How To Dress Well w/ Jay Glass Dubs - Live @ Death Disco, Athens
Η ανακοίνωση της συναυλίας του How To Dress Well (κατά κόσμον Tom Krell), από την πάντα ανήσυχη ομάδα του Plisskën, ήταν μία ευχάριστη έκπληξη. Πρόκειται για έναν καλλιτέχνη ο οποίος με το δικό του ιδιαίτερο μουσικό ύφος, έχει βάλει ψηλά το όνομά του στη λίστα με τα «ζεστά» ονόματα της ηλεκτρονικής και ευρύτερης pop σκηνής. Έτσι, η Παρασκευή 2 Νοεμβρίου ήταν σημειωμένη στο ημερολόγιο των σημαντικών μουσικών events της χρονιάς και δεν είχα σκοπό να χάσω αυτήν την εμφάνιση.
Jay Glass Dubs
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τη βραδιά άνοιξε ο Jay Glass Dubs (Δημήτρης Παπαδάτος), ο οποίος θεωρείται από τους σημαντικότερους πρεσβευτές της πειραματικής dub σκηνής. Όμορφες μουσικές, αλλά και μία τελείως στατική και άνευρη παρουσία, που μου θύμισε τον ξάδερφο που αναλαμβάνει να σου γράψει μερικά cd-άκια, αλλά γρήγορα βαριέται και ψάχνει δικαιολογία να φύγει. Ίσως να μη βοήθησε ότι έπαιξε νωρίς και μπροστά σε ολιγομελές κοινό.
Photo by Nothing Βut Ηeart
How To Dress Well
Ο Tom Krell βγήκε στη σκηνή λίγο πριν τις 11. Μόνος στη σκηνή, χωρίς συνοδεία άλλων μουσικών οργάνων. Μόνο αυτός, το laptop του και δύο μικρόφωνα. Πριν ξεκινήσει, ζήτησε να σβήσουν όλα τα φώτα, έτσι ώστε να φαίνεται ελάχιστα ο ίδιος και περισσότερο η σκιά του πάνω στα πολύ ωραία visuals του video-wall και η εμφάνισή του άρχισε με τα Humans Disguished As Animals και Body Fat.
Photo by Nothing Βut Ηeart
Κατά κύριο λόγο το setlist περιείχε κομμάτια από το πρόσφατο album του, “The Anteroom” (2018), το οποίο διαφέρει σημαντικά από το πιο κρυστάλλινο “Care” (2016), σημαίνοντας την επιστροφή στα πιο περιπετειώδη και πειραματικά μονοπάτια των πρώτων ημερών του καλλιτέχνη.
Η μεγάλη ανατροπή με τον Krell είναι ότι τα κομμάτια στα live του δεν έχουν μεγάλη σχέση με αυτό που ακούμε στους δίσκους, το οποίο αρχικά είναι καλό, όμως μπορεί να αποδειχθεί νόμισμα με δύο όψεις. Τα κομμάτια είναι σε μεγάλο βαθμό πειραγμένα, πιο χαοτικά, με επιπλέον προσθήκες θορύβου και ηχητικών εφέ. Στις στιγμές όπου υποχωρούσε η ένταση της μουσικής, η εξαιρετική φωνή του How To Dress Well ξεπρόβαλε υπέροχη και μελωδική, με το χαρακτηριστικό falsetto του που κουβαλάει πόνο, ιδίως στα υπέροχα Lost Youth και Face Again.
Photo by Nothing Βut Ηeart
Όμως τις περισσότερες στιγμές όλα αυτά δεν έβρισκαν ισορροπία, με αποτέλεσμα είτε η φωνή να χάνεται μέσα στο επιτηδευμένο χάος που δημιουργούσε, είτε προσπαθούσε να το υπερκαλύψει με δυνατά φωνητικά, τα οποία όμως έδιναν την εικόνα ενός ανθρώπου που ακόμα ψάχνεται πάνω στη σκηνή, χωρίς να ξέρει πού ακριβώς θέλει να πάει.
Ο Tom Krell ήταν αεικίνητος και γεμάτος ενέργεια, πράγμα που σέβομαι απεριόριστα. Ακόμα και με τα λάθη του ή με τις αμήχανες στιγμές του, προσπάθησε να προσφέρει έντονες στιγμές στο κοινό του και, καθαρά καλλιτεχνικά, το κατάφερνε κατά διαστήματα. Όχι όμως, όσον αφορά την αλληλεπίδραση με το κοινό.
Όταν καλύπτω ζωντανές εμφανίσεις καλλιτεχνών, κοιτάζω πάντα τις αντιδράσεις του κόσμου, θεωρώντας τις σημαντικές στο να δει κανείς την επαφή που έχει ο καλλιτέχνης μαζί του. Βλέποντας λοιπόν άτομα από το κοινό να φεύγουν πριν ολοκληρωθεί το live ή άλλους να ενδιαφέρονται να πάρουν κι άλλες μπύρες την ώρα που τα δίνει όλα στη σκηνή ο How To Dress Well, σκέφτηκα ότι η ατάκα από την ταινία 24 Hour Party People “Jazz musicians enjoy themselves more than anyone listening to them does” ταίριαζε απόλυτα και στον Tom Krell το βράδυ της Παρασκευής.
Photo by Nothing Βut Ηeart
Τελευταίο κομμάτι του live ήταν το άρτια εκτελεσμένο Nonkilling 6 | Hunger, από το “Anteroom”, το οποίο τελείωσε με ένα εξαιρετικό black metal ουρλιαχτό, το οποίο κέρδισε το χειροκρότημα όλων. Όμως κάπου εκεί ο Tom Krell τα θαλάσσωσε… Μας είπε λοιπόν, ότι το ουρλιαχτό αυτό το έβγαλε έτσι ώστε με αυτό να απορροφήσει από όλους εμάς τις κακές σκέψεις και την αρνητική ενέργεια που κουβαλάμε! Καημένε Tom Krell, τι το ήθελες αυτό; Πώς κατέρρευσε έτσι η εικόνα του ανεξέλεγκτου κτήνους πάνω στη σκηνή, την οποία πολύ θα ήθελες να «πουλήσεις»;
Photo by Nothing Βut Ηeart
Γενικότερα, ανάμεσα από ορισμένα κομμάτια, αλλά και στο τέλος του live, ο How To Dress Well ήταν ομιλητικότατος, σαν να μίλαγε σε φίλους και όχι στο κοινό του. Αυτό θα μπορούσε να είναι πολύ καλό, αν δεν αναλωνόταν σε ευκολίες και κοινοτοπίες για να χαϊδέψει (;) τα αυτιά του κοινού. Μας είπε λοιπόν για τον κακό Trump, τον κακό καπιταλισμό, ότι ενώ δεν είχε την Ελλάδα στα πλάνα του, την έβαλε γιατί ξέρει πόσο δύσκολα περνάμε και άλλα τέτοια εύκολα. Όχι κύριε How To Dress Well. Όχι! Δεν πλήρωσε ο κόσμος για να του πεις αυτά. Αντί για λόγια, δώσε κάτι ειλικρινές, ακόμα και ωμό, που να βγαίνει όμως μέσα από την ψυχή σου. Δεν πείθουν πια αυτές οι καλογυαλισμένες, προμελετημένες και επιτηδευμένες live εμφανίσεις. To ταλέντο σου δεν έχει ανάγκη από το εύκολο χειροκρότημα, που προέρχεται μέσα από τέτοιες δηλώσεις.
Το live του Tom Krell ήταν άνισο, με λίγες πολύ καλές στιγμές και σε γενικές γραμμές δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας. Eίναι κρίμα, αφού πρόκειται για έναν σημαντικό καλλιτέχνη με μία χαρισματική φωνή. Και αυτό το απέδειξε όταν του ζητήθηκε να πει κάτι ακόμα, στο οποίο κατέβηκε από τη σκηνή και τραγούδησε ανάμεσα στοκ κόσμο, a capella, το υπέροχο «παγερό» νανούρισμά του, Bad Shit Outweighs The Gladness, ίσως στην πιο άμεση και ειλικρινή στιγμή της βραδιάς.
Photo by Nothing Βut Ηeart
Venue: Death Disco, Athens
Date: 02.11.2018
Photos by Nothing Βut Ηeart
