Ο How To Dress Well στο ClockSound.gr

Ένα από τα σημαντικότερα ονόματα που εμφανίστηκαν φέτος στην Ελλάδα, ήταν ο Tom Krell, γνωστός με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο How To Dress Well. Λίγο πριν την εμφάνισή του στο Death Disco, απάντησε στις ερωτήσεις μας γύρω από τη μουσική του, τη φιλοσοφία και τα μελλοντικά του σχέδια.

 

Αλέξης Καραχάλιος: Πώς προέκυψε το όνομα "How To Dress Well";

How To Dress Well: Ήταν όταν ήμουν 18 ετών και έγραφα μουσική για έναν φίλο που γύριζε μία ταινία. Έπρεπε να περάσω τη μουσική σε έναν υπολογιστή για να του τη στείλω. Ήμουν στο σπίτι του φίλου μου Alex και αναρωτήθηκα, πώς να ονομάσω τον φάκελο; Τότε ο Alex έπιασε δύο βιβλία από τη βιβλιοθήκη στην τύχη, το ένα ονομαζόταν “How to photograph women beautifully” και το άλλο “How to dress well”. Είπα ότι το πρώτο ήταν ηλίθιο και έτσι αποφάσισα το δεύτερο. Επίσης όταν έψαχνα στη μουσική μου, στο αυτοκίνητο, ήταν πολύ βολικό γιατί δεν υπήρχε τίποτα άλλο που να ξεκινάει από How, οπότε το κράτησα. Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι δεν το διάλεξα. Όμως ούτε τα ονόματά μας τα διαλέγουμε, έτσι δεν είναι;

 

A.K.: Το “The Anteroom” είναι το πέμπτο σου studio album, το οποίο κυκλοφόρησε πριν από λίγες εβδομάδες. Τι άλλαξε σε σχέση με την προηγούμενη δισκογραφική σου δουλειά και ποια ήταν η κύρια πηγή έμπνευσης για αυτόν τον δίσκο;

HTDW: Κατά κάποιον τρόπο, όλα έχουν αλλάξει αλλά και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Κύρια πηγή έμπνευσης ήταν οι Coil, οι Ministry, οι Front 242, άκουσα πολλή ηλεκτρονική πειραματική μουσική, techno και πολλούς καλλιτέχνες από τη δισκογραφική Freedom To Spend. Κομμάτι της πρόκλησης για εμένα, είναι ότι κάθε δίσκος που κάνω θέλω να είναι τελείως διαφορετικός σε σχέση με τους προηγούμενους. Καταλαβαίνω ότι αυτό είναι δύσκολο για τους δημοσιογράφους, πράγμα που δε με απασχολεί, καθώς και για το Spotify και την Apple, αφού δεν μπορούν να ταξινομήσουν εύκολα τη μουσική μου και χρειάζεται κάθε φορά να ακούνε τον δίσκο μου. Κάθε φορά που γράφω έναν δίσκο, αντικατοπτρίζεται η εκάστοτε στιγμή της ζωής μου. Έκανα τον πρώτο μου δίσκο όταν ήμουν 24 ετών και τώρα είμαι 34. Η διαφορά είναι τεράστια. Ο πνευματικός και ψυχικός μου κόσμος είναι τελείως διαφορετικοί πια.

 

Photo by Nothing Βut Ηeart

 

A.K.: Πρόσφατα μετακόμισες στο Los Angeles. Θεωρείς ότι το γεγονός αυτό επηρέασε το πρόσφατο άλμπουμ σου; Πιστεύεις γενικά ότι το μέρος στο οποίο ζεις επηρεάζει το αποτέλεσμα της δημιουργικής σου διαδικασίας;

HTDW:Προφανώς. Η μετακόμισή μου στο LA επηρέασε τον δίσκο προς δύο κατευθύνσεις. Η μία είναι σκοτεινή και η άλλη εξαιρετικά θετική. Το LA είναι τόσο καταθλιπτικό, το εντελώς αντίθετο από την Αθήνα. Σου προκαλεί μοναξιά, για παράδειγμα μπορεί να βγω και να περπατήσω για 10 λεπτά και να μη δω κανέναν, παρά μόνο αυτοκίνητα που περνάνε. Αν θες να βγεις, παίρνεις το αυτοκίνητό σου, πας στο εστιατόριο, τρως για 90 λεπτά, ξαναπαίρνεις το αυτοκίνητο και επιστρέφεις στο σπίτι. Ενώ στην Αθήνα, όλοι είναι έξω και μπορεί να κάθονται και να τρώνε για έξι ώρες παίρνοντας συνέχεια κι άλλο κρασί και μεζέδες. Η Αθήνα είναι τόσο μη-αμερικάνικη και το LA είναι εντελώς αμερικάνικο. Απολύτως εξατομικευμένη και απομονωτική εμπειρία.

Σε αυτές τις συνθήκες, έπρεπε να τα βρίσκω διαρκώς με τον εαυτό μου.Όλη η κόλαση που θεωρούσα ότι υπάρχει στον κόσμο, υπήρχε στο κεφάλι μου και αυτό ήταν ένα πρόβλημα που έπρεπε να το λύσω. Ο τρόπος για να το λύσω αυτό ήταν να φτιάξω έναν κύκλο με ανθρώπους που κάνουν μουσική και ασχολούνται με την τέχνη και αυτό με βοήθησε. Για πρώτη φορά κάνω τη δουλειά μου και γράφω μουσική δίπλα στο σπίτι μου, με τους φίλους μου. Κάποιες μέρες ασχολούμαι με το γράψιμο μουσικής, άλλες μέρες ασχολούμαστε με τα visuals, η μουσική είναι παντού γύρω μου. Υπέροχο συναίσθημα! Αυτό δεν το ξαναείχα. Για τους άλλους δίσκους, έπρεπε να πάω κάπου αλλού να τους γράψω. Ο πρώτος μου δίσκος γράφτηκε όταν ήμουνα στη Γερμανία. Για τον δεύτερο δίσκο πήγα στο Λονδίνο, για να τον γράψω. Ο τρίτος ήταν πάλι στο Βερολίνο, όπου ο φίλος μου ο Roddy ήρθε από το Λονδίνο για να με βοηθήσει . Μετά επέστρεψα στο Σικάγο, όπου ζούσα και στη συνέχεια πήγα στη Νέα Υόρκη, όπου και έκανα τον τέταρτο δίσκο μου. Στο LA σηκωνόμουν από το κρεβάτι και έγραφα τον δίσκο μου, το οποίο ήταν πολύ άμεσο και στην ουσία μου συνέβη για πρώτη φορά.

 

A.K.: Με το “The Anteroom” επιστρέφεις στην πιο πειραματική πλευρά της μουσικής σου, ιδίως αν κάνουμε τη σύγκριση με τον πιο κρυστάλλινο ήχο του “Care”, γεγονός που μου θυμίζει τις πρώτες μέρες του How To Dress Well. To album παραμένει ιμπρεσιονιστικό, αλλά είναι πιο περιπετειώδες. Ήταν αυτός ο πειραματισμός κάτι το οποίο αναζητούσες ή απλά προσπαθούσες να τραβήξεις τη δημιουργικότητά σου στα άκρα, σε αναζήτηση νέων μουσικών εδαφών;

HTDW: Οπωσδήποτε ήταν η προσπάθειά μου να ψάξω νέα μουσικά εδάφη. Έχει να κάνει όμως και το γεγονός ότι αυτόν τον δίσκο τον έκανα από το σπίτι μου, ενώ τους προηγούμενους από το studio. Τότε ήξερα, για παράδειγμα, ότι έχω 100 ώρες για να κάνω τον δίσκο και ενώ ήθελα να δω αν ένα κομμάτι μπορεί να πάει παραπέρα, πολλές φορές δεν το έκανα για να σιγουρευτώ ότι θα προλάβω να ολοκληρώσω το άλμπουμ. Τώρα όμως μπορεί απλά να ουρλιάζω για τέσσερις ώρες, χωρίς λόγο, απλά για να νιώσω πώς είναι. Στο “The Anteroom” είχα όσο χρόνο ήθελα και αυτό έκανε μεγάλη διαφορά για εμένα. Δούλεψα πολλαπλάσιο χρόνο για αυτόν τον δίσκο απ’ ότι για το “Love Remains”, για παράδειγμα ο πρώτος δίσκος μου πήρε 20 ώρες δουλειάς, ενώ ο τωρινός σχεδόν 3000 ώρες!

 

Photo by Nothing Βut Ηeart

 

A.K.: Τι άλλαξε με τη συμμετοχή του Joel Ford στην παραγωγή;

HTDW: Ο Joel είναι λιγότερο στην παραγωγή και περισσότερο στο πνευματικό κομμάτι του δίσκου. Στον δίσκο ασχολούμαι με πολύ έντονα θέματα και συναισθήματα και αν έκανα τον δίσκο ολομόναχος, θα παραήταν τρομακτικό. Ο Joel ήταν εκεί για εμένα, όταν δούλευα και χανόμουνα μέσα σε όλα αυτά τα συναισθήματα, κυρίως ως υποστηρικτικό μέσο παρά ως οτιδήποτε άλλο. Είναι καταπληκτικός μουσικός και έχει απίστευτο μουσικό αυτί. Συνήθως στο studio είχα μια ατελή εικόνα, το οποίο είναι το ζητούμενο, αυτήν την εικόνα θέλω όταν γράφω. Ο Joel ακούγοντας αυτά που είχα γράψει, μου έλεγε “αυτό το στοιχείο είναι too much, βγάλτο” και η γνώμη του συνέβαλε προς την κατεύθυνση του να σεβαστούμε τον ακροατή. Έτσι, ενώ μπορεί να είχα metal κιθάρες, τελικά δεν έχω metal κιθάρες. Ήταν τελικά προτιμότερο ακούγοντας τον δίσκο, να προσκαλείται ο ακροατής να νιώσει το σκοτάδι, από το να του βάλεις όλη τη μαυρίλα μέσα.

 

A.K.: Διάβασα ότι σπούδασες φιλοσοφία στο DePaul University και η διδακτορική σου διατριβή είναι πάνω στον μηδενισμό και τη γερμανική φιλοσοφία του 18ου και 19ου αιώνα. Θεωρείς ότι αυτό το μηδενιστικό κομμάτι εμφανίζεται με διάφορους τρόπους στις δουλειές σου, έτσι ώστε να γίνεται μέρος της τέχνης σου;

HTDW:Ναι. Αυτό με το οποίο έχω ασχοληθεί είναι η απειλή του μηδενισμού και πώς να τον πολεμήσεις, πώς υπό την απειλή του μηδενισμού μπορούμε να δημιουργήσουμε νόημα. Στην ουσία είναι μία σπουδή εναντίον του μηδενισμού και η θεματική αυτού του δίσκου έχει να κάνει με το πώς μπορούμε να βγούμε μέσα από αυτόν τον μηδενιστικό ύπνο.

 

Photo by Nothing Βut Ηeart

 

A.K.: Οι κριτικοί έχουν προσδώσει στη μουσική σου τον χαρακτηρισμό μιας ιδιάζουσας και πιο εκλεπτυσμένης R&B, η οποία συνδυάζεται με ηλεκτρονική μουσική. Τι σχόλιο έχεις πάνω σε αυτό;

HTDW: Δε θα έλεγα ότι κάνω R&B, αυτός ο χαρακτηρισμός είναι κάτι που βολεύει τους δημοσιογράφους. Θα έλεγα ότι κάνω pop. Το μόνο κομμάτι που θεωρώ ότι είναι R&B είναι το Cold Nites, το οποίο πάλι το έγραψε ο Forest Swords. Σίγουρα η μουσική μου δεν είναι πιο εκλεπτυσμένη. Για παράδειγμα, οι τύποι που παίζουν με τη Mariah Carey είναι εξωπραγματικοί ντράμερ, μπασίστες κλπ, οι οποίοι έχουν σπουδάσει μουσική, όπως και η ίδια έχει δουλέψει πολύ πάνω στη φωνή της. Εγώ δεν ξέρω να παίζω κανένα μουσικό όργανο, οπότε στην ουσία αυτοί είναι πολύ πιο εκλεπτυσμένοι και αυτοί είναι που κάνουν R&B. Η μουσική μου είναι πιο κοντά σε στυλ στον Arthur Russell ή... ξέρεις κάτι; Δε μοιάζει με τίποτα! Είναι περίεργη και ιδιοσυγκρασιακή.

 

A.K.: Η ηλεκτρονική μουσική είναι σχεδόν παντού πια και βλέπουμε ακόμα και ροκ μπάντες, με την παραδοσιακή σύσταση οργάνων, να χρησιμοποιούν ολοένα και περισσότερο laptop και ηλεκτρονικά στοιχεία. Τι πιστεύεις για αυτό;

HTDW: Οι μουσικοί της ροκ που αρχίζουν να χρησιμοποιούν laptop είναι κάτι που δε μου αρέσει και φαίνεται ότι και οι ίδιοι δε θέλουν να παίξουν ροκ. Έχει να κάνει με τους βαθμούς ελευθερίας που θέλεις να έχεις πάνω στη σκηνή, εκεί όπου πολλές φορές οι καλλιτέχνες φοβούνται να ρισκάρουν. Για εμένα είναι σημαντικό κάνοντας ηλεκτρονική μουσική, στα live να είσαι σαν ένα ζώο πάνω στη σκηνή. Αυτό έχει το ρίσκο, ότι όλα μπορεί να καταρρεύσουν, αλλιώς δεν έχει νόημα το live. Δεν είμαι ένας dj.

 

Photo by Nothing Βut Ηeart

 

A.K.: Ποιες είναι οι κυριότερες μουσικές επιρροές σου;

HTDW: Οι Joy Division, λατρεύω τη μουσική προσωπικότητα του Ian Curtis, οι Everything But The Girl και η ANOHNI, στις πρώτες δουλειές ως Anthony And The Johnsons (είμαι τεράστιος φαν του "The Crying Light" (2009) και του “I Am A Bird Now” (2005), αλλά δε μου αρέσει η εξέλιξη της μουσικής της ως ANOHNI). Οι Everything But The Girl. Επίσης ο Terious Nash (The-Dream). Digital hardcore ακούσματα όπως ο Alec Empire και η [μπάντα του] Atari Teenage Riot o Purient, oι Yellow Swans και o Pete Swanson. Αυτά γενικά.

 

A.K.: Τι ακούς αυτόν τον καιρό;

HTDW: Το 2018 ήταν καταπληκτικό, με τόσους καλούς δίσκους! Μεταξύ άλλων, μου αρέσει πολύ η τελευταία δουλειά του Organ Tapes ["Into One Name"], τον δίσκο του Blawan ["Nutrition EP"]. Μ' αρέσει ο distorted/techno δίσκος του Hellboy. Ο δίσκος της Helena Hauff ["Have You Been There, Have You Seen It"] και μ' αρέσει πολύς αυτός ο τύπος ο Tribe Of Colin και ο Ben Bedard. Η Kara-Lis Coverdale είναι καταπληκτική. Η Klein είναι φοβερή επίσης! Είναι τόσο "άρρωστη" η μουσική της. Είναι απίστευτο πόσο γαμάτοι είναι οι δίσκοι της. Ο Jay Glass Dubs είναι φοβερά "'αρρωστος". Τέλος ο Equinox.

 

A.K.: Τι να περιμένουμε από τον How To Dress Well στο εγγύς μέλλον; Ποια είναι τα πλάνα σου;

HTDW: Δεν έχω καμιά ιδέα για το τι θέλω να κάνω μετά. Μάλλον θα ασχοληθώ περισσότερο με art installations και video work. Προσπαθώ να βρω έναν τρόπο ώστε να παρουσιάσω στο κοινό τη δουλειά μου πάνω στη φιλοσοφία, μέσω μία παρουσίασης ή performance. Δεν ξέρω αν αυτό είναι εφικτό. Θα συνεχίσω να παίζω αυτόν τον δίσκο για ένα-δύο χρόνια ακόμα και βλέπουμε πού θα καταλήξουμε.

 

*Ευχαριστούμε την Anna από την Domino Records και την ομάδα του Plisskën για την συνεργασία ώστε να λάβει χώρα η συζήτηση με τον Tom Krell μετά το τέλος του soundcheck στο Death Disco.

 

Photo by Nothing Βut Ηeart