Best Kept Secret Festival: Day 1

Παρασκευή 20/06. Πρώτη μέρα στο Best Kept Secret Festival και το καλύτερο είναι να αρχίσουμε από την διοργάνωση. Πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο φεστιβάλ σε ένα καταπληκτικό χώρο, διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο έχουμε δει ως τώρα στην Ευρώπη. Αυτό είναι και το στοιχείο το οποίο προωθούν οι διοργανωτές για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του κόσμου. Μην ξεχνάμε πόσο μεγάλος ανταγωνισμός υπάρχει στην ευρύτερη περιοχή (Pinkpop, Lowlands, Rock Werchter, Hurricane Festival και πολλά ακόμα). Οπότε για να επιβιώσει ένα φεστιβάλ πρέπει να προσφέρει κάτι ξεχωριστό, το οποίο θα του δίνει λόγο ύπαρξης.

Και τα έχουν καταφέρει περίφημα στο BKS, παρόλο που είναι μόλις η δεύτερη χρονιά του. Το κάμπινγκ είναι μέσα σε ένα πανέμορφο δάσος, γεμάτο δέντρα τα οποία μπορούν να προσφέρουν σκιά στους κατασκηνωτές (πολύ σημαντικό πλεονέκτημα!). Οτιδήποτε χρειάζεται κανείς για την διαμονή του μπορεί να το βρει, αφού υπάρχει μέχρι και μίνι-μάρκετ και κατάστημα με είδη κάμπινγκ, εκτός από τα απαραίτητα μαγαζιά με φαγητό.

Ο χώρος των συναυλιών είναι και αυτός ξεχωριστός, περιμετρικά της λίμνης, ενώ για να πάει κανείς σε κάποια stages χρειάζεται να περάσει μέσα από μονοπάτια στο δάσος.

Το πρώτο όνομα που είδαμε ήταν ο Peter Matthew Bauer, ένα ακόμα μέλος των Walkmen που έχει ξεκινήσει σόλο περιοδεία. Ήταν αρκετά καλός, αλλά σε καμία περίπτωση τόσο όσο ο Hamilton Leithauser.

Συνέχεια με τους τεξανούς Midlake, οι οποίοι ήταν αδιάφοροι, παρόλο το γεγονός ότι το Antiphon μας αρέσει πολύ. Χάσαμε γρήγορα το ενδιαφέρον και φύγαμε. Ευτυχώς, γιατί στη συνέχεια γνωρίσαμε τους Pixies! Δεν μας έδωσαν κάποια συνέντευξη, καθώς ο tour manager μας είπε ότι δεν κάνουν συνεντεύξεις κατά τη διάρκεια των φεστιβάλ που επισκέπτονται, παρά μόνο σε 1-2 τοπικά μέσα που τους υποδεικνύουν οι διοργανωτές. Δεν πειράζει όμως, καθώς εκτός από τις αναμνηστικές φωτογραφίες, φύγαμε από την σύντομη συνάντηση και με αυτό!

Ύστερα, κατευθυνθήκαμε ξανά στην βασική σκηνή για να δούμε τον James Blake, τον οποίο είχαμε απολαύσει στο περσινό Ejekt Festival. Ήταν απλά καταπληκτικός. Η κάμερα έδειχνε συνεχώς άτομα από το κοινό, άλλοι να κλαίνε και άλλοι εμφανώς συγκινημένοι. Αυτό είναι που κάνει τον Blake να ξεχωρίζει, κατά τη γνώμη μου. Το γεγονός ότι ερμηνεύει με ψυχή, μπαίνοντας και ο ίδιος σε ανάλογα συναισθήματα σαν αυτά που θέλει να μεταδώσει.

Σειρά είχαν οι Interpol, η μπάντα που προσωπικά ήθελα πιο πολύ να δω εκείνη τη μέρα. Σίγουρα όμως δεν ήταν τόσο καλοί όσο περιμέναμε. Η φωνή του Banks ήταν αρκετά πιο ψηλά από ότι την έχουμε συνηθίσει στους δίσκους. Ενώ η απόδοση της μπάντας ήταν τέλεια, κάτι έλειπε, με το live να μας δίνει την εντύπωση ότι σώζεται κυρίως από το γεγονός ότι έχουν πάρα πολύ καλά κομμάτια. Δεν προσφέρουν το κάτι παραπάνω όμως.

Τελικά φύγαμε ένα τραγούδι πριν το τέλος για να πιάσουμε μία καλή θέση στους Pixies, τους οποίους και δεν είχα δει στο Primavera αφού είχα «κατασκηνώσει» στις πρώτες σειρές της SONY Stage για τους National. Το live τους ήταν αναμενόμενα καλό. Ακούγοντας κανείς κομμάτια που έχουν επηρεάσει όλη την alternative σκηνή δεν μπορεί να μην περάσει καλά. Έπαιξαν με πολύ ενέργεια και αρκετή περισσότερη ένταση από την προηγούμενη φορά που τους είχαμε δει. Ήταν το 2009 στο Southside Festival μαζί με την Kim Deal. Τότε κόντευε να μας πάρει ο ύπνος. Τώρα όλοι χόρευαν και τραγουδούσαν.

Με τη λιγοστή ενέργεια που μας είχε απομείνει κατευθυνθήκαμε στην σκηνή 2 για τον Caribou. Η μουσική που παίζει είναι κάπως μακριά από τα μουσικά μου γούστα. Αλλά δεν γίνεται να μην αναγνωρίσουμε την ποιότητά του και την τέλεια επιλογή και απόδοση των κομματιών. Όλο το κοινό πέρασε πολύ καλά, αν κρίνω από τον ατελείωτο χορό. Το γεγονός ότι μέχρι εκείνη την ώρα είχαν πιει όλοι 15 λίτρα μπύρα ο καθένας κρίνεται ως τυχαίο και μη σημαντικό για την διάθεσή τους. Η μήπως όχι?

Σήμερα ετοιμαζόμαστε για την δεύτερη μέρα με Franz Ferdinand, The War On Drugs, Babyshambles (ναι, δυστυχώς ο Doherty ακόμα προσπαθεί να τραγουδήσει), Slowdive, Wild Beasts και Larry Gus, μεταξύ άλλων. Η μέρα όμως ξεκινάει με τους «μικρούς» The Bots. Αναμένουμε να δούμε το τρομερό rock n roll τους που έχει κάνει όλο τον μουσικό κόσμο να μιλάει για αυτούς.