Emi Path - The Shadow

Η αγγλόφωνη ελληνική σκηνή τον τελευταίο καιρό έχει με "διακριτικό" τρόπο καταφέρει να προσφέρει μερικές δουλειές που αξίζουν προσοχής. Δουλειές που πιθανά σε μια αγγλόφωνη χώρα να είχαν τύχει μεγαλύτερης αναγνωρισιμότητας. Παράδειγμα οι τελευταίες δουλειές των Playrgound Theory, Σtella και Marva Von Theo. Δεδομένου του αντικειμενικά περιορισμένου κοινού όσο και λόγω του ότι οι νέοι καλλιτέχνες δεν έχουν ένα σωστά δομημένο περιβάλλον για να δημιουργήσουν, δεν είναι λίγες οι φορές που κυκλοφορούν νέες δουλειές οι οποίες διαφεύγουν της προσοχής μας.

Το ντεμπούτο της Emi Path είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω. Μια δουλειά που κυκλοφόρησε πέρσι τον Μάιο, αλλά έπεσε στην αντίληψή μας μέσω της 3P Lab και παράλληλα μετά από πρόταση ενός φίλου.

Το "The Shadow" ήταν μια από τις πιο ευχάριστες πρόσφατες εκπλήξεις και ένα θετικό παράδειγμα ενός πρώτου άλμπουμ.

Με μια εισαγωγή (Falling) που μας έφερε στο μυαλό τους Evanescence ήταν μόνο η αφορμή για να κοιτάξουμε πιο προσεκτικά τον υπόλοιπο δίσκο, με το τραγούδι να μας μεταφέρει κατευθείαν στο τοπίο του εξώφυλλου του δίσκου.

Μια αιθέρια dream pop από την κατά κόσμον Αιμιλία Παπαθεοχάρη, που κατάφερε να δημιουργήσει ένα πολύ δεμένο και σχετικά μικρής διάρκειας άλμπουμ.

To Happy Death με το καταπληκτικό βιολί, ειδικά στο κλείσιμο του κομματιού, αποτελέσε ένα από τα δύο κομμάτια του δίσκου που μετέφερα στην playlist του κινητού μου.

H φωνή της Emi Path πολύ καλή και αναδεικνύεται σε όλο το άλμπουμ και ειδικότερα στα κομμάτια όπου τα όργανα συμμετέχουν στο "παρασκήνιο", με παράδειγμα το Circle.

To βιολί είναι παρόν σχεδόν παντού και είναι αυτό που δίνει την ξεχωριστή πινελιά στη δουλειά και διαφοροποιεί τον ήχο της. Δεν είναι τυχαίο ότι ο μουσικός είναι ο Ηλίας Σδούκος είναι πρώτη βιόλα στην Εθνική Λυρική Σκηνή.

Το Drown είναι ένα δείγμα του πόσο ισορροπημένη είναι η δουλειά της, τόσο μεταξύ των τραγουδιών, όσο στην εσωτερική τους δομή, με τις εναλλαγές να συμβαίνουν με ομαλές μεταβάσεις.

Το Eons βρίσκουμε τα πετυχημένα εναρκτήρια φωνητικά, άψογα παραμορφωμένα ώστε να ακούγονται σαν χορωδία. Μας θύμισε τους Cranberries, της πρόσφατα θανούσας Dolores O' Riordan, και τις πειραματικές στιγμές του κορυφαίου τους δίσκου "To The Faithful Departed". Ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, που χτίζεται με υπομονή και με εξαιρετική εναλλαγή στο "ξέσπασμά" του. Το βιολί, για μια ακόμα φορά, απαράμιλλης μουσικής ομορφιάς.

Το άλμπουμ κλείνει με τα Don't Trust και Nothing σε ένα δίσκο όπου στιχουργικά φαίνεται ότι αποτελεί μια αποτύπωση προσωπικών εμπειριών της μουσικού.

Αυτό που κύρια μου έμεινε σαν εντύπωση είναι τα φωνητικά σε συνδυασμό με τα άψογα βιολί / βιόλα. Αποτέλεσαν τους πόλους στους οποίους η Emi Path ανέπτυξε όλους τους ήχους της, χωρίς να ξεχνάμε και το - δικό της - πιάνο. Επίσης το εξώφυλλο του δίσκου είναι τόσο εύστοχο ώστε κάθε κομμάτι μου το έφερνε στο νου.

Η Emi Path εμφανίστηκε πριν λίγες ημέρες στο Temple Athens, έναν από τους καλύτερους χώρους αυτή τη στιγμή στην Αθήνα, όπου και παρουσίασε ενώπιον κοινού το "The Shadow".

Self-Released, 20.05.2017