The Man From Managra - Live @ St. Paul's Sessions, Athens

Οφείλω να ομολογήσω ότι Σάββατο βράδυ στην εκκλησία δεν βρίσκομαι ούτε την Ανάσταση. Και μολονότι τα St. Paul's Sessions που πραγματοποιούνται τελευταία στην Αγγλικανική Εκκλησία είναι τόσο ελκυστικά που με έχουν κάνει να περάσω αρκετές από τις φετινές βραδιές μου καθισμένη σε ένα από τα άβολα στασίδια της, ήταν το πρώτο σαββατόβραδο που αποφάσισα να αφιερώσω σε αυτήν. Aιτία στάθηκε το live του The Man from Managra. Πρόκειται για το moniker που δημιούργησε ο μουσικός, συνθέτης και παραγωγός Coti K. πριν λίγα χρόνια, προκειμένου να υπογράψει την πρώτη του προσωπική pop συνθετική και εκτελεστική απόπειρα. 

 

Αυτήν την φορά μάλιστα, δεν είχα καν την πολυτέλεια να παρακολουθήσω το live από στασίδι, παρά μόνο από ένα μαξιλαράκι από αυτά που είχαν τοποθετηθεί ακριβώς μπροστά στην σκηνή, κατάχαμα, μιας και η συναυλία ήταν sold out και ο χώρος ασφυκτικά γεμάτος. Το γεγονός αυτό, παρότι ταιριαστό με τις ιδέες των ενοχών και της αυτοτιμωρίας που αποπνέει πάντα ένας εκκλησιαστικός χώρος, σε συνδυασμό με το ότι επέλεγα να ξεκινήσω την σαββατιάτικη έξοδό μου (για την οποία έχω πάντα υπερβολικές προσδοκίες όσον αφορά το party factor) από ένα χώρο που μόνο για πάρτυ δεν προδιαθέτει, δημιούργησε εξαρχής υπερβολικά υψηλές προσδοκίες σχετικά με το κατά πόσον ο Man from Μanagra και οι μουσικοί του θα κατόρθωναν να με ανταμείψουν ή ακόμα και να με αποζημιώσουν για την υπομονή και την αυτοθυσία σχεδόν που επεδείκνυα.

 

Προσδοκίες τις οποίες ο Μan from Managra κατόρθωσε να καλύψει σε αιφνιδιαστικό βαθμό. O Coti K. είναι αναμφίβολα ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης και ένας πολύ καλός μουσικός, κάτι που έχει αποδείξει και με τις προηγούμενες δουλειές του. Με το project Τhe Man from Managra επέλεξε να περπατήσει σε διαφορετικά μουσικά μονοπάτια από αυτά που είχε συνηθίσει το κοινό του στο παρελθόν, αυτά της καθαρής ποπ. Ενός ιδιαίτερα ταλαιπωρημένου είδους στην Ελλάδα. Για να εξηγούμαστε, όχι ταλαιπωρημένου από την πλευρά των μουσικών που επιλέγουν να ασχοληθούν με αυτό αλλά από την άποψη της αποδοχής από το ελληνικό κοινό, το οποίο μάλλον το σνομπάρει ή έστω δεν ξέρει πως να αντιδράσει σε αυτό.

 

Όμως, ο Man from Managra φτιάχνει αγνή, διαμαντένια pop μουσική που μιλάει απευθείας στην ψυχή και τίποτα λιγότερο δεν ήταν και αυτό που μας παρουσίασε το Σάββατο στην St. Paul’s Church. Από την αρχή έκανε σαφές ότι το set που πρόκειται να παίξουν για εμάς αυτός και οι μουσικοί του είναι ένα set προσαρμοσμένο στην ιδιαίτερη φύση του χώρου, παρ’ όλο που όπως είπε δεν είναι θρήσκος όσον αφορά τον χριστιανισμό - ή τουλάχιστον αυτή ήταν η δική μου αντίληψη από τα λεγόμενα του. Και παρ’ όλο που και η ίδια είμαι άθεη, οφείλω να παραδεχτώ ότι ήταν μια εξαιρετικά ευτυχής σύμπτωση που άκουσα για πρώτη φορά τον Man of Managra σε έναν τέτοιο, συναισθηματικά και ιδεολογικά φορτισμένο χώρο. 

 

 

Για το πρώτο μέρος της συναυλίας στη σκηνή βρέθηκαν δύο μπάσα, κουρδισμένα εναλλάξ με τέτοιο τρόπο να παίζουν συγχορδίες, αναλαμβάνοντας έτσι τον ρόλο κιθάρας, ένας drummer με το pad του και το βαθύ tom μπροστά του και η Venus Volcanism (Ρένα Ρασούλη) με το korg της, το οποίο όμως ελάχιστα άγγιξε μιας και είχε αναλάβει κυρίως τον ρόλο των δεύτερων φωνητικών. Μέσα από αυτή την σύνθεση επί σκηνής, οι μελωδίες του The Man from Managra απλώθηκαν στον χώρο της Αγγλικανικής Εκκλησίας άλλες στιγμές σαν φάρμακο για τους αμαρτωλούς, άλλες φορές για να γαληνέψουν την ψυχή, θυμίζοντας της πόσο απλό είναι να είσαι ζωντανός και άλλες φορές για να την βασανίσουν γλυκά μέσα από την μελαγχολία τους, θυμίζοντας της απαγορευμένους ή ανεκπλήρωτους έρωτες, ή ακόμα και αυτή την ματαιότητα της ίδιας της ύπαρξης.

Σε κάθε περίπτωση όμως παραμένοντας αψεγάδιαστη και καθάρια τραγουδοποιία στην παράδοση των μεγάλων singers songwriters όπως ο Nick Drake, ο George Harrison, ο Nick Cale ή ακόμα και ο Nick Cave στην οποία ενσωματώνονται αριστοτεχνικά στοιχεία από μπάντες όπως οι Pavement ή και οι Sonic Youth . Και η pop που έχει τη δύναμη να αγγίξει υπαρξιακά ζητήματα και να μαλακώσει ή να τριβελίσει την ψυχή είναι πραγματικά θεϊκή.

 

Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας δύο ακόμα όργανα ενώθηκαν με το κουαρτέτο που βρισκόταν ήδη επί σκηνής: ένα σαξόφωνο και μια τρομπέτα. Το κλίμα αλλάζει και γίνεται πιο γιορτινό και εξωστρεφές, σαν ένα κυριακάτικο τραπέζι με φίλους. Ίσως αυτή η αλλαγή στερεί κάτι από την εξομολογητική ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί και που έμοιαζε με μια εκ βαθέων συζήτηση με έναν παλιό φίλο ή ακόμα και έναν μονόλογο μπροστά στον καθρέφτη, αλλά παράλληλα παρέχει την απαραίτητη κάθαρση και ψυχική ανάταση. Ο ίδιος ο Coti K. είναι μια ευγενική αλλά και σίγουρη για τον εαυτό της παρουσία πάνω στη σκηνή, συγκρατημένα επικοινωνιακός, εμπνέει εγγύτητα αλλά ταυτόχρονα συντηρεί και την απαραίτητη απόσταση που οφείλει να υπάρχει με τον καλλιτέχνη. Μοναδική παραφωνία κατά τη γνώμη μου η στιγμή που ζήτησε από ένα μέλος από το κοινό να σταματήσει να ασχολείται με το κινητό του. Στην εποχή της τεχνολογίας και της διάσπασης προσοχής, οποιοσδήποτε ασχολείται με την ψυχαγωγία οφείλει να κερδίζει το ενδιαφέρον του κοινού αντί να το απαιτεί, όσο ενοχλητική και αν αντιλαμβάνομαι ότι είναι για τον καλλιτέχνη η ενασχόληση κάποιου που βρίσκεται τόσο κοντά στην σκηνή με το τηλέφωνό του. 

 

Συνολικά, τόσο από άποψη συνθέσεων, όσο και από άποψη ενορχήστρωσης και ισορροπίας των μερών, επρόκειτο για ένα live μελετημένο με προσοχή, το οποίο όμως δεν στερούνταν τον αυθορμητισμό της στιγμής, παρασέρνοντας το κοινό στο συναίσθημα του δημιουργού και εκτελεστή. Η επιλογή των δύο μπάσων έναντι της κιθάρας εξυπηρετεί άριστα τις συνθέσεις, οι φωνές της Ρασούλη και του Coti K. σε συνδυασμό εντείνουν την γλυκύτητα των τραγουδιών, όλοι οι μουσικοί έδωσαν εκτελεστικά τον καλύτερό τους εαυτό.

 

 

Για το encore παίχτηκαν ξανά πολύ όμορφα δύο κομμάτια από το set που είχε ήδη εκτελεστεί (καθώς ο Man from Managra και οι μουσικοί του είχαν ήδη εξαντλήσει όλο τους το ρεπερτόριο) με την προσθήκη όμως αυτή τη φορά των πνευστών και μάλιστα, όπως μας εκμυστηρεύτηκαν, χωρίς οι δύο μουσικοί να τα έχουν προβάρει.

Μια βραδιά που έκανε μια άθεη clubber του σαββατόβραδου ευγνώμων που βρέθηκε στην εκκλησία ένα τέτοιο βράδυ για μια κατανυκτική μουσική εμπειρία.