέο κομμάτι τους, με τίτλο Show Them Your Teeth.
Το συγκρότημα εμφανίστηκε στη σκηνή ως κουαρτέτο, με δύο κιθάρες, μπάσο, ντραμς, τη Linnéa να έχει τον πρώτο ρόλο στα φωνητικά και την μπασίστρια να γεμίζει με backing vocals και παρουσίασαν κυρίως τα κομμάτια από το EP τους (City Girls, Razorhead, No Light in You). Το καινούριο τους κομμάτι Show Them Your Teeth, αφιερώθηκε, με ατυχή, κατά την άποψή μου, τρόπο "to the ... about two women in the audience".
Σε όλη τη διάρκεια του σχεδόν μισάωρου σετ τους, οι Maggot Heart ήταν άρτιοι εκτελεστικά, προσφέροντας ένα μείγμα post punk και rock 'n' roll με πολλά, metal στοιχεία, τόσο υφολογικά όσο και μουσικά. Σε γενικές γραμμές ήταν μία καλή εμφάνιση και παρόλο που η αφιέρωση πρόδωσε ένα μικρό εκνευρισμό σχετικά με την προσέλευση του κόσμου, στην πορεία της βραδιάς η Linnéa βρέθηκε άνετη ανάμεσα στο κοινό για να παρακολουθήσει τις εμφανίσεις των υπόλοιπων καλλιτεχνών.
Σύντομα, στην σκηνή του Fuzz και χωρίς ο κόσμος να έχει πυκνώσει αισθητά ακόμα, εμφανίστηκαν οι Έλληνες Kooba Tercu, οι οποίοι αυτοχαρακτηρίζονται ως "exotic noise rock" και έχουν ως πυρήνα τον τραγουδιστή Johnny Tercu, έχοντας κυκλοφορήσει δύο albums ("Bakla Horani" και "Kooba Tercu").
Το setup τους απαρτίζεται από κιθάρα, μπάσο, ντραμς, κρουστά, πλήκτρα και φωνητικά/πλήκτρα/electronics. Ξεκίνησαν με υλικό από το πρόσφατο ομότιτλο album τους και παρουσίασαν ένα περισσότερο afro-electronic και λιγότερο noise-rock set.
Ο ήχος των Kooba Tercu βασίζεται πολύ στα κρουστά και το μπάσο, ενώ τα φωνητικά, επί σκηνής ή προηχογραφημένα, έχουν έναν tribal ακατάληπτο χαρακτήρα. Το τρίτο τους κομμάτι είναι περισσότερο ηλεκτρονικό και πιο ρυθμικό από τα πρώτα τους και αυτό έχει θετική επιρροή στον κόσμο, που έχει αρχίσει να αυξάνεται κατά τη διάρκεια του live τους, και φαίνεται να διασκεδάζει.
Προσωπικά θεωρώ ότι το συγκρότημα είναι άρτιο τεχνικά, αλλά τα προηχογραφημένα τμήματα δεν με ενθουσίασαν, όπως επίσης και το γεγονός ότι το τελικό αποτέλεσμα ήταν υφολογικά σχετικά απροσδιόριστο. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η επίδρασή τους στο κοινό ήταν πολύ θετική, όπως περισσότερο φάνηκε στο δεύτερο μισό της 40-λεπτης εμφάνισής τους, και σίγουρα δημιούργησαν πρόσφορο έδαφος για να αναλάβει την σκηνή η θεότρελη μουσική κολεκτίβα των Circle.
Circle
Οι Φινλανδοί Circle αποτελούν ένα σχήμα με μεγάλη δισκογραφία, απαριθμώντας 32 κυκλοφορίες από το 1994, όταν κυκλοφόρησαν το πρώτο τους album "Meronia", έως φέτος, με την κυκλοφορία του "Terminal". Ο ήχος τους ποικίλλει υφολογικά με το πέρασμα των ετών και έχει στοιχεία progressive, post rock, metal και krautrock, καθώς η σύσταση του group μεταλλάσσεται γύρω από τον βασικό πυρήνα του μπασίστα, Jussi Lethisalo. Το γεγονός ότι οι ίδιοι αυτοχαρακτηρίζονται ως New Wave of Finnish Heavy Metal (NWOFHM), σίγουρα, ως στοιχείο αυτοσαρκασμού προϊδεάζει σε κάποιο βαθμό για την ιδιοσυγκρασία του συγκροτήματος.
Όσο προετοιμασμένος και να είναι όμως κανείς, είναι δύσκολο να περιγραφθεί το συγκρότημα αυτό. Επί σκηνής εμφανίζονται οι εξαμελείς Circle, με τρεις κιθάρες, μπάσο, drums και πλήκτρα, με εμφάνισή που πολύ επιεικώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως εκκεντρική. Κολλάν, πλαστικά ασημένια καρφιά, μπότες με γουνάκι, βινύλ ρούχα είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που συνθέτουν το κολλάζ της στυλιστικής τους εμφάνισης.
Μετά από μία ομολογουμένως μεγάλη αναμονή μέχρι να στηθούν επί σκηνής, η οποία θα μπορούσε να θεωρηθεί έως και τμήμα της εμφανισής τους, οι Circle ξεκινούν το show τους με το δεκαπεντάλεπτο Rakkautta al dente, πρώτο κομμάτι από την τελευταία κυκλοφορία "Terminal", που περιέχει σαφή krautrock και progressive στοιχεία, αλλά σε συνδυασμό με την εξεζητημένη θεατρική σκηνική τους παρουσία καταλήγει να μοιάζει με "mock metal". Το επόμενο κομμάτι, κατά αντιστοιχία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως "mock punk" κατά κάποιο τρόπο, καθώς έχει την αντίστοιχη υφολογία αλλά συνοδεύεται από την ίδια εξεζητημένη εμφάνιση των Φινλανδών.
Εμφάνιση στην οποία τα είδαμε όλα, ένα πιάνο που ορισμένες φορές κατέληγε χαλάκι yoga, τον τραγουδιστή και keyboard-ίστα Mika Rättö να ερωτοτροπεί εναλλάξ με τα μέλη του συγκροτήματος, headbanging επί σκηνής, crowd surfing στο κοινό, άφθονες κλισέ metal πόζες, οπερατικά φωνητικά από τον Jussi Lethisalo. Η εμφάνισή τους για τρία περίπου τέταρτα σίγουρα ήταν ενδιαφέρουσα και έβαλε το κοινό σε μία διαδικασία συμμετοχής, αλλά η προσωπική μου ένσταση είναι εάν η θεατρική υπερβολή λειτούργησε ενίοτε αρνητικά εις βάρος της μουσικής, η οποία σε πολλά σημεία ήταν πολύ αξιόλογη αλλά μέτρια σε άλλα.
Nurse With Wound
Παρατηρώντας τον κόσμο που είχε αισθητά πληθύνει κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των Circle, φάνηκε ότι μεγάλο μέρος του είχε έρθει για την πρώτη εμφάνιση στην Ελλάδα του πρώτου από τους δύο headliners της βραδιάς, τους Nurse With Wound.
Οι Nurse With Wound αποτελούν ένα από τα μακροβιότερα και παράλληλα άκρως επιδραστικά σχήματα της πειραματικής ηλεκτρονικής σκηνής. Το project του Steven Stapleton από το 1978 έως σήμερα έχει κυκλοφορήσει πολλά albums και έχει συμμετάσχει σε πολυάριθμες συνεργασίες, ενώ μετά το 2005 το σχήμα εμφανίζεται περιοδικά σε live εμφανίσεις (διαβάστε την ανταπόκρισή μας από το Βερολίνο), οι οποίες έχουν φήμη για την ιδιαιτερότητά τους.
Για τις ανάγκες της εμφάνισης των Nurse With Wound στήθηκαν στη σκηνή του Fuzz Club τρία μεγάλα τραπέζια γεμάτα με ηλεκτρονικό εξοπλισμό, ένα για κάθε μέλος του σχήματος: Steven Stapleton, Colin Potter (τον οποίο είχαμε δει στην solo εμφάνισή του κατά τη διάρκεια των opening rites του φεστιβάλ την προηγούμενη ημέρα) και Andrew Liles.
Οι τρεις τους βγήκαν στη σκηνή ξεκινώντας το set τους ήπια και υπνωτιστικά, χρησιμοποιώντας εκτός από τον ηλεκτρονικό τους εξοπλισμό φυσικά μέσα, όπως για παράδειγμα το πνευστό όργανο που αναπαράγει ήχους που θυμίζουν πουλιά, φλογέρα, αλλά και κάποιο επιτραπέζιο έγχορδο με τοξωτό δοξάρι.
Στο δεύτερό τους κομμάτι, η μουσική τους αποκτάει ένα στοιχειώδη ρυθμό και προστίθεται ηλεκτρική κιθάρα, εμπλουτίζοντας ακόμα περισσότερο τον ήχο τους. Οι noise πινελιές της κιθάρας συνθέτουν σε συνδυασμό με τους ηλεκτρονικούς ήχους και τα αφαιρετικά ρυθμικά σχήματα έναν proto-industrial ήχο, ο οποίος δένει πολύ καλά με τις εικόνες που προβάλλονται από πίσω τους.
Σε κάποιο σημείο, στην σκηνή ανεβαίνει ο Manos Six, frontman του συγκροτήματος Skull & Dawn και μέλλος παράλληλα της βασικής ομάδας που έστησε το Fraternity Of Sound Festival, ο οποίος προσθέτει στον ήχο τους φωνητικά σε μορφή απαγγελίας.
Καθώς το set των Nurse With Wound εξελίσσεται, οι εντάσεις σταδιακά ανεβαίνουν, τα noise industrial στοιχεία πυκνώνουν και καταλλήγουν σε μία κορύφωση κατά την οποία ο Manos Six κραυγάζει, καθώς το συγκρότημα πίσω του φτάνει στο ζενίθ της performance του. Συνολικά, είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε μία εξαιρετική μουσική εμπειρία, η οποία συνοδευόταν από ισορροπημένα στοιχεία θεατρικότητας διάρκειας μίας ώρας, η οποία αποτέλεσε και την καλύτερη στιγμή της βραδιάς.
Τελευταίοι στην σκηνή του Fuzz την πρώτη ημέρα του Fraternity Of Sound Festival εμφανίστηκαν οι The Soft Moon, ένα συγκρότημα αρκετά αγαπητό στο ελληνικό κοινό, όπως φαίνεται και από τις δύο εμφανίσεις τους στην Αθήνα στο παρελθόν. Οι The Soft Moon αποτελούν project που ξεκίνησε ο Luis Vasquez το 2009 και σύντομα οδήγησε στη δημιουργία ενός μόνιμου σχήματος. Την κυκλοφορία του ομότιτλου album τους, που έγινε δεκτό με πολύ θετικές κριτικές. ακολούθησε το κινηματογραφικό "Zeros" και το πολύ καλό "Deeper", ενώ τον Φεβρουάριο του 2018 αναμένεται, όπως σας έχουμε προαναγγείλει το νέο τους album με τίτλο "Criminal".
Μικρή αναμονή για το στήσιμο του εξοπλισμού των The Soft Moon και σύντομα στη σκηνή ανεβαίνει ο Luis Vasquez, στην κιθάρα, πλήκτρα και ενίοτε κρουστά, συνοδευόμενος από τον Luigi Pianezzola στο μπάσο και τον Matteo Vallicelli στα drums, παρουσιάζοντάς μας αρχικά επιτυχημένες επιλογές από την δισκογραφία τους, όπως τα Far, Wrong και Zeroes, το οποίο προλογίστηκε αρκετά νωρίς μάλιστα ως το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς χωρίς αυτό φυσικά να ισχύσει.
Η παρουσίαση των κομματιών των Soft Moon περιλαμβάνει live τμήματα επί σκηνής αλλά και αρκετά προηχογραφημένα τμήματα, τα οποία όμως δεν ενοχλούν αναγκαστικά, καθώς βοηθάνε στη διατήρηση του χαρακτήρα των κομματιών. Την απουσία live εκτέλεσης, ειδικά των synth τμημάτων των κομματιών τους, εξισορροπεί σε μεγάλο βαθμό η εκτενής χρήση κρουστών, ακόμα και ενός μεταλλικού κάδου, από τον Vasquez. Η σκηνική τους παρουσία έχει πολλή ένταση, η οποία όμως μεταδίδεται σε ένα τμήμα του κοινού, ίσως λόγω του προχωρημένου της ώρας ίσως όμως και εξαιτίας του γεγονότος ότι το μεγαλύτερο μέρος του είχε έρθει πρωτίστως για την εμφάνιση των Nurse With Wound.
Στη συνέχεια της βραδιάς, οι The Soft Moon δεν παρέλειψαν να παίξουν και το νέο τραγούδι τους, Burn, το οποίο μάλιστα ο Vasquez προλόγισε ως ένα νέο τραγούδι που δεν ξέρουν να παίζουν ακόμα καλά. Η συναυλία συνέχισε με την ίδια ένταση και ρυθμό με κομμάτια όπως Try, Machines, Insides, Βeing, Die Life, ενώ έκλεισαν στο encore με τα επίσης πολύ αγαπητά Black, Want και Repetition.
Συνολικά, οι Soft Moon πραγματοποίησαν μία καλή εμφάνιση και σίγουρα με την ορμητική σκηνική τους παρουσία και την ιδιότυπη επικοινωνία τους με το κοινό, οδήγησαν σημαντικό τμήμα των παραβρισκόμενων να συμμετέχουν ενεργά και να διασκεδάσουν με την εμφάνισή τους, η οποία όμως προσωπικά θεωρώ ότι δεν πρόσθεσε (ή αφαίρεσε), κάτι στην εικόνα τους.
Production: 3 Shades Of Black, 3P Lab
Venue: Fuzz Live Music Club
Date: 27.10.2017
*Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τις διοργανώτριες εταιρίες για την δυνατότητα να καλύψουμε επίσημα το Fraternity Of Sound Festival και να αποτελούμε εκ των χορηγών επικοινωνίας του.
