BIME Live Festival, Bilbao: PJ Harvey, Suede, Horrors, Belako (Day 1)

Για μία ακόμη χρονιά, το Μπιλμπάο, που θεωρείται δικαίως αξιόλογος τουριστικός και πολιτιστικός προορισμός, μετατράπηκε σε πόλο έλξης για τους απανταχού μουσικόφιλους.

Το εκθεσιακό κέντρο BEC (Bilbao Exhibition Centre) άνοιξε τις πόρτες του για να υποδεχθεί στις πραγματικά δαιδαλώδεις εγκαταστάσεις του το φετινό BIME Live Festival, με ένα line-up σχετικά μικρό αλλά πολύ δυνατό.

Στην πραγματικότητα, το BIME live αποτελεί το ένα από τα τρία σκέλη του Bizkaia International Music Experience: τo BIME Pro, τριήμερο συνέδριο για τη μουσική βιομηχανία, και το BIME City, που περιλαμβάνει όλες τις συναυλίες και κινηματογραφικές προβολές στην πόλη εκείνες τις μέρες, είναι τα άλλα δύο.

Δυστυχώς, δεν είχαμε την δυνατότητα να παρευρεθούμε στις εν λόγω εκδηλώσεις. Ακόμα κι έτσι, το γεγονός ότι επισκεφθήκαμε το πανέμορφο Μπιλμπάο και παρακολουθήσαμε ένα από τα σημαντικότερα indoor φεστιβάλ της Ευρώπης, κάθε άλλο παρά παραπονεμένους μας άφησε! Στη συνέχεια, σας παρουσιάζουμε τις εντυπώσεις μας από αυτήν την εμπειρία.

 

 

Για λόγους ανωτέρας βίας, δεν καταφέραμε να φτάσουμε στον χώρο του φεστιβάλ όσο νωρίς υπολογίζαμε αρχικά. Κάτι η κίνηση, κάτι οι αποστάσεις αλλά και οι ... ουρές έξω από την είσοδο, τελικά φτάσαμε με μία μικρή καθυστέρηση στο επιβλητικό BEC.

Παρεμπιπτόντως, ίσως το σύστημα διανομής των πολυπόθητων περικάρπιων θα μπορούσε να βελτιωθεί λιγάκι του χρόνου. Και η ελαφρώς κουραστική διαδικασία «επαναφόρτισής» τους για την αγορά μπύρας, επίσης... Α, ναι, ίσως και οι τιμές στα λιγοστά stands φαγητού... και να συμπεριληφθούν και βάσκικες σπεσιαλιτέ στις επιλογές του μενού! Εντάξει, τέλος τα άσχετα παράπονα. Περνάμε στο δια ταύτα.

 

PJ Harvey

Ίσως η πιο αναμενόμενη εμφάνιση στο φεστιβάλ, με δεδομένο ότι τα τελευταία χρόνια έχει παραμελήσει λιγάκι τους Ισπανούς fans της, η μοναδική Polly Jean και η πολυπληθής παρέα της είχαν ήδη βγει στο κεντρικό Heineken Stage όταν καταφέραμε να μπούμε στον συναυλιακό χώρο. Ακόμα κι έτσι, παρά κάποιες μικρές αναποδιές και έχοντας χάσει τα δύο πρώτα κομμάτια δεν αργήσαμε να θυμηθούμε τον πραγματικό λόγο για τον οποίο βρισκόμασταν εκεί.

Η ουσία του θέματος στεκόταν μερικά μέτρα πιο μακριά (και ψηλά) και είχε μόλις πιάσει το σαξόφωνο στα χέρια της... Η μικροκαμωμένη αλλά τεράστια PJ Harvey, πλαισιωμένη από ένα σύνολο αξιόλογων μουσικών – εδώ δεν θα μπορούσαμε παρά να αναφέρουμε τους Mick Harvey και John Parish – δεν χρειάστηκε φιοριτούρες και επιτηδευμένες ερμηνείες για να καθηλώσει το κοινό.

Εμφανώς (αν και όχι εμφανισιακά!) ωριμότερη, μας χάρισε ένα setlist βασισμένο κυρίως στους δύο τελευταίους δίσκους της, "The Hope Six Demolition Project" και "Let England Shake",  ενώ η διάθεσή της να μοιραστεί ουσιαστικά τη σκηνή με τους συνεργάτες της ήταν προφανής. Η ιδέα του one-woman-show δεν ήταν μέρος του σχεδίου, όχι από ανάγκη φυσικά, αλλά από επιλογή.

Απέριττη και ταυτόχρονα άψογη η σκηνική της παρουσία, όπως και η μουσική εκτέλεση. Παρότι και οι δύο δίσκοι έχουν έντονα πολιτικό και κριτικό περιεχόμενο, αυτή η «στοχαστική» τους διάσταση δεν τους καθιστά ακατάλληλους για ένα live - κάθε άλλο μάλιστα.

Από τα A Line In The Sand, Let England Shake, και The Wheel  μέχρι το ατμοσφαιρικό Dollar, Dollar, το setlist κύλησε ιδανικά, χωρίς  στιγμή αμηχανίας ή... πλήξης. Στην τελική ευθεία, μια γρήγορη νοσταλγική ματιά στο παρελθόν με τα φοβερά Down By The Water και To Bring You My Love και, για το φινάλε, η μοναδική διασκευή του Highway 61 Revisited, του Bob Dylan.

Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα θα μπορούσαμε να κρίνουμε το συγκεκριμένο live εντελώς αντικειμενικά και αποστασιοποιημένα. Αλλά πραγματικά δεν πιστεύουμε ότι θα μπορούσε να υπάρξει αρνητική κριτική για αυτήν την εμφάνιση. Θα θέλαμε να είχε κρατήσει λιγάκι παραπάνω, αλλά ταυτόχρονα, αυτή η εξαιρετική αρχή της φεστιβαλικής βραδιάς μας είχε εξάψει το ενδιαφέρον για τη συνέχεια.

Εδώ να αξίζει να σημειώσουμε, ειδικά για τους φανατικούς του Game of Thrones, ότι είχαμε την τιμή να παρακολουθήσουμε το συγκεκριμένο και κάποια άλλα live μαζί με μέλη του cast της σειράς, καθώς το φεστιβάλ συνέπεσε τα γυρίσματα της παραγωγής στην περιοχή!  

 

Setlist

1. Chain of Keys
2. The Ministry of Defence
3. The Community of Hope
4. The Orange Monkey
5. A Line In the Sand
6. Let England Shake
7. The Words that Maketh Murder
8. The Glorious Land
9. The Devil
10. Dollar, Dollar
11. The Wheel
12. The Ministry of Social Affairs
13. 50ft. Queenie
14. Down by the Water
15. To Bring You My Love
16. River Anacostia
17. Highway 61 Revisited (encore)

 

 

Στροφή προς τα αριστερά μας, λοιπόν, και η πρώτη αλλαγή σκηνής.      

 

The Horrors

Αν και έχουν περάσει δύο χρόνια από την τελευταία δισκογραφική τους δουλειά, οι Horrors φαίνεται ότι παραμένουν δραστήριοι σε ό,τι αφορά τις ζωντανές τους εμφανίσεις, προετοιμάζοντας το έδαφος για τον επερχόμενο δίσκο τους, που αναμένεται την επόμενη χρονιά.

Ακόμα πιο δραστήριος ο frontman Faris Badwan, ο οποίος ανέβαινε για δεύτερη φορά στην ίδια μέρα στη σκηνή του BIME, αφού είχε ήδη προηγηθεί το set του έτερου μουσικού εγχειρήματός του, των Cat’s Eyes, πλάι στην Rachel Zeffira.

Το setlist περιλάμβανε κομμάτια τόσο από την πιο πρόσφατη δουλειά τους, "Luminous", όσο και από τις δύο προηγούμενες, "Skying" και "Primary Colours".

Ικανοποιητική εμφάνιση και αξιοπρεπείς ερμηνείες εκ μέρους του Badwan, αν και σχετικά εύκολα θα μπορούσε κανείς να βρει ψεγάδια στο show, με πρώτο και κύριο την ποιότητα του ήχου, που δεν ήταν και η ιδανική. Ο φωτισμός επίσης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί λίγο υπερβολικός σε κάποια σημεία για το συγκεκριμένο live, αν και αυτό είναι μάλλον θέμα γούστου. Κατά τα άλλα, αφεθήκαμε χωρίς δεύτερη σκέψη στις post-punk, shoegaze και synth-pop στιγμές  που είχαν να μας προσφέρουν οι Horrors, με τα In and Out of Sight, Still Life και I See You. Συνολικά, αυτό που είδαμε και ακούσαμε μας άρεσε και αναμένουμε τον επόμενο δίσκο τους με ενδιαφέρον.

 

Setlist

1. Mirror’s Image
2. Who Can Say
3. In and Out of Sight
4. Scarlet Friends
5. SeaWithin Sea
6. Endless Blue
7. I Can See Through You
8. Changing The Rain
9. Still Life
10. I See You

 

Suede

Σειρά είχε ένα ακόμη από τα πολυαναμενόμενα set του φεστιβάλ και ίσως εκείνο που μας επιφύλαξε την μεγαλύτερη έκπληξη – ευχάριστη ή δυσάρεστη, εξαρτάται από την ματιά του καθενός, αλλά σίγουρα έκπληξη.

Ο υπότιτλος αυτού του κειμένου θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι:  «Οι καλλιτεχνικοί πειραματισμοί των Suede ή πώς να ξεσκεπάσετε τους δηλωμένους fans που έχουν έρθει αδιάβαστοι». Αυτό ακριβώς.

Για τους εκ παραδρομής ή εκ προθέσεως απροετοίμαστους, το set που είχαν ετοιμάσει οι πολυαγαπημένοι εκπρόσωποι του brit pop ήταν, εκτός από μία ούτως ή άλλως ενδιαφέρουσα πρόταση, ένα συναυλιακό μάθημα που θα τους (μας) μείνει αξέχαστο. Και πάλι, αξέχαστο με την καλή ή την κακή έννοια.

Η έκπληξη και σχετικά καινοτόμα ιδέα του show βασικά συνίστατο στην ύπαρξη μιας ημιδιαφανούς κουρτίνας / οθόνης προβολής, που παρέμεινε κατεβασμένη καθ’όλη τη διάρκειά του. Πίσω από την οθόνη αχνοφαίνονταν ο Brett Anderson και τα υπόλοιποι μέλη της μπάντας, ενώ πάνω σε αυτήν προβάλλονταν μια ταινία – κάτι σαν μια παρατεταμένη εκδοχή των βιντεοκλίπ από τον καινούριο δίσκο.

Κάπως έτσι, ακούσαμε όλα τα κομμάτια του Night Thoughts, με τη σειρά και χωρίς παύση, που έπαιζαν το ρόλο ενός συνοδευτικού soundtrack σε ζωντανή εκτέλεση. Παρά το ανορθόδοξο της ιδέας, το αποτέλεσμα δεν ήταν απογοητευτικό: η ταινία ήταν αισθητικά προσεγμένη και ενδιαφέρουσα, αν και κάπως «βαριά» λόγω του εξαιρετικά δραματικού περιεχομένου της, και πολύ ταιριαστή με τη μουσική υπόκρουση.

Εξίσου δραματικές, έως σπαραξικάρδιες, και οι ερμηνείες του Anderson, που ενίοτε εμφανιζόταν φωτισμένος από τους προβολείς για δευτερόλεπτα, για να χαθεί ξανά πίσω από την κουρτίνα. Σίγουρα δεν ήταν αυτό που περιμέναμε και σίγουρα θα είχαμε προτιμήσει ένα «συμβατικό» live, που ιδανικά θα συμπεριλάμβανε τα γνωστά και αγαπημένα hit των παλιών καλών καιρών.

Όταν η προβολή έφτασε στο τέλος της, και ενώ όλα έδειχναν ότι το set είχε τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα, κάναμε μεταβολή και απομακρυνθήκαμε από την σκηνή, συζητώντας, σχολιάζοντας και... απορώντας.

Μεγάλο λάθος, καθώς, ξαφνικά, συνειδητοποιήσαμε ότι η σκηνή είχε φωτιστεί ξανά (χωρίς κουρτίνες αυτή τη φορά!) και οι Suede είχαν επιστρέψει δριμύτεροι για το πολυπόθητο encore, που, για ένα μεγάλο μέρος του κοινού, θα μπορούσε να είναι το κυρίως μέρος του live.

Ξανά μεταβολή και ναι, επιτέλους! She, Trash, So Young και αποθέωση με Beautiful Ones!

Ωραίος και θεμιτός ο πειραματισμός, αλλά και λίγη ασφαλής συμβατικότητα δεν βλάπτει πού και πού, και οι βετεράνοι Suede έδειξαν να το γνωρίζουν. Τέλος καλό, όλα καλά...

 

Setlist

1. When You Are Young
2. Outsiders
3. No Tomorrow
4. Pale Snow
5. I Don’t Know How to Reach You
6. What I’m Trying to Tell You
7. Tightrope
8. Learning to Be
9. Like Kids
10. I Can’t Give Her What She Wants
11. When You Were Young
12. The Fur and Feathers
13. She (encore)
14. Trash
15. Animal Nitrate
16. Killing of a Flashboy
17. The Asphalt World
18. So Young
19. Metal Mickey
20. Beautiful Ones

 

 

Belako

Αν και η έλλειψη ύπνου και η κούραση έπειτα από μία δύσκολη μέρα είχαν αρχίσει να μας βαραίνουν, είχαμε αρκετή διάθεση και περιέργεια ώστε να παραμείνουμε στον χώρο για το τελευταίο set της βραδιάς – πριν αναλάβουν οι djs δηλαδή.

Εξάλλου, είχαμε ήδη χάσει τα εγχώρια σχήματα της μέρας (ειδικά το set του εξαιρετικού  και διαχρονικού Nacho Vegas μας στοίχισε λιγάκι) και αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία να πάρουμε μια γεύση από «φρέσκο» ισπανικό ροκ. Οι Βάσκοι Belako έπαιζαν κυριολεκτικά εντός έδρας και αυτό τους έδινε το προνόμιο μιας κάποιας άνεσης και χαλαρότητας απέναντι στο κοινό, το οποίο φαινόταν αρκετά ξεκούραστο και ευδιάθετο παρά το περασμένο της ώρας (ήταν η μουσική, κάποιες μπυρίτσες παραπάνω κτλ...) Παρά το νεαρό της ηλικίας τους, έχουν ήδη στο ενεργητικό τους εμφανίσεις στα σημαντικότερα  φεστιβάλ της χώρας (BBK, Primavera Sound, DCODE, Low Festival).

Στίχοι κατά κανόνα στα αγγλικά αλλά και στα βασκικά, post-punk ήχος με χορευτική διάθεση που, τουλάχιστον στα δικά μας «αλλοδαπά» αυτιά, είχε έντονες επιρροές από τη χρυσή δεκαετία του ’80 (βλέπε "La Movida Madrileña"). Το βασικό πρόβλημα ήταν ο ήχος, λιγάκι βρώμικος και με υπερβολική ένταση.

Κατά τα άλλα, καλή σκηνική παρουσία και επικοινωνία με το κοινό, ενώ τα φωνητικά μάλλον αδιάφορα – για μία κόμη φορά, καθαρά υποκειμενική η συγκεκριμένη εκτίμηση. Ε

νδιαφέρον και ευχάριστο στο σύνολό του το set του αποχαιρετισμού, δεν κατάφερε βέβαια να κλέψει την παράσταση. Λογικό, αν αναλογιστεί κανείς το τι είχε προηγηθεί. Πάντως, θα θέλαμε να τους ξαναδούμε υπό καλύτερες συνθήκες (από πλευράς τους και από πλευράς μας), κατά προτίμηση ξανά στην υπέροχη πατρίδα τους. ¡Amén!

 

Διαβάστε εδώ τις εντυπώσεις μας από τη 2η ημέρα.