Οι Orwells στο ClockSound.gr

Οι Orwells, η indie/punk/garage μπάντα από το Σικάγο, έχουν πλέον αποδείξει οτι αξίζουν και με το παραπάνω την προσοχή μας. Σε κάθε τους βήμα. Με τρία πολύ καλά άλμπουμ (δείτε εδώ την κριτική του τελευταίου δίσκου) και ζωντανές εμφανίσεις άκρατης έντασης και δυναμικής. Μετά από μία μακρά περίοδο καθημερινής ακρόασης των άλμπουμ τους, και φυσικά βλέποντας την απίστευτη εμφάνισή τους στον David Letterman, έπρεπε να βιώσουμε από κοντά τη ζωντανή πλευρά τους. Προορισμός, το Paradiso στο Άμστερνταμ, ένα από τα πιο θρυλικά venues της Ευρώπης, τον περασμένο Φλεβάρη, μόλις μία βδομάδα μετά την κυκλοφορία του “Terrible Human Beings”.

 

 

Οι ευσεβείς πόθοι μας από μία συναυλία μπάντας όπως οι Orwells είναι υψηλές εντάσεις, πολύ καλή ποιότητα ήχου ώστε να ξεπηδούν οι δυναμικές τους, έντονη παρουσία επί σκηνής. Οι Orwells λοιπόν τα είχαν όλα αυτά στο μέγιστο βαθμό! Η δε σκηνική παρουσία του Mario Cuomo είναι πολύ ιδιαίτερη, αιχμαλωτίζοντας το κοινό. Με ύφος μπλαζέ, επιτηδευμένα αυθάδικο και σε στιγμές εμπαικτικό, δεν σταματούσε να πηγαινοέρχεται στη σκηνή, έβγαζε περίσσιο πάθος και ζούσε το κάθε κομμάτι στο μέγιστο βαθμό, παρασύροντας όλο το κοινό.

 

 

Καθώς τα βίντεο από το συγκεκριμένο live είναι πολύ κακής ποιότητας, δείτε παρακάτω ζωντανά το κομμάτι Black Francis που οι Orwells έγραψαν προς τιμήν των Pixies (για το οποίο τους ρωτήσαμε, όπως θα δείτε παρακάτω).

 

 

Μετά την θετικότατη εμπειρία μας λοιπόν, κανονίσαμε μία συνάντηση με την μπάντα, την ημέρα της εμφάνισής τους στο Metropolis Festival στο Ρόττερνταμ.

 

 

Στη συζήτηση που κάναμε συμμετείχαν ο Mario Cuomo και ο κιθαρίστας Dominic Corso. Αφού περάσαμε το πρώτο δεκάλεπτο συζητώντας για εντελώς ανούσια πράγματα, τελικά ξεκινήσαμε την «συνέντευξη» κάπως έτσι...

 

ClockSound (CS): Πώς νιώσατε σήμερα το live?

Mario Cuomo (MC): Πολύ καλά, αλλά να σου πω την αλήθεια για εμάς είναι απλά ένα ακόμα live, σε ένα ακόμα καλοκαιρινό φεστιβάλ. Τελείωσε και πάμε για το επόμενο.

CS: Και που είναι το επόμενο?

MC: Παρίσι. Στο οποίο έχουμε και επιτέλους μία μέρα κενό. Έχουμε παίξει εκεί τόσες φορές και δεν έχουμε καταφέρει να δούμε την πόλη καθόλου! Οπότε αυτή τη φορά είπαμε να κανονίσουμε μία μέρα off.

CS: Πες μου τι είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται οτι θέλεις να κάνεις στο Παρίσι.

MC: Να φάω ταρτάρ!

CS: Τι? Είσαι σίγουρος οτι θέλεις?

MC: Ναι! Για την εμπειρία, θέλω να το δοκιμάσω. Παρόλο που φοβάμαι!

 

(η συζήτηση για το ταρτάρ εξελίσσεται σε ένα μπαράζ χαζομάρας από όλους μας, μέχρι να αποφασίσουμε να ξαναγυρίσουμε σε κάτι που μπορεί να γραφτεί)

 

CS: Λίγους μήνες πριν σας είδαμε ξανά, ως μέρος της Ευρωπαικής σας περιοδείας. Μετά συνεχίσατε Αμερική, τώρα πάλι Ευρώπη, μετά Αμερική, Αυστραλία κτλ. Φαίνεται οτι δεν σταματάτε ποτέ!

MC: Πάνω κάτω έτσι είναι. Όταν είμαστε το Σικάγο, ξεκουραζόμαστε λίγες μέρες, αλλά γενικά ναι. Μία συνεχόμενη περιοδεία.

CS: Έχετε αρχίσει να κουράζεστε?

MC: Όχι ιδιαίτερα. Μόλις φτάσαμε Ευρώπη και έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας τους επόμενους μήνες. Και πάντα είμαστε ενθουσιασμένοι να παίζουμε τα καινούρια κομμάτια.

CS: Και πότε γράφετε? Φαντάζομαι κατά τη διάρκεια των περιοδειών? Βρίσκετε χρόνο?

MC: Μπα, το μόνο που κάνουμε ανάμεσα στα live είναι να περνάμε καλά και να ξεκουραζόμαστε. Είναι πολύ πιο εύκολο να γράφουμε όταν είμαστε στο σπίτι. Είναι θέμα χρόνου, αλλά ακόμα περισσότερο θέμα έμπνευσης. Στην περιοδεία για τι να γράψεις? Για αεροπλάνα και τρένα?

Dominic Corso (DC): Ναι είμαστε τεμπέληδες σε αυτό το θέμα. Αλλά στο ταξίδι είσαι κουρασμένος και φτάνοντας σε ένα venue backstage δεν έχεις την ηρεμία να γράψεις. Θα χαλαρώσεις, θα πιεις καμιά μπίρα. Ενώ πίσω στο σπίτι έχεις τη δυνατότητα να να μπεις στο κλίμα που θέλεις.

MC: Αν και κάποια στιγμή θέλω να γράψω ένα ολόκληρο άλμπουμ για το πόσο σκατά είναι τα αεροδρόμια!

CS: Και είναι και όλα τα ίδια!

DC: Ναι! Αν και εχθές στο Gatwick περάσαμε καλά. Χαλαρή διαδικασία και ωραία εστιατόρια.

CS: Γενικά φαινόσαστε εντελώς χαλαροί σαν χαρακτήρες.

MC: Ναι, εκτός από το όταν πετάω. Πάντα αγχώνομαι. Προτιμώ τρένο, λεωφορείο, αλλά αυτή η περιοδεία είναι χαοτική και πρέπει να πετάμε κάθε φορά.

CS: Παρόλο τις συνεχόμενες περιοδείες, ακόμα δεν έχετε παίξει Ελλάδα όμως!

Και οι δύο: We would looove to play in Greece!

 

(εκεί κάναμε μια κουβέντα για την Ελλάδα, αλλά και για τις συναυλίες που γίνονται εδώ κτλ)

 

CS: Επιστρέφοντας, φέτος θα κάνετε και μια μικρή περιοδεία με τους Pixies! Έχετε αναρωτηθεί πώς θα αντιδράσει ο Frank Black όταν ακούσει το Black Francis?

DC: Δεν θα το παίξουμε!

MC: Σιγά μην το παίξουμε!

CS: Τι? Πρέπει...μόνο και μόνο να δείτε το ύφος του όταν το ακούσει!

MC: Έχεις δίκιο. Ίσως να το παίξουμε μόνο στο τελευταίο live μαζί τους. Αλλά θα δραπετεύσουμε αμέσως έξω από το venue να μην μας δει!

CS: Πιο πριν έχετε και μερικά live με τους Weezer. Γενικά προτιμάτε να ανοίγετε συναυλίες ή headlining tours?

MC: Και τα δύο. Όταν ανοίγουμε για κάποια μεγάλη μπάντα που αγαπάμε έχουμε τη δυνατότητα να τελειώσουμε γρήγορα, να ξεκουραστούμε, ενώ μετά είμαστε απόλυτα ενθουσιασμένοι να τους δούμε, σαν οπαδοί. Από την άλλη στις headlining tours μας δίνεται η δυνατότητα να βοηθήσουμε κάποια μικρότερη μπάντα από εμάς που αγαπάμε, παίρνοντάς τους μαζί μας, και να περάσουμε όλοι καλά. Αλλά τώρα, με τα live με τους Weezer και τους Pixies να έρχονται, ίσως είμαστε πιο ενθουσιασμένοι με αυτό, γιατί είναι μπάντες που τις αγαπάμε όλη μας τη ζωή.

CS: Καμιά περίεργη ή τρελή ιστορία από τις περιοδείες σας?

MC: Η αλήθεια είναι οτι δεν ξέρω τί θεωρούμαστε οτι είμαστε σαν άτομα (σημείωση: έχουν διαβάσει και εκείνοι όλα αυτά τα άρθρα, κυρίως Αμερικάνικα, που τους αποκαλούν troublemakers κτλ). Γενικά όμως είμαστε ήρεμοι, δεν παρτάρουμε συχνά, δεν έχουμε σχέση με ναρκωτικά και δεν έχουμε Motley Crue ιστορίες! Χαχα

CS: Σας αρέσουν οι Motley Crue?

DC: Δεν ξέρω κανένα κομμάτι τους!

MC: Kickstart My Heart! Badass song!

CS: Γενικά στην Αμερική όμως οι συναυλίες είναι πολύ πιο ήρεμες σε πολλές περιπτώσεις. Μπορεί να δεις μία garage, punk ή metal μπάντα σε θέατρο με θέσεις κτλ. Έχετε παρατηρήσει διαφορές ανάμεσα σε Ευρώπη και Αμερική?

MC: Δεν είχαμε τη δυνατότητα να παίξουμε σε κάποιο θέατρο ακόμα, αλλά έχεις δίκιο. Είναι κάποιες φορές πιο ήρεμα τα πράγματα. Αλλά όχι για εμάς, δεν νομίζω ποτέ να δεχόμασταν να παίζαμε σε κάποιο τέτοιο venue. Οι μεγάλες μπάντες, όπως πχ οι Black Sabbath είναι σχεδόν υποχρεωμένες στην Αμερική να παίζουν σε θέατρα αλλά και πάλι το κοινό έτσι και αλλιώς θα είναι ήρεμο, γιατί είναι μεγαλύτερης ηλικίας. Τα εισιτήρια είναι τόσο ακριβά που τα πιτσιρίκια δεν μπορούν να πληρώσουν. Δυστυχώς.

 

(εκεί κάναμε ένα διάλειμμα, καθώς ήρθαν στην παρέα οι Beach Slang, που παρεμπιπτόντως κάνουν εκρηκτικά live και προτείνονται ανεπηφύλακτα)

 

CS: Και για το τέλος θα ρωτήσω κάτι που σας έχουν πρήξει όλοι, είμαι σίγουρος, τα τελευταία χρόνια. Για την εμφάνισή σας στον Letterman! Έχετε συνειδητοποιήσει βασικά το πόσο θρυλική στιγμή πλέον θεωρείται?

MC: Χαχα, έχεις δίκιο, όλοι το αναφέρουν πολύ συχνά αυτό σε μας! Ήταν απίστευτο το γεγονός οτι παίξαμε στον Letterman. Αλλά πλέον έχει περάσει καιρός από τότε, τι να πούμε. Ήταν τέλειο και σίγουρα δεν τελείωσε όπως περιμέναμε! Χαχα  

CS: Ναι! Dominic έχασες μερικές χορδές στο τέλος ε?

DC: Ναι, και ήθελαν και άλλο αλλά δεν ήταν δυνατό.

MC: Next thing, we are gonna fuck up Jimmy Kimmel’s set. Έχουμε κλείσει για εκεί.

CS: Τέλεια! Αναμένουμε να σας δούμε.

Και κάπου εκεί είπαμε να σταματήσουμε την ηχογράφηση...