Algiers - Live @ Temple, Athens

Τον τελευταίο καιρό φαίνεται ότι στην Ελλάδα έχουν αρχίσει να πραγματοποιούνται όλο και περισσότερα ενδιαφέροντα event και live εμφανίσεις. Ξεπερνώντας μια πολυετή μουσική κρίση η οποία συνοδευόταν και από την παράλληλη οικονομική κρίση, κατά τη διάρκεια της οποίας είχαμε βαρεθεί να βλέπουμε συνέχεια τα ίδια ονόματα και τις σίγουρες επιλογές οι οποίες κατά τους διοργανωτές θα γέμιζαν τους συναυλιακούς χώρους, έχουμε πλέον φτάσει σε ένα σαφές σημείο ανάκαμψης. Έτσι, τον τελευταίο καιρό, πληθαίνουν οι εμφανίσεις συγκροτημάτων την σωστή στιγμή, ακριβώς κατά την άνοδο της καριέρας τους, δίνοντας την ευκαιρία στο ελληνικό κοινό, το οποίο όπως φαίνεται ανταποκρίνεται παρόλο που κάτι τέτοιο δεν υποστηρίζεται βάσει οικονομιών κλίμακας, να απολαύσει ιδιαίτερα ενδιαφέροντα ονόματα.

Πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγήσει κανείς την εμφάνιση την ίδια ημέρα, το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου τόσο του Prurient στα πλαίσια των St Paul's Sessions όσο και των Algiers στο Temple Athens, σε μία συμπαραγωγή των Love Light Productions και 3P Lab. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι στον χώρο των διοργανωτών υπάρχει πλέον αρκετός νέος κόσμος ο οποίος με πραγματική αγάπη και διάθεση προσπαθεί και παίρνει το ρίσκο να διοργανώσει αυτά τα events και από ότι φαίνεται μέχρι στιγμής δικαιώνεται. Για αυτόν τον λόγο πρέπει να δώσουμε ένα μεγάλο μπράβο σε αυτές τις προσπάθειες και να επιδιώκουμε να τις στηρίζουμε, όπως έχουμε κάνει στο παρελθόν και από την πλευρά μας στο ClockSound και για τις δύο διοργανώσεις.

Οι Algiers λοιπόν, είναι ένα πολύ καυτό όνομα της εναλλακτικής rock σκηνής. Αναμειγνύοντας το post punk με afro gospel στοιχεία, αλλά έχοντας ακόμα και new wave και industrial επιρροές, το 2012 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους single Blood. Ο πρώτος, ομότιτλος δίσκος άργησε λίγο, αλλά με την κυκλοφορία του το 2015 απέσπασε απευθείας εξαιρετικές κριτικές και οδήγησε σε μία εκτενή περιοδεία του συγκροτήματος με τους Interpol. Το δεύτερο, πάντα "δύσκολο" album, "The Underside of Power", κυκλοφόρησε δύο χρόνια αργότερα, το 2017 και χαρακτηρίστηκε από συνέπεια στο μουσικό είδος με το οποίο μας συστήθηκαν, έχοντας μάλιστα ακόμα εντονότερες πολιτικές και κοινωνικές αναφορές στους στίχους, αλλά και μεγαλύτερη διάθεση πειραματισμού στο μουσικό κομμάτι. Αυτή τη στιγμή, έχοντας πρόσφατα περιοδεύσει στο πλευρό των Depeche Mode, αποτελούν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και original εναλλακτικά σχήματα, επομένως η εμφάνισή τους στο Temple ήταν ένα event που δεν ήταν δυνατό να χαθεί, ακόμα και εις βάρος του πολύ αγαπητού Dominick Fernow, γνωστού και ως Prurient.

 

Glass Rebel

Τη συναυλία των Algiers, κλήθηκαν να ανοίξουν οι "δικοί μας" Glass Rebel, ένα σχετικά νεοσύστατο σχήμα από την Αθήνα. Το συγκρότημα αποτελείται από τέσσερα μέλη, κιθάρα/φωνή, μπάσο, πλήκτρα/electronics και drums και διανέμει τη μουσική του σε μορφή επτάιντσων βινυλίων, ενώ στις studio ηχογραφήσεις του συχνά κάνει συνεργασίες, όπως με τις Marsheaux, Etten και Sarah P.

Στη σκηνή του Temple βρέθηκαν περίπου στις 21:30 και μετά από ένα instrumental κομμάτι παρουσίασαν ένα όμορφο κομμάτι σε ύφος που φλερτάρει με το electro-pop και το new wave, αλλά έχει και ορισμένα πιο rock στοιχεία. Πολύ θετική εντύπωση κάνει η λεπτή μελωδική φωνή του τραγουδιστή και η όμορφη rhythm section, τα drums είναι λιτά αλλά ακριβή και το μπάσο εξαιρετικό. Στη συνέχεια παίζουν ένα κομμάτι, Timeless, στο οποίο τραγουδάει η Sarah P., πρώην τραγουδίστρια των Keep Shelly In Athens, το οποίο δεν χάνει την ομορφιά εκτελεσμένο και με αντρική φωνή και παρουσιάζει ενδιαφέρουσες κορυφώσεις. Τρία ακόμα κομμάτια, ένα instrumental και δύο τραγούδια ολοκληρώνουν την εμφάνισή τους και παρόλο που το μουσικό ύφος δεν ήταν αμιγώς συναφές με τους Algiers, θεωρώ ότι κράτησαν το ενδιαφέρον του κοινού, το οποίο είχε αρχίσει να πυκνώνει με αποτέλεσμα στις 22:10 το ισόγειο του Temple να έχει γεμίσει, ενώ κάποιος κόσμος βρισκόταν και στον εξώστη.

 

Photo by Valentina Vagena

 

Photo by Valentina Vagena

 

Algiers

Η παρέα των Franklin James Fisher (φωνή, κιθάρα, πιάνο, κρουστά, sampling), Ryan Mahan (μπάσο, synth, κρουστά), Lee Tesche (κιθάρα, λούπες, κρουστά) και Matt Tong (drums) ανέβηκε στην σκηνή του Temple στις 22:30 και απευθείας ξεκίνησαν δυνατά με το Cry of  the Martyrs από το "The Underside of Power".

Ο Fisher καθιστός στα πλήκτρα και ο Mahan να χορεύει ασταμάτητα είτε έπαιζε το μπάσο του είτε όχι. Η φωνή του Fisher είναι εξαιρετική και δεν χάνει καθόλου την ποιότητά της συγκρινόμενη με τις ηχογραφήσεις. Η εκδοχή του κομματιού είναι πιο δυναμική από ότι στο album, ειδικά στο πέρασμα πριν από το δεύτερο ρεφρέν, στο οποίο ο Fisher σηκώνεται, παίρνει κιθάρα και τραγουδάει μαζί με τους Tesche και Mahan, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό κλίμα. 

 

 

Στη συνέχεια, σειρά έχει το Walk Like A Panther, σε διαφορετικό ύφος, πιο ηλεκτρονικό, με τους δυνατούς στίχους που δένουν με το πανό που έχουν κρεμασμένο πίσω τους και γράφει "All power to the people". Σε κομμάτια σαν αυτό φαίνεται το πραγματικό χάρισμα των Algiers να συνδυάζουν θεωρητικά παράταιρα μουσικά είδη, αξιοποιώντας πλήρως την καταγωγή τους από την Ατλάντα, πρωτεύουσα ουσιαστικά των νότιων ΗΠΑ, η οποία αποτελεί ένα μουσικό χωνευτήρι πολλών επιρροών από βορά και νότο, τόσο από λευκή όσο και από μαύρη μουσική. Ένα πολύ ενδιαφέρον ιντερλούδιο με προηχογραφημένες φωνές και industrial ήχους οδηγεί σε ένα ακόμα κομμάτι από το δεύτερό τους album, το Cleveland, στο οποίο αναδεικνύονται για μία ακόμα φορά οι φωνητικές ικανότητες του Fisher.

 

Photo by Valentina Vagena

 

Η κορύφωση δίνει τη σειρά της σε πιο ατμοσφαιρικά στοιχεία, στο Claudette, το οποίο παρουσιάζεται ακόμα πιο σκοτεινό από ότι στο ομότιτλο album τους, με ακόμα περισσότερη έμφαση στα gospel στοιχεία. To Old Girl αποτελεί ένα ακόμα ενδιαφέρον υβρίδιο post punk και afro μουσικής, σε μία ακόμα ατμοσφαιρική και στη στη συνέχεια δυναμική εκτέλεση. Οι τόνοι πέφτουν αρκετά με το Hymn For An Average Man, στο οποίο ο Fisher δίνει μία πολύ λυρική ερμηνεία παίζοντας πλήκτρα, ενώ το ακολουθεί το πολύ ενδιαφέρον Plague Years, το οποίο αποτελεί ένα από τα πιο ιδιαίτερα κομμάτια τους και μοιάζει να είναι βγαλμένο μέσα από μία noise-industrial συλλογή.

 

Photo by Valentina Vagena

 

Η μετάβαση σε περισσότερο rock ύφος γίνεται με το Animals, το οποίο μοιάζει με afro cyber punk και βρίσκει τους πάντες εκτός του Tong με ένα έγχορδο ανά χείρας. Η εισαγωγή του Blood ακούγεται στη συνέχεια και βρίσκει τον Fisher να κρατάει ένα ντέφι, συνοδεύοντας τις σκοτεινές θλιμμένες λούπες του κομματιού, πριν αρχίσει να τραγουδάει, με τα πλήκτρα του Mahan να συμπληρώνουν το ατμοσφαιρικό αυτό κομμάτι, ενώ στη συνέχεια προστίθενται τα ξερά drums του Tong και η επίμονη κιθάρα του Tesche, ολοκληρώνοντας με αυτόν τον τρόπο ίσως την πιο φορτισμένη συναισθηματικά εκτέλεση της βραδιάς.

Ένα εκτενές industrial πέρασμα το οποίο διανθίστηκε εκτός από αρκετούς σκοτεινούς ήχους, με λούπες αλλά και gospel στοιχεία οδήγησε στο Irony. Unity. Pretext. σε μία άκρως κλειστοφοβική και εσωτερική εκτέλεση, αρκετά μακριά υφολογικά από τη studio εκδοχή του. Το κυρίως μέρος της συναυλίας κλείνει με μία εκτενή εκτέλεση του εξαιρετικού The Cycle/The Spiral: Time to Go Down Slowly, στο οποίο η τραβηγμένη φωνητική μελωδία δένει εξαιρετικά με τα αγχωτικά breaks των drums, τον θόρυβο της κιθάρας και τα νευρικά πλήκτρα και μπάσο, πριν δέσουν όλα μαζί σε μία έντονη κορύφωση, στο τέλος της οποίας το συγκρότημα μας αποχαιρετά.

 

Photo by Valentina Vagena

 

Σύντομα και καθώς το κοινό απαιτεί την επανεμφάνιση των Algiers, επιστρέφουν στη σκηνή και χωρίς πολλά λόγια επιδίδονται σε μία δίλεπτη εισαγωγή-crescendo, η οποία καταλήγει στο αγαπημένο But She Was Not Flying, ένα ακόμα πολύ καλό δείγμα των πολλαπλών επιρροών τους. Τα afro στοιχεία είναι ακόμα πιο έντονα στο Black Eunuch, ένα ακόμα ιδιαίτερα ενδιαφέρον και ιδιαίτερο κομμάτι τους, του οποίου η νευρικότητα και η εσωστρέφεια οδηγούν το συγκρότημα σε ένα πραγματικά οργασμικό φινάλε.

 

 

Για κλείσιμο της εμφάνισής τους, δεν θα μπορούσαν παρά να επιλέξουν το Underside Of Power, το single του ομότιτλου δίσκου τους, σε μία παθιασμένη εκτέλεση, η οποία όμως ήταν και η μοναδική από το set τους, η οποία βγήκε λιγότερο καλή στο live από ότι στη studio εκδοχή της. Σε κάθε περίπτωση πάντως, το κοινό φάνηκε να την απολαμβάνει εξίσου με την υπόλοιπη συναυλία και χειροκρότησε έντονα το συγκρότημα το οποίο μας αποχαιρέτησε τελευταία φορά από σκηνής.

 

 

Η live εμφάνιση των Algiers είχε πολύ πάθος, ένταση και οι διαφορετικές εκτελέσεις των κομματιών ήταν πολύ ενδιαφέρουσες και σαφώς πιο ακατέργαστες και σκοτεινές συγκριτικά με αυτές των κυκλοφοριών τους. Υπάρχει μία μικρή ένσταση ως προς τον όγκο του προηχογραφημένου υλικού, αλλά από την άλλη αυτό εξυπηρέτησε την εμφάνισή τους και συντέλεσε στην αρτιότητα του αποτελέσματος. Συνολικά, οι Algiers κατάφεραν να μας μεταφέρουν με πάθος το μουσικό τους όραμα με μεγάλη αμεσότητα, προσφέροντας μία συναρπαστική συναυλία, ακριβώς στο σημείο όπου η δημοτικότητά τους αυξάνεται και να μοιραστούν μαζί μας τις κοινωνικοπολιτικές τους απόψεις μέσα από τους στίχους τους. Ευχόμαστε για ακόμα περισσότερα αντίστοιχα live και στο υπόλοιπο του 2018.