Motorama - Live @ Death Disco, Athens

My heart was beating too fast... (όταν ένα review γίνεται γυναικεία υπόθεση)

«Νασιάκου, αφού το βλέπεις, δεν είμαστε για live». Χαμένες κλασσικά στα σοκάκια του Ψυρρή, ψάχνοντας για άλλη μια φορά το Death Disco, καθώς είχαμε βυθιστεί στις αέναες συζητήσεις μας, φτάνουμε επιτέλους στην Λεπενιώτου κ Ωγύγου γωνία. «Νασιάκου αφού τους έχουμε ξαναδεί...».

«Μαλαίνου, θα μπούμε, έβγαλαν ωραίο δίσκο». Με το πέρας του support αποφασίζουμε και μπαίνουμε μέσα, με ένα αξιοπρεπέστατο εισιτήριο στα χέρια μας, (απ' αυτά τα ωραία, τα παλιά κι όχι ένα χαρτί Α4), αναμένοντας την έναρξη του live με άκρως ενδιαφέρουσα μουσική υπόκρουση (δουλειά του shuffle των i-Tunes του Λεωνίδα).

Προσέχουμε ότι ο χώρος δεν είναι ιδιαίτερα γεμάτος (καλό για εμάς, δεν ξέρω για το group βέβαια). Καθώς λοιπόν στήνουν μικρόφωνα και όργανα τα μέλη του group, συνειδητοποιούμε ότι η κοπέλα, Irene Parshina, απουσίαζε, γεγονός που μας στενοχώρησε αρχικά. Τουτέστιν, τρεις... που έκαναν για δεκατρείς!

 

 

Κλασσικά, ο τραγουδιστής ήταν αρχικά συνεσταλμένος, σεμνός, με τα γυαλιά του, τη ζακετούλα του, που θα έλεγε κανείς πως έχει τελειώσει την ιατρική ή θεολογική σχολή (φέρε στο νου σου τον αείμνηστο David Bowie... ε καμία σχέση!).

Ξεκινάνε δυναμικά και συνεχίζουν με το λατρεμένο μου Τell Μe, από την καινούρια τους δουλειά, που μας εκσφενδονίζει στο ταβάνι. Eνα μπάσο νευρικό που άλλαζε συχνά χέρια, μια κιθάρα που έβγαζε φλόγες, ένα μικροσκοπικό synth-controller ήταν αρκετά να κάνουν να σείεται το Death Disco, το σώμα μας και οι καρδιές μας.

Η μπάντα δεμένη και άψογα συγχρονισμένη. Ο ήχος εξαιρετικός. Το συναίσθημα (δεν ξέρω ποιος διάβασε η σαμπάνια) έρεε άφθονο, που δεν μπορούσες να καταλάβεις αν η μουσική ήταν εκεί για να σε μελαγχολήσει ή να σε στείλει σε ένα φωτεινό σύμπαν γεμάτο λουλούδια. Ένιωθα μόνιμα ότι να με είχαν βάλει στην πρίζα και το σώμα μου να πάλλεται ανεξέλεγκτα. Οι μελωδίες κατέκλυζαν το χώρο, θυμίζοντάς μου για άλλη μια φορά αυτό που είχε πει ο Morrisson: «η μουσική είναι πανηγυρισμός της ύπαρξης».

 

 

Σιγά-σιγά, ο frontman, Vladislav Parshin, λύθηκε και άρχισε να δείχνει πόσο το απολαμβάνει κι αυτός μαζί μας, πετώντας τη δεύτερη φορά τα γυαλιά του, αφού πια δεν τον βοηθούσαν σε τίποτα, ένιωθε, μας ένιωθε και ήταν αρκετό.

Η Μαλαίνου τράβαγε στωικά video και photos με το άγχος μην την κουνήσω η μην ουρλιάξω και χαλάσω τα video. Σε κάποια φάση της λέω: «Η γιαγιά μου μού ελεγε μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις, αλλά να ρε συ, αυτοί εδώ θα μπορούσαν να είναι οι Joy Division του σήμερα».

Μπάντα του ίδιου βεληνεκούς και αντάξια εννοούσα και σε καμία περίπτωση ότι μοιάζουν η αντιγράφουν στείρα η μιμούνται. Εν πάση περιπτώσει, ακούστηκαν κατ' εμέ όλα τα τραγούδια που έπρεπε να ακουστούν (και από τα 4 album, χωρίς να εμμείνουν σε παρουσίαση του τελευταίου), έπαιξαν όση ώρα έπρεπε να παίξουν (μια ώρα και σαρανταπέντε λεπτά), χωρίς να κάνουν το καθιερωμένο encore.

 

 

Αυτό που θα ήθελα να τους πω είναι πόσο ευχαριστημένη και ικανοποιημένη ήμουν απ' αυτήν την αξιοπρεπέστατη εμφάνισή τους και πόσο ευγνώμων ένιωθα. Θεωρώ ότι ήταν ένα απ' τα πιο ωραία live της χρονιάς... και γιατί όχι... θα συμφωνήσω με τον αγαπητό Λεωνίδα Σκιαδά, που τους κάλεσε και τους φιλοξένησε στο χώρο του, ότι ήταν ίσως καλύτερο από τα δυο που προηγήθηκαν απ' τους ίδιους στην Αθήνα (Six Dogs, An Club).

Motorama σας αγαπώ και σας περιμένω για 4η φορά με ένα εφάμιλλης αισθητικής album στις αποσκευές σας. Συνεχίστε, όπως άξια το κάνετε, το αγαπημένο μας new wave, μεταλαμπαδεύοντας την καλή γλυκόπικρη pop μουσική των 80'ς everywhere! Σπασίμπα!!!!

Κι ενώ είχαμε αρχίσει να ξεμακραίνουμε...: «τελικά ένα καλό live είναι σαν ένα καλό ρομαντικό βράδυ.. και κάτι περισσότερο..!» (τώρα ποια το είπε, έχει σημασία άραγε;)

 

Date: 15.12.2016

Venue: Death Disco