Plisskën Winter Festival 2016 - Forest Swords, La Femme, Zomby, Charlotte de Witte, κ.α.

Όπως είχαμε γράψει και στο περσινό review μας, το Plissken ήρθε για να μείνει. Και όχι μόνο μένει, αλλά αναδεικνύεται περίτρανα σε ένα από τα φρεσκότερα φεστιβάλ της Ευρώπης, δίνοντάς μας την ευκαιρία να δούμε τα ανερχόμενα ονόματα του σήμερα, τις τάσεις που υπάρχουν αυτήν τη στιγμή στη μουσική σκηνή και προς τα πού οδεύει ο ήχος του αύριο.

Μην ξεχνάμε ότι ορισμένα από αυτά τα ονόματα που κατά καιρούς πέρασαν από το Plissken, είτε ήταν ήδη είτε έγιναν ακόμη γνωστότερα και καταξιωμένα στην παγκόσμια μουσική σκηνή με παράδειγμα τους Wild Beasts, οι Fucked Up, οι Death Grips, οι Savages ή ο Perfume Genius. Και σε όλα αυτά προσθέτουμε σπουδαίους μουσικούς παραγωγούς, ορισμένοι εκ των οποίων καθορίζουν σε σημαντικό βαθμό την ηλεκτρονική μουσική του αύριο, όπως ο Andy Stott (διαβάστε τη συνέντευξη που μας έδωσε εδώ), ο Fort Romeau ή οι Fuck Buttons. Ανάμεσά τους βλέπουμε και ανερχόμενους Έλληνες καλλιτέχνες, κάποιοι εκ των οποίων χαίρουν αναγνώρισης στο εξωτερικό, όπως οι Xylouris White. Έτσι, δε θα ήταν υπερβολή αν χαρακτηρίζαμε το Plisskën ως ένα "σχολείο" της μουσικής στην Ελλάδα.

Φέτος λοιπόν, είχαμε το Plisskën Winter Festival, το οποίο είχε μία σαφή τάση προς την ηλεκτρονική μουσική. Να πούμε ότι όπως και πέρυσι, το πρόγραμμα τηρήθηκε με θρησκευτική ευλάβεια, ήταν σφιχτοδεμένο και βοήθησε πολύ τον κόσμο να κάνει τον προγραμματισμό του, όσον αφορά τους καλλιτέχνες που ήθελε να δει/ψάξει.

 

Day 1: Tuxedomoon, Zomby, Charlotte de Witte, MENTA, FlokosH, Nalyssa Green, The Four Owls, Prefuse 73.

Την πρώτη μέρα ήμασταν εκεί από νωρίς, για να δούμε τους ανερχόμενους MENTA (διαβάστε τη συνέντευξη που έδωσαν στο ClockSound εδώ), οι οποίοι εμφανίζονταν στη Republic Stage, όπως και τα περισσότερα ελληνικά σχήματα. Οι MENTA, έπαιξαν πολύ ωραία, παρουσιάζοντας τις τελευταίες τους δουλειές, αυτές με τον πιο σκοτεινό electro ήχο. Κατά γενική ομολογία όμως αδικήθηκαν, τόσο από την ώρα που εμφανίστηκαν (ο ήχος τους ταίριαζε για τις πιο μεγάλες ώρες της βραδιάς), όσο και από την εξωτερική σκηνή, στην οποία εμφανίστηκαν. Και εδώ κατά τη γνώμη μου, ήταν ένα από τα λίγα μειονεκτήματα του φετινού φεστιβάλ. Ναι μεν αφιέρωσε μία σκηνή αποκλειστικά για τις ελληνικές μπάντες, αλλά η σκηνή ήταν σε ανοικτό χώρο! Και είχε κρύο. Αυτό σίγουρα επηρέαζε το παίξιμο όλων των καλλιτεχνών, αλλά σίγουρα και την προσέλευση του κόσμου, ο οποίος δυσκολευόταν να καθίσει για πολλή ώρα έξω.

 

 

 

Πήραμε την πρώτη μας μπύρα και μπήκαμε στο Tunnel, στο οποίο έπαιζε ο FlokosH, το ενδιαφέρον DJ set του οποίου είδαμε για περίπου μισή ώρα, βοηθώντας μας να ζεσταθούμε. Επιστροφή στο κρύο της Republic Stage, με τη ζεστή εμφάνιση της Nalyssa Green. Ωραίες synth pop μελωδίες με folk στοιχεία, παντρεμένα με τον ιδιαίτερο ήχο του theremin. Δυστυχώς το πρόγραμμα ήταν έτσι δομημένο, ώστε δεν μπορέσαμε να πάρουμε άλλη γεύση από τις σκηνές Republic και Tunnel, παρά μόνο μία γρήγορη ματιά στον Error 404, ο οποίος ήταν πολύ καλός. Δυστυχώς όμως, έπρεπε να διαλέξουμε (και τι να πρωτοδιαλέξεις!).

 

 

Στην κύρια σκηνή του φεστιβάλ, προλάβαμε τη βρετανική hip hop κολλεκτίβα, Four Owls, που είναι γνωστοί για τον δίσκο ορόσημο στη βρετανική hip hop, "Natures Greatest Mystery". Οι πρώτες σειρές μοιράστηκαν τον ενθουσιασμό του συγκροτήματος, όχι όμως και ο υπόλοιπος κόσμος. Θεωρώ ότι οι Four Owls, επίσης αδικήθηκαν από την ώρα, αφού ήταν αναγκασμένοι να παίξουν νωρίς σε έναν αρκετά φωτισμένο χώρο, μπροστά σε ένα κοινό που δεν είχε ζεσταθεί ακόμα. Ίσως αν έπαιζαν αργότερα, σε μία μικρότερη σκηνή, να μιλάγαμε για ένα από τα live της βραδιάς. Τη συγκεκριμένη ώρα όμως, ενθουσίασαν μόνο τους πιστούς φίλους του ήχου τους.

 

 

 

Κατά τη γνώμη μου, μία από τις καλύτερες εμφανίσεις της πρώτης μέρας του Plisskën, την πραγματοποίησε ο Zomby. Φορώντας όπως πάντα μία μάσκα (του Guy Fawks από το V for Vendetta), παρουσίασε ένα φρεσκότατο και καλοδουλεμένο κράμα jungle, dubstep, rave και garage, δείχνοντάς μας γιατί θεωρείται ένα από τα ραγδαίως ανερχόμενα ονόματα στην ηλεκτρονική σκηνή.

 

 

Στις 23:00 ακριβώς, βγήκε στη σκηνή ο Prefuse 73. Ο Αμερικανός παραγωγός έχει έναν πολύ ιδιαίτερο ήχο, όντας ένας εκ των κυρίων εκφραστών της avant και soul hip hop. Το DJ set του ήταν καλλιτεχνικά πολύ ιδιαίτερο και αξιόλογο, όμως δεν είχε τη δύναμη άλλων εμφανίσεων που έχει πραγματοποιήσει στο εξωτερικό. Κάτι του έλειπε. Σίγουρα η ένταση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην ενθουσιάσει όσους δεν τον ήξεραν και σε συνδυασμό με το ότι ακολούθησε την δυνατή εμφάνιση του Zomby, το κοινό έπεσε.

Headliners της πρώτης βραδιάς του φεστιβάλ ήταν οι θρυλικοί Tuxedomoon (διαβάστε τη συνέντευξη που μας έδωσε ο Blaine Reininger εδώ) . Ξεκινώντας με το Nazca , το 59 το 1 και το Fifth Column, άρχισαν να επιβάλλονται στον χώρο. Με εξαίρεση τα σχετικά πρόσφατα, This Beast, Muchos Colores και Baron Brown στο encore, η μπάντα έπαιξε κομμάτια από τη δεκαετία του ’80. Μία άρτια καλλιτεχνικά εμφάνιση, με το βιολί του Reininger κ τα πνευστά του Steven Brown να κλέβουν την παράσταση και να μας μαγεύουν. Μία εμφάνιση, αφιερωμένη στον προσφάτως εκλιπόντα Bruce Geduldig, γι’ αυτό και απέπνεε μία υποβόσκουσα μελαγχολία και θλίψη, που όμως ένιωθες ότι δεν ταιριάζει με την «ενέργεια» που θέλει να περάσει το φεστιβάλ. Τους Tuxedomoon τους προτιμάω όταν εμφανίζονται μόνοι τους, με το κοινό τους, φτιάχνοντας την ατμόσφαιρά τους από το μηδέν, χωρίς να έχουν προηγηθεί τόσοι ετερόκλητοι ήχοι.

 

 

 

Αφήσαμε τη Μain Stage και πήγαμε στο Aquarium, για να δούμε το νέο σημαντικό όνομα της techno στην Ευρώπη, τη Βελγίδα Charlotte de Witte (διαβάστε εδώ τη συνέντευξη της που έδωσε στο ClockSound, λίγο πριν την εμφάνισή της). Αυτό που μου αρέσει στην de Witte είναι η αντίθεση της εικόνας μίας γλυκύτατης κοπέλας στα decks, που «βαράει» όμως ανελέητα σε άγριους dark techno ήχους. Χορός μέχρι αργά και μία καταπληκτική εμφάνιση της Βελγίδας παραγωγού, αντάξια του ονόματός της.

 

 

 

Day 2: Death In Vegas, La Femme, Optimo (Espacio), xxxy, The Vagina Lips, Craves, Vatican Shadow

Δεύτερη μέρα και ξεκίνημα από τα εγχώρια συγκροτήματα και τους Vagina Lips (για την ακρίβεια μόνο ο Jimmy Polioudis στη σκηνή) υπό βροχή. Ωραίες μουσικές και ο κόσμος στριμωγμένος για να προστατευτεί από τη βροχή, πράγμα που ενισχύει την άποψη που αναφέραμε για την Republic σκηνή.

Στο Tunnel ακούσαμε για λίγο τον Craves και τους future beats ήχους του. Γενικά, το Tunnel μου άρεσε. Είχε χαρακτήρα και ήταν ένα ωραίο μέρος να ακούσεις ενδιαφέροντα πράγματα (κυρίως από την ελληνική σκηνή) και ηχητικούς πειραματισμούς.

 

 

Στην κύρια σκηνή, έπαιζε ο Vatican Shadow (γνωστός και ως Dominick Ferrow ή Prurient), ο οποίος είχε τρομερή ενέργεια. Έκανε το DJ-set του, χόρευε και παρακινούσε το κοινό να ξεσηκωθεί. Με επιθετική χορευτική μουσική και κατά στιγμές επιτηδευμένα παραμορφωμένο «μηχανικό» ήχο, ο Fernow έβαλε μία τραχιά ανθρώπινη νότα στον ήχο των υπολογιστών. Επίθεση στις αισθήσεις. Σίγουρα η εμφάνιση του Fernow θα αναδεικνυόταν καλύτερα τις πρώτες πρωινές ώρες, στο Aquarium stage, μπροστά σε μικρότερο, αλλά πιο υποψιασμένο και προετοιμασμένο κοινό.

 

 

 

Αν μου έλεγαν να διαλέξω την κορυφαία εμφάνιση του φετινού Plisskën, θα απαντούσα χωρίς δεύτερη σκέψη, αυτή του Forest Swords (διαβάστε εδώ τη συνέντευξη που έδωσε στο ClockSound). Ο ίδιος μαζί με τον μπασίστα του, έπλεξαν μαεστρικά ένα δίχτυ από dub, psych, dance και trip hop ήχους, παγιδεύοντας το κοινό σε έναν ονειρικό κόσμο. Ο παραγωγός από το Liverpool, πήρε υπομονετικά τον χρόνο του για να φτιάξει την επιθυμητή ατμόσφαιρα, ανεβάζοντας το vibe σιγά-σιγά βάζοντας κυκλικές λούπες, ενώ η προσεκτική χρήση των φωνητικών, απογείωσε την εμφάνισή του, ιδίως με το εξαιρετικό The Weight Of Gold. Ο κάθε ήχος γέμιζε τον χώρο άψογα και τα, κατά στιγμές, μεγάλα και "παχιά" beats έδωσαν το στίγμα ενός απίστευτου live, με παλμό και ζωντάνια.

 

 

 

Στις 23:00 βγήκαν στη σκηνή οι Γάλλοι, La Femme. Παίζοντας ένα ιδιαίτερο μείγμα synth-pop, surf-rock, ψυχεδέλειας και Krautrock, συνδυασμένα με ακόρεστη δίψα για πάρτυ, οι Παριζιάνοι ξεσήκωσαν το κοινό του Plisskën. Οι La Femme ήταν το μουσικό αρωματικό λουλούδι του φεστιβάλ, δίνοντας μία ιδιαίτερη αίσθηση φρεσκάδας και κεφιού. Είναι μία μπάντα καλοδουλεμένη, κάτω από πλήρη έλεγχο, οι οποίοι ακούγονται όπως κανένας άλλος, αν και ο ήχος τους δεν έχει κάτι το πρωτοποριακό. Στην εμφάνισή τους είδαμε ένα μείγμα ψυχοτροπικών ήχων, με ξαφνικές κορυφώσεις άγριων ενορχηστρώσεων, οι οποίες ξεσήκωναν το κοινό. Για τους περισσότερους από όσους ρωτήσαμε, η κορυφαία στιγμή της βραδιάς.

 

 

Headliners της δεύτερης βραδιάς του φεστιβάλ ήταν οι Death In Vegas. Ο κόσμος είχε γεμίσει την κύρια σκηνή (πολύ περισσότερος από αυτόν της πρώτης μέρας) και περίμενε ανυπόμονα την εμφάνιση του συγκροτήματος. Όπως μας είχε δηλώσει ο Richard Fearless στη συνέντευξη που μας έδωσε (η συνέντευξη εδώ), η μπάντα αποτελείται πλέον μόνο από αυτόν και τον τεχνικό του, ο οποίος παίζει τα synths, και αυτό είναι κάτι που δεν το ήξερε ο περισσότερος κόσμος. Αυτή ήταν η πρώτη έκπληξη, γιατί η δεύτερη είναι η δραματική αλλαγή στον ήχο του συγκροτήματος - για την οποία είχαμε μιλήσει στο preview άρθρο μας "Η δυναμική επιστροφή του στις minimal techno ρίζες με τη κυκλοφορία του 'Trans Love Energies' και ειδικά με το πρόσφατο 'Transmission' αναμένεται αρκετά ενδιαφέρουσα." - η οποία οφείλεται στη δημιουργικότητα του Fearless. Και αυτή η αλλαγή ήταν ποιοτικά κατώτερη του αναμενομένου. Μπορούμε να πούμε ότι περιμέναμε κάτι δυνατότερο από την εμφάνιση των D.I.V. στο φετινό Plisskën.

 

 

Στο Aquarium ο χορός είχε ήδη ξεκινήσει, με τον xxxy στα decks, ο οποίος χωρίς να χάσει δευτερόλεπτο, έδειξε αμέσως τις προθέσεις του, βάζοντας τους χορευτικούς techno-house-garage ύμνους του. Το Aquarium αποδείχθηκε ως ο άσος στο μανίκι του Plisskën, προσφέροντας τα πιο συμπαγή και σταθερά υψηλού επιπέδου DJ sets από κορυφαίους μουσικούς παραγωγούς.

 

 

 

Το πάρτυ του Aquarium έκλεισε με ανελέητο χορό, υπό την καθοδήγηση του δίδυμου από τη Γλασκώβη, Optimo (Espacio), και των dark techno ήχων της δημιουργικά ανήσυχης, Aurora Halal, η οποία μίλησε στο ClockSound δύο μέρες μετά την εμφάνισή της.

 

Το ClockSound.gr ήταν χορηγός επικοινωνίας του φετινού Plisskën, το οποίο προσπαθήσαμε να καλύψουμε με τον καλύτερο τρόπο μέσω των συνεντεύξεων με μερικά από τα κορυφαία ονόματα του φεστιβάλ (Death In Vegas, Tuxedomoon, Forest Swords, Charlotte De Witte, Aurora Halal, Menta), μέσω του οπτικοακουστικού υλικού στα social media και τελικά με τις εντυπώσεις μας που μόλις διαβάσατε.

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την παραγωγή του Plisskën για την πρόσκλησή του και ευχόμαστε στα παιδιά και το φεστιβάλ να συνεχίσουν τη καλή τους δουλειά και να διατηρήσουν αυτό το ξεχωριστό και διαφοροποιημένο φεστιβάλ με τον ίδιο τρόπο τα επόμενα χρόνια.