ClockSound
Search
facebook twitter youtube rss instagram

Trisomie 21, Qual, Data Fragments, Waiting For Words – Live @ Temple, Athens

Το βράδυ της Παρασκευής 12/10, μαζί με μένα, το περίμεναν πολλοί -όπως μαρτύρησε και το sold out- μιας και θα ερχόταν  ύστερα από αρκετά χρόνια μια μπάντα που έχει εκφράσει τουλάχιστον δύο γενεές μουσικόφιλων. Οι Γάλλοι Trisomie 21, συνοδευόμενοι από μια σειρά καλλιτεχνών ευρέως φάσματος, ικανοποιώντας  τόσο το πιο dark/electro κοινό της, με την παρουσία του Qual, όσο και το darkwave με τους Data Fragments, μας προσέφεραν μια αρκετά ενδιαφέρουσα βραδιά, αλλά ας μην προτρέχω.. 

Waiting For Words

Όταν έφτασα στο Temple, το πρώτο σχήμα είχε μόλις ανέβει στη σκηνή.Την βραδιά λοιπόν, άνοιξαν οι ομοεθνείς των πρωταγωνιστών της ημέρας, Waiting For Words, μια τριμελής μπάντα με βασικό της στοιχείο το synth. Χωρίς να θέλω να γίνω καυστική, η ηλικία των μελών σε συνδυασμό με το στιχουργικό μέρος των κομματιών τους μου θύμισε προσπάθεια των μεγαλύτερων να μιλήσουν τα νεολαιίστικα. Αν και αρκετά  ενεργητικοί και ορεξάτοι δεν μπόρεσαν να ξεσηκώσουν το από νωρίς γεμάτο Temple. Τόσο η μουσική τους όσο και η σκηνική τους παρουσία έμοιαζε,  όπως εύστοχα σχολιάστηκε, με eurovision β' κατηγορίας. Τα κομμάτια τους αρκετά φτωχά, δεν κατάφεραν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Παρόλ’ αυτά διέθεταν κέφι και ψυχή χωρίς να παραλείπουν στιγμή την αλληλεπίδραση με το κοινό. Φάνηκε να  ευχαριστιούνται αυτό που κάνουν -κάτι που προσωπικά μου φάνηκε υπερβολικό εφόσον το κοινό δεν ανταποκρινόταν–προσπαθώντας να μας μεταδώσουν αυτή τους την ευδιαθεσία. Αφότου μας ευχαρίστησαν κι έβγαλαν μερικά stories για τα media, αποχώρησαν απ’ τη σκηνή.

 

Data Fragments

Στο κενό αυτό είχε προλάβει να γεμίσει ασφυκτικά το Temple και όλοι περίμεναν εναγωνίως τη συνέχεια της βραδιάς. Αφού προλάβαμε να ανεφοδιαστούμε με τα απαραίτητα και να βολευτούμε, ανέβηκαν στη σκηνή οι Data Fragments,  μια νεοσύστατη μπάντα απ' την Αθήνα. Η μουσική τους ήταν η πλέον κατάλληλη για να μας μυήσει στο ύφος της βραδιάς. Αυθεντικοί post-punk και darkwave ήχοι απλώθηκαν στον χώρο. Κιθάρα και synth κυριαρχούσαν εναλλάξ, ενώ μια πολύ καθαρή μπάσα φωνή, που προσωπικά μου θύμισε αυτή του Vokan Caner (vocalist των She Past Away), μας ξύπνησε και μας τράβηξε την προσοχή. Το κοινό άρχισε να “ξεκουμπώνεται” και να κινείται δειλά δειλά στο ρυθμό. Με τη μίνιμαλ παρουσία τους και με ένα ομοιόμορφα δομημένο setlist, οι Data Fragments, μας καλωσόρισαν, συστήνοντάς μας στην βγαλμένη απ’ τα 80’s μουσική τους, και μας προθέρμαναν σωστά γι’ αυτό που θα ακολουθούσε. 

 

Qual

Τελικά, όμως δεν ήμασταν ούτε κατά διάνοια ζεστοί γι’ αυτό που ακολούθησε. Τη σκυτάλη στη σκοτεινή βραδιά πήρε ο Qual, Γι’ αυτούς που ήξεραν τον Qual, το solo project του βασικού μέλους των Lebanon Hanover, William Maybelline, ήξερε τι επρόκειτο να συμβεί. O Maybelline, ακόμη κι απ’ τις live εμφανίσεις του με τους Lebanon φαίνεται να θέλει να κινηθεί σε πιο σκοτεινά και ηλεκτρονικά μονοπάτια και αυτό δείχνει να το καταφέρνει μέσω του προαναφερθέντος project.

Μυστικιστικός, σκοτεινός και καθ’ όλα επιβλητικός ανεβαίνει στη σκηνή του Temple. Σιωπηλός για αρκετή ώρα, με γρήγορα beat να παίζουν στο background, στεκόταν στη μέση της γεμάτης με ατμούς σκηνής. Και απ' την ακινησία ξαφνικά επήλθε μια έκρηξη ενέργειας. Σπαστικές σχεδόν κινήσεις συνοδεύουν τα άλλοτε scream κι άλλοτε μπάσα φωνητικά του. Με γρήγορους βηματισμούς πηγαινοερχόταν από και προς την κονσόλα του. Οι ταχύρρυθμες μελωδίες  του σε συνδυασμό με τα εναλλασσόμενα φωτορυθμικά ξεσήκωσαν το κοινό. Όλοι λίγο πολύ χορεύαμε στους electro-dark ρυθμούς του. Ως δεξιοτέχνης στον χειρισμό του κοινού, δεν άφησε περιθώρια να χαλαρώσεις ή να χαζέψεις, παρά μόνο να απολαύσεις την «βρωμιά» της μουσικής του.

Προς το τέλος του show  του, μας είπε ότι θα ακολουθήσει ένα γλυκό τραγούδι, που το αφιερώνει στη γυναίκα του. Ο τίτλος αυτού ήταν Rape Me In The Parthenon. Γλύκας αν μη τι άλλο.  Έχοντας ανεβάσει τους παλμούς μας, ο Qual μας αποχαιρέτησε θερμά και μας άφησε διψασμένους για τον μεγάλο πρωταγωνιστή της βραδιάς.

 

Trisomie 21

Η ώρα είχε περάσει τις  12 και ήμασταν στο 20λεπτο αναμονής για την ολοκλήρωση  του τελευταίου  soundcheck και η αγωνία είχε κορυφωθεί.  Παλιοί και νεότεροι φανς των T21 είχαν συγκεντρωθεί και αδημονούσαν για την εμφάνισή τους στη σκηνή. Αυτή όμως καθυστερούσε,  με αποτέλεσμα το αρκετά ζεστό κοινό σιγά σιγά να παγώνει. Παρά την καθυστέρησή τους, μόλις ανέβηκαν στη σκηνή τα αδέρφια Lomprez παρέα με τον νέο τους μπασίστα, αποθεώθηκαν. Και η πολυαναμενόμενη συναυλία ξεκίνησε.

 

 

Η καθαρή και απαράλλαχτη φωνή του Philippe μας καθήλωσε. Με το πρώτο κομμάτι του τελευταίου δίσκου τους, Where Men Sit, επέλεξαν να ανοίξουν τη συναυλία τους. Αρκετά ηλεκτρονικός ήχος, όπως και όλος ο δίσκος δηλαδή, "Elegance Never Dies", με το synthesizer να παίζει καθοριστικό ρόλο, δίνοντας τον παλμό, χωρίς όμως να επικαλύπτει την μελωδική και αυστηρή φωνή του Philippe. Η κιθάρα του Hervé σε μίνιμαλ ρυθμούς,  ακολουθεί το μπάσο το οποίο κυριαρχεί στη μουσική τους. Οι Γάλλοι μας επανασυστήνουν στην δική τους εκδοχή της darkwave, την ντελικάτη coldwave, την οποία άλλοτε φέρνουν στα μέτρα της εποχής με τις ηλεκτρονικές προσθήκες κι άλλοτε την αφήνουν στην αυθεντική της μορφή όπως λατρεύτηκε στα 80’s και early 90’s.

 

 

Η ώρα περνάει και δεν μας έχουν προσφέρει όμως μια κορύφωση. Το setlist κυλά ναι μεν άρτια, με πολύ καλές εκτελέσεις, εξελίσσεται όμως ελαφρώς μονότονο, γεγονός που συνδυαστικά με την ελάχιστη αλληλεπίδρασή τους με το πολυπληθές κοινό που είχαν από κάτω, σου προκαλούσε μια αίσθηση κορεσμού. Δεν ξέρω, αν και θαυμάζω τους καλλιτέχνες που έχουν όρεξη να παίξουν στα live τους το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας τους, στην προκειμένη νιώθω ότι θα μπορούσα να είχα ακούσει και λιγότερα κομμάτια. Έπαιξαν ένα αρκετά μακροσκελές σετλιστ, χωρίς καμία διαβάθμιση δυστυχώς, καθιστώντας μας πλέον υποτονικούς.  Φτάνοντας κάπου στα 18 κομμάτια, το κοινό έχει αρχίσει να κουράζεται, αλλά εξακολουθεί να αποζητάει/αναμένει την ανατροπή, η οποία ήρθε προς το τέλος πια της συναυλίας με τα αγαπημένα όλων, No Search For Us και Tender now. Μας ευχαριστούν και κατεβαίνουν απ’ τη σκηνή. Δεν είχε ακουστεί όμως το The Last Song, οπότε κανείς μας δεν ψάρωσε στο δήθεν τελείωμα της βραδιάς. Έτσι, με δυνατά χειροκροτήματα και ζητωκραυγές, το κοινό ζητούσε την επιστροφή τους στη σκηνή για την εκτέλεση του κομματιού που τους έχει χαρακτηρίσει.

 

 

Ανέβηκαν στη σκηνή αμέσως -πριν προλάβει να παραταθεί η αγωνία του ζητούμενου encore- και αφού μας έπαιξαν κάνα δυο κομμάτια ακόμη, μας χάρισαν αυτό που όλοι περιμέναμε. Η ανατριχιαστική εισαγωγή του The Last Song ήχησε σε όλο το χώρο. Ένα σώμα το Temple πια, καθηλωμένο απολάμβανε το τραγούδι που έχει λατρέψει. Έτσι, δίχως να αφήσουν περιθώριο για παράπονα -όσον αφορά το setlist, τουλάχιστον- μας χαιρέτησαν και αποχώρησαν τελικώς από τη σκηνή του Temple.

Συνολικά, μπορώ να πω ότι ήταν μια πολύ καλή βραδιά αλλά για ακόμη μια φορά αποδεικνύεται ότι τα supporting acts μπορούν όχι μόνο να ξεχωρίσουν αλλά και να αποδώσουν καλύτερα από το main act της εκάστοτε συναυλίας. Highlight της βραδιάς, η ενέργεια του Qual, που σίγουρα θα ήθελα να ξαναδώ επί σκηνής με ένα λίγο διαφορετικό line-up.

 

 

 

*Photos by Diana Kalimeri

 

Σχετικά άρθρα

Banner
Banner