Plisskën Festival 2017 - Holy Fuck, Demdike Stare, Gaika, κ.α. (Day 1)

Ο διήμερος μαραθώνιος ενός ακόμα Plisskën έφτασε στο τέλος του, δίνοντάς μας την εντύπωση ότι χρόνο με τον χρόνο ωριμάζει και διορθώνει τις όποιες αδυναμίες του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι είναι το κορυφαίο χειμερινό φεστιβάλ της χώρας μας και ένα από τα καλύτερα στην Ευρώπη, μπαίνοντας για ακόμα μία χρονιά στο “Pitchfork’s Guide To Festivals” και επιπλέον, είναι υποψήφιο στα "European Festival Awards", στις κατηγορίες "Best Small Festival" και "Best Indoor Festival" (μπορείτε να ψηφίσετε εδώ).

Το φετινό φεστιβάλ δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τα αντίστοιχου βεληνεκούς φεστιβάλ του εξωτερικού, προσφέροντάς μας την ευκαιρία να απολαύσουμε ήδη καταξιωμένα, αλλά και ραγδαία ανερχόμενα ονόματα του παγκόσμιου μουσικού στερεώματος και βοηθώντας μας παράλληλα να ανακαλύψουμε νέα μικρά μουσικά διαμάντια.

 

 

Το πρόγραμμα τηρήθηκε στο ακέραιο για ακόμα μία χρονιά (με μία μικρή προειδοποιημένη μετατόπιση του προγράμματος στην Republic Stage, τη δεύτερη μέρα). Έξυπνος ο σχεδιασμός των χώρων όπου υπήρχαν τα stages, με τη Main Stage να είναι ένας από τους καλύτερους συναυλιακούς χώρους της Αθήνας, με την κλίση που διαθέτει.

Στα αρνητικά θα καταλογίζαμε κάποιες αστοχίες στη σειρά εμφάνισης ορισμένων καλλιτεχνών και τις τσιμπημένες τιμές του μπαρ.

Το ClockSound ήταν χορηγός επικοινωνίας του φετινού φεστιβάλ και θα σας μεταφέρει τις εντυπώσεις των συντακτών του από αυτήν την γιορτή της μουσικής. Ξεκινάμε με το τι είδαμε την 1^η μέρα του φετινού Plissken και θα ακολουθήσει άρθρο με τις εντυπώσεις μας από τη 2^η μέρα.

 

Day 1

 

Demdike Stare

Το ντουέτο από τη Μεγάλη Βρετανία εμφανίστηκε στην κύρια σκηνή του φεστιβάλ, λίγο πριν τις 8. Αν και ο κόσμος ήταν ακόμα αναμενόμενα λίγος, οι Demdike Stare δεν πτοήθηκαν και πραγματοποίησαν μια από τις κορυφαίες εμφανίσεις του φετινού Plisskën. Η εμφάνισή τους ήταν συμπαγής και με πολλή ενέργεια, δίνοντάς μας την εντύπωση ότι προσπαθούν να χωρέσουν όσο περισσότερα μπορούν στον λίγο χρόνο που είχαν. Ξεκίνησαν κτίζοντας μία τεταμένα παρανοϊκή ατμόσφαιρα, με μουσικές από το σκοτεινό, γοτθικό , ψυχεδελικό σύμπαν τους και με κοφτά breakbeats πέρασαν σε ατόφια techno και jungle, ξεσηκώνοντας το κοινό από πολύ νωρίς.

Όπως και ο Andy Stott, έτσι και οι Demdike Stare αδικήθηκαν από τη λανθασμένη ώρα εμφάνισής τους. Ίσως θα έπρεπε να εμφανιστούν στο τέλος της βραδιάς και με γεμάτη τη Main Stage. Θα γινόταν χαμός!

(Alexis Karahalios)

 

 

Andy Stott

Ο Andy Stott, o βρετανός παραγωγός από το Manchester με πέντε κυκλοφορίες από το 2006 μέχρι σήμερα (διαβάστε τις εντυπώσεις μας για τα πιο πρόσφατα “Too Many Voices” και "Faith In Strangers"), τον οποίο είχαμε ως ClockSound τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε τόσο στο Club To Club Festival στο Τορίνο, το 2015  και το 2016 όπου και μιλήσαμε μαζί του, όσο και στην εμφάνισή του στο Plissken Festival του 2015. Ο Andy Stott είναι ιδιαίτερα ταλαντούχος μουσικός και το υλικό από το οποίο δομούνται οι συνθέσεις του είναι πάντοτε προσεγμένο και καλοδουλεμένο.

 

 

Στη σκηνή του Plissken Festival 2017 εμφανίστηκε λίγο πριν τις 21:00 στο main stage, στο Piraeus Academy και άμεσα άρχισε να ξετυλίγει το υλικό του. Το set που επέλεξε να μας παρουσιάσει διέφερε αρκετά από αυτό που είχαμε δει το 2015, καθώς βασιζόταν περισσότερο σε συνθέσεις που ήταν ρυθμικά βασισμένες στα breaks και όχι σε πιο techno δομές. Αυτό είναι φυσικά αναμενόμενο συγκρίνοντας τα δύο τελευταία του album, στα οποία η διαφοροποίηση αυτή είναι εμφανής. Παρόλα αυτά, τα κομμάτια που παρουσίασε δεν βασίζονταν αμιγώς στο περσινό του album “Too Many Voices”, στο οποίο ειδικά τα σαμπλαρισμένα φωνητικά έδιναν ένα περισσότερο γήινο τόνο.

Οι περισσότερες συνθέσεις που μας παρουσίασε αποτελούνταν από αφαιρετικά ρυθμικά μοτίβα και πιο ηλεκτρονικούς ήχους. Οι χαρακτηριστικές ατμόσφαιρες που χρησιμοποιεί ο Andy Stott και αποτελούν σημαντικό σημείο του ήχου του ήταν παρούσες, αλλά τα ρυθμικά στοιχεία έμοιαζαν σαν να αναπτύσσονταν μέχρις ενός σημείου και μόλις γίνονται σύνθετα και ενδιαφέροντα να διακόπτονται, γυρνώντας πάλι στην αφαίρεση.

Το στοιχείο αυτό δεν είναι αναγκαστικά αρνητικό, καθώς δημιουργεί μία συνεχή προσμονή για τον επόμενο ήχο που θα ακούσει ο ακροατής, αλλά, και σε συνδυασμό με τη σχετικά χαμηλή ένταση του ήχου, περιορίζει τα περιθώρια του κοινού να βυθιστεί εκτός από εγκεφαλικά και σωματικά με την κίνησή του στο ηχητικό ταξίδι των κομματιών του. Προσωπικά ένιωσα αρκετές φορές ότι ήθελα μία λούπα να συνεχιστεί για λίγο ακόμα και η ένταση να ανέβει προκειμένου να μπορέσω να παρασυρθώ από τους κατά άλλα πολύ ενδιαφέροντες ήχους και τα ρυθμικά σχήματα που δημιουργούσε ο Andy Stott επί σκηνής. Το set του συνολικής διάρκειας περίπου μίας ώρας αποτέλεσε ένα καλό ζέσταμα για την επόμενη, εξαιρετική εμφάνιση των Holy Fuck, χωρίς όμως να ξεσηκώσει το κοινό.

(Iraklis Skoteinos)

 

 

Tosin Μartyns

Αναμένοντας το πολυπληθές rap σχήμα των 67 να εμφανιστεί στη σκηνή του Tunnel, αδράξαμε την ευκαιρία να ακούσουμε το γεννημένο στην Νιγηρία αλλά μεγαλωμένο στην Αθήνα Tosin Martyns, ο οποίος μας απέδειξε έμπρακτα για τις ικανότητές του ως mc και ως performer, δεδομένου ότι εμφανίστηκε στη σκηνή κατά τις 21.30 και ο χώρος δεν είχε γεμίσει όπως θα περιμέναμε. Παρόλα αυτά, η σκηνική του παρουσία σε συνδυασμό με τις ικανότητές του σε raggamuffin και reggae φωνητικά συνοδεία μιας καθαρόαιμης afrobeat με dancehall στοιχεία live μουσικής επένδυσης προθέρμαναν χορευτικά και για κάτι παραπάνω από ώρα σε ικανοποιητικό βαθμό τους παρευρισκόμενους για τη συνέχεια των ζωντανών εμφανίσεων που θα ακολουθούσαν.

(Kostis Grimanis)

 

 

67

H ανυπομονησία να δούμε στο Tunnel stage τους 67, ένα από τα πιο ωμά UK rap crew των τελευταίων χρόνων, έχοντας ήδη πάρει μια γεύση της ακατέργαστης ενέργειας του εξαμελούς σχήματος από βιντεοσκοπημένες εμφανίσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο και υπόλοιπα μέρη του εξωτερικού ήταν μεγάλη… και αυτό γιατί περιμέναμε να βιώσουμε αυτή τη μοναδική ικανότητα που έχουν σαν αυθεντικοί UK drillaz να “φτύνουν” ρίμες ακατάπαυστα συνοδεία  trap, grime και rap ήχων κάνοντας το κοινό να παραληρεί μέσα σε ένα συνονθύλευμα καπνού, άγριου χορού και αναφώνησης στίχων από κομμάτια τους που περιγράφουν τη ζωή των μελών του σχήματος στους δρόμους του Brixton στο Λονδίνο.

 

 

Αντ’ αυτού όμως για την μία ώρα που καταφέραμε να τους ακούσουμε παρότι ό ήχος τους ήταν όντως αυτό που περιμέναμε δεν είχαμε την τύχη να τους δούμε ως ολοκληρωμένο rap ensemble και αυτό γιατί oASAP, Liquez, Monkey (οι 3 εκ των 6 mic killers) περίμεναν υπομονετικά μέχρι να βγουν ώστε να ανταποκριθεί το συγκεντρωμένο κοινό στις εκκλήσεις του dj του σχήματος για “πολεμικές“ ιαχές. Τελικά ανταποκρίθηκαν μόνο οι πιστοί του συγκροτήματος που ήταν συγκεντρωμένοι μπροστά στη σκηνή αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι η μουσική ιδιοσυγκρασία των 67 έστω και αν δεν είναι του γούστου σου ή εν προκειμένω αυτά που μεταφέρουν μέσω των στίχων τους ως νόημα δεν έχουν συνάφεια με την κουλτούρα σου είναι αδύνατο να περάσουν εμπρός σου απαρατήρητοι.

(Kostis Grimanis)

 

 

Smerz

Στην εξωτερική σκηνή Republic είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ζωντανά τις Νορβηγίδες Smerz. Η αλήθεια είναι ότι τόσο ο χώρος, όσο η διακριτική τους παρουσία σε συνδυασμό με τις ευφάνταστες και περίεργες τρόπον τινά ηλεκτρονικές τους συνθέσεις συνοδείας των live αιθέριων φωνητικών των Henriette Motzfeldt και Catharina Stoltenberg μας άφησαν με μια πολύ όμορφη ανάμνηση και ελπίζουμε ότι θα έχουμε ξανά την ευκαιρία να τις δούμε ζωντανά στο εγγύς μέλλον.

Ακούγοντας τις θα λέγαμε ότι ενώ τα κομμάτια τους είναι ένα ενδιαφέρον υβρίδιο πολυποίκιλων επιρροών ωστόσο αυτό που μπορεί να διακρίνει κανείς στην κάθε τους παραγωγή - οι οποίες σημειωτέον είναι αποκλειστικά δικές τους και τη συγκεκριμένη μέρα του φεστιβάλ αναπαράχθηκαν αυτούσια και ζωντανά για το κοινό του Plissken - είναι τα επαναλαμβανόμενα και ασταμάτητα τύμπανα, τα ζεστά synths και τα soft R&B τους φωνητικά. Οι Motzfeldt και Stoltenberg, που ελέγχουν σχεδόν κάθε πτυχή της παραγωγής τους, από τη σύνθεση τραγουδιών, την παραγωγή και τον προγραμματισμό, μας έκαναν να βιώσουμε στιγμές οικειότητας και χιούμορ μέσα από από μια DIY dream-pop αισθητική διανθισμένη με ανά διαστήματα ένα off balance techno ρυθμό και φανταχτερούς synth ήχους που όμως έδιναν στο κάθε κομμάτι τους μια πολύ ζεστή, ιδιαίτερη και προσωπική χροιά. Τα χαμόγελα και των 2 δημιουργών στο τέλος του live ευχαριστώντας το κοινό ήταν απλά το κερασάκι σε μια πολύ καλή τους εμφάνιση. Ελπίζουμε να τις ξαναδούμε!

(Kostis Grimanis)

 

Holy Fuck

Η μπάντα των Holy Fuck σχηματίστηκε πάνω στην ιδέα της δημιουργίας ενός μείγματος dance, electro, με στοιχεία punk rock και θόρυβο χωρίς όμως λούπες, προγραμματισμό και laptop. Πραγματικά, στη σκηνή δεν υπήρχε πουθενά laptop, αλλά μόνο πλήκτρα, ντραμς και μπάσο. Έπαιξαν κομμάτια κυρίως από το πρόσφατο EP τους “Bird brains” (2017), αλλά και από το περσινό πολύ δυνατό τους άλμπουμ, “Congrats” (2016), απ’ όπου ακούσαμε τα αγαπημένα Chimes Broken, Tom Tom και Xed Eyes . Το αποτέλεσμα ήταν ένα ξεσηκωτικό, χαοτικό live, με αστείρευτη ενέργεια από την μπάντα, την οποία μετέδιδε στο ενθουσιώδες κοινό, που δε σταμάτησε να χορεύει.

 

Οι Holy Fuck είναι από τα συγκροτήματα που καταφέρνουν να αλληλεπιδράσουν με το κοινό τους, χωρίς πολλά λόγια και φλυαρίες (βλέπε DeMarco), αλλά αποκλειστικά μέσα από τη μουσική τους, κάνοντάς μας να επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά το όνομά τους μετά την φοβερή και τρομερή εμφάνισή τους. Ξεκάθαρα το κορυφαίο live act της πρώτης βραδιάς του φεστιβάλ.

(Alexis Karahalios)

 

 

Mulatu Astatke

Headliner της πρώτης βραδιάς του φεστιβάλ ήταν ο πατέρας και ιδρυτής της Ethio Jazz, Mulatu Astatke. Ο Astatke ανέβηκε στη σκηνή μαζί με την μπάντα του, με το vibraphone και τα κρουστά να τραβούν τα βλέμματά μας. Δε συμβαίνει συχνά να έχεις μπροστά σου τον ιδρυτή ενός ολόκληρου μουσικού ρεύματος, είναι κρίμα όμως να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε ένα τέτοιο φεστιβάλ ανάδειξης του ήχου του αύριο, ιδίως μετά από εμφανίσεις που έχουν ξεσηκώσει το κοινό, όπως αυτή των Holy Fuck. Η εμφάνιση του Astatke και της μπάντας του, μου θύμισε κατά πολύ την περσινή των Tuxedomoon, υπό την έννοια ότι ενώ έπαιξαν αναμενόμενα καλά, η παρουσία τους ήταν παράταιρη στο μουσικό ύφος του φεστιβάλ και κόντρα στο momentum που είχε η βραδιά ως εκείνη τη στιγμή.

 

Στο καθαρά μουσικό κομμάτι, ο Astake μας παρουσίασε τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του. Ακούσαμε το ιδιαίτερο μείγμα σύγχρονης jazz, pop, παραδοσιακής αιθιοπικής μουσικής, Afro-funk, Latin ρυθμών και reggae, στοιχείων που αποτελούν την Ethio-Jazz, αλλά δεν ξεσηκωθήκαμε. Ενδιαφέρουσα η εμφάνιση του Astatke, αλλά σίγουρα θα αναδεικνυόταν περισσότερο σε έναν ξεχωριστό χώρο, σε μία βραδιά αποκλειστικά δική του. Κατά τη γνώμη μου συνεχίστηκε η παράδοση του Plisskën, κατά την οποία οι εμφανίσεις των headliners δεν είναι αυτές που μένουν στο μυαλό μας ως οι κορυφαίες της κάθε χρονιάς.

(Alexis Karahalios)

 

 

Weval

Στις 00.30 και ύστερα από 3 ομολογουμένως πάρα πολύ δυνατές εμφανίσεις των Demdike Stare, Andy Stott και Holy Fuck εμφανίστηκαν για να κλείσουν τη βραδιά στο Main Stage του Φεστιβάλ οι Ολλανδοί Weval. Οι προσδοκίες ήταν μεγάλες αλλά τελικά το τι περιμένει κανείς από ένα live και δη ηλεκτρονικής dance μουσικής ειδικότερα στο κλείσιμο της πρώτης μέρας ενός από τα πιο τολμηρά - ναι θα το πούμε- φεστιβάλ αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη είναι τελικά υποκειμενικό! Και αυτό γιατί άλλο η κατ’ ιδίαν ακρόαση ενός album στο σπίτι -όπως το ιδιαίτερα αξιόλογo album “Half Age” του εν λόγω ηλεκτρονικού διδύμου- και άλλο η απαίτηση που διαμορφώνεται στον οποιονδήποτε που έχει παρακολουθήσει από τις πρώτες βραδυνές ώρες ένα φεστιβάλ και ενδεχομένως περιμένει να κλείσει λυτρωτικά το βράδυ του με αρκετό χορό μοιραζόμενος μαζί με το υπόλοιπο κοινό εκείνο το μοναδικό συναίσθημα ευφορίας που δημιουργεί η ρυθμική κίνηση υπό την προσεκτική ενορχήστρωση επαναλαμβανόμενων beat και synth ηχοτοπίων...

 

 

 

Για να εξηγούμαστε λοιπόν, αυτό που μόλις περιγράψαμε δεν συνέβη..και αυτό όχι γιατί οι Harm Coolen και Merijn Scholte Albers δεν ήταν καλοί ή ότι παρέκκλιναν από τη μουσική τους φιλοσοφία ή την μέχρι τώρα τους πορεία ζωντανών εμφανίσεων. Τουναντίον, οι γεμάτες ατμόσφαιρα σκοτεινές μελωδίες τους, οι οποίες έβριθαν αναλογικών synth ήχων που άλλοτε σου έφερναν στο μυαλό τους Daft Punk, άλλοτε τους Orbital και ενίοτε κάτι από Jean Michel Jarre προσαρμοσμένες σε ρυθμικά patterns μικρότερα των 140 bpms σε έβαζαν σε μία όμορφη διάθεση ύπνωσης απουσία όμως του έντονου χορευτικού στοιχείου που θα περίμενε κανείς για αυτήν την ώρα τουλάχιστον...και αυτό γιατί η προθέρμανση από τους Demdike Stare είχε ήδη αρχίσει από νωρίς.

(Kostis Grimanis)

 

 

GAIKA

Ο φοβερός Βρετανός Gaika μας έδειξε πως πρέπει παρουσιάζεται ένα live με όλη τη σημασία της λέξης. Ένας μουσικός τον οποίο είχα ακούσει ελάχιστα πριν το Plissken, μας μέθυσε χωρίς κατανάλωση αλκοόλ... Μια εμφάνιση η οποία από την αρχή μέχρι το τέλος δεν έκανε καμία "κοιλιά" και που δεν είναι καθόλου τυχαίο αποτελεί επιλογή του κορυφαίου label της Warp. Μια εξαιρετική επιλογή στην σκηνή Tunnel, της οποίας το line-up είχαν φροντίσει οι Black Athena, που αποτέλεσε την καλύτερη εμφάνιση μετά τους Holy Fuck την 1η ημέρα, κατά την άποψη του γράφοντα. Ο ίδιος βγήκε και για encore, δίνοντάς μας την εντύπωση ότι δεν ήθελε να αφήσει τη σκηνή. Για όσους δεν είχαν την τύχη να τον δουν, θα προτείναμε ανεπιφύλακτα να ακούσουν τις δουλειές του.

(YZ)

 

 

Το ClockSound.gr ήταν χορηγός επικοινωνίας του φετινού Plisskën, το οποίο προσπαθήσαμε να καλύψουμε με τον καλύτερο τρόπο μέσω συνεντεύξεων (Liars, Autarkic), οπτικοακουστικού υλικού στα social media και τελικά με τις εντυπώσεις μας από την για κάθε μέρα.

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την παραγωγή του Plisskën για την πρόσκλησή του και ευχόμαστε στα παιδιά και το φεστιβάλ να συνεχίσουν τη καλή τους δουλειά και να διατηρήσουν αυτό το ξεχωριστό και διαφοροποιημένο φεστιβάλ με τον ίδιο τρόπο τα επόμενα χρόνια.