Courtney Barnett - Live @ Fuzz Club, Athens
Μπαίνω στο Fuzz ακριβώς στο πρώτο ακόρντο του Hopefulessness. Πρώτη εντύπωση το graffiti σκηνικό background με κόκκινα (για αρχή) έντονα φώτα, με αισθητική δυτικής μεσοαστικής περιοχής των τελών του ’80.
Η αίσθηση είναι πολύ χαλαρή και γεμάτη ενέργεια. Είναι έκδηλο από το πρώτο λεπτό πως δεν πρόκειται για συγκρότημα αυτό που παρουσιάζεται. Είναι η Barnett, με star quality να ρέει από παντού και δύο (πολύ καλοί κατά τα λοιπά) συνοδευτικοί μουσικοί να προσδίδουν απλώς groove στις κιθάρες της πρωταγωνίστριας.
Η παρουσία, η έκφραση, η φωνή και, σε πολύ μεγάλο βαθμό, η κιθάρα, είναι απόλυτοι κυρίαρχοι στο χώρο - είναι σαφές πως πρόκειται για one woman show. Αυτό δε δημιουργεί κανένα κενό στην παράσταση, αναρωτιέμαι απλώς αν μία μπάντα με μεγαλύτερο ρόλο θα μπορούσε να κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον το live. Eιδικώς κάποια σημεία, π.χ. χαρακτηριστικών και έξυπνων δεύτερων φωνητικών θα μπορούσαν να είναι πολύ επικρατέστερα και η εμπειρία πιο ολοκληρωμένη.
H επιρροή της σκηνής του Seattle είναι έκδηλη αλλά σερβίρεται πολύ ανεπιτήδευτα, σαν ένα τζαμάρισμα σε γκαράζ (δεν ψαρώνουμε, το σετ είναι 100% επαγγελματικό και δουλεμένο στο χιλιοστό). Και λόγω του πολύ ιδιαίτερου physique της Barnett και του ακραία εκφραστικού προσώπου της (αξίζει κανείς να δει το live από κοντά, είναι ακαταμάχητη), η μιάμιση ώρα του live με κομμάτια που δεν έχουν ιδιαίτερη ποικιλομορφία και εναλλαγές κατακτά μία μόνιμη γοητεία και ενδιαφέρον. Ένας συνδυασμός χαράς και απογοήτευσης στα μάτια της περφόρμερ, καθαρή λάμψη σταρ που δεν προσπαθεί ιδιαίτερα.
Η Barnett προβάλλει παρά πολύ καλά το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της, το smart, που κατέχει τόσο στιχουργικά όσο και από κιθαριστικής πλευράς και το οποίο πλαισιώνει με το ανεπιτήδευτο περφόρμανς . Σε όλες τις λεπτομέρειες, στο στήσιμο των ενισχυτών, στα τελειώματα των κομματιών - που βέβαια δεν είναι λεπτομέρεια - στις δύο ατάκες που θα πει στον κόσμο, στις απρόσμενες αλλαγές tempo, αξιοποιεί μέσα στο σετ όλες τις, περιορισμένες, δυνατότητες για twist στο καθαρό ροκ εν ρολ. Ξεχωρίζοντας αυτόματα με τον τρόπο αυτό από τους δεκάδες καλλιτέχνες και συγκροτήματα στον κόσμο που παίζουν το ίδιο πράγμα.
Εντυπωσιακή η κιθάρα που βγαίνει με εξαιρετική πιστότητα, brilliant δυναμικές και στηρίζει τα κομμάτια σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με τη φωνή – εδώ βέβαια πέραν του ήχου τονίζεται και η δεινότητα της Barnett όχι τόσο στο τεχνικό κομμάτι (που δεν είναι είναι και απαραίτητο στη μουσική αυτή), αλλά στην πρωτοτυπία των ιδεών και στη εξέλιξη τους μέσα στο πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο του ροκ.
Το setlist ήταν από όλη τη δισκογραφία, με σχεδόν όλο το "Tell Me How You Really Feel" να παίζεται με ωραία ζωντανή ροή και δυναμικές.
Για encore από το άλμπουμ με τον Κurt Vile παίζει solo το Let It Go και η μπάντα κάνει join για τα Anonymous Club και History Eraser σε χαλαρό τζαμάρισμα και χαιρετισμός.
Όπως λέει και ο αρχισυντάκτης μας σπίτι δε βάζω να την ακούσω. Αλλά λαηβ είναι το κάτι άλλο. Να πω πάντως πως το πιο προσωπικό και ενδιαφέρον “Tell Me How You Really Feel” για πρωινή οδήγηση λειτουργεί σαν ένα καλό εσπρεσάκι λούνγκο.
Μία ακόμα επιβεβαίωση ότι το σοβαρό καθαρό ροκ αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην Αυστραλία.
Venue: Fuzz Live Music Club, Athens
Date: 16.05.2019
Photos by Afroditi Zaggana Photography
