Best Kept Secret Festival: Day 3
Το ξεκίνημα της τρίτης και τελευταίας μέρας του φεστιβάλ μας επιφύλασσε μία ωραία έκπληξη. Ένα μήνυμα από τον Josh Zucker, τον κιθαρίστα των Fucked Up, για να συναντηθούμε κάποια στιγμή το μεσημέρι μετά το live τους. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος οιωνός για την μέρα που θα ακολουθούσε.
Μπήκαμε στο χώρο των συναυλιών κατά τις 13:30, 15 λεπτά πριν ξεκινήσουν οι Fucked Up. Όσοι τους είχαν δει στο περσινό Plissken έχουν πλήρη εικόνα του τι σημαίνει συναυλία Fucked Up. Με τον Damian Abraham να είναι σε μεγάλα κέφια (όπως πάντα) και να βγάζει όλη του την ενέργεια επί σκηνής. Ο τύπος είναι σίγουρα ο πιο παλαβός frontman της εποχής μας. Συνεχώς κατέβαινε στο κοινό, τραγουδούσε αγκαλιά μαζί τους (και μαζί μας), αγκαλιάζονταν με όσους πήγαιναν δίπλα του, έτριβε τα μούσια του με αυτά ενός τύπου από την παρέα μας και άλλα πολλά. Κάποια στιγμή έφυγε και έξω από την κλειστή σκηνή και τραγουδούσε με άτομα που κάθονταν έξω στο γρασίδι. To setlist αποτελούνταν από κομμάτια από όλα τους τα άλμπουμ, με μία μικρή έμφαση στο νέο τους Glass Boys. Σε κάθε περίπτωση κατάφεραν απόλυτα να μας παρασύρουν με ένα αυθεντικό punk παίξιμο αλλά και χαρακτήρα.
Ύστερα, συνέχεια είχαν αρκετές μπάντες τις οποίες όμως χάσαμε καθώς η υποτιθέμενη δεκάλεπτη συνέντευξη με τους Fucked Up εξελίχθηκε σε μία πολύωρη παρεΐστικη κατάσταση με πολύ γέλιο και πολλές μπύρες. Τις επόμενες μέρες θα προσπαθήσουμε να δούμε τι ενδιαφέρον ειπώθηκε για την μπάντα σε σχετικό άρθρο.
Κατά τις 5 παρά συνειδητοποιήσαμε ότι πρέπει να δούμε και κανένα live. Έτσι πήγαμε να δούμε τους Horrors. Έπαιξαν συνολικά 8 κομμάτια, τα 4 από τον τελευταίο δίσκο τους Luminous. Αν και αυτό το άλμπουμ δεν μας είχε ενθουσιάσει, δούλεψε καλά ζωντανά και ξεσήκωσε ένα μέρος του κοινού. Πιστοί οι Horrors στον ήχο των άλμπουμ, ενώ η φωνή του Faris Badwan οφείλουμε να πούμε ότι ακούγονταν πιο ζεστή ζωντανά. Πολύ ποιοτική μπάντα, η οποία διατηρεί ένα ξεχωριστό για την εποχή ήχο.
Οι Angus & Julia Stone που ακολούθησαν στη βασική σκηνή δεν κατάφεραν να μας ταξιδέψουν τόσο όσο το καταπληκτικό άλμπουμ τους Down The Way. Οι φωνές τους ήταν καταπληκτικές αλλά έλειπε θεωρώ κάποια ένταση, συναισθηματική. Έπαιξαν αρκετά κομμάτια από αυτό το άλμπουμ το οποίο ήταν θετικό. Δεν κατάφεραν να μεταδώσουν αυτό που ήθελαν όμως και για αυτό ίσως να φταίει το γεγονός ότι ήταν μέρα, ότι ο αέρας φυσούσε δυτικά, ότι τα ψάρια κολυμπούσαν δίπλα στη λίμνη και οτιδήποτε άλλο μπορεί ο καθένας να σκεφτεί.
Και κάπου εκεί έπρεπε να τελειώσει για εμάς το φεστιβάλ καθώς έπρεπε να προλάβουμε την πτήση μας. Δυστυχώς αυτό σήμαινε ότι δεν είδαμε τους Belle & Sebastian, την Lykke Li και τους Notwist, μεταξύ άλλων. Κάποια άλλη στιγμή ίσως.
Αυό όμως δεν μας ενόχλησε τόσο όσο το γεγονός οτι τελείωσε ίσως το καλύτερο και πιο ιδιαίτερο φεστιβάλ από όλα όσα έχουμε πάει στην Ευρώπη.
