Release Athens Festival 2016 - PJ Harvey, Slowdive κ.α. (Day 3)

Όταν πρωτοανακοινώθηκε το line-up της τρίτης μέρας του Release Athens Festival, σκεφτήκαμε ότι αυτό το εισιτήριο θα είναι το smart-buy της χρονιάς. Slowdive: η μπάντα που έφτιαξε το όνομα της με το Souvlaki και δεν είχε αξιωθεί ποτέ να επισκεφθεί τη γενέτειρά του. Αυτό, λοιπόν, θα ήταν το σωστό timing μετά το reunion τους.  Brian Jonestown Massacre: η επιδραστικότερη ίσως psych-rock μπάντα που ενέπνευσε, μεταξύ άλλων, τους Black Angels (προσεχώς την τέταρτη μέρα του Release Athens Festival), τους BRMC, τους Dead Meadow και άλλες μεγάλες μπάντες. Και φυσικά η κορυφαία PJ Harvey που μετρά περί τα 25 χρόνια μουσικής, πειραματισμού και καλλιτεχνικής ανησυχίας.

Μόλις που προλάβαμε τα δύο τελευταία κομμάτια των Noise Figures όταν φτάσαμε στο χώρο της Πλατείας Νερού. Είναι καλοί οι Noise Figures, κάνουν ωραίο θόρυβο. Ό,τι ακούσαμε είχε ένταση!!

 

 

 

Οι Closer, που τους ακολούθησαν, έχουν ανανεωθεί. Μετά από διάφορες αλλαγές, προσθήκες, αποχωρήσεις έχουν καταλήξει σε ένα ανανεωμένο σχήμα. Δεν έχουν βέβαια την αίγλη του παλιού καλού καιρού, αλλά κάτι καλό γίνεται. Ακούσαμε τα παλιά και το καινούργιο Αlone with everybody από τον νέο τους δίσκο, που κατά σύμπτωση, κυκλοφόρησε την ημέρα της εμφάνισής τους στο φεστιβάλ.

 

 

 

Υποδεχτήκαμε τους Slowdive, λίγο μετά τις 19:00. Αυτοί οι shoegazers μάλλον αδικήθηκαν από την ώρα εμφάνισής τους. Ωστόσο, προσπάθησαν, ομολογουμένως με επιτυχία, να ζεστάνουν το κοινό που όλο και γέμιζε την Πλατεία Νερού. Τα κομμάτια που μας έκαναν να ξεχάσουμε τον κίνδυνο της βροχής και να μπούμε για τα καλά στο κλίμα ήταν τα Crazy for You, Machine Gun και Souvlaki Space Station εκτελεσμένα το ένα μετά το άλλο. Πολύ καλές εκτελέσεις αποδείχτηκαν  το Dagger και το Alison, ενώ έκλεισαν διασκευάζοντας Syd Barret στο Golden Hair. Κατά γενική ομολογία, η εμφάνισή τους ήταν αρκετά καλή. H Rachel Goswell γλυκύτατη, δεν έχανε ευκαιρία να μας ευχαριστεί για την θερμή υποδοχή που της πρόσφερε το ελληνικό κοινό.

 

 

Γύρω στις 20.30 ανέβηκαν στη σκηνή οι Brian Jonestown Massacre με τον Newcombe ορεξάτο για κουβέντα. Συνεπήραν με την ψυχεδέλειά τους αρκετούς, όχι όμως και όλους. Τραγουδιστικά και μουσικά, όπως το περιμέναμε: εκτέλεσαν με απόλυτη δεξιοτεχνία τις ψυχεδελικές τους μελωδίες και φυσικά το αγαπημένο Anemone. Τους BJM πρέπει να τους ξέρεις για να τους παρακολουθήσεις. Εκτελούν άριστα τα κομμάτια τους και μπορούν να σε μαγνητίσουν, αρκεί να είσαι και εσύ στο αντίστοιχο δικό τους cool mood. Το μικρό προβληματάκι στον ήχο, δεν τους πτόησε καθόλου, έκαναν το χιουμοράκι τους και συνέχισαν απτόητοι. Καλύτερος όλων; Ο Joel Gion με το ντέφι. Αξέχαστη μορφή.

 

 

 

Όσοι περίμεναν να δουν την PJ Harvey του Rockwave του 2001, ατύχησαν… Ή μάλλον όχι μόνο δεν ατύχησαν αλλά είχαν την τύχη να παραστούν σε ένα τελετουργικό, άρτια σκηνοθετημένο. Καθηλώθηκαν ακόμη και οι “αδιάβαστοι”, όσοι δηλαδή δεν είχαν “μελετήσει” το τελευταίο άλμπουμ της Polly. Γιατί πραγματικά η νέα της δουλειά χρειάζεται προσοχή, λόγω των κοινωνικοπολιτικών μηνυμάτων του (εδώ η κριτική μας). Η PJ Harvey μας είχε δείξει ήδη, από τον προηγούμενό της δίσκο Let England Shake και την ηχογράφηση του νέου της άλμπουμ σε συνεργασία με το Somerset House, ότι έχει αλλάξει. Και να που χτες γίναμε μάρτυρες ενός άλλου τύπου live, μιας μυστηριακής παράστασης όπου μας παρουσίασε το The Hope Six Demolition Project. Με βήμα στιβαρό και υπό τους ήχους τυμπάνων, η μπάντα ανέβηκε στη σκηνή με φόντο το artwork του δίσκου, μαζί και η Polly. Μαύρο φουστάνι, στεφανάκι στα μαλλιά, αέρινες κινήσεις, ακροπατήματα, σπαρακτικές κραυγές. Ένα ξωτικό επί σκηνής. Λίγα μας είπε από τα παλιά, κι αυτά άψογα εκτελεσμένα από τα πνευστά και τα κρουστά που, κυρίως, συνθέτουν τις τωρινές της ενορχηστρώσεις. Και πήρε γι’ αυτά τα πιο θερμά χειροκροτήματα. Ήταν πολύ καλή τότε, αλλά και η τωρινή της φάση έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον της. Γιατί ακολουθεί μια συνεχώς εξελισσόμενη μουσική πορεία και ξέρει πάντα να στηρίζει αυτό που δημιουργεί.

 

 

 

Μας παρουσίασε τους συνεργάτες της, συνέχισε την περφόρμανς της και στο τέλος υποκλίθηκε μαζί με τους μουσικούς της σαν σε σκηνή θεάτρου. Αποχώρησαν, αλλά δεν έφυγαν. Βγήκαν ξανά για να κλείσουν οριστικά με δύο κομμάτια: το Working for the Man και το A Perfect Day Elise.  Όλοι φύγαμε ικανοποιημένοι, θαυμαστές του τώρα και του πριν.