Michelle Gurevich – Live @ Gagarin 205, Athens

Η βραδιά που θα ακούγαμε την Michelle Gurevich έφτασε κι ο καιρός, καθότι μουντός και βροχερός συνωμότησε ώστε δημιουργηθεί η απαιτούμενη διάθεση για να την απολαύσει κανείς. Γύρω στις 10 λοιπόν το βράδυ της Παρασκευής, φτάσαμε στο Gagarin, όπου είχε αρχίσει ήδη να μαζεύεται το κοινό της Michelle, άλλοι για πρώτη φορά κι άλλοι για πολλοστή. Έχοντας την τύχη να την έχω ξαναδεί κι ακούσει live κι έχοντας απολαύσει κάθε της δισκογραφική δουλειά, ήμουν το λιγότερο ανυπόμονη. Το στήσιμο της σκηνής σε προϊδέαζε γι’ αυτό που θα ακολουθούσε. Ένα παράθυρο, μια παλιά πολυθρόνα κι ένα τηλέφωνο σου έδιναν την εντύπωση ότι βλέπεις μια γωνιά του σπιτιού της. Χωρίς να καθυστερήσει στιγμή, η Michelle εμφανίστηκε στη σκηνή με αργούς βηματισμούς κι ένα κατακόκκινο φόρεμα, που την καθιστούσε ακόμα πιο επιβλητική σαν παρουσία και ξεκίνησε το performance της. Η μπάσα της φωνή και το αυστηρό παρουσιαστικό της σε καθήλωναν. Στεκόμασταν εκεί και χαζεύαμε την αινιγματική αυτή γυναίκα, με έναν άντρα να τη συνοδεύει στα πλήκτρα χωρίς όμως να μας απομακρύνει λεπτό το βλέμμα από αυτήν. 

Ξεκίνησε με το Almost Shared A Lifetime, σε μια πιο ήπια εκδοχή, καλωσόρισε το κοινό κι άρχισε να παίζει δειλά δειλά μαζί του, κάνοντας κουβέντα και αναδεικνύοντας το σκοτεινό κι ευφυές χιούμορ της. Αφού ζεσταθήκαμε ελαφρώς συνέχισε με το First Six Months of Love, που επέλεξε να το πει μόνο με τη συνοδεία κιθάρας, βυθίζοντάς μας στη μελαγχολική και ρομαντική ατμόσφαιρα που η ίδια αποπνέει. Κάποια στιγμή ακούστηκε ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή, με μια γυναικεία φωνή να αφήνει ένα απεγνωσμένο ερωτικό μήνυμα στη Michelle και να την αναζητά. Στο τέλος του μηνύματος όπου ακουγόταν μόνο το όνομά της, μας λέει με ένα παιχνιδιάρικο παράπονο ότι πλέον δε λαμβάνει τέτοια μηνύματα. Συνέχισε προχωρώντας προς το “καθιστικό” της -το βαλκανικό στοιχείο στη διακόσμηση ήταν ολοφάνερο-, όπου και έκατσε σκυφτή, σα να αναλογίζεται τα λάθη της, τις σχέσεις της και είτε να μετανιώνει είτε να κολακεύεται, και πέρασε το μήνυμα για το επόμενό της τραγούδι, Vacation From Love. Είναι τρομερό αυτό που κάνει, δεν καταλαβαίνεις αν σου αφηγείται, αν σου εξομολογείται ή αν απλά τραγουδάει. Μας συνέκρινε τα θετικά της παλιάς της επαγγελματικής πορείας με τα θετικά της τωρινής της ως μουσικός, σχολιάζοντας ότι τότε είχε τουλάχιστον οδοντιατρική κάλυψη, ενώ τώρα είναι πιο ασταθή τα πράγματα. Όμως Music Gets You Girls, οπότε κάτι είναι κι αυτό... Όχι;
Με την κιθάρα της και την φωνή της μας προκαλούσε μια αδιόρατη κίνηση. Όλοι ήμασταν υπνωτισμένοι απ’ τον ερωτισμό και την αυστηρότητά της. Άκρως θεατρική και μυστηριώδης, κινούταν στην σκηνή, άλλοτε ψιθυρίζοντας κι άλλοτε σιγοτραγουδώντας. Σκέτη απόλαυση. Μια διαφορετική εκδοχή του Lovers Are Strangers άρχισε να ακούγεται και με μπέρδεψε αρκετά, μη μπορώντας στην αρχή να το αναγνωρίσω, στην πορεία όμως με κέρδισε. Η μελαγχολία κι ο σχεδόν αναχρονιστικός της ρομαντισμός δεν έφευγαν στιγμή, δημιουργώντας ένα κλίμα ερωτισμού τόσο επί σκηνής όσο κι από κάτω. Ερωτευόσουν και γοητευόσουν κάθε λεπτό. Εναλλάσσοντας το τραγούδι με την ομιλητική της διάθεση, σχολιάζει με απορία -και το κοινό συμφωνεί-, την ύπαρξη ανθρώπων χαρωπών και πώς οι ίδιοι επιλέγουν χαρούμενη μουσική. Είναι φανερό πόσο τη γοητεύει και της ταιριάζει το σκοτάδι και σταματάει να το απολαμβάνει και να μας παρασύρει κι εμάς μέσα σε όλο αυτό. It’s Friday Night και όλοι όσοι βρισκόμαστε εκεί κρεμόμαστε από τα χείλη της Michelle Gurevich. Πότε περιφέρεται στην σκηνή, πότε στέκεται ακίνητη στο κέντρο της και μας κοιτάει επιβλητικά, ένα όμως δεν αλλάζει... Δε σταματάει να ακούγεται η φωνή της, είτε σε τραγούδια παλαιότερων άλμπουμ είτε σε τραγούδια του τελευταίου της, και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιο, εκτός απ’ το λατρεμένο Party Girl που κάθε φορά που ακούγεται, αποθεώνεται. Είναι ένα τόσο βιωματικό κι έντονο τραγούδι που αν δεν ταυτίζεσαι, τουλάχιστον συμπάσχεις.
Σχολιάζει, στην συνέχεια. την αναλωσιμότητά μας, με αναφορά στην σταθερότητα των σχεδόν αιωνόβιων δέντρων. Αυτά είναι εκεί, εμείς τα χαζεύουμε και αυτά γελάνε εις βάρος μας μιας και οι ζωές μας έρχονται και φεύγουν, ενώ αυτά μένουν. Κλείνει λοιπόν με το My Memories of Three και μας αφήνει έτσι μαγεμένους να αποκλείουμε το ενδεχόμενο του τέλους αυτής της εμπειρίας, οπότε όλοι χειροκροτούμε αδιάκοπα μέχρι να ξαναβγεί στη σκηνή η ερωτική και συναρπαστική Michelle. Ανεβαίνει λοιπόν κολακευμένη για να μας χαρίσει λίγο ακόμη χρόνο μαζί της και κλείνει επίσημα τη βραδιά της με το χορευτικό Aviva.
Κανείς μας δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι έλαβε τέλος αυτή η συναυλία. Βέβαια δεν πρόκειται για συναυλία ακριβώς, είναι μια παράσταση, μια έκθεση γοητείας και συναισθημάτων. Η αινιγματική Michelle Gurevich σου παρουσιάζει τον παλιό ρομαντισμό με ένα δικό της τρόπο. Με ένα live που χαρακτηρίζεται από συνέχεια και συνέπεια, δίνει τη δική της παράσταση και δε μπορείς παρά να την λατρέψεις γι’ αυτό, και νομίζω ότι όσοι βρεθήκαμε εκεί, έχουμε την ίδια άποψη. Συνολικά ήταν ένα υπέροχο live με μοιρασμένο setlist, χωρίς να αδικείται κανένα της κομμάτι και όλα να συνδέονται με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Το μόνο που θα άλλαζα θα ήταν η διάρκεια, γιατί μια και δύο ώρες δε φτάνουν γι’ αυτή την παρουσία.