The Vagina Lips – Generation Y
Πίσω από το ευφυές project The Vagina Lips κρύβεται ο Τζίμης Πολιούδης a.k.a. Zimmy Lips, ένας ανήσυχος καλλιτέχνης απ’ τη Θεσσαλονίκη, που φαίνεται ότι δεν σταματά να πειραματίζεται και να κατεβάζει ιδέες, αφού εκτός αυτού του project, τρέχει άλλο ένα, με το όνομα MAZOHA. Απ’ την τιτλοδότηση και μόνο των project φαίνεται η ανατρεπτικότητά του.
Ο επαναστατικός και με τον εντελώς δικό του τρόπο καινοτόμος, Τζίμης καταφέρνει να κάνει παραγωγές που δύσκολα πιστεύεις ότι προέρχονται από ένα μόνο άτομο, και πόσο μάλλον όταν τον δεις live, που καταφέρνει να είναι όλοι οι ρόλοι που διαθέτει μια πλήρης μπάντα συν κάτι παραπάνω...
Πριν λίγες μέρες λοιπόν, ο Vagina Lips σε συνεργασία με την Inner Ear Records, κυκλοφόρησε το δεύτερο επίσημο άλμπουμ του, με τίτλο "Generation Y". Ο δίσκος αυτός, όπως και οι προηγούμενες παραγωγές του, έχουν επιρροές απ’ τους ήχους των 80’s και 90’s, με την post-punk και την synthwave να συμπληρώνονται και να δένουν τέλεια με την indie, δίνοντας ένα μοναδικό αποτέλεσμα. Αλλά πιο αναλυτικά στην πορεία...
Πρώτος σταθμός, με φαινομενικά αισιόδοξο μήνυμα το The Good Life. Οριακά grunge εισαγωγή, με γρήγορο μπιτ στο μπαγκράουντ να δίνει το ρυθμό και να σου προκαλεί μια ανεπαίσθητη κίνηση. Ο μαύρος στίχος με τον post-punk ήχο του θα περίμενες να σε ρίξει, όμως όχι. Σου δημιουργεί μια ανεξήγητη αισιοδοξία με μια ελαφριά πικρία να κρύβεται πίσω απ’ αυτή. Τα γρατζουνίσματα της κιθάρας αντικαθιστά τώρα το μπάσο. Μια μακρόσυρτη και κλιμακωτή εισαγωγή - που για μια στιγμή με έκανε να νομίζω ότι άκουγα DIIV - ανοίγει το δεύτερο κομμάτι του δίσκου, Boy June, ένα κομμάτι που μου βγάζει μια εξομολογητική διάθεση του Τζίμη. Λίγες πληροφορίες για την εφηβεία του ίσως, ποιος ξέρει. Κυριαρχούν μελαγχολικές μελωδίες, χωρίς όμως να χάνουν το απαραίτητο νεύρο τους.
Το μοτίβο δεν αλλάζει, αντίθετα εντείνεται η μελαγχολική διάθεση με μια εντελώς shoegaze μπαλάντα, με τίτλο Destroy Me, που συσχετίζει τον πόνο και την καταστροφή με τον έρωτα, και ίσως όχι αδίκως, αφού όλα τα έντονα συναισθήματα συνήθως είναι αυτοκαταστροφικά. Σου μένει η πικρία. Απότομη αλλαγή με το synth και την κιθάρα να δίνουν έντονο ρυθμό. Μελωδίες βγαλμένες απ’ τα 80’s, ανακατασκευασμένες όμως και προσαρμοσμένες στα γούστα του Vagina Lips, δημιουργώντας ένα dreampop αποτέλεσμα σε μια λίγο πιο punk εκδοχή.
Lo-fi, Hatred and Dinosaurs. Περίεργο κομμάτι, όπως φαίνεται και απ’ τον τίτλο, εξομολογητικό πάλι σχεδόν με αρκετή μαυρίλα, που κάλλιστα θα μπορούσε να συνοδεύει κάποια σκηνή αμερικάνικης παραγωγής. Εκφράζει με επιτυχία την ανασφάλεια, το άγχος και την απογοήτευση που ο καθένας μας βιώνει στο δικό του βαθμό.
Το ταξίδι συνεχίζεται με γλυκόπικρες μελωδίες, στο ίσως πιο ταξιδιάρικο κομμάτι του δίσκου, Like Fire. Κενή καθημερινότητα, αναλωσιμότητα, ματαιότητα, δυστυχία και ανία. Όλα αυτά κρύβονται στους στίχους του Vagina Lips. Παρά την υπάρχουσα απαισιοδοξία, το νεύρο του ίδιου και οι ρυθμοί των κομματιών του δε σε αφήνουν να πέσεις, αλλά μόνο να προβληματιστείς.
Ακολουθεί μια εισαγωγή που αρχικά με παρέπεμψε στα 70’s - πήγα 10 χρόνια πίσω από το επιθυμητό μάλλον - θυμίζοντάς μου ένα κομμάτι των The Who (Baba O’ Riley). Η παραπομπή βέβαια δεν κράτησε πολύ με το 80’s Teen Movie, να αναβιώνει και να ντύνει τις εφηβικές μου -ή τις λίγο-πριν-βγω-στην-πραγματικότητα- αναμνήσεις. Η κιθάρα και η περίεργα κατατονική χροιά του Jimmy σε παίρνουν απ’ το χέρι και σου γνωρίζουν τον κόσμο απ’ τη ματιά του Jimmy. Κοιτάς χάμω, χορεύεις και σκέφτεσαι. Τι; Ό,τι σε προβληματίζει ή σε βαραίνει ενδεχομένως. Αυτό που αποζητάει ο Vagina Lips είναι να ερωτευτεί ξανά, όπως λέει στο Fall In Love Again. Μετά την καταστροφή, έρχεται η ανάκαμψη. Ένα σύντομο κομμάτι με επαναλαμβανόμενα, σχεδόν χαρωπά, φωνητικά να αντικρούονται την ματαιότητα του δίσκου και μια γλυκιά κι ανακουφιστική μελωδία που σε προετοιμάζει για το επερχόμενο τέλος του δίσκου. Κομμένο και ραμμένο στην εντέλεια. Κλείνει με το Skies Falling Down On Me. Η φωνή του από μακριά, αγχωμένη και χαμένη, συνοδεύει αραιά και που τους ήχους της κιθάρας του που σολάρει υποτονικά και σταδιακά χάνεται κι αυτή, ολοκληρώνοντας τη μουσική εμπειρία που σου προσφέρει ο Vagina Lips.
Συνολικά, δεν ξέρω τί είναι αυτό που μου κάνει περισσότερη εντύπωση. Είναι η αλληλουχία του δίσκου; Ότι όλη αυτή η παραγωγή προέρχεται από ένα άτομο; Το πόσο μπορώ να ταυτιστώ με κάποιες σκέψεις; All of the above μάλλον. Είναι ένα μουσικό αποτέλεσμα που δεν μπορεί εύκολα να κατηγοριοποιηθεί και αυτό είναι που το καθιστά τόσο ξεχωριστό και καινοτόμο. Σίγουρα αξίζει μια ακρόαση - τουλάχιστον! - και ακόμα καλύτερα μάλλον στην live έκδοσή του που έρχεται σε λίγες μέρες στο Ρομάντσο.
Inner Ear Records, 12.11.2018
