Boy Harsher - Live @ Temple, Athens

Πέμπτη βράδυ, φορέσαμε το χοντρό μας μαύρο παλτό, κατάλληλο τόσο για κρύο όσο και για coldwave και κατηφορίσαμε και πάλι στο Temple, το οποίο τείνει πια να καθιερωθεί ως συναυλιακός χώρος της Αθήνας. Αυτήν τη φορά, προκειμένου να παρακολουθήσουμε το live του dark electronic σχήματος των Boy Harsher. 

 

 

 

 

Την συναυλία άνοιξε το δίδυμο της ελληνίδας Venus Volcanism και της Δανής In Atlas. Τα δύο κορίτσια έχουν ενσωματώσει στο κλασικό setup που αποτελείται από laptop, ableton push, effect pedals και synths, ένα theremin, ένα όργανο απαιτητικό, το οποίο χρειάζεται γνώση της ακουστικής του χώρου και το οποίο η Venus Volcanism χειρίστηκε άρτια σε όλη την διάρκεια του set τους.

Το theremin ήταν και αυτό που πρόσθεσε το ξεχωριστό στοιχείο στις coldwave συνθέσεις τους, οι οποίες παρ’ ότι δουλεμένες εξαιρετικά, με πολύ καλή παραγωγή, με επιθετικά, σκοτεινά beats δεν διέθεταν το στοιχείο που θα μπορούσε να τις κάνει να ξεχωρίσουν ανάμεσα στην πληθώρα των synthwave και minimal synth σχημάτων.

Τα δύο κορίτσια ωστόσο διαθέτουν εξαιρετική σκηνική παρουσία, και δημιούργησαν χωρίς κόπο μια sexy / agressive ατμόσφαιρα, η οποία συνεπήρε το κοινό που γέμισε από νωρίς τον χώρο. Ιδιαίτερη μνεία στις στιγμές που τα δύο κορίτσια τραγουδούσαν μαζί, δίνοντας extra boosting στα φωνητικά καθώς και στον χορό της In Atlas, η οποία, για μια φίλη που συνάντησα τυχαία στο live, ήταν ο αποκλειστικός λόγος για τον οποίο ήρθε στην συναυλία. Πιστεύω ότι αν συνεχίσουν να εργάζονται πάνω στην σύνθεση, έχουν προοπτική για πολύ όμορφα πράγματα.

 

 

 

 

Αμέσως μετά, σειρά πήραν οι The Rattler Proxy. H μπάντα εμφανίστηκε αυτήν την φορά ως τρίο, με την προσθήκη κιθάρας. Ο Μάκης Παπασημακόπουλος βρισκόταν στη γνώριμη θέση του πίσω από το μικρόφωνο, ενώ ο Λουκάς Σαββίδης στον μείκτη, synths και drop beating. Τα beats τους παραπέμπουν πάντα στην πρωτόγονη punk minimal electronica των Suicide ενσωματώνοντας ωστόσο έναν early zeros ηλεκτρονικό χαρακτήρα, στην θέση του industrial dance των Νεοϋορκέζων. Η κιθάρα έχει προσθέσει ένα interpolικό, περισσότερο ατμοσφαιρικό, post-punk στοιχείο.

Τα θέματα με τις συνθέσεις των The Rattler Proxy είναι ότι αφενός, ενώ διαθέτουν αισθητική, πρόκειται για μια αισθητική η οποία παραπέμπει αυτόματα τον ακροατή σε συγκεκριμένες μπάντες, και κυρίως, ότι τα τραγούδια δεν καταφέρνουν να περάσουν στο επόμενο επίπεδο, αλλά παραμένουν εγκλωβισμένα στην ίδια φόρμα, χωρίς να κατορθώνουν να κάνουν την υπέρβαση.

Σε κάθε περίπτωση, οι εμφανίσεις τους έχουν πάντα ενδιαφέρον και έχουν την ικανότητα να μεταφέρουν το ακροατήριο σε αμερικάνικες μητροπόλεις.

 

 

 

Mετά την εμφάνιση των The Rattler Proxy στήθηκε στην σκηνή το τραπέζι με τον εξοπλισμό του main act της βραδιάς, δηλαδή των Boy Harsher. H έναρξη του set των δύο μουσικών από την Μασσαχουσέττη καθυστέρησε ωστόσο τουλάχιστον τριανταπέντε λεπτά λόγω τεχνικών προβλημάτων. Γεγονός που δεν πτόησε το κοινό, το οποίο παρέμεινε καθηλωμένο στην θέση του περιμένοντας υπομονετικά να λυθούν τα θέματα με τον ήχο ώστε να αρχίσει το live.

Οι Boy Harhser το αντάμειψαν για την υπομονή του παραδίδοντας ένα σχετικά μικρό σε διάρκεια (γύρω στην μία ώρα), εκρηκτικό όμως set. To duo δικαιολόγησε πλήρως την φήμη που έχει ότι κατορθώνει να ξεπερνά και να γεφυρώνει διαφορετικά μουσικά genres. Οι Boy Harsher αναμιγνύουν στοιχεία της club culture με το coldwave και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει τόσο μουσικά όσο και γενικότερα αισθητικά.

Η αισθητική τους είναι βίαιη, βρόμικη, χορευτική και ταυτόχρονα, sexy και ποιοτική. Ο Augustus χειρίζεται την κονσόλα του ήχου, ενώ η Jae αναλαμβάνει τα φωνητικά, τα οποία είναι απόμακρα και σκοτεινά την ίδια στιγμή που η παρουσία της είναι θεατρική και επικοινωνιακή. Σε όλη τη διάρκεια του live διατηρεί οπτική επαφή με το κοινό, στέκεται στην άκρη της σκηνής, ακουμπά τον κόσμο που βρίσκεται κοντά της και χορεύει. Την ίδια στιγμή, καταφέρνει να μην χάνει ούτε νότα με την πολύτιμη αρωγή του TC Electronic M-One XL rack της, το οποίο είναι υπεύθυνο για το delay των φωνητικών.

 

 

Το greenlight που κρατά και στρέφει προς το κοινό κατά την διάρκεια του performance εντείνει την αίσθηση της club ατμόσφαιρας. Δεν φοβάται να κινηθεί στα όρια του γκροτέσκου παραμορφώνοντας συχνά το πρόσωπο της με γκριμάτσες, ενώ ο Augustus παραμένει λίγο πιο πίσω, στο σκοτάδι εκτοξεύοντας με ακρίβεια beats κοφτερά σαν μαχαίρια αλλά και ογκώδη σαν χειροβομβίδες. Ασφαλώς πετυχαίνει απευθείας τον στόχο, κάνοντας τον συγκεντρωμένο κόσμο να χορεύει κάτω από τους ήχους του.

Οι συνθέσεις τους, είναι εξαρχής φτιαγμένες για χορό, αποδεικνύοντας ότι όταν οι μουσικοί δεν φοβούνται να αναμείξουν τα genres και δεν διεκδικούν δάφνες αυθεντικότητας, σπουδαία πράγματα μπορεί να συμβούν. Ο μπάσταρδος ήχος των Boy Harsher είναι ακριβώς ένα τέτοιο παράδειγμα. Ασφαλώς, η δουλειά που έχουν κάνει όσον αφορά την παραγωγή, υποστηρίζει το εγχείρημα.

 

Το encore ήταν ένα και μοναδικό κομμάτι, το γνωστό Pain, ο ήχος του οποίου προκάλεσε ενθουσιασμό και αύξησε αισθητά τα χορευτικά βήματα και τις κινήσεις κάτω από την σκηνή.
Η μόνη μας παρατήρηση έχει να κάνει με την μικρή διάρκεια του set, η οποία μας άφησε διψασμένους και για άλλο. Ίσως αυτός και να ήταν ο σκοπός τους.