The Chemical Brothers - Live @ Olympic Fencing Center, Athens

Η βραδιά των Chemical Brothers ήταν μια πολυαναμενόμενη βραδιά για πολλούς μουσικόφιλους και ακόμα περισσότερο γι’ αυτούς που είχαν ζήσει τα 90's - 00's στο απόγειό τους. Οι Chemical Brothers μαζί με καλλιτέχνες όπως οι Prodigy, οι Underworld και άλλους αναρίθμητους τεκνάδες έχουν στοιχειώσει μια ολόκληρη γενιά, που μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι το περασμένο Σάββατο ήταν εκεί για να τους υποδεχτεί και να αναβιώσει αυτό που για χρόνια είχε παραμελήσει.

Όμως πριν αναφερθώ στην συναυλία, ήθελα να σχολιάσω τη σημασία που έχει η διάθεση που έχεις πριν ή και κατά τη διάρκεια οποιουδήποτε μουσικού δρώμενου, γιατί σίγουρα μουσική και συναίσθημα πάνε παρέα. Έτσι λοιπόν, Σάββατο βράδυ βρισκόμουν σε μια πολύ έντονη συναισθηματική κατάσταση μιας και ένας "καλός ταξιτζής" φρόντισε να με παρατήσει στις ερημιές του παλιού αεροδρομίου, αφήνοντάς με στην τύχη μου, η οποία αποδείχτηκε εκ των υστέρων καλή.

Για την ακρίβεια βρέθηκε μια παρέα που με περιμάζεψε από τις ερημιές και με μεγάλη άνεση με ενσωμάτωσε στην ευδιαθεσία τους. Η κουβέντα μας πριν τη συναυλία λοιπόν κυμάνθηκε μεταξύ της απογοήτευσης της ενήλικης ζωής και της ομορφιάς των 90’s-00’s που εκείνοι είχαν την ευκαιρία - που τόσο ζηλεύω - να ζήσουν. Με αναφορές στα +Soda και Camel, μαγαζιά που μόνο ονομαστικά ήξερα, μου έδωσαν να καταλάβω την αίγλη της τότε ηλεκτρονικής μουσικής και αφενός μεν το πόσο αναπολούσαν οι ίδιοι τα χρόνια αυτά και αφετέρου δε, το πόσο - και πόσοι - περίμεναν αυτή τη βραδιά. Με τα πολλά λοιπόν, φτάσαμε στο Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας και όχι μόνο ξαναβρήκα τη χαμένη πίστη μου στην ανθρωπότητα αλλά ξαναμπήκα στο συναυλιακό μουντ που ήθελα.

Μπαίνοντας για πρώτη φορά στον χώρο αυτό, οι αισθήσεις και η παρατηρητικότητα μου ήταν “στην τσίτα”. Έτσι ενώ έψαχνα να δω από που θα προμηθευτώ το ποτό μου, χάζευα τον κόσμο, τον χώρο, τα στησίματα και γενικότερα τη διοργάνωση. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε τόσο ο χώρος που ήταν διχασμένος, ανάμεσα στο μουσικό και εμπορικό κομμάτι, όσο και το κοινό που συγκεντρωνόταν όλο και με ταχύτερους ρυθμούς κοντά στη σκηνή. Το ηλικιακό εύρος υπήρξε αρκετά μεγάλο, με επικρατέστερη την ηλικία των 30-35 που “κουβάλησε” όλο το live στην πλάτη της και το αποθέωσε μάλιστα με μεγάλη ευκολία και άνεση.

Λόγω της ταλαιπωρίας που είχα υποστεί δεν πρόλαβα να ακούσω τα προηγούμενα acts, με αποτέλεσμα να απολαύσω μόνο το τελευταίο 10λεπτο του warming-up dj-set του James Holroyd που προετοίμασε κατάλληλα το κοινό γι’ αυτό που θα ακολουθούσε.

 

 

Η ένταση δυνάμωσε, τα φώτα έσβησαν και τα “Χημικά Αδέρφια” ήταν πλέον στη σκηνή για να σημάνουν την έναρξη ενός δυνατού ηλεκτρονικού πάρτι. Η αποθέωση ξεκίνησε! Τα visual effects άρχισαν, εγκλιματίζοντάς μας άμεσα στο mood. Το μπάσο στο τέρμα προσκαλώντας σε στον χορό, ο ήχος πεντακάθαρος και οι εναλλαγές έδιναν κι έπαιρναν απ’ τα πρώτα κιόλας λεπτά. Όλο το κοινό ήταν στον ρυθμό που επέβαλαν από την αρχή με μαεστρία οι Chemical Brothers.

Αυτό που σου τραβούσε την προσοχή - αυτός ήταν ο σκοπός άλλωστε - ήταν τα visual effects που σχεδόν αλληλεπιδρούσαν με το κοινό. Έντονα χρώματα, κινούμενα ανθρωπόμορφα σχέδια, άλλοτε σε γρήγορους ρυθμούς κι άλλοτε σε πιο αργούς και χαλαρούς, σε πλήρη αρμονία με τη μουσική, σε τρίπαραν και σε κρατούσαν βυθισμένο στον σχεδόν ψυχότροπο κόσμο των Chemical Brothers.

 

Αποθέωση δέχτηκαν στα κομμάτια Go, Wide Open και φυσικά στο Hey Boy, Hey Girl που αποτελεί σήμα κατατεθέν τους για τους μεταγενέστερους θαυμαστές τους, ύστερα από τη χρήση του σε γνωστή διαφήμιση. Άψογες εκτελέσεις, για την ακρίβεια ενδυναμωμένες και εμπλουτισμένες με νέες ηλεκτρονικές πινελιές δείχνοντας ότι οι Chemical Brothers δεν είναι άδικα οι βασιλιάδες της ηλεκτρονικής μουσικής.

Techno ρυθμοί εναλλάσσονταν απότομα με πιο dance και σχεδόν ψυχεδελικούς - προς το τέλος, ειδικά - ρυθμούς , που συναρτήσει των επιβλητικών visuals, ανάγκαζαν τον καθένα από μας να χορέψει, ακόμα κι αν αυτό δε συνέβαινε ήδη.

 

Καλά όλα αυτά, αλλά κάτι έλειπε... Αν και έκαναν τρελό build-up σε κάθε τους κομμάτι, τόσο με τα λέιζερ όσο και με τα αλλεπάλληλα και ξεσηκωτικά beats, κάνοντάς σε να αγωνιάς για την κορύφωση, αυτή τελικά ποτέ δεν έφτανε. Έτσι, έμενες με μια ανολοκλήρωτη αίσθηση και δίψα για το κάτι παραπάνω. Κάτι που πίστεψα θα έρθει ύστερα από ένα "δήθεν κλείσιμο" και κατά την επιστροφή τους για το τελευταίο μισάωρο.

Το κοινό δεν είχε μετακινηθεί στο ελάχιστο, γνωρίζοντας ότι αποκλείεται να τελείωνε εκεί η βραδιά. Χαμός έγινε στο παραποιημένο και πολυαναμενόμενο κομμάτι της βραδιάς, Galvanize και στο αναπάντεχο - πόσο μάλλον για κλείσιμο - The Private Psychedelic Reel, το οποίο συνόδευσαν επάξια οι επιβλητικές και ψυχότροπες προβολές πότε αγίων και πότε δαιμόνων, κάνοντάς σε να νιώθεις έρμαιο της κρίσης τους.

 

Αποχώρησαν λοιπόν, απ’ τη σκηνή αφήνοντας ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για μας στην οθόνη και ευχαριστώντας μας θερμά. Συνολικά, μπορώ να πω ότι ήταν μια δυνατή βραδιά με τις ανατροπές της και απ΄ ό,τι είδα η πλειοψηφία των παρευρισκόμενων το ευχαριστήθηκε και με το παραπάνω.

Προσωπικά, μιας και είχα ήδη την ευκαιρία να τους δω και στο Bilbao BBK Live τον περασμένο Ιούλιο, έμεινα σίγουρα πιο ικανοποιημένη από την εκεί εμφάνισή τους, αλλά η αίσθηση της ανολοκλήρωσης επικράτησε κι εδώ. Σε κάθε περίπτωση όμως ήταν ένα μοναδικό οπτικοακουστικό θέαμα, που άξιζε να το παρακολουθήσεις.